H Κάρμεν του Μπιζέ, σερβιρισμένη ως... γρανίτα!

Όταν η απιστία του "αιώνιου θηλυκού" δεν ήταν κάτι του συρμού και απασχολούσε την Τέχνη.

   Το έναυσμα αυτής της ανάρτησης μου το έδωσε -τώρα πού όλα με γυρίζουν στο απώτερο παρελθόν- η ανάκληση στη μνήμη ενός θερινού σινεμά στην παλιά μου γειτονιά, τον Βούθουλα, όπως κακόηχα αποκαλούσε η αριστοκρατία του τότε την Ακαδ. Πλάτωνος, ενός δυτικού προαστίου της Αθήνας, κατά βάσιν λόγω του υψομέτρου του. Ήταν ένα «γούπατο» του Λεκανοπεδίου, χωρίς δίκτυα απορροής ομβρίων και αποχετεύσεων, που έτσι κι έβρεχε γερά ήθελες βάρκα γιά να κυκλοφορήσεις στους χωματόδρομούς του. Ο κινηματογράφος λεγόταν «Κάρμεν» και βρισκόταν επί της οδού Σπύρου Πάτση, πίσω από την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου. Εκεί, πιτσιρίκος, είχα δει το σχετικό ομώνυμο έργο από το οποίο μου είχαν μείνει -εκτός από τους χορούς και τις μελωδίες- η βεντάλια και το κόκκινο τριαντάφυλλο στο στήθος της άπιστης Κάρμεν.

   Η μεταφορά της όπερας του Μπιζέ σε χορόδραμα στον πάγο, που τυχαία είδα χθες γιά πρώτη φορά στο συνυποβαλλόμενο βίντεο, εκτός της ευχάριστης έκπληξης ως προς την μεταφορά της στον πάγο, ξύπνησε μέσα μου πολλά και ποικίλλα βιώματα και συναισθήματα και με «πήγε καρότσι»  σ’ εκείνα τα χρόνια της πρώιμης νιότης.

  Αξίζει τον κόπο να θυσιάσετε 5 τέταρτα από το χρόνο της ζωής σας γιά να την παρακολουθήσετε. Και γιά όσους δεν ξέρουν το... «στόρυ», την υπόθεση του έργου, πρόκειται γιά ένα προαιώνιο σύμφυτο του ανθρώπινου χαρακτήρα. Την ελαφρότητα και απιστία του θηλυκού -Κάρμεν- και την ζήλεια του απατημένου αρσενικού -Δον Χοσέ- που τυφλωμένο απ’ αυτήν φτάνει στο έγκλημα, με τον φόνο της άπιστης. Θαυμάσια παράσταση.
   Ενδεικτικά, πέραν του εδώ καταρρακωμένου και εξαθλιωμένου Δον Χοσέ, αναφέρω πρόχειρα τον Οθέλλο και τον δικό μας "Μίλτο" (Γιώργος Φούντας) στη "Στέλλα" του Κακογιάννη. Ευτυχώς, σήμερα -και ενώ η γυναικεία συμπεριφορά παραμένει περίπου ίδια- η ανδρική αντίδραση έχει, εν πολλοίς,  αλλάξει. Βοηθούν οι αφθονούσες... "πορτοκαλιές", βλέπεις!