Ιστορίες ερετρειανής τρέλας.

 

Κάτι, κάπως... έτσι!

   Το ανέκδοτο με το... «λιλί» της κουμπάρας, όπου η αστάθειά του δημιουργούσε άλυτο πρόβλημα στο να φάει η οικογένεια ψάρι, είναι γνωστό, χαριτωμένο και... άσεμνο. Εφ΄ ω και δεν το επαναλαμβάνω. Όποιος ξέρει, ξέρει, οι άλλοι θα καταλάβουν.

   Το ανέκδοτο το θυμήθηκα έντονα χθες καθώς έψαχνα απελπισμένα, με τη σακούλα σκουπιδιών γεμάτη, να βρω κάδο να τα πετάξω. Οι κοντινοί γνωστοί μου είχαν κάνει... φτερά! Περιπλανώμενος, με τα σκουπίδια στο μηχανάκι, αναζητώντας κάδο, είδα έναν τύπο -απλό ιδιώτη- να ρυμουλκεί σπρώχνοντας έναν, άγνωστο γιά ποιόν προορισμό! Απλά τον απομάκρυνε από το πεζοδρόμιό του και τελικά τον απίθωσε δυό τετράγωνα παρακάτω. «Απελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο». Ή επί το λαϊκότερον... «μιά πιθαμή απ’ τον κ... μας, κι όπου αλλού θέλει ας μπει»!! Απ’ εκεί θα τον παρελάμβανε -προφανώς- εκείνος που τον... φορτώθηκε, θα τον μετέφερε παρακάτω  και... ούτω καθ’ εξής.

   Βεβαίως, η επιπολαιότητα, η εγκληματική αμέλεια και η αφέλεια όλων μας, με το να πετάμε ανοιχτά, άναρχα και ανάκατα χύδην σκουπίδια, γεννά το πρόβλημα. Πολλές φορές -παρατηρημένο ιδίοις όμμασι- εκτοξεύονται από εν κινήσει αυτοκίνητα και με το σκουπιδοφόρο χέρι έξω από το παράθυρο, οπότε η ευστοχία στα τρίποντα του... σουτέρ, (ο οποίος σε περίπτωση... αστοχίας -πράγμα συνηθέστατο- ανασηκώνει τους ώμους αδιάφορα και συνεχίζει τον δρόμο του, ευελπιστώντας σε εύστοχο προσεχές... σουτ), είναι κριτήριο του τί μέλλει γενέσθαι. Την σκυτάλη διά την συνέχεια την παίρνουν οι... γάτες που καραδοκούν ξερογλειφόμενες, με την ευρύτερη περιοχή του κάδου σύντομα να θυμίζει όζουσα χωματερή. Άξιοι!!!