Σοφίας, Πίστεως, Ελπίδος και Αγάπης.

... γράφει ο ημεροδείκτης σήμερα, 17η Σεπτεμβρίου.

   Από μικρό παιδί, αυτή η γιορτή με εντυπωσίαζε και με συγκινούσε. Την Πίστη την διέθετα, ολόθερμη κι ακέραιη, γιά κάθε σκοπό και στόχο που έβαζα στη ζωή. Η  Ελπίδα επίτευξής τους με ζέσταινε, με πείσμωνε και με παρακινούσε, κάθε φορά που φαινομενικά ανυπέρβλητα εμπόδια με αποθάρρυναν ή με απογοήτευαν. Την Αγάπη, που τόσο στερήθηκα με την πρόωρη απώλεια των γονιών μου, την αναζητούσα διψασμένος και την Σοφία την προσδοκούσα με το πέρασμα του χρόνου και την πείρα που θα έφερνε ως αντιστάθμισμα της χαμένης νιότης.

   Σήμερα, στο γέρμα της ζωής και την ώρα του απολογισμού, η μεν Πίστη μου εμφανίζεται κλονισμένη σε πολλά και οι Ελπίδες μου - αυτές που πεθαίνουν τελευταίες- μαράθηκαν και φυλλορρόησαν, μία-μία, (την προτελευταία την «κήδεψα» πρόσφατα και η τελευταία -αργοσβήνοντας- πνέει τα λοίσθια. Την Αγάπη που αναζητούσα  την γνώρισα. Την γεύτηκα, την έχασα, την ξαναβρήκα, με την δίψα της να μένει άσβεστη καθώς οι φυσικές αντοχές σβήνουν ολοένα.    

   Όσο γιά τη Σοφία ακόμη την περιμένω. Φαίνεται πως με... «έστησε» και δεν θα 'ρθει! Ή μήπως...