Οι συγκλονιστικότερες αθλητικές στιγμές της ζωής μου
Ανέκαθεν, από την πολύ μικρή ηλικία παρακολουθούσα φανατικά κλασικό αθλητισμό, θεωρώντας τον ως την κορυφαία μορφή αθλητισμού και ευγενούς αμίλλης. Κάτι που δικαιώθηκε απόλυτα χθες στη Ντόχα του Κατάρ. Από την εποχή των Σύλλα, Μαυροειδή, Δεπάστα, Κωνσταντινίδη, Τσακανίκα, Κουνάδη, Παπαβασιλείου, Γεωργόπουλου, Ρουμπάνη, Ευσταθιάδη και όλων εκείνων των αθληταράδων της εποχής, πού μ' έχανες πού μ' εύρισκες, στο Καλλιμάρμαρο ξεροστάλιαζα, όποτε γίνονταν μεγάλοι αγώνες, όπως π.χ. οι Βαλκανικοί, εκείνοι μεταξύ μεικτών ομάδων Σκανδιναβίας και Βαλκανίων, ή με τους Αμερικανούς πρωταθλητές που έκαναν στάση εδώ, μετά τους Ολυμπιακούς της Μελβούρνης, (Ρουμπάνης 3ος στο επί κοντώ με 4.50 μ.), το 1956!
Όμως στιγμές σαν αυτές που έζησα χθες, όπου ένας χαμηλού αγωνιστικού επιπέδου αθλητής από τη Γουινέα σταμάτησε, ζαλώθηκε έναν άλλο ταλαίπωρο και ξεθεωμένο δρομέα από την Αρούμπα και τον βοήθησε να διανύσει μαζί του, ετοιμόρροποι κι οι δυό, κάπου 150 μέτρα, μέχρι να τερματίσουν αγκαλιασμένοι και να καταρρεύσουν μαζί -πανευτυχείς κι οι δυό- ενθαρρυνόμενοι και επευφημούμενοι συνεχώς από ολόκληρο το στάδιο, περισσότερο από τον πρώτο και περισσότερο από κάθε άλλη στιγμή των χθεσινών αγώνων.
Με τη συγκίνηση να με πνίγει ακόμη και τώρα, γιά ένα πράγμα λυπάμαι. Θα ήθελα να ήμουν κι εγώ όρθιος στις κερκίδες του Σταδίου της Ντόχα και να κλάψω εκεί, μαζί με όσους λατρεύουν τα κλασικά αγωνίσματα και μπορούν να συγκινηθούν από τα μηνύματα που αυτός φέρνει στα μάτια και -κυρίως- στην ψυχή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου