Θέσεις - Απόψεις

"ΒΑΘΙΑ ΨΥΧΗ"

Η στήλη, από ημέρες, είναι πολύ προβληματισμένη σχετικά με το τελευταίο φιλμ του Παντ. Βούλγαρη, το «Βαθιά Ψυχή» .
Θέλει να πάει να το δει, μιά και την ενδιαφέρει φοβερά εκείνη η ιστορική περίοδος αλλά και δεν θέλει, γιατί φοβάται ότι θα συγχυστεί πάλι, τζάμπα.
Και παραμένει δίβουλη !
Γνωρίζει, από πρώτο χέρι, τα γεγονότα, όχι βέβαια τις λεπτομέρειες των μαχών και των διαπραχθεισών αγριοτήτων, αλλά τις γενεσιουργές αιτίες, το παρασκήνιο και τις, εκατέρωθεν, στρατηγικές. Την εγκληματική συλλογιστική της έναρξης του Εμφυλίου, την ακατανόητη συνέχιση και τον απάνθρωπο επίλογό του.
Γι’ αυτό, πολύ φοβάται, γνωρίζοντας μάλιστα και τα πολιτικά φρονήματα του δημιουργού της ταινίας, ότι θα παρακολουθήσει άλλη μία μεροληπτική και μονόπλευρη παρουσίαση των θλιβερών γεγονότων της πιο μαύρης περιόδου των νεωτέρων χρόνων.
Πιστεύει, ακράδαντα, ότι είναι προτιμότερο να σταλεί στο διάβολο όλη εκείνη η περίοδος παρά, κάθε λίγο και λιγάκι, κάποιο ξύσιμο πληγών ν’ αναμοχλεύει πάθη και να ρίχνει λάδι σε μιά φωτιά που κοντεύει να σβήσει.
Άστε το να πάει στα κομμάτια ! Να καταγραφεί στην Ιστορία μαζί με τον Πελοποννησιακό πόλεμο, τη διαμάχη εικονολατρών και εικονοκλαστών και όποιο άλλο ιστορικό γεγονός δίχασε, κάποτε, τους Έλληνες.
Μήπως μας σώθηκαν τα σημερινά, πραγματικά, προβλήματα που και αντιπαλότητες δικαιολογούν και αγώνες απαιτούν ούτως ώστε να τους προσθέτουμε και φαντάσματα απ’ το παρελθόν ;
Ήδη, και μόνον οι όροι «εθνικός στρατός», από τη μία και «δημοκρατικός στρατός» από την άλλη αποτελούν λανθασμένη προσέγγιση. Πρόκειται για κακέκτυπη αντιγραφή από τον Ισπανικό Εμφύλιο, που προηγήθηκε. Εκεί όμως ο όρος «δημοκρατικός στρατός» δικαιολογείται απολύτως και δικαιώνεται από την, μετέπειτα, πολύχρονη φρανκική δικτατορία.
Στα καθ’ ημάς, πολύ ορθότερη θα ήταν η χρήση των όρων «κυβερνητικός στρατός» και «αντάρτικος στρατός».
Αφού η όλη ιστορία αφορούσε ανταρσία πολικοστρατιωτικής μερίδας του λαού κατά της νόμιμης κυβέρνησής του. Και μάλιστα, κόντρα ,( κι εκεί βρίσκεται το αχαρακτήριστο της ηγεσίας των ανταρτών ), στα συμπεφωνημένα των τριών μεγάλων νικητών του πολέμου. Γεγονός που γνώριζαν όλοι οι εμπλεκόμενοι.
Ένας άδοξος εμφύλιος που είχε σαν φυσική συνέπεια την εμπλοκή του εξωτερικού παράγοντα, κατά τις νωπές συμφωνίες που καθόριζαν, μεταπολεμικά, τη μοίρα του Πλανήτη. Άλλος σαν να κινδύνευε του παππούλη του τ’ αμπέλι ( Αγγλία και παίρνοντας σκυτάλη Αμερική ) κι άλλος κάνοντας τη πάπια ( Ρωσία ) εφαρμόζοντας κι αυτή τις συμφωνίες.
Δεν καταλαβαίνω, δηλαδή, γιατί ο αντάρτης που έδινε τη ψυχή και τη ζωή του να μην ανήκει στο ελληνικό έθνος, άρα ν’ αντιδιαστέλλεται από το «εθνικός» και γιατί ο φαντάρος της άλλης μεριάς που έδινε κι αυτός τη ζωή του υπακούοντας στις διαταγές της κυβέρνησής του να μην θεωρείται δημοκρατικός πολίτης και να εξαιρείται από το «δημοκρατικός».
Να, κάτι τέτοιες ανόητες φραστικές υπερβολές σηματοδοτούν το χάλι μας, σαν κοινωνία, που δεν μπορεί να ξεκολλήσει από το παρελθόν και ν’ ασχοληθεί με το μέλλον της.

Επικαιρότης

ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΑΔΕΡΦΙΑ ΜΑΣ !

Κατεβαίνοντας τυχαία, προχθές, την οδό Κοδριγκτώνος είδα, αριστερά μου σ ΄ένα τοίχο, την εξής επιγραφή : “ Μετανάστες αδέρφια μας, μη μας αφήνετε μόνους με τους Έλληνες» ! ! !
Η αυταπόδεικτη γελοιότης της επιγραφής με προβλημάτισε κατά το εξής : Δεν ξέρω τι υπερτερεί στην επιγραφή αυτή και σε όλες τις αναλόγου ύφους. Το κωμικό η το τραγικό στοιχείο. Δεν ξέρω αν πρέπει να γελάσει κανείς απ’ την αστεία υπερβολή η να κλάψει με την ανεγκέφαλη τραγικότητα του σύγχρονου Σιμωνίδη. Μάλλον και τα δύο.
Προσπαθώ να μπω, για λίγο, στο μυαλό κάποιων ανθρώπων που η εκχειλίζουσα απόγνωση από ότι τους απασχολεί και κατατρύχει στη ζωή, αναζητεί σανίδα σωτηρίας στην αλληλεγγύη κι υποστήριξη όλων αυτών των ταλαίπωρων πλασμάτων που αντί να καθίσουν και να φτιάξουν τη ζωή τους στο τόπο που γεννήθηκαν, ήρθαν να καταστρέψουν τη ζωή κάποιων άλλων, αθώων και ανεύθυνων για το χάλι τους, χιλιάδες μίλια μακριά απ' αυτόν.
Και δεν καταλαβαίνουν, όλοι αυτοί οι ανεγκέφαλοι, ότι κανείς αριστερισμός δεν δικαιολογεί την απεριόριστη εισαγωγή πεινασμένων στομάχων σε μια χώρα που ,ήδη, μαστίζεται από ανεργία και φτώχεια.
Όταν ψάχνεις με αγωνία για το καθημερινό καρβέλι και αδυνατείς να το εξασφαλίσεις, τι να μοιράσεις με τον εξαθλιωμένο και πειναλέο Αφγανό και Πακιστανό. Με τι πόρους και δυνάτοτητες να τον περιθάλψεις, σιτίσεις, στεγάσεις και απασχολήσεις, όταν σε όλα αυτά αντιμετωπίζεις ο ίδιος σοβαρότατα προβλήματα. Γιά πόσο θα μπορείς να προσφέρεις από το υστέρημά σου και τι θα γίνει όταν αυτό εξαντληθεί, μαζί με την υπομονή σου.
Φτώχεια διαιρούμενη σημαίνει γενική εξαθλίωση. Τόσο δύσκολο είναι, πια, να γίνει αντιληπτό ότι το μπόλιασμα με αυτά τα εκατομμύρια που συρρέουν από τις υπανάπτυκτες και ημιβάρβαρες αφροασιατικές χώρες σπρώχνουν περισσότερο, λαό και χώρα, στην οπισθοχώρηση, τη μιζέρια και την αποσύνθεση. Χωρίς να υπολογίσουμε τον πολιτισμικό αφελληνισμό.
Θα μπορεί ο θολοκουλτουριάρης νεαρός διανοούμενος της αριστεράς να αισθάνεται άνετα σε μια Αθήνα που θα θυμίζει Βαγδάτη η Καμπούλ ; Αν ναι, υπάρχει κι η άλλη λύση. Να πάει αυτός εκεί για ησυχάσουμε κι εμείς οι υπόλοιποι από τους σύγχρονους Ηρόστρατους !
Αδυνατώ ν’ αντιληφθώ το μέγεθος του κοινωνικού μίσους που διακατέχει πρόσωπα και παρατάξεις που, αντί να προσπαθούν και να κοπιάζουν για τη προκοπή του τόπου, σκέπτονται και λειτουργούν στη λογική του Σαμψών. Να γκρεμιστούν όλα, έστω κι εμείς μαζί ! Τόση απελπισία, επί τέλους !
Κι αυτό λέγεται «προοδευτική» σκέψη !
Και μετά απορούν για τη ψυχιακή απήχηση που κατέχουν στη κοινωνία και την αγανάκτηση που προκαλούν οι άναρθρες και ασυνάρτητες κραυγές τους.
Το κακό είναι η δυσανάλογη, ως προς το μέγεθός τους, ζημιά που προκαλούν.

Επικαιρότης

ΚΛΕΦΤΕΣ ΚΙ ΑΣΤΥΝΟΜΟΙ

Δεν θα κουραστώ να το λέω. Η Ελλάδα είναι η χώρα της υπερβολής και του παραλόγου.
Όλως τυχαίως, γιατί αποφεύγω, ιδίως πρωί, να συγχύζομαι (δεδομένου ότι όταν αυτό συμβεί μου χαλάει όλη η υπόλοιπη μέρα), παρακολούθησα μια πρωινή εκπομπή ενός καναλιού. Από τις πιο νηφάλιες και μάλλον μετρημένες.
Ένας, περιέργως, αναφυής μέσα μου μαζοχισμός με κράτησε στη παρακολούθηση της συζήτησης, μέχρις ένα μόλις δευτερόλεπτο προ της θραύσεως της οθόνης. Κάτι που με ακαριαία αντανακλαστικά και αξιοθαύμαστη, για την ηλικία της, αιλουροειδή ελαστικότητα, απέτρεψεν η κα Ευρυδίκη, αρπάζοντας στον αέρα το εκτοξευθέν τηλεκοντρόλ !
Αντικείμενο της εκπομπής το τελευταίο επεισόδιο του ατέρμονος ελληνικού σήριαλ, υψίστης δημοφιλίας, «Αναρχικοί και Αστυνόμοι». Κακόγουστο ριμέικ του προαιώνιου, από καταβολής κόσμου, δράματος, «Κλέφτες κι Αστυνόμοι».
Καλεσμένοι στην εκπομπή ένας οβιδιακά μεταμορφωμένος, επί το ηρεμότερο (και μπράβο του) αρχηγός του κόμματος των πολλαπλών συνιστωσών , που ψάχνουν, πλέον, για συνισταμένη και ένας πρωταγωνιστής των γεγονότων από πλευράς «θυμάτων».
Ακούγοντας τον κύριο αυτόν, τον τόσο γλυκό και μελιστάλακτο, να περιγράφει, αφ’ ενός, τα γεγονότα τα οποία βιντεοσκόπησε με το κινητό του, εξ ου και η μήνις των αστυνομικών εναντίον του, αισθάνθηκα προς στιγμήν ότι η υπόθεση αφορά οργανωμένη και απρόκλητη εισβολή τάγματος του Βελζεβούλ σ’ ένα κήπο αθώων και ανύποπτων Χερουβείμ. Κι αυτό στη καρδιά της Εδέμ !
Απίστευτο, ανήκουστο κι απαράδεκτο !
Έχοντας μαθητεύσει στο γυμνάσιο στην οδό Κωλέττη, φοιτήσει στο γνωστό Πολυτεχνείο (πριν γίνει άντρο Ταλιμπάν) και γιά αρκετά χρόνια εργαζόμενος στην οδό Τοσίτσα ουδέποτε είχα διανοηθεί σε τι παράδεισο κουλτούρας, πνευματικής ανωτερότητας, ψυχικής ανάτασης και καλλιτεχνικής δημιουργίας είχα βρεθεί, χωρίς να το πάρω χαμπάρι τόσα χρόνια, και πόσο άδικα ο παρεξηγημένος αυτός χώρος αστυνομοκρατείται ! Αυτή η όαση ειρήνης, αγάπης και πνεύματος !
Και μετά απορούν κάποιοι «κουλτουριαρέοι» της αριστεράς γιατί αυτή μένει καθηλωμένη σε απελπιστικά χαμηλά ποσοστά, συμπιεσμένη μεταξύ ενός παλαιολιθικού και αρτηριοσκληρωτικού ΚΚΕ κι ενός κατεδαφιστικού, κρυπτοαναρχικού και επικίνδυνου, γιά τη τάξη και ασφάλεια, ΣΥΝ.
Δεν καταλαβαίνουν κάποια πολύ απλά πράγματα.
Οι κινήσεις σε θέματα κατάλυσης και αποκατάστασης της δημόσιας τάξης δεν υπακούουν σε κανονισμούς και διαδικασίες σκακιού. Τα πράγματα δεν λειτουργούν στη βάση της ψύχραιμης σκέψης και της αργής και νηφάλιας κίνησης.
Όταν αρχίσει μια φασαρία και αναταραχή γίνεται χαμός και κάθε έλεγχος πάει περίπατο. Κι όσο ζορίζουν τα πράγματα το μόνο που κυριαρχεί στον κάθε συμπλεκόμενο είναι το ένστικτο της αυτοσυντήρησης.
Δεν μπορείς να απαιτείς από την αστυνομία συμπεριφορές τακτικού στρατού όταν ο άλλος κάνει ανορθόδοξο κλεφτοπόλεμο. Όση εκπαίδευση και να έχουν τα νεαρά παιδιά που την στελεχώνουν ο ανθρώπινος φόβος κι η ατομική ανασφάλεια τα αποσυντονίζει και τα οδηγεί σε ενστικτώδεις ενέργειες.
Πρέπει να το καταλάβουμε, επί τέλους, ότι η Αστυνομία δεν επιτίθεται, αντεπιτίθεται. Δεν προκαλεί, προκαλείται. Δεν δημιουργεί φασαρίες, καταστέλλει φασαρίες.
Μέχρι κι αυτός ο τελείως προφανής και φυσιολογικός όρος «καταστολή» έφτασε να συκοφαντηθεί και απαξιωθεί. Δηλαδή είναι κακό π.χ. η Πυροσβεστική να καταστέλλει τις φωτιές !
Ας το πάρουμε, επί τέλους, απόφαση. Σε κάθε σύρραξη την ευθύνη την έχει αυτός που την αρχίζει. Αυτός που ρίχνει τη πρώτη «σφαίρα», όποιας μορφής κι αν είναι αυτή.
Στα τελευταία γεγονότα, τώρα. Όλοι ομολογούν πως ομάδα αναρχικών επετέθη, απρόκλητα με πέτρες, κατά αστυνομικών, στη γωνία Σόλωνος και Ζωοδ. Πηγής. Και, εν συνεχεία κατέφυγαν, κατά την πάγια συνήθειά τους στο, κατά τον μειλίχιο κύριο, πολιτιστικό παράδεισο των Εξαρχείων. Στο, κατά τους λογικούς πολίτες, λημέρι και κρησφύγετό τους.
Στη σύγχρονη Ζανζιβάρη, του κάθε σύγχρονου Κοκκινογένη πειρατή.
Οι νεαροί ταραξίες, καταδιωκόμενοι, ζήτησαν καταφύγιο στο "Φλοράλ", είτε προβοκάροντας, είτε τυχαία, οι αστυνομικοί μπουκάρησαν κυνηγώντας τους και μετά..... τρέχα γύρευε. Σε μιά περιοχή που και μόνο η φωτογραφία αστυνομικού αποτελεί κόκκινο πανί είναι εύκολο, στον καθένα, να μαντέψει τη συνέχεια.
Η αστυνομική αντίδραση είναι και λογική και επιβεβλημένη. Και στην αναμπουμπούλα κάθε παρεκτροπή και κάθε υπερβολή εξηγήσιμη. Οι συμπεριφορές, σίγουρα, δεν ακολουθούν κανόνες λειτουργίας ελβετικού ρολογιού. Όμως δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Σ' έναν ανορθόδοξο πολέμο ό έλεγχος είναι, λίγο πολύ, χαμένος και, μοιραία, θα υπάρξουν και "παράπλευρες" απώλειες !
Και μην ακούτε όσους, κατά καιρούς, κάτοικους βγαίνουν και καταγγέλλουν την ….
Αστυνομία ότι , τάχα, τρομοκρατεί τους κατοίκους και ότι όλη την ανασφάλεια τη δημιουργεί η…..αστυνόμευση !
Μετά λόγου (και ανθρώπων) γνώσεως σας διαβεβαιώ ότι η ψυχούλα τους ξέρει γιατί λένε, ότι και όταν, στις κάμερες. Γιά να τους δουν αυτοί που πρέπει και να εξασφαλίσουν τη ησυχία τους, μιά και δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς !
Δυστυχώς, τα Εξάρχεια αποτελούν λίκνο και κοιτίδα κάθε αριστερής σκέψης και δράσης. Και νόμιμης και παράνομης.
Θεμιτή πολιτική διανόηση και αθέμιτη μηδενιστική θολοκουλτούρα, συνυπάρχουν σφιχταγκαλιασμένες στο χώρο.
Και όπως είναι φυσικό η εξτρεμιστική και δυναμική παραφυάδα μολύνει και δηλητηριάζει, με πράξεις βίας και τρομοκρατίας, κάθε σωστή και εποικοδομητική ιδέα που μπορεί να γεννηθεί στα σπλάχνα της αριστεράς. Και η βία αυτή υιοθετούμενη, άκριτα, από νεαρούς και έξαλλους ηγέτες και ηγετίσκους αποδιώχνει τους πολλούς ήρεμους και νουνεχείς από τον αριστερό χώρο.
Η σύγχρονη αριστερά χρειάζεται, απαραίτητα, στο τόπο και σε κάθε τόπο, ιδίως, τις σημερινές δύσκολες ημέρες. Όχι όμως αυτή η κουτοπόνηρη, τάχα μελιστάλακτη αλλά καταστροφική αναρχοαριστερά. Η πονηρή αλεπού που φορώντας τα γυαλιά της γιαγιάς, κρυμμένη κάτω απ’ τη κουβέρτα της δεν μπορεί, πλέον, να ξεγελάσει τη σύγχρονη «Κοκκινοσκουφίτσα». Χρειάζονται άλλες πολιτικές και, προ πάντων, άλλες μέθοδοι για να πλησιάσει και κερδίσει τον κόσμο.
Ποιές θα είναι αυτές, δικός τους λογαριασμός. Ας ψάξουν να τiς βρουν.
Οι κόντρες με την αστυνομία και η «σπέσιαλ» φασαρία, όταν τύχει και συλληφθεί και κάποιος επιφανέστερος, ολίγον πιο ίσος από τους ίσους, κουλτουριάρης δεν προσπορίζει, μακροπρόθεσμα, πολιτικά οφέλη στην αριστερά ούτε προωθεί τις θέσεις της. Μπούγιο και βαβούρα γιά λίγο, και τέρμα.
Κι ο ντόρος της 15/λεπτης κράτησης δεν δικαιολογεί την παράτυπη, επιμένω, επέμβαση του Υπουργού και τον παράτυπο, επίσης επιμένω, τρόπο απελευθέρωσής τους.
Κάτι που, οπωσδήποτε, δεν θα γινόταν αν στη θέση του, π.χ. κυρίου Παπαχρήστου ( αλήθεια γιατί θα πρέπει να νιώθω ενοχή, αν δηλώσω ευθαρσώς, ότι δεν τον γνωρίζω !) βρισκόμουν εγώ, εσείς η ο οιοσδήποτε άλλος απλός πολίτης !

Αναδρομές

ΣΤ. ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΗΣ

Ο Στ. Καζαντζίδης υπήρξε μία μεγάλη μορφή του λαϊκού τραγουδιού. Κι ένας ιδιόρρυθμος άνθρωπος.
Διέθετε μια βαθιά, γνήσια λαϊκή φωνή που, παρ’ όλα όσα διατείνονται οι φανατικοί του λάτρεις, δεν αρκούσε για να διακριθεί σε άλλα είδη τραγουδιού. Όμως για το είδος που ερμήνευε υπεραρκούσε για να τον κατατάξει σε κορυφαία θέση, παρ’ όλη τη, σχετικά, μικρή του παρουσία στο χώρο.
Ο Καζαντζίδης, όπως άλλωστε και πολλοί καλλιτέχνες, διέθετε περίεργο, ιδιόρρυθμο και μάλλον στρυφνό χαρακτήρα. Κατάφερε ν’ αυτοχειριασθεί και ν’ απομακρυνθεί από το καλλιτεχνικό προσκήνιο νεότατος. Χωρίς τόσο μεγάλο και αποφασιστικό λόγο. Για ένα πείσμα, μια πίκα.
Μια αγνώστων λεπτομερειών σύγκρουση με την εταιρεία Μ. Μάτσας ( όπως φημολογείται ) τον άφησε έξω από το καλλιτεχνικό γίγνεσθαι για πάρα πολλά χρόνια.
Άδικα και άδοξα, δεδομένου ότι στη ζωή τίποτα δεν είναι αξεπέραστο, έξω απ’ το θάνατο. Όμως με το πείσμα του κατάφερε να επιβεβαιώσει τη γνωστή ιστορία εκείνου που έκοψε τα τέτοια του για να τιμωρήσει τη….γυναίκα του !
Κι έτσι, το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του καταναλώθηκε στο ψάρεμα και σε κάτι ανούσια κι ασήμαντα τραγουδάκια που μόνο το ταλέντο του μπορούσε να συντηρήσει για λίγο, πριν τα φάει στο τέλος το σκοτάδι.
Ο Καζαντζίδης υπήρξε ένας, καθόλου, «ιδανικός» αυτόχειρας στη ζωή και το λαϊκό τραγούδι.
Με φωτεινή εξαίρεση το υπέροχο «Υπάρχω», όλα τα τραγούδια που έχτισαν το «θρύλο» Καζαντζίδη είναι ερμηνείες των νεανικών του χρόνων. Ανήκουν στη περίοδο που τραγουδούσε στα απλοϊκά και φτωχικά πάλκα της εποχής όπου το λαϊκό τραγούδι μόλις έριχνε τα φράγματα του σνομπισμού και του μικροαστικού καθωσπρεπισμού και ξεχυνόταν ελεύθερο ν’ αγκαλιάσει όλο τον ελληνικό λαό.
Με επικεφαλής τους γίγαντες δημιουργούς. Τον τρυφερό κι ερωτικό Χατζηδάκη και τον δραματικό κι επικό Θεοδωράκη. Με τον Καζαντζίδη προαλειφόμενο συγκλονιστικό ερμηνευτή και των δύο. Και με τη Μαρινέλα πολύτιμη αρωγό και συμπαραστάτη ισάξιας ποιότητας.
Κι εκεί τα άγνωστα παρασκήνια και η στενοκεφαλιά τον έριξε στην απ’ έξω ! Στην αφάνεια και στη νοσταλγία των πιστών του ακροατών.
Ένα μικρό δείγμα περίπλοκης κι ιδιόρρυθμης σκέψης είναι το ότι ζήτησε από τον Ανδρέα Παπανδρέου, όταν πρωτοείχε έλθει στην εξουσία να κοινωνικοποιήσει, λέει,τη φωνή του ! !
Προσωπικά, δεν μου πολυάρεσε ο Καζαντζίδης. Ακόμα και τα καλά του ( πλην του μοναδικού «Υπάρχω» ) τραγούδια δεν ήταν το είδος της μουσικής που προτιμώ και ταιριάζει στο αυτί και τη ψυχή μου.
Όμως αυτό δε λέει τίποτα και δεν αναιρεί ένα πραγματικό γεγονός.
Ο Καζαντζίδης υπήρξε μια από της σημαντικότερες φωνές του λαϊκού πενταγράμμου.
Όμως μένοντας έξω απ’ το παιχνίδι για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα έχασε έδαφος και ευκαιρίες να τραγουδήσει μεγάλες επιτυχίες γνωστών συνθετών, κάτι που δεν συνέβη στους Στρ. Διονυσίου, Μπιθικώτση, Μητροπάνο, κλπ. Και να δρέψει φήμη, δόξα και χρήμα. Κάτι που του άξιζε απόλυτα.
Και βάζοντας μια τάξη στα πράγματα, παρά τις αγιογραφίες και τις εκδηλώσεις των φανατικών φίλων του, δεν θα μπορέσει ποτέ να φτάσει τον κορυφαίο και ασύλληπτου καλλιτεχνικού διαμετρήματος Έλληνα συνθέτη και ερμηνευτή, τον καταταγέντα, ήδη, στη χορεία των «κλασσικών» της μουσικής, το Βασ. Τσιτσάνη. Και ο όρος «κλασσικός» σημαίνει συντριβή κάθε διαχωριστικού ορίου στη μουσική. Καθ’ όσον ο Τσιτσάνης κι η μουσική του τίθενται σαν απόλυτα μουσικά μεγέθη που αγκαλιάζουν με τη συγκίνηση που προκαλούν, κάθε φίλο της καλής μουσικής, ανεξαρτήτως είδους.
Άλλωστε κι ο Μότσαρτ, στην εποχή του, λαϊκή μουσική συνέθετε !

Θέσεις - Απόψεις

ΑΡΙΣΤΕΡΟΣΤΡΟΦΗ ΔΙΑΝΟΗΣΗ

Η μεγάλη μου διαφωνία με την αριστερόστροφη διανόηση βρίσκεται στις νοητικές της αιθεροβασίες και τα λογικά υπερβατικά σάλτα της, που οδηγούν τα συμπεράσματα όχι εκεί που πρέπει, αλλά εκεί που θέλει αυτή !
Ο Προυντόν έλεγε :
- Αν η εργασία ήταν προϋπόθεση πλουτισμού, τότε όλοι οι εργάτες θα έπρεπε να ήταν πλούσιοι !
Το μεγάλο σφάλμα του, φαινομενικά, ορθού συλλογισμού είναι η παρασιώπηση και απόκρυψη μιας μικρής παραμέτρου, της λεγόμενης «ειδοποιού διαφοράς».
Το γνωστό μαθηματικό τρυκ , που όταν διαιρέσεις με το μηδέν βγάζεις ότι αποτέλεσμα θέλεις !
Με ένα απλό μαθηματικό παράδειγμα, κάνοντας το συγγνωστό σφάλμα της διαίρεσης με το μηδέν, βγάζουμε ότι 0 = 2 !
Είναι γνωστή η ταυτότητα
(α - β)2 = α2 – 2αβ +β2
Θέτουμε
α = 1 και β = 1
Οπότε (α – β)2 = α2 – 2ββ +β2
(α – β)2 = α2 – 2β2 +β2
(α – β)2 = α2 – β2
(α – β)2 = (α – β)(α + β)
Και απλοποιούντες με (α – β)
(α – β) = (α + β)
Άρα (1 – 1) = (1 + 1)
0 = 2 ! !
Εκεί βρίσκεται η αιθεροβασία της αριστερής διανόησης.
Διαιρεί διά του μηδενός !

Επικαιρότης

ΚΙΝΕΖΙΚΗ ΣΥΝΕΠΕΙΑ (Οι καιροί αναπλάθουν αλλήλους)

Το μεγαλύτερο θύμα στην ιστορία της αποικιοκρατίας, σε ανηγμένες μονάδες εκμετάλλευσης, είναι, αναμφίβολα η Κίνα.
Πάνω στο στρατιωτικά αδύναμο κορμί της είχαν, ανά τους αιώνες, ασελγήσει βάναυσα όλες, ανεξαιρέτως, οι αποικιοκρατικές δυνάμεις του κόσμου. Και, κυρίως, η Βρετανία.
Μετά τον ατυχή γι’ αυτήν «Πόλεμο του Οπίου» ( 1839 – 1842 ), που κάποια φορά θα μιλήσουμε και γι’ αυτόν, η ηττημένη Κίνα, στη συνθήκη του Νανκίνου (29/ 8/ 1842) παρεχώρησε στην Βρετανία το νησί του Χονγκ Κονγκ. Στη συνέχεια με διαδοχικές συμφωνίες στη συνολική έκταση της αποικίας συμπεριελήφθησαν η απέναντι χερσόνησος της Καουλούν κατά το 1860 και τα Νέα Εδάφη κατά το 1898.
Η τελική συμφωνία έγινε με το βρετανικό νόμο ο οποίος προβλέπει μεταβιβάσεις με χρονικό εύρος ισχύος τα 99 χρόνια. Άρα το 1997 η αποικία θα πρέπει να επιστραφεί στη Κίνα.
Επί Θάτσερ η Αγγλία προσπάθησε να επαναδιαπραγματευτεί τη παράταση της κατοχής του Χονγκ Κονγκ με τον , τότε, ηγέτη της Κίνας, τον Τενγκ Σιάο Πινγκ (τον, μακράν, σπουδαιότερο πολιτικό ηγέτη της αχανούς αυτής χώρας).
Ο Πινγκ, ατάραχος, σε κάθε επιχείρημα που έφερνε η Θάτσερ αυτός απαντούσε λιτά και, εκνευριστικά, μονότονα.
- Ότι λέει η συμφωνία !
Το μόνο που παραχώρησε, κι αυτό επειδή βόλευε εκείνον, ήταν η γιά 50 χρόνια, μετά το 1997, διατήρηση του οικονομικού καθεστώτος του Χονγκ Κονγκ. Το ήθελε γιά πιλότο στον οικονομικό μετασχηματισμό της Κίνας. Άλλωστε είναι πολύ γνωστός ο αφορισμός του ότι "δεν έχει καμιά σημασία το χρώμα της γάτας, αρκεί να πιάνει ποντίκια" !
Τώρα θα μου πείτε γιατί τα γράφω αυτά.
Απλώς μου τα θύμισε η στάση των Κινέζων στο θέμα της παραχώρησης της προβλήτας στη Cosco.
- Ότι λέει η συμφωνία !
Τελικά, αυτοί οι Κινέζοι είναι πολύ σοφός και πολύ πρακτικός λαός.

Θέσεις - Απόψεις

Η ΚΑΤΑΡΑ ΤΗΣ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑΣ

Μερικοί άνθρωποι είναι, δυστυχώς γι αυτούς, δέσμιοι του παρελθόντος. Παγιδευμένοι στην οικογενειακή ιστορία και παράδοση. Τυλιγμένοι στο χρυσό, αλλ’ ασφυκτικό περιτύλιγμα της πατριαρχικής δόξας, που τους δεσμεύει και υποχρεώνει.
Παράδειγμα ο κ. Γ. Παπανδρέου.
Τυγχάνει γιός και εγγονός πρωθυπουργών. Άρα είναι φυσικό αλλά και επιβεβλημένο να θέλει να γίνει κι αυτός πρωθυπουργός. Είναι υποχρεωμένος, μιά κι ανακατεύτηκε με τη πολιτική, ν’ αναμετρηθεί με το ένδοξο παρελθόν και ν’ αποδείξει ότι είναι αντάξιός του. Δεν θα μπορούσε να κάνει αλλιώς, στον πολιτικό μονόδρομο που ακολούθησε. Οποιαδήποτε άλλη έκβαση θα τον οδηγούσε στη χλεύη και τη περιφρόνηση που, εκτός των άλλων, θα είχε και αρνητικό αντίκτυπο στην οικογενειακή πολιτική προϊστορία. Τελικά τα κατάφερε κι έγινε Πρωθυπουργός.
Ο κ. Γ. Παπανδρέου δεν είναι, κατά γενικήν ομολογία, πολιτικά αντάξιος των προγόνων του. Νομίζω το γνωρίζει κι ο ίδιος, εκτός κι αν η κουρτίνα της φιλοδοξίας τον εμποδίζει να το δει καθαρά. Σίγουρα, όμως, θα πρέπει να το διαισθάνεται.
Οι συγκυρίες του επέτρεψαν ν’ αναρριχηθεί στο ύψος των βλέψεών του, αν και σημαντικά υποδεέστερος, και οπωσδήποτε κατώτερος των περιστάσεων. Προβάλλει μιά αξιοσύνη που, κατά βάθος, δεν διαθέτει. Όμως έφτασε, έπιασε κορυφή !
Αποστομώνει αμφισβητίες και θριαμβεύει επί των, πάσης φύσεως, αρνητών του.
Γι’ αυτόν, τώρα, είναι η πιό κατάλληλη στιγμή αποχώρησης ! Η πιό έξυπνη κίνηση τη στιγμή της αποθέωσης. Να κάνει αυτό που δεν έκανε, π.χ. ο Ρεχάγκελ το ’04 όταν πήρε το ευρωπαϊκό κύπελλο και σέρνεται, τώρα, στο τέλμα της αμφισβήτησης και της μιζέριας.
Ο μοναδικός, πλέον, έξυπνος ελιγμός, από πλευράς κ. Παπανδρέου θα ήταν η αναζήτηση οδού εύσχημης αποχώρησης. Έφτασε στη πηγή, ήπιε νερό και αποσύρεται για να ενταχθεί στη χρυσή εφεδρεία των εθνικών κεφαλαίων ! Δικαιολογίες εφευρίσκονται εύκολα στη πολιτική, ιδίως στο ΠΑΣΟΚ. Μανούλες σ’ αυτά.
Χωρίς τη φθορά του, που επαπειλείτε ραγδαία και την απομυθοποίηση που, ήδη, άρχισε μετά του σχετικού, συνοδευτικού, αναθέματος.
Ούτως η άλλως, οι καιροί είναι πάρα πολύ δύσκολοι και η αποτυχία υπερβεβαία, ιδίως όταν στηρίζεται σε παχυλές υποσχέσεις και σε καλλιέργεια εώλων προσδοκιών.
Κρίσεις σαν τη παρούσα μόνο κυβερνήσεις πολιτικών συνασπισμών και συνεργασίας μπορούν να διαχειριστούν. Γιά να γίνουν κατανοητά τα μεγέθη των προβλημάτων, να περάσουν εύπεπτα και πλατύτερα τα δύσκολα μηνύματα και να κατανεμηθεί σωστά και ισότιμα το πολιτικό κόστος.
Ο κ. Γ. Παπανδρέου έχει μοναδική ευκαιρία να περισώσει και διαφυλάξει την υστεροφημία του. Τη μεγαλύτερη παρακαταθήκη και τη πολυτιμότερη κληρονομιά κάθε ανθρώπου και, ιδίως, πολιτικού προσώπου.
Είμαι απόλυτα βέβαιος ότι δεν θα το κάνει. Γι’ αυτό απευθύνομαι στη μαρτυρία όσων διαβάσουν αυτή την ανάρτηση. Η ώρα της αποκαθήλωσης είναι, ήδη, ορατή σε μικρή απόσταση και επελαύνει δρομαίως . Ελπίζω, τότε, να με θυμηθούν.

ΑΥΛΑΙΑ , ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ

Ο Nicky μου έσβησε σήμερα, στις 16.11’ το απόγευμα.
Άφησε τη τελευταία του πνοή στα χέρια μου. Σήμερα στις 16.11’ αντίκρισα τη τελευταία του ματιά.
Είδε γιά τελευταία φορά τον ήλιο, πήρε λίγο από τη ζέστη του και τράβηξε γιά το απέραντο σκοτάδι και τη παγωνιά.
Νομίζω ότι μου έγνεψε λυπημένα και αρμένισε γιά το τελευταίο, κοινό, λιμάνι όλων των εμβίων. Πέρασε κι αυτός με τη σειρά του τη Μεγάλη Πύλη.
Τώρα ένα ευρύχωρο υπόγειο σπιτάκι στεγάζει, πλέον, το αδυνατισμένο του κορμάκι. Που η μοιραία αρρώστια κατάλειωσε μέσα σε λίγες ημέρες. Μαζί μ’ ένα μεγάλο κομμάτι της ψυχής μας. Γιά να τον αγκαλιάζει στοργικά και να τον συντροφεύει.
Και η αφράτη, ελαφριά κουβέρτα της Μάνας Γης τον σκεπάζει, ήδη, γιά πάντα.
Τον προστατεύει και τον προσέχει. Γιά να μην τον ενοχλήσει κανείς και να μην τον βλάψει καμιά, πλέον, αρρώστια. Κοιμάται γαλήνιος τον αιώνιο ύπνο.
Πιστεύω απόλυτα ότι η αθώα ψυχούλα του, συντροφευμένη από τ’ άλλα αδέλφια του που τον καρτερούσαν, ήδη, εκεί ψηλά, η Ζιζέλ, ο Ρόκι, η Χουανίτα και τόσα άλλα που προπορεύτηκαν, θα μας κοιτάει από ψηλά με την ίδια γλυκιά αθωότητα και θα μας κουνάει την ουρίτσα του με την ίδια ζωντάνια κι αγάπη, όπως το έκανε και όταν ήταν μαζί μας.
Φίλε, γειά χαρά και καλή αντάμωση !

REQVIEM ΓΙΑ ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΦΙΛΟ

NICKY

«Περίλυπος εστίν η ψυχή μου, ώσπερ θανάτου» !
Τίποτε δεν μπορεί να περιγράψει καλύτερα έναν ωκεανό θλίψης που μπορεί, ξαφνικά, να πλημμυρίσει τη ψυχή του ανθρώπου, από τη γνωστή ευαγγελική ρήση.
Σ’ ένα μικρό δωμάτιο ψυχορραγεί ο Nicky μου. Ξαπλωμένος ακίνητος πάνω σε μια κουβέρτα που προσπαθεί, απεγνωσμένα, να του κρατήσει λίγη ζεστασιά στις τελευταίες του ώρες.
Ο Nicky μας. Ένα από τα 26 αγαπημένα μου κοπριτάκια που η ανθρώπινη αδιαφορία και αναλγησία τα πέταξε στη πόρτα μου. Και που η συνείδησή μου, η αγάπη και ο σεβασμός προς κάθε έννοια ζωής ήταν αδύνατον να την κρατήσουν κλειστή, σ’ έναν ακόμη τετράποδο ικέτη. Έναν ακόμη τρυφερό και παιχνιδιάρη μαλλιαρό σκυλάκο. Ένα μικρό ασήμαντο κομματάκι απ’ το μικρό κι ασήμαντο παζλ της ζωής μου. Ένα πολύτιμο συστατικό της ψυχής μου.
Χτυπημένος από λευχαιμία και σημαδεμένος απ’ την αναπόφευκτη μοίρα, δεν μπόρεσε, όπως και κανείς άλλωστε, να ξεφύγει απ’ το αλάνθαστο στόχαστρό της.
Ας μην σκεφτεί κανείς αυτά τα ανόητα και τετριμμένα κοινότοπα «φιλάνθρωπα», περί της προτεραιότητας του ανθρώπου και άλλα τέτοια υποκριτικά που αναμασούν οι αμύητοι, μη ζωόφιλοι, σε τέτοιες περιπτώσεις. Αυτοί που όταν κληθούν ν’ αποδείξουν, έμπρακτα, τα αγνά «φιλάνθρωπα» αισθήματά τους τη «κάνουν» με πλάγια πηδηματάκια κι επικαλούνται την επέμβαση του… κράτους, σηκώνοντας μ’ αδιαφορία τους ώμους !
Όποιος έχει νοιώσει βαθιά μέσα του την ανθρώπινη «ανθρωπιά» και όποιος έχει γνωρίσει την αφοσίωση και την απόλυτη και ανυπόκριτη λατρεία ενός μικρού τετράποδου φίλου, μπορεί να καταλάβει. Τους άλλους τους αφήνω στη μακαριότητα της άγνοιας.
Αυτά που στερούνται και χάνουν είναι η μεγαλύτερη τιμωρία τους.
Ξαπλωμένος, αδύνατος κι ανήμπορος, ο Nicky μου περιμένει με καρτερία κι αξιοπρέπεια τη μοιραία κατάληξη της μικρής του τροχιάς. Συνεπής στο ραντεβού του με τον «Μεγάλο Θεριστή» προσέρχεται έγκαιρα να τον συναντήσει. Χωρίς διαμαρτυρία, χωρίς παράπονο, χωρίς φόβο και χωρίς ανησυχία.
Τα μεγάλα εκφραστικά του μάτια καθρεφτίζουν την αγάπη και την ευγνωμοσύνη του για όσους τον κοιτούν με πόνο και οδύνη. Κι οι τελευταίες ικμάδες ενέργειας συγκεντρωμένες στη κάτασπρη μικρή ουρά του δίνουν τον ύστατο χαιρετισμό σ’ αυτούς που ξέρει καλά ότι τον αγάπησαν και τον φρόντισαν στον μικρό, ελάχιστο, χρόνο της κοινής τους ζωής. Σ’ αυτούς που υπήρξαν ο «κόσμος» του και που γι’ αυτούς υπήρξε μια από τις πραγματικές ομορφιές, του δικού τους «κόσμου» !
Ο θάνατος είναι, τελικά, πολύ κρύο πράγμα κι η αίσθησή του παγώνει πιό πολύ αυτούς που μένουν παρά αυτούς που φεύγουν. Ο θάνατος οδηγεί την ύπαρξη στην ανυπαρξία και δεν έχει καμία απολύτως σχέση με το είδος στο οποίο αναφέρεται. Κάθε έμβιο πλάσμα έχει αναφαίρετο δικαίωμα στη ζωή και το θάνατο.
Κι ο πόνος της απώλειας έχει πάντα την ίδια ένταση και την ίδια χροιά. Και είναι το απόλυτο δικαίωμα αυτών που μένουν, να κουνάν μαντήλι.
Αποτελούν τα ύστατα απομεινάρια μιάς αδιερεύνητης για τον ανθρώπινο νου διαδικασίας.
Το ανθρώπινο πνευματικό βεληνεκές και οι φιλότιμες θρησκευτικές δογματικές προσπάθειες βρήκαν την εύκολη και πολύ βολική διέξοδο.
«Ματαιότης ματαιοτήτων, πάντα ματαιότης τα εγκόσμια»! Και καθαρίσαμε ! Τακτοποιήσαμε τους φόβους της «πίσω πλευράς» της ζωής και συνεχίζουμε …αισιόδοξα !
Δεν πιστεύω στη ματαιότητα της Ζωής. Δεν πιστεύω ότι όλο αυτό το θαύμα γίνεται για το τίποτα. Απλώς το, νομοτελειακά, αδύνατο ανθρώπινο μυαλό μου είναι ανήμπορο να συλλάβει τη σκοπιμότητα της Δημιουργίας και του Δημιουργού της.
Κι η καταφυγή στη … «ματαιότητα» είναι η εύκολη λύση. Το αρνούμαι !
Όλα ακολουθούν κάποιο σχεδιασμό, κάποια υπέρτατη φιλοσοφία. Μια χαώδης «άσκηση επί χάρτου». Όλα με το ρόλο τους, όλα με το σκοπό τους.
Όμως ο Nicky μου αργοσβήνει. Και κάποια στιγμή ο διακόπτης της ζωούλας του θα κλείσει οριστικά. Και θα μείνουμε , όπως γίνεται πάντα, πίσω. Βουβοί, πονεμένοι, πληγωμένοι και, κυρίως, ορφανεμένοι. Κατά ένα λιγότεροι.
Ο πόνος με τον καιρό θα γλυκάνει, η πληγή θα κλείσει, οι αναμνήσεις θα χαϊδεύουν νοσταλγικά το νου και θα κάνουν ν’ αναρριγά απαλά η ψυχή. Μιά ακόμη αδιόρατη ανεμορριπή στον ανεξερεύνητο κόσμο του συνειδότος, μέχρι να γίνουμε κι εμείς ξαφνικές ανεμορριπές στη ψυχή αυτών που θ’ αφήσουμε πίσω μας. Ωστόσο η ζωή θα συνεχίζει, αδιάφορη, την αέναη και μυστηριώδη διαδρομή της.

Αναδρομές

ΕΡΝΕΣΤΟ ΓΚΕΒΑΡΑ. ΜΙΑ ΜΑΡΤΥΡΙΑ

Σε κάποιο ταξίδι μου, αρκετά χρόνια πριν στη Βολιβία, είχα τη τύχη να έχω ένα ξεναγό, στη Λα Παζ, του οποίου ο πατέρας ήταν στο βολιβιάνικο στρατιωτικό απόσπασμα που κατεδίωξε στη ζούγκλα του Αμαζονίου και εκτέλεσε, τελικά, τον Ερνέστο Γκεβάρα, το πασίγνωστο επαναστάτη «Τσε».
Το γεγονός αυτό μου έδωσε την ευκαιρία να κάνω μιά πολύ μακρά συζήτηση γιά την όλη υπόθεση και, κυρίως, γιά τη προσωπικότητα του μεγάλου επαναστάτη.
Οι γνώσεις και πληροφορίες μου γι’ αυτόν τον άνθρωπο αρχίζουν και τελειώνουν σε όσα συζητήθηκαν με τον νεαρό ξεναγό, ένα ολόκληρο βράδυ στο σαλόνι του Sheraton στη Λα Παζ. H χρονική απόσταση της συζήτησης αλλά και ο άτιμος ο «πανδαμάτωρ» έχουν σβήσει από τη μνήμη μου κάποιες λεπτομέρειες, κυρίως σε ονόματα και ημερομηνίες. Όμως τα βασικά και εντυπωσιακότερα σημεία της συζήτησης παραμένουν άσβεστα και ολοζώντανα μέσα μου. Ήταν μιά, πέρα γιά πέρα, ενδιαφέρουσα και κατατοπιστική ενημέρωση πάνω σε γεγονότα που ο χρόνος κι η απόσταση παραμορφώνουν αισθητά. Η ακρίβεια των πληροφοριών δεν μπορεί να διασταυρωθεί και ούτε επεδιώχθη από μένα ποτέ. Δεν με ενδιέφερε κι όλας. Δεν είμαι δημοσιογράφος να αναμεταδώσω, άρα να νοιάζομαι γιά την ακρίβεια των γεγονότων. Ότι μάθαινα το μάθαινα γιά τον εαυτό μου κι αυτό μου αρκούσε. Απλώς το όψιμο χόμπι του blog με κάνει να βγάζω την ιστορία προς τα έξω.
Πολύ ευχαρίστως θα δεχόμουνα την όποια άλλη άποψη. Διορθωτική η συμπληρωματική.
Πιστεύω, πάντως, ότι οι χώρες και οι λαοί της Λατινικής Αμερικής, ως άμεσα εμπλεκόμενοι με τα γεγονότα και τις καταστάσεις που έχουν αργαστεί στο πετσί τους, αποτελούν αξιοπιστότερες πηγές από εμάς που μ’ ένα ποτήρι στο χέρι φιλολογούμε καθισμένοι σ’ έναν αναπαυτικό καναπέ ! Από απόσταση και εκ του ασφαλούς.

Πρώτα, πρώτα και απολύτως ξεκάθαρο είναι ότι η εντολή, αμερικανική οδηγία, ήταν η εκτέλεση και όχι η σύλληψη.
Ο Τσε πάνω απ’ όλα ενοχλούσε το βολιβιανό κατεστημένο με την επαναστατική του δράση, όμως πίσω από τις κουΐντες τα νήματα τα κινούσαν τα αμερικανικά συμφέροντα και η μαμά ΣΙΑ.
Ο Γκεβάρα υπέφερε από χρόνιο άσθμα. Η, αποτέλεσμα των κακουχιών στα διάφορα αφιλόξενα περιβάλλοντα η και παιδική ιστορία που απλώς τη συντηρούσαν και επηύξαναν οι ανθυγιεινές συνθήκες των τροπικών.
Την ημέρα του θανάτου του ήταν κλινήρης, μέσα στη ζούγκλα, περιστοιχισμένος από μια χούφτα πιστών του. Οι πιο πολλοί τον είχαν εγκαταλείψει γιά να σώσουν το τομάρι τους η είχαν αυτομολήσει στα κυβερνητικά στρατεύματα.
Ο Γκεβάρα, ανήμπορος, δεν προσπάθησε να το σκάσει, όπως ανακοινώθηκε, αλλά εκτελέστηκε στο κρεβάτι του. Η φορά εισόδου των σφαιρών το αποδεικνύει. Ήταν από εμπρός προς τα πίσω. Αν έτρεχε να τη κοπανήσει θα ήταν από τη πλάτη προς τα εμπρός.
Από τη στιγμή που επισημάνθηκε το κρησφύγετό του και άρχισε η επίθεση όλα κράτησαν λίγα, μόνο, λεπτά. Ούτε προσπάθεια φυγής, ούτε αιχμαλωσία ,ούτε τίποτε.
Ο αιφνιδιασμός της μικρής ομάδας του Τσε ήταν πλήρης και κανείς δεν πρόλαβε ν' αντιδράσει.
Οι οδηγίες στον επι κεφαλής του αποσπάσματος ήσαν σαφείς.
- Ξεκάνετε το Τσε !
Και εκτελεστής ήταν ο επικεφαλής του αποσπάσματος, πιθανόν με δύο περίστροφα. Σ’ αυτό το σημείο ο Λούις, ο ξεναγός, δεν ήταν κατηγορηματικός.
Ο επί κεφαλής ήταν ο μόνος που ήξερε το πραγματικό σκοπό της επιχείρησης. Όλοι οι άντρες του γνώριζαν μόνο γιά σύλληψη και μόνο εν εσχάτη περιπτώσει και γιά την αποφυγή δραπέτευσης είχαν διαταγή να πυροβολήσουν στο ψαχνό.
Στη Βολιβία πιστεύουν ότι ο Τσε ( στα ινδιάνικα σημαίνει «άνθρωπος», λόγω των ανθρωπιστικών ιδανικών που ενσάρκωσε ο Αργεντινός επαναστάτης ) πουλήθηκε στους αμερικανούς από το Κάστρο. Όσο αυτός του ήταν χρήσιμος τον αγκάλιαζε και τον κανάκευε. Μάλιστα μετά τη επιτυχία της Κουβανέζικης Επανάστασης και της κατάλυσης του καθεστώτος Μπατίστα ο Κάστρο του ανέθεσε και Υπουργείο, νομίζω Υγείας, δεν είμαι σίγουρος επ’ αυτού, δεδομένου ότι ο Τσε ήταν γιατρός, στη πρώτη επαναστατική κυβέρνηση.
Όμως άλλο «πολιτικός» κι άλλο «επαναστάτης». Ο Κάστρο είναι και τα δύο. Ο Γκεβάρα μόνο το δεύτερο.
Κάθε κίνημα, κάθε επανάσταση, μόλις γίνει κυβέρνηση βλέπει, ως διά μαγείας, τα πράγματα αλλιώς. Κι αυτό είναι νομοτέλεια, απ’ την οποία δεν ξέφυγε ποτέ κανείς !
Κλασσικό παράδειγμα οι Μεξικανοί επαναστάτες Βίλλα και Ζαπάτα που μόλις πήραν τη διακυβέρνηση στα χέρια τους έκαναν, αναγκαστικά, τα τελείως αντίθετα απ’ όσα πρέσβευαν ως επαναστάτες !
( Μάλιστα ο Εμιλιάνο Ζαπάτα, καταντροπιασμένος τα παράτησε, μόλις συνειδητοποίησε που σε σπρώχνει μιά διακυβέρνηση !)
Πέραν από όσα λες όταν είσαι επαναστάτης, άμα πάρεις τα ηνία της εξουσίας στα χέρια σου τα πράγματα αποκτούν άλλη δυναμική και απαιτούν άλλους χειρισμούς. Θέλουν ευελιξία, υποχωρήσεις και πολύ μπλα- μπλα στην εσωτερική κατανάλωση. Ειδεμή το καράβι δεν κουμαντάρεται. Προσέξτε την υπόθεση Γκουαντάναμο. Αν πίσω από ρητορείες, τους λεονταρισμούς, τα φληναφήματα και τις καστρικές μεγαλοστομίες δεν υπήρχαν συζητήσεις, παζάρια και, κυρίως, πολλά λεφτά θα φτούραγαν αμερικανικές βάσεις στη Κούβα ; Καρφί στο μάτι του Κάστρο ! Και μάλιστα με το χαρακτήρα που έχει σήμερα η βάση αυτή ; Άρα, ξεχάστε την επαναστατική αγνότητα και τα παχιά λόγια και πιάστε τη πολιτική σκοπιμότητα γιά να προσεγγίσετε την αλήθεια.
Ο Τσε ήταν έξω από τέτοιες λογικές και τέτοιες πρακτικές.
Πώς να φτουρήσει ένας μαθημένος με το κουμπούρι στη ζώνη και το όπλο κρεμασμένο στον ώμο κλεισμένος μέσα σ’ ένα γραφείο, περιστοιχισμένος από χαρτογιακάδες και γραφειοκράτες. Και πώς να συμβιβαστεί με το να λέει ναι και να εννοεί ίσως. Αυτή η ζωή ήταν ακατανόητη γι’ αυτόν. Άχρηστη κι ανούσια.
Όχι μόνο δεν έκανε γιά Υπουργός, αλλά τους έκανε και χαλάστρα.
Άρχισε να γίνεται ενοχλητικός και, σιγά σιγά, κι επικίνδυνος για το καθεστώς Κάστρο. Στη προσπάθεια να τον ξεφορτωθεί του βρήκε «δουλειά» στην Αφρική σε κάτι δευτεροκλασσάτα επαναστατικά κινήματα της πλάκας. Ιστορίες άνευ ενδιαφέροντος για έναν επαναστάτη του διαμετρήματος του Τσε. Και μάλιστα σε μέρη με τόσο μεγάλες διαφορές στους στόχους και στην επικοινωνία.
Σύντομα τα παράτησε και γύρισε στον αγαπημένο του χώρο. Τη Λατινική Αμερική.
Εκεί όμως οι συνθήκες είχαν αλλάξει τελείως. Ο Κάστρο είχε μπει γιά τα καλά στο πολιτικό παιχνίδι του «φαίνεσθαι» και όχι του «είσθαι» και ο Τσε ήταν, πλέον, μιά στυμμένη λεμονόκουπα, μιά τρίχα στο ζυμάρι. Κι έπρεπε να βγει απ’ το παιχνίδι και μάλιστα γρήγορα και οριστικά
Κάνει ζαβολιές και μας χαλάει τη μανέστρα !
Μεθοδεύτηκε, λοιπόν, με το Σταίητ Ντιπάρτμεντ, τη ΣΙΑ και όλη την εκλεκτή ομήγυρη απ’ τη μιά και το «λάβρο» αντιαμερικανό επαναστάτη Κάστρο, απ’ την άλλη ο αφανισμός του δυστυχούς ιδεαλιστή Τσε.
Και κάπου στις ζούγκλες της Βολιβίας μαζί μ’ ένα άρρωστο κορμί χάθηκαν τα οράματα κι οι ελπίδες εκατομμυρίων ανθρώπων γιά ελευθερία, ανεξαρτησία και κοινωνική δικαιοσύνη !
Αυτά γιά την ιστορία του πιό αγνού, ίσως, επαναστάτη, μετά το Μπολιβάρ και το Χοσέ ντε Σαν Μαρτίν, που γέννησε η Ν. Αμερική. Σίγουρα του μεγαλύτερου του αιώνα του. Και του μεγαλύτερου πολιτικού καθικίου, του μεγαλύτερου πολιτικού απατεώνα της, του Κάστρο. Του συμβιβασμένου επαναστάτη που κανείς σοβαρός άνθρωπος δεν μπορεί να διανοηθεί ότι θα επεβίωνε μέσα στο ρουθούνι των Αμερικανών, αν δεν το ήθελαν οι ίδιοι. Κι αυτό σε βάρος της ελευθερίας και της ευημερίας ολόκληρου του κουβανέζικου λαού.
Την ιστορία αυτή την ξανάφερα στο μυαλό μου μόλις πρόσφατα, όταν εντελώς τυχαία πρόσεξα επακριβώς, τα λόγια ενός πολύ αγαπημένου τραγουδιού του Μ. Χατζηδάκη, του οποίου τόσο πολύ με γοήτευε η μουσική που παραμελούσα, συστηματικά, τους στίχους. Την « Ιστορία του Κεμάλ ».
Η ομοιότης Κεμάλ και Τσε, και στα όνειρα και στη κατάληξη, είναι τόσο συγκλονιστικά απαράλλαχτη που πιστεύω ότι ο στιχουργός του τραγουδιού είχε, σίγουρα, στο μυαλό του τον Ερνέστο Γκεβάρα. Αλλιώς θα πρόκειται γιά σατανική σύμπτωση !

Καλή σου ώρα φίλε Λουίς, όπου και νάσαι, γιατί μου έμαθες ένα κομμάτι απ’ την ιστορία των πονεμένων και βασανισμένων λαών της περιοχής σου και των ηγετών και πρωταγωνιστών τους.

Στοχασμοί

ΜΙΖΕΡΙΑ

Τίποτε δε με διαολίζει περισσότερο από τη μανία μερικών ανθρώπων να περνούν τα πάντα μέσα απ' το στενό τούνελ της πολιτικής η, μάλλον, της κομματικής τους σκοπιμότητος.
Να βλέπουν ότι συμβαίνει γύρω τους, ότι ζούν κι ότι, αλίμονο, δεν ζουν πίσω από παραμορφωτικούς φακούς συγκεκριμένης ιδεολογικής τοποθέτησης. Κι όλα να εξαρτώνται από τη συμβατότητα μ' αυτήν η να ποδηγετούνται απ' αυτήν.
Κι αυτό, εκτός από μωρία, εκφράζει και άδικη τοποθέτηση γιά την ίδια τη Ζωή και τις χαρές της. Ο άνθρωπος δεν πλάστηκε γιά μονομανίες και μονομέρειες.
Οι παρωπίδες και τα κομματικά γυαλιά διχάζουν. Διαχωρίζουν και κατατάσσουν τους ανθρώπους. Ενώ οι χαρές της ζωής θέλουν ενότητα.
Υπάρχουν τόσες και τόσο ωραίες πλευρές της που φτιάχτηκαν γιά ν' απολαμβάνονται από ενωμένους κι όχι διηρημένους ανθρώπους.
Τα σπορ, η τέχνη, τα ταξίδια, η φυσιολατρεία, η ψυχαγωγία, η επιστημονική έρευνα, το χόμπι και πάνω απ' όλα ο έρωτας !
Πως να καταλάβει κάποιος την ομορφιά και την απλότητα της ζωής πίσω απ' τα πελώρια τείχη της μιζέριας που με τόση μοχθηρία έχτισε γύρω του γιά να φυλακίσει τη ψυχή του !
Κρίμα, χίλιες φορές κρίμα γιά τα νιάτα που σπαταλιώνται άδικα και άσκοπα.
Κρίμα γιά τα λουλούδια που μαραίνονται πριν, καν, μπουμπουκιάσουν. Κρίμα !

Γιά γέλια και γιά κλάματα

ΠΩΣ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΔΙΑΒΑΣΑ ΑΚΟΜΗ ΜΑΡΞ

Ώρες ώρες νιώθω πολύ άσχημα, πάρα πολύ άσχημα. Νιώθω μια ανείπωτη ντροπή να με πλημμυρίζει και να ξεχύνεται, λάβα καυτή, και να με κατακαίει.
Συζητώντας στα διάφορα blogs με διάφορους άγνωστους φίλους αισθάνομαι σαν να βρίσκομαι σε διαδήλωση στο Σύνταγμα και, ξαφνικά, μια αόρατη δύναμη να μου πήρε όλα τα ρούχα και να με άφησε τσίτσιδο, μπροστά στα μάτια χιλιάδων ανθρώπων. Για τέτοια ντροπή μιλάμε !
Κι αυτό μου συμβαίνει κάθε φορά που πάνω στη συζήτηση συλλαμβάνομαι αδιάβαστος από τους συνομιλητές μου σε θέματα…Μαρξ. Μπορεί να μη ξέρουν να γράψουν τ’ όνομά τους, να μη ξέρουν να συντάξουν μια πρόταση, να τους λές «αγρός – κυνηγός – λαγός», κάνε μια φράση και να μην μπορούν αλλά, όλα κι όλα, στο Μαρξ είναι σαΐνια. Τους βγάζω το καπέλο. Τον παίζουν στα δάκτυλα. Μαζί και μ’ όλους τους σύγχρονους διαπρεπείς, παγκοσμίου κύρους, αμπελοφιλόσοφους, π.χ Καραμπελιάς και σία !
Η συνεχώς αυξανόμενη μέσα μου πίεση, (γιατί εγώ να είμαι τόσο καθυστερημένος, γιατί να μένω εγώ τόσο πίσω, γιατί ;) σχετικά με την αδυναμία μου ν’ ανταποκριθώ σ’ όλα αυτά τα φοβερά ερωτήματα και η συνεχώς προϊούσα αποδόμηση της πνευματικής μου συγκρότησης, σε συνδυασμό με το, ολοένα, αυξανόμενο βάρος των συνειδησιακών μου τύψεων, κάτι που μου έχει δημιουργήσει, ήδη, ένα αφόρητο ψυχικό λουμπάγκο με οδηγεί σήμερα σ’ αυτή την ομολογία.
Σ’ αυτή την, εκ βάθους καρδίας, αυτοκριτική της άθλιας παράλειψής μου.
Μήπως και οδηγηθώ στην άφεση και την εξιλέωση !
Διατηρώντας, από παιδί, την εικόνα των αξούριγων κατσαπλιάδων να κυκλοφορούν στο σπίτι μας με τα φυσεκλίκια χιαστί και να μιλάν για λαοκρατίες, για λαρύγκια που θα κοπούν προκειμένου να καθαρίσει ο τόπος από τους αντικομμουνιστές και αντιμαρξιστές, και άλλα τέτοια ωραία ομολογώ πως δεν ήμουνα και πάρα πολύ ευχάριστα προδιατεθειμένος για να εμβαθύνω στα κομμουνιστικά γραπτά. Όταν πιά είχα μεγαλώσει και άρχιζα να ψάχνω την οικογενειακή βιβλιοθήκη – σεντούκι, που πατέρας και θείος, συνωμοτικά και επιμελέστατα είχαν κρύψει, κάτω από κάτι φλοκάτες βελέντζες, ένα σωρό χαρτιά και βιβλία κι έκαναν τη μάνα μου να τρέμει από φόβο και να τσιρίζει υστερικά. Έξω απ’ το σπίτι μου αυτοί οι διαόλοι !
Και μεταξύ αυτών ένα σκοροφαγωμένο μεγάλο μαύρο χαρτόδετο με χρυσά γράμματα : Καρλ Μαρξ - Το Κεφάλαιο !
Ομολογώ ότι, τότε, δεν είχα και πολύ κέφι για τέτοιες αναγνώσεις. H νωπή απωθητική μου διάθεση έκανε μια φωνή να λέει μέσα μου :
- Άσε, δεν είναι ώρα, άσ’ το γι αργότερα !
Μετά στις αναμπουμπούλες των μετακομίσεων, μπόλικες είναι η αλήθεια, χάθηκε κι ο Μαρξ, χάθηκε και το σεντούκι ολόκληρο, χάθηκε κι η δυνατότητα μιας πρώιμης μαρξιστικής ενημέρωσης. Υποπτεύομαι ότι μητρικός δάκτυλος, μεταξύ εκκαθαρίσεων Ζαχαριάδη, Κολιγιάννη και σία, φερόμενος ρεβιζιονιστικά και αντιδογματικά, καθώς και η γνωστή της ιμπεριαλιστική της κατάπτυστη συμπεριφορά, κάπου τα εξαπέστειλε για να ησυχάσει το κεφάλι της !
Τέσσερα παιδιά είχε να μεγαλώσει, άλλωστε !
Δεύτερη ασύμπτωτη διασταύρωσή μου με το Μαρξ έγινε όταν, κρατώντας το βιβλιοπωλείο του πατέρα μου, κολυμπούσα στα βιβλία. Όμως, τότε, τα βιβλία δεν είχα καιρό να τα διαβάζω. Μόνο τα πούλαγα ! Και ότι προλάβαινα να διαβάσω ήταν κάτι τελείως άχρηστα και δευτεροκλασάτα. Κάτι, Άλγεβρες, κάτι Φυσικές, κάτι Χημείες. Τέτοια ασήμαντα. Ίσα - ίσα για να μπω στο Πολυτεχνείο! Ες αύριον τα σπουδαία. Μαρξ, Ενγκελς, κλπ. Καραμπελιάς, νομίζω, δεν είχε κυκλοφορήσει, δυστυχώς, ακόμη. Όχι τίποτε άλλο , αλλά για να’ χω κι ελληνικό κίνητρο !
Μετά στο Πολυτεχνείο, παρ’ όλο που η πολιτικοποίηση ήταν στα σπάργανα, χρόνος υπήρχε. Και κάτι κουμμούνες συμφοιτητές, φαρμάκια ! Όσο νάναι ζήλεψα. Γιατί να μένω εγώ καθυστερημένος, κοινωνικά αμόρφωτος ! Δεν πρέπει !
Λίγο από δω λίγο από κει, πήρα απ’ το μαγαζί ένα μεγάλο μαύρο τόμο. Καρλ Μαρξ – Το Κεφάλαιο ! Εδώ είμαστε !
Νομίζω ότι είχε και συνέχεια, δεν είμαι σίγουρος. Μάλλον πρώτος τόμος έγραφε.
Άνοιξα σοβαρός, σοβαρός το βιβλίο και προσπάθησα ν’ αφοσιωθώ στο διάβασμα. Πριν γυρίσω σελίδα χτύπησε το κουδούνι. Ήταν η «δικιά» μου. Τελικά αντί ανάγνωσης πήγαμε στου Μαλάμου, για φράουλες με σαντιγί ! Πάλι στη πάρα πίσω ο Μαρξ !
Να μη τα πολυλογώ το Πολυτεχνείο τσούλησε με τις ελεύθερες ώρες να επενδύονται μεταξύ της πολίτικης παράγκας του Σάββα, στη Ν.Ιωνία, του «Κουτουκιού» του Αποστόλη στη Ν. Ερυθραία και όταν ζέσταινε ο καιρός στα βραχάκια του Ομίλου στον Άγ. Κοσμά, πριν "αξιοποιηθεί", και της «Ακτής» στη Βάρκιζα ! Ωραίες εποχές !
Ίσως αναρωτηθείτε για τη χρηματοδότηση όλων αυτών των ευγενικών δραστηριοτήτων. Η απάντηση περίεργη και νοσταλγική. Και με πολλή πλάκα. Ενδεικτική των καιρών της ανεμελιάς και της αθωότητος.
Η «καλή» μου δούλευε στο δικηγορικό γραφείο ενός θείου της. Κεφαλλονίτης μπίρμπας και μπιρμπάντης. Και φοβερός ιπποδρομιάκιας. Τότε οι ιπποδρομίες διεξήγοντο δυό φορές την εβδομάδα. Κυριακή και Τετάρτη. Ημέρες ιερές που τις αφιέρωνε στην εμβριθή μελέτη κάτι μικρών τευχών, αφιερωμένων στις κούρσες και, εν συνεχεία, στην απαραίτητη σίτηση των ευγενικών τετραπόδων, στον ιππόδρομο.
Μελετούσε και ήξερε τα πάντα. Πολύ αναλυτικά. Μέχρι τι ώρα πήγε για ύπνο ο «Ζαγρέας» και πόση ήταν η διούρηση του «Ταζ ελ Αράμπ». Ούτε δικαστήρια, ούτε τίποτα. Ημέρα αυστηρά αφιερωμένη στη λιτάνευση του ευγενούς σκοπού της τροφοδοσίας των ευγενών ζώων. Των πιστών φίλων του ανθρώπου. Μαζί με κάτι άλλους αλογομούρηδες συναδέλφους του από τα γύρω γραφεία είχαν μυήσει και τη «καλή» μου σ’ αυτό το ευγενικό σπορ, παρά τους ατέλειωτους «φιλιππικούς» μου περί απώλειας χρόνου και χρήματος !
Μάταιος χρόνος.
Κάποτε προσήλθε στο γραφείο του «θείου» για να του εκδώσει το διαζύγιο ένας διαβόητος αναβάτης. Αρχικομπιναδόρος και μέγα λαμόγιο στο στήσιμο των αποτελεσμάτων. Όσο μπόι του έλειπε τόση διαολιά έκρυβε μέσα του. Και το μάτι του μπιρμπίλωνε ! Νομίζω τον έλεγαν Αξιώτη. Η καμόρα του ιπποδρόμου !
Άλλο που δεν ήθελε ο θείος. Η χαρά του ιπποδρομιάκια !
Τα διαζύγια τότε, σαν διαδικασία, κρατάγαν χρόνια. Σε περίπτωση, δε, αντιδικίας καλά νάσαι. Μια δεκαετία και βάλε !
Ο καλός ο τζόκεϊ που τον έβρισκες που τον έχανες στο γραφείο του θείου. Είχε σπιτωμένη μία και βιαζόταν να ξεφορτωθεί τη προηγούμενη για να «ιππεύει», νομίμως, την επόμενη !
Το πέριξ νομικό σινάφι άλλο που δεν ήθελε. Και δώστου «σίγουρα» ο αναβάτης και δώστου δικόγραφα ο θείος. Σιγά μη τέλειωνε την υπόθεση, τώρα που πέτυχε φλέβα χρυσού !
Κάπου εκεί βγαίνω κι εγώ επί σκηνής !. Δεκάρα δεν έδινα για τ’ άλογα και το τρέξιμό τους ! Όταν όμως, η «δική» μου, μου έδωσε κάποια νούμερα και μου είπε :
- Βλάκα, διάβασε αύριο στ’ αποτελέσματα και θα καταλάβεις. Στη δεύτερη, δίδυμο 7Χ4 ξερό, στη τέταρτη 5Χ9 σκέτο και το τρίτο σύνθετο 8Χ5 σίγουρο ! Και ξύπνα !
Πράγματι, διάβασα, κατάλαβα και τρελάθηκα ! Όπως ακριβώς τα είπε ο φίλος μας ! Και, βεβαίως, ξύπνησα !
Από εκεί και πέρα μπήκα κι εγώ στο κόλπο και σχεδόν κάθε δεύτερη Τετάρτη, που με’ βρισκες που με’ χανες στο Δέλτα του Φαλήρου. Όταν, βέβαια, υπήρχαν «σίγουρα». Δηλαδή μια, δυό στημένες κούρσες.
Με ένα μικρό κεφάλαιο, ένα δυό κατοστάρικα και με πλήρη άγνοια αλλά και πλήρη αδιαφορία για τις κούρσες , πιο πολύ χάζευα τον απίθανο Βασίλη Αυλωνίτη να υποδύεται τον εαυτό του κολλημένος στα κάγκελα, παρά τις κούρσες. Το παιχνίδι μ' ένοιαζε μόνο. Και πάντα γύριζα με γύρω στο οχτακοσάρι έως χιλιάρικο, στη τσέπη. Παίξιμο ατζαμίδικο και συντηρητικό. Και απόλυτα κερδοφόρο. Θυμάμαι ακόμα, ότι μόνο στις γιορταστικές ημέρες, Χριστούγεννα, Πάσχα και τα τοιαύτα, κάναμε έξτρα κονομησιές γιατί τότε το «στήσιμο» το κάνανε μόνοι τους οι αναβάτες, χωρίς συμμετοχή ιδιοκτητών και προπονητών, οπότε η δουλειά γινόταν και πιο σίγουρη και πιο κερδοφόρα ! «Ευεργετική υπέρ του προσωπικού», το λέγαμε !
Αξέχαστα χρόνια !
Στην επιστροφή, έμπαινε στην άκρη το αρχικό κεφάλαιο, για την επόμενη φορά και τα ρέστα…. στη κατανάλωση ! Αυτή η φάμπρικα μου εξασφάλισε το χαρτζιλίκι των τριών τελευταίων χρόνων των σπουδών μου ! Μαζί με το σεβασμό και την εκτίμηση των απανταχού ταβερνιαρέων . Από Χασιά μέχρι Βάρκιζα, μεριά ! Κι από Σταμάτα μέχρι Κοκκινιά.
Κι όπως καταλαβαίνετε που χρόνος και διάθεση για …Μαρξ και φιλοσοφία ! Αυτά μπορούν να περιμένουν.
Τα χρόνια κυλούσαν σαν νερό. Όταν είσαι νέος ούτε να τα μετρήσεις δεν προφταίνεις.
Στα χρόνια της χούντας απέκτησα «Ευρυδίκη», κόρη, γραφείο, δουλειές, φούριες.
Και είχα και κάποιες, πρώτες, ευτράπελες κομμουνιστικές προσεγγίσεις, δυστυχώς ανεπιτυχείς, (κάπου έχω κάνει σχετική ανάρτηση) με τον εκατομμυριούχο κομμουνιστή θείο «Αρπαγκόν», ως πρώτο ατυχήσαντα καθοδηγητή μου !
Κάποια στιγμή, εκεί στη καρδιά της δικτατορίας κληρώνεται ο Ολυμπιακός με μια ρώσικη ομάδα, τη ΤΣΣΚΑ, για κάποιο κύπελλο Ευρώπης.
Ωραίο πρελούντιο, σκέφτηκα . Θα πάω στη Μόσχα, θα δω, θα προϊδεαστώ και θα γυρίσω ν’ αφοσιωθώ στη μελέτη του … Μαρξ και θα έχω αποκτήσει μια σφαιρική εικόνα του κομμουνιστικού παραδείσου. Πρώτα πρακτική, με την επίσκεψη, και μετά με τη θεωρητική επεξήγηση θα καλύψω όλα μου τα κενά και θα λύσω όλες μου τις απορίες. Φίνα ! !
Αφού πέρασα με ..επιθετικό παιχνίδι και σέντρες απ’ τα πλάγια δεξιά το μαρκάρισμα του αστυνομικού διευθυντού κ. Λάμπρου στην Ασφάλεια, ο οποίος, προφανώς λόγω επαγγέλματος, με θεώρησε οικονομικό στυλοβάτη του αστικού καθεστώτος, άρα μη υποκείμενον εις τον κομμουνιστικόν εκμαυλισμό, πήρα άδεια να ταξιδεύσω εις την Σοβιετικήν Ένωση, μαζί με τη μακαρίτισσα πεθερά μου, η οποία εβδομήντα χρονώ κούσαλο, τότε, του δήλωσε με φωνή παλλόμενη από ενθουσιασμό
- Θρύλε, Θεέ μου, Ολυμπιακέ μου ! ! , προκειμένου να πάρει κι αυτή την απαραίτητη έγκριση επίσκεψης στη Ρωσία. Κι ο Λάμπρου της την έδωσε σταυροκοπούμενος !
Οι πλάκες αυτού του ταξιδιού αναρίθμητες και απίθανες. Από το σαράβαλο Τουπόλεφ τσάρτερ που χάλασε μέχρι να πάμε Σόφια και φάγαμε μισή μέρα κλεισμένη σα κατάδικοι στο τράνζιτ μέχρι το λάδωμα διαπρεπέστατου Ρώσου νευρολόγου, μ’ ένα ζευγάρι παλιοπάπουτσα, προκειμένου να δει, εκτός σειράς, κάποιο ταλαίπωρο, τάχα φίλαθλο, που είχε έρθει στη Μόσχα για ιατρικές εξετάσεις και όχι, βέβαια, για τον αγώνα !.
( Ίσως γράψω γι’ αυτό το ταξίδι αυτοτελώς).
Εννοείται ότι αυτό το ταξίδι έστειλε ακόμη πιο πίσω, από πλευράς προτεραιότητας, την ανάγνωση του « Κεφαλαίου », το οποίον άρχιζε να μου ρίχνει ειρωνικές ματιές απ’ το πάνω ράφι της βιβλιοθήκης, όταν τύχαινε και διασταύρωνε το βλέμμα μου.
Άλλη μια, η τελευταία, προσπάθεια προσεγγίσεως έγινε με τη προετοιμασία του πρώτου ταξιδιού μου στη Κίνα, το Νοέμβρη του ’79.
Άλλες πλάκες τρελές με το μακαρίτη το «Θείο Μίμη» το Σκαλούμπακα, το γνωστό ταβερνιάρη του Κολωνού, υπέργηρο τότε, πάνω από τα 80, ο οποίος μπαίνοντας στο μαυσωλείο του Μάο, θες από συγκίνηση, θες από κρύωμα, θες από το αλλοπρόσαλλο κινέζικο φαγητό, άρχισε να… αερίζει θορυβωδώς μέσα στη μεγάλη αίθουσα που λειτουργώντας σαν τεράστιο αντηχείο πολλαπλασίαζε τον ήχο και πλάκωσαν οι φρουροί με τα όπλα νομίζοντας ότι πρόκειται για σαμποτάζ και κοντέψαμε να βρεθούμε, όλο το γκρουπ, στις κινέζικες φυλακές !
Τα όσα είδα τότε στη Κίνα, όσα μας έδειξαν δηλαδή, ήταν και η χαριστική βολή στις σχέσεις μου με το Μαρξ κι όλη τη σχετική βιβλιογραφία και τις πρακτικές της εφαρμογές. Έκτοτε οι σχέσεις μας παραμένουν τυπικές στα πλαίσια του αμοιβαίου σεβασμού και αλληλοκατανόησης.
Η κ. Ευρυδίκη έχει ρητή εντολή, εάν και εφ’ όσον, ατυχής συγκυρία ήθελεν δημιουργήσει συνθήκες μακροχρόνιου εγκλεισμού μου στις φυλακές, για οιονδήποτε λόγο, (ποτέ δε ξέρεις), να μου φέρει στο κελί τα σχετικά άπαντα βοηθώντας με έτσι, λόγω του μεγάλου διαθέσιμου χρόνου, να αποκτήσω, επί τέλους, την ελλείπουσα, αλλά τόσον απαραίτητη σοσιαλιστική παιδεία. Κάλλιο αργά παρά ποτέ !
Επί τη ευκαιρία, πολύ θα επεθύμουν να επεκταθώ και διατρίψω και εις όλους τους διδασκάλους του αναρχισμού, Μπακούνιν, Προυντόν και τέτοια. Και κυρίως Καραμπελιά. Τρελαίνομαι για Καραμπελιά! Θα μου φέρει, οπωσδήποτε, Καραμπελιά !
Όπως βλέπεται η ζωή είναι σκληρή και άκαρδη. Αλλού θες να πας κι αλλού σε φέρνει. Κι εγώ, δυστυχώς, υποτάχτηκα στη μοίρα μου. Και προσπαθώ να βολευτώ, έστω και χωρίς.. Μαρξ !

Επικαιρότης

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΚΕΣ ΔΗΛΩΣΕΙΣ

Η στήλη κατόπιν ολονύχτιας συνεδριάσεως με το στενό πολιτικό της περιβάλλον ( κ. Ευρυδίκη, εγγονός κοπρίτης, γατιά, τσιουάουα, κλπ. ) καθώς και «υπηρεσιακών» παραγόντων ( Σόνια ) και μετά από ενδελεχή εξέταση της καταστάσεως, όπως αυτή έχει διαμορφωθεί σήμερα, κατέληξε στη λήψη των εξής σημαντικών αποφάσεων και την ανακοίνωση της περαιτέρω στάσης της, στα πολιτικά δρώμενα της χώρας :
1) Δεν θα αποστείλει ηλεκτρονικό βιογραφικό σημείωμα σχετικά με την ανάληψη γενικής γραμματείας. Τέτοια πόστα ουδέποτε την ενδιέφεραν.
2) Δεν θα υποβάλλει υποψηφιότητα για την αρχηγία της ΝΔ. Τα πλαίσια για ηγεσία ενός κόμματος είναι πολύ στενά για τις φιλοδοξίες της.
3) Θεωρώντας πολύ ενδιαφέρουσα τη πρόταση του ΚΚΕ για τη πλήρη κατάργηση των διοδίων και στα πλαίσια της ενίσχυσης των ασθενέστερων, εισοδηματικά, τάξεων οι οποίες, κυρίως, πλήττονται από τη παρούσα οικονομική κρίση προτείνει, επιπροσθέτως, τα ακόλουθα ενισχυτικά μέτρα τα οποία προτίθεται να εφαρμόσει, πάραυτα, οψέποτε αναλάβει την εξουσία.
Α) Πλήρη κατάργηση πάσης φορολογίας. Και των άμεσων και των έμμεσων φόρων. Τελείως. Περιλαμβανομένου, εννοείται, και του ξενόφερτου ΦΠΑ.
Το προκύπτον έλλειμμα θα καλυφθεί από τη διάλυση των Υπουργείων Οικονομικών και Οικονομίας και την εξοικονόμηση πόρων από τη κατάργηση της μισθοδοσίας της πληθώρας των απολυμένων, ως αχρήστων και περιττών, υπαλλήλων, συμβούλων και λοιπών κηφήνων και παρασίτων.
Β) Πλήρη κατάργηση των πάσης φύσεως τελών, εισφορών και λοιπών χαρατσίων προς τους, ομοίως, άχρηστους δημοτικούς φορείς. Η τοπική αυτοδιοίκηση, δωρεάν, στο πλευρό του πολίτη !
Γ) Πλήρη κατάργηση δασμών και τελών εισαγωγής. Να μπορέσει, επί τέλους,
ο κοσμάκης ν’ αγοράσει φτηνές τις Μερσεντές του και ν’ απολαύσει, χωρίς να του στοιχίζει ο κούκος αηδόνι τα λαχανάκια Βρυξελλών, τις τρούφες, το μαύρο χαβιάρι του,( να μην του κάθονται στο λαρύγκι ), και τα οποία θα μπορεί να συνοδεύει, σε τιμές λογικές, με το εθνικό του ποτό, το…ουίσκι. Κάτι το οποίον τόσο άσπλαχνα στερείται σήμερα, η αναγκάζεται να καταφεύγει στις επικίνδυνες για την υγεία του φθηνές απομιμήσεις, κοινώς «μπόμπες» !
Αυτά επί του παρόντος, ως πρώτα και άμεσα μέτρα, απολύτως αναγκαία για την ενίσχυση της εθνικής οικονομίας, την στήριξη του εισοδήματος των…αγροτών και την απαραίτητη «ανάσα» στη νοικοκυρά και το καλάθι της.
Βεβαίως η στήλη δεν περιορίζεται στα προταθέντα μέτρα ( καλής αρχής και καλής θελήσεως ), αλλά επεξεργάζεται και πλήθος αλλων, ρηξικέλευθων και ριζοσπαστικών, με τα οποία η χώρα μας θα μετατραπεί αυτομάτως στη χώρα της Εδέμ και ο λαός της στον πλουσιότερο και ευτυχέστερο λαό του πλανήτη !
Ενδεικτικώς αναφέρεται η μελέτη κατάργησης λογαριασμών ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΕΥΔΑΠ, η διαγραφή όλων των οφειλομένων δανείων σε τράπεζες, τοκογλύφους, μαυραγορίτες και αλλαχού ! Ενδεχομένως,( θέμα αναλογικής μελέτης, που ήδη εκπονείται ), να υποχρεωθούν οι τράπεζες να καταβάλλουν αρνητικό τόκο εις τους οφειλέτας τους, ως αντισταθμιστική εισφορά !
Εν πάση περιπτώσει, κρίνεται σκόπιμη η μη περαιτέρω αποκάλυψη του οικονομικού προγράμματος της στήλης δια τον φόβον της αντιγραφής. ( Το διαδίκτυο δεν εμπνέει, πλέον, ουδεμίαν εγγύηση περί του απορρήτου ).
Μέχρι της επόμενες εκλογές η στήλη θα έχει έτοιμο, ολοκληρωμένο πρόγραμμα των 100.000 πρώτων ημερών της νέας της διακυβέρνησης και θα το θέση υπ’ όψει του ελληνικού λαού έχοντας πλήρη εμπιστοσύνη στη κρίση του.
Δηλώνει υπεύθυνα ότι δεν πρόκειται να συνεργαστεί με κανένα μεγάλο κόμμα, ούτε του κ. Λεβέντη, ούτε του κ. Παπαθεμελή και θα κηρύξει εκτός νόμου το απεχθές Κόμμα των Κυνηγών. Θα τραβήξει μόνη της το δύσκολο και ανηφορικό, αλλά τόσο ωραίο και χρήσιμο, δρόμο για την ευημερία, την ευτυχία και τη πρόοδο του ελληνικού λαού !
Και, επίσης, δηλώνει ότι τελεί εν πλήρη επιγνώσει της ιστορικής ρήσεως του αειμνήστου Κωνσταντίνου Καραμανλή, ότι «η Ελλάδα έχει μεταβληθεί σ’ ένα απέραντο φρενοκομείο».
Οπότε ;

Θέσεις - Απόψεις

Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΗΜΕΡΑ

ΠΑΣΟΚ : Οι Έλληνες είμαστε λαός της υπερβολής. Του ενθουσιασμού, του μπούγιου, του εύκολου εντυπωσιασμού και του μελό.
Αρχίσαμε με τα βιογραφικά, υπονοούντες ότι και οι γ. γραμματείς των υπουργείων θα συμπεριληφθούν σ’ αυτό τον τρόπο επιλογής. Το μέτρο είναι πολύ σωστό, πολύ δημοκρατικό και πολύ αξιοκρατικό για τη στελέχωση του τεχνοκρατικού μηχανισμού διοίκησης. Όμως κορυφαίες θέσεις – κλειδιά στη διοίκηση και τη γενική κατεύθυνση κυβερνητικής πολιτικής θα πρέπει να καλύπτονται από έμπειρα κομματικά στελέχη.
Για να περνούν τη κομματική γραμμή στις κατώτερες βαθμίδες αλλά και να εξασφαλίζεται η κομματική ευθύνη των αποφάσεων και ο έλεγχός της.
Και κάτι ακόμη. Μιά και η λογογράφος του κ. Γ Παπανδρέου θα είναι, πλέον, απασχολημένη στο Υπουργείο της, καλό θα ήταν ο επόμενος σ΄ αυτό το ρόλο να είναι πιό προσγειωμένος, πιό ουσιαστικός και λιγότερο αόριστος και ακαταλαβίστικος.
Καλά τα φούμαρα κι οι αοριστολογίες όταν είσαι στην αντιπολίτευση και πουλάς, τζάμπα, ελπίδα κι αέρα κοπανιστό, όταν όμως είσαι κυβέρνηση χρειάζεσαι κάτι πιό χειροπιαστό και πιο κατανοητό στις μάζες.
Και κυρίως πιό αληθινό, πιό απτό, πιό συγκεκριμένο και πιό προσγειωμένο. Οι καιροί κι οι ψηφοφόροι δεν θα περιμένουν γιά πολύ.
Το «ζήτω» απ’ το «ανάθεμα» είναι μια δρασκελιά δρόμος.

ΝΔ : «Δρυός πεσούσης, πάς ανήρ ξυλεύεται» ! Καθώς «πριν αλέκτωρ λαλήσει τρις….» αρχίζουν οι υποψηφιότητες και ζυμώσεις γιά την αρχηγία. Η αιώνια κατάρα της φιλελεύθερης παράταξης. Το αρχηγηλίκι ! Και ο τελευταίος βουλευτίσκος στο πίσω μέρος του μυαλού του έχει την αρχηγία !
- Γιατί αυτός κι όχι εγώ !
Ξεχύθηκαν σαν λάβα τ’ απωθημένα, υποδαυλισμένα από τις χαιρέκακες γραφίδες και τα κουτοπόνηρα «μαρκούτσια» που, αιφνιδίως, άρχισαν να κόπτονται γιά τη ΝΔ.
Και αρχίζουν να τσιγκλίζουν το κάθε απωθημένο του κάθε ψώνιου !
Βουρ ! Όλοι για την αρχηγία !
Η μόνη σωστή και σώφρων λύση είναι να μαζευτούν όλοι αυτοί οι δελφίνοι και ψευτοδελφίνοι και βάζοντας την ουρά στα σκέλη,(μαζί με τις μωροφιλοδοξίες τους), μιάς και φέρουν ακέραια την ευθύνη για το χάλι της κατάστασης και να παρακαλέσουν το κ. Καραμανλή να παραμείνει στο τιμόνι της παράταξης. Να τον εκλιπαρήσουν, εν ανάγκη !
Γιατί είναι ο μόνος που στη σημερινή συγκυρία μπορεί να κρατήσει το κόμμα ενωμένο, να το ανασυντάξει και να του δώσει προοπτική. Τα φαινόμενα δείχνουν ότι, πιθανότατα, θα ξαναέχουμε εκλογές το Μάρτιο. Η ΝΔ, αν υπάρχει ολόκληρη, χωρίς Καραμανλή είναι χαμένη από χέρι.
Ειδεμή είναι πάρα πολύ πιθανόν, αυτή η μεγάλη και χρήσιμη για το τόπο παράταξη, όχι μόνο να διασπασθεί αλλά να πολυδιασπασθεί, θύμα ανόητων καπετανάτων.
Προς μεγάλη ικανοποίηση του παμπόνηρου κ. Καρατζαφέρη, ο οποίος καραδοκεί στο «ισόγειο». Και κρυφοκοιτάζει παραμονεύοντας.
«Μωραίνει Κύριος, ον βούλεται απωλέσαι» !

ΚΚΕ : To, πράγματι, συμπαθές και συνεπές κόμμα της αριστεράς συνεχίζει, απτόητο, τη μακαρία πορεία του προς την ουτοπία. Αγκυλωμένο στις σύγχρονες... σταλινικές του απόψεις. Τόσο μοντέρνο και προοδευτικό !

ΣΥΡΙΖΑ : Το παρείστικο συνοθύλευμα των πολλών συνιστωσών ξαναγυρίζοντας στα γνωστά λημέρια του 3 - 4% με την νέα του ηγεσία και τα μυαλά που κουμαντάρει αυτή δεν προμηνύουν τίποτε καινούριο και τίποτε χρήσιμο. Ηδη οι αναρχικοί ξανάπιασαν δουλειά !

Όλα τα υπόλοιπα κομματίδια της αριστεράς θα συνεχίσουν να κινούνται γύρω από τα γνωστά 3Μ.
( μιζέρια, μοχθηρία, μίσος), ομφαλοσκοπούντες και διαλογιζόμενοι συναμετάξυ τους. Πολύ ευχαριστημένοι που συμφωνούν κι όλα καλά κι όλα ωραία.

Οικολόγοι : Θα ξαναγυρίσουν στην αφάνειά τους και το μάζεμα πεταλούδας

Παπαθεμελής : Θα ψάχνει να βρεί λεφτά γιά να ξανασπαταλήσει στις επόμενες εκλογές.

Οι φίλοι του Καποδίστρια (!) : Μάλιστα ! ! Υπάρχει και τέτοιο κόμμα ! Θα ανοίξουν γραφεία στην οδό Μαυρομιχάλη και θ΄αφήσουν, πονηρά - πονηρά, απ' έξω πατάτες να κλέβει ο κόσμος μπας κι αυξήσουν τη δύναμή τους !

Λεβέντης : Ο μόνος που θα συνεχίζει να μας διασκεδάζει, με το ξυνισμένο του ύφος.
Κάτι μεταξύ Φραγκίσκου Μανέλλη και Άμποτ (του παλιού δίδυμου Άμποτ και Κοστέλλο)

Αναδρομές

ΕΜΦΥΛΙΟΣ - ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ - ΕΠΙΛΟΓΟΣ

1) Η ηθική αυτουργία της μεγάλης εμφύλιας σφαγής ανήκει στην, τότε, ηγεσία του
ΚΚΕ και, κυρίως, στο Ν. Ζαχαριάδη. Αυτός γνώριζε τις συμφωνίες της 9ης
Οκτωβρίου ’44 με τις οποίες η Ελλάδα είχε περάσει στη σφαίρα επιρροής της
Αγγλίας. Άρα ο αγώνας ήταν μάταιος και η έκβασή του προδιαγεγραμμένη.
2) Οι αντίπαλοι δεν ήσαν, δεξιά – αριστερά, αλλά το ΚΚΕ, απ' τη μιά μεριά και όλο το υπόλοιπο πολιτικό φάσμα, απ' την άλλη. Με κυβέρνηση κέντρου άρχισαν και με κυβέρνηση κέντρου έληξαν οι εχθροπραξίες
3) Κατά τη διεξαγωγή του χύθηκε άφθονο αίμα. Ένθεν και ένθεν. Και χύθηκε
άδικα. Και αγριότητες έγιναν κι από τις δύο πλευρές. Όλοι έφταιξαν και
κανείς δεν έφταιγε ! Και λογικό η κάθε πλευρά να δείχνει με το δάκτυλο την
απέναντι, σαν υπαίτιο. Δυστυχώς στους εμφύλιους πολέμους πλεονάζει το
πάθος και το μίσος. Και το άδικο. Η το δίκιο ! Διαλέγετε και παίρνετε !
4) Οι διώξεις και το στρίμωγμα στη γωνία του ηττημένου είναι φυσικό και
παγκόσμιο φαινόμενο. Είναι νομοτέλεια. Η Ελλάδα δε μπορούσε ν’
αποτελέσει εξαίρεση.
5) Σε ελάχιστο, σχετικά, χρόνο οι γέφυρες είχαν ξαναχτιστεί και το χάσμα,
σχεδόν, γεφυρώθηκε. Η νικήτρια πλευρά, πρώτη, έτεινε χείρα συμφιλιώσεως.
Αν υπάρχει, ακόμη, στείρα και πεισματική μνησικακία αυτή βρίσκεται στην
απέναντι όχθη. Λόγω ρεβανσισμού !
6) Η έκβαση του εμφυλίου, ασφαλώς, συντάσσεται με το ε υ τ υ χ ώ ς . Ας
σκεφτεί κανείς ποιά θα ήταν η θέση της χώρας σήμερα με αντίθετο
αποτέλεσμα. Κοιτάξτε τη Βουλγαρία, τη Ρουμανία, κλπ., Έτσι θα είμαστε η
και χειρότερα.
7) Δεδομένου ότι, σήμερα, η ζωή έχει προχωρήσει και τα πράγματα έχουν
εξελιχθεί προς το καλύτερο, παρά τη πίκρα των εναπομεινάντων
πρωταγωνιστών εκείνης της θλιβερής εποχής, σκόπιμο είναι να πέσει, επί
τέλους, αυλαία σ΄ εκείνο το σκηνικό και οι νέες γενιές να κοιτάξουν μπροστά.
Η τωρινή πραγματικότητα δικαιολογεί μοντέρνες, ρεαλιστικές αντιπαλότητες
με βάσει τα σύγχρονα προβλήματα. Υπάρχει στίβος πολιτικών αγώνων με
ζέοντα θέματα κι όχι φαντάσματα και δονκιχωτικούς ανεμόμυλους. Ο
εμφύλιος μπορεί να πάει να βρει το Πετρόμπεη, το Κολοκοτρώνη και το
Μακρυγιάννη. Για να κουτσομπολεύουν το τι και το πώς. Οι νέοι, κατά το
δοκούν, ας εμπνέονται απ’ αυτούς. Και μέχρις εκεί. Άλλωστε, όποιος θέλει
μπορεί να εμπνέεται κι απ’ το Κωνσταντίνο το Παλαιολόγο. Η ζωή όμως δεν
περιμένει ομφαλοσκοπήσεις, θεωρήματα κι αιθεροβασίες. Η ζωή τρέχει !

Τελεία και παύλα !

Σχολιασμοί

Ο ΚΥΡΙΟΣ ....... ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ

Με μεγάλη μου έκπληξη παρατήρησα την επανεκλογή κάποιου βουλευτή του κόμματος των πολλών συνιστωσών με τη μηδενική συνισταμένη.
Κι έτσι ο εν λόγω κύριος θα ξανακαθίσει στα έδρανα της Βουλής. Τα ίδια έδρανα που από καιρό και κατά δική του δήλωση «είχε καημό να τα….κλάσει !». ( Συγγνώμη για το άκοσμο της εκφράσεως αλλά, απλώς, επαναλαμβάνω την ιστορική διατύπωση του ιδίου του κυρίου… βουλευτού !).
Συνεπώς, θα έχει πάλι την ευκαιρία, και γιά μιά ολόκληρη βουλευτική περίοδο να συνεχίσει το, υπέρ πατρίδος και λαού, εθνοσωτήριο έργο του.
Όμως θεωρώ πολύ πιθανόν, ο εν λόγω ευπρεπής ταγός να έχει μπερδέψει τα έδρανα του Κοινοβουλίου με τους πάγκους της Λαχαναγοράς, οπότε η πλάνη είναι αφεύκτως συγχωρητέα.
Όπως επίσης δεν θα εκπλαγώ καθόλου, αν πληροφορηθώ ότι ο κύριος….βουλευτής μεταχειρίζεται επιτυχώς και τις δύο εκφραστικές του οδούς δια την εκφορά ηχηρού …λόγου, από του βήματος της Βουλής.
Γνωρίζοντας το ύφος και τη φρασεολογία του κατανοώ, απολύτως, γιατί και πως ο κύριος…βουλευτής εις τους περισπούδαστους και μνημειώδεις λόγους του θα μπορεί να χρησιμοποιεί, εναλλάξ και επιτυχώς, και τα δύο εκφραστικά του όργανα. Δηλαδή να το έχει δίπορτο !
Το ποιοτικό αποτέλεσμα θα είναι πάντα το ίδιο και η διάζευξη περιττή.
Αν μάλιστα, έχει φροντίσει να τρώει, προηγουμένως, φασολάδα οι λόγοι του θα είναι εξόχως εκκωφαντικοί !

Επικαιρότης

Ε Κ Π Λ Η Ξ Η

Η αλλαγή φρουράς στα διάφορα Υπουργεία ακολούθησε τη φυσιολογική νομοτέλεια παρομοίων γεγονότων. Με την δέουσα προσαρμογή στο συνεχώς αναπτυσσόμενο πολιτικό πολιτισμό. Χωρίς κραυγές, αλαλαγμούς νικητών, δυστροπίες ηττημένων και λαϊκισμούς.
Πάρα πολύ καλό αυτό. Είναι μία πρόοδος στα πολιτικά ήθη, και μάλιστα σημαντική.
Τη στήλη δεν την εντυπωσίασε τίποτε άλλο από το γνωστό πολυειδωμένο έργο παρά ο παρθενικός λόγος μιάς κυρίας Υπουργού στο, μάλλον, έκπληκτο ακροατήριο του Υπουργείου της.
Είπε σαφώς και κατηγορηματικώς ότι όποιος δεν κάνει καλά τη δουλειά του θα πηγαίνει σπίτι του !
Έχω βιώσει αναρίθμητες αλλαγές φρουράς στις κυβερνητικές θέσεις. Με γλυκανάλατα υποκριτικά κομπλιμέντα και διάφορες αηδείς φιοριτούρες. Τα κατά συνθήκη ψεύδη και τα πάσης φύσεως «γλειψίματα». ( Άντε να τελειώνουμε κι από μέσα μας, άει σιχτίρ ! )
Τέτοια ξεκάθαρη σαφήνεια, και μάλιστα δυσάρεστη δεν την έχω ξανασυναντήσει.
Και μάλιστα από κυρία. Μακάρι να το εννοεί και, κυρίως, να το εφαρμόσει !
Γιά να δικαιωθεί, επί τέλους, και η ιστορική "αυθάδεια" της Κασσιανής προς τον Θεόφιλο !

Σχολιασμοί

- Φίλος, φανατικός νεοδημοκράτης μου είπε.
- Εμείς το περιμέναμε, είχαμε προετοιμαστεί και είχαμε αγοράσει βαζελίνη !
Αλίμονο σε κάποιους που θα πιαστούν αισιόδοξοι κι απροετοίμαστοι.
Η στήλη ως φανατική ετεροφυλόφιλη, ακόμη και στα πολιτικά, δεν φοβάται κανένα ενδεχόμενο και, ως εκ τούτου, δεν χρειάζεται λιπαντικά.


- Είναι πέραν πάσης αμφιβολίας ότι η απερχόμενη παράταξη διαθέτει πολύ μεγαλύτερα αποθέματα ποιότητος, ευπρέπειας και πολιτικού ήθους.
Πρόσεξα τον λόγο του απερχομένου Πρωθυπουργού και, μετά από πολύ καιρό, τα κυριακάτικα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων.
Όλες οι, τέως, αντιπολιτευόμενες, πλην «Καθημερινής», αντανακλούσαν εκεί τη φυσική τους ευγένεια, την επίκτητη καλλιέργεια και το πατροπαράδοτο ελληνικό πολιτισμό που τις διακρίνει σε βάθος.

- Ξεφυλλίζοντας τα ψηφοδέλτια, μέχρι να μπω στο παραβάν για να σταυρώσω, μέτρησα καμιά δεκαριά τέτοια, αριστερής κατεύθυνσης. Τα πιό πολλά περιείχαν ένα έως ελάχιστα ονόματα υποψηφίων.
Αναλογίστηκα, μετά, ότι η συνολική εκλογική πελατεία της αριστεράς είναι γύρω στο 10 – 12 % του εκλογικού σώματος.
Και τότε έβαλα τα γέλια, τόσο ασυναίσθητα και άσχετα, που οι παρευρισκόμενοι, σίγουρα, θα με πέρασαν για «κουνημένο».
Μετά απορούν γιατί ο κόσμος δεν τους παίρνει στα σοβαρά.
«Σύντροφοι», δεν αρκούν η νεανική ορμή, το θράσος, η μελέτη του Μαρξ κι η παρακολούθηση διαλέξεων τύπου Καραμπελιά ( ! ). Χρειάζονται κι άλλα πράγματα για να δυναμώσει η φωνή κι η αξιοπιστία σας . Ψάξτε και βρείτε τα, αν σας ενδιαφέρει να γίνετε κάτι παραπάνω από φωνές διαμαρτυρίας, ποικίλης εξαλλότητος.
Και μέχρι τότε, χαιρετίσματα ! !

Επικαιρότης

Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ

Οι εκλογές της 4ης Οκτωβρίου δεν ήταν πολιτικές, με το γνωστό όρο που νοείται σε μιά εκλογική αναμέτρηση. Δεν ήταν μιά, ακόμη, ιδεολογική και κομματική μάχη.
Ήταν εκλογές της ελπίδας. Ο λαός έδωσε ψήφο, αλαφιασμένος, εκεί που πίστεψε ότι οι ελπίδες του θα πιάσουν τόπο. Σ’ εκείνον που του μισόκλεισε πονηρά το μάτι. Σ΄ αυτόν που του άφησε μιά χαραμάδα μισάνοιχτη. Κι όχι σ΄ αυτόν που του ξέκοψε, ορθά κοφτά.
- Ουδεμία ελπίς υπάρχει !
Γαντζώθηκε απελπισμένα απ’ το σωσίβιο που του πέταξε ο κ. Παπανδρέου.
Ο νέος πρωθυπουργός έχει μιά μοναδική ευκαιρία να πραγματοποιήσει όσα όλοι ξέρουν ότι πρέπει να γίνουν, αλλά κανείς δεν τα τολμά. Τα δυσάρεστα.
Ότι ο κ. Καραμανλής δεν ετόλμησε. Όπως, όψιμα, παραδέχτηκε.
Τώρα που ο λαός είναι είτε στα ουράνια των πανηγυρισμών είτε μουδιασμένος από τη φάπα, τώρα είναι η κατάλληλη ώρα. Με τη νωπή διαφορά των 10 μονάδων, στον απόηχο του θριάμβου είναι η πιό καλή στιγμή γιά την προώθηση όλων των απαραίτητων αλλαγών, τομών και μεταρρυθμίσεων.
Μέχρι τα το πάρουν χαμπάρι, ότι θεσπιστεί στα σβέλτα, θα έχει κιόλας χωνευτεί.
Πριν ο στείρος και αντιδραστικός συνδικαλισμός, οχυρωμένος πίσω απ’ τη φενάκη των «κεκτημένων» προλάβει ν’ αντιδράσει.
Κόντρα στη μέθοδο της «ήπιας προσαρμογής», που όπως είδαμε απέτυχε οικτρά !
Να τολμήσει εκεί που ο προηγούμενος πρωθυπουργός δεν ετόλμησε.
Και να υπερακοντίσει εκεί που ο πρώην άνοιξε, δειλά, κάποιο σωστό δρόμο. ( Βέτο, Σκόπια, αγωγός, λιμάνια κλπ. ). Και να το κάνει γρήγορα ! Χθες, ει δυνατόν ! Δεν υπάρχει άλλος χρόνος γιά χάσιμο.
Η σχηματισθείσα κυβέρνηση δεν είναι κακών προμηνυμάτων. Νέοι, εν πολλοίς, πολιτικοί και νέοι άνθρωποι. Και πολλές γυναίκες. ( Eπί τέλους ένας Παπανδρέου χρησιμοποιεί σωστά τη γυναίκα !! ). Άφθαρτοι και ξεκομμένοι από το παλιό, αμαρτωλό, ΠΑΣΟΚ, το νέο κυβερνητικό σχήμα δικαιολογεί αισιοδοξία.
Αν μάλιστα δεν περιελάμβανε και 2 – 3 κλασσικά αποτυχημένους παλαιοκομματικούς, όπως π.χ. το Ρέππα ( ακόμη μου κάθονται στο λαιμό οι δηλώσεις του γιά το Χρηματιστήριο ), η τον χοντρό, αμετροεπή οινόφλυγα θα ήταν ακόμη καλύτερο. Τουλάχιστον ο τελευταίος περιορίζεται, ξεδοντιασμένος, σε θέση τιμητικής αποστρατείας.
Αυτά και αναμένομεν !

Aναδρομές

ΕΜΦΥΛΙΟΣ ’46 – ‘49. ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ ΣΥΝΟΨΗ

Με τη πτώση της Ελλάδος η δικτατορία του Μεταξά τέλειωσε. Οι πολιτικές δυνάμεις , οι ιδέες, οι τάσεις που ασφυκτιούσαν βρήκαν χώρο για ανάπτυξη. Είτε μέσα στη κατακτημένη χώρα είτε στο εξωτερικό. Κυρίως στη Μέση Ανατολή, τη Σοβιετική Ένωση, τη Μεγ. Βρετανία (όπως λεγόταν τότε η Αγγλία).
Στην Ελλάδα άρχισε, σιγά σιγά, να οργανώνονται ένοπλες αντάρτικες δυνάμεις.
Κυριότερες ο ΕΛΑΣ ( Ελληνικός Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός ), που ιδρύθηκε στα τέλη του ’41 (Δεκέμβριο, νομίζω), ως το στρατιωτικό σκέλος του ΕΑΜ (Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο) και ο ΕΔΕΣ (Εθνικός Δημοκρατικός Ελληνικός Σύνδεσμος) ιδρυθείς κι αυτός το’41 με αρχηγό το Ναπολ. Ζέρβα., επίτιμο αρχηγό το Ν. Πλαστήρα και πολιτικό επίτροπο το Κομνηνό Πυρομάγλου.
Υπήρξαν κι άλλες μικρότερες οργανώσεις με σπουδαιότερη την ΕΚΚΑ (Εθνική και Κοινωνική Απελευθέρωση) με αρχηγούς τον Δ. Ψαρρό, τον Γ. Καρτάλη και τον Απ. Καψαλόπουλο.
Όλες αυτές η απορροφήθηκαν από τις δύο μεγάλες η ξεκληρίστηκαν απ’ αυτές ( π.χ.. η ΕΚΚΑ από τον ΕΛΑΣ ).
Το ΕΑΜ που ιδρύθηκε το φθινόπωρο του’41, από το κομμουνιστικό, το σοσιαλιστικό και το αγροτικό κόμμα υπήρξε η μεγαλύτερη και σοβαρότερη αντιστασιακή δύναμη.
Εννοείται , κι αυτό δεν πρέπει να ξεχνιέται ποτέ, ότι όλοι αυτοί προσέβλεπαν στην επόμενη μέρα και τη πολιτική επικράτηση στη χώρα, όταν αυτή θα απελευθερωνόταν
Κάτι που άρχισε να διαφαίνεται καθαρά μετά την είσοδο της Αμερικής στον πόλεμο.
Γι’ αυτό και ετρώγοντο μεταξύ τους. Σε κάθε δύο σφαίρες που έριχναν στον εχθρό, αντιστοιχούσε και μία μεταξύ τους ! Γι’ αυτό και θεωρήθηκε σπουδαία πράξη συνεννοήσεως η κοινή δράση και συντονισμός στην επιχείρηση ανατίναξης της σιδηροδρομικής γέφυρας στο Γοργοπόταμο. Πρώτη και μοναδική συνεργασία των ανταρτικών οργανώσεων. Ενδεικτική της νοοτροπίας της φυλής !
Όπως ήταν φυσικό, μαζί με τη διαφαινόμενη νίκη κατά των δυνάμεων του Άξονος (Ιταλία – Γερμανία – Ιαπωνία) είχε αρχίσει ο προβληματισμός περί του «τι γενέσθαι» μετά τη λήξη του πολέμου. Η κατανομή των επιρροών, τα ζωτικά συμφέροντα και η αποφυγή επανάληψης τέτοιων συγκρούσεων. Το μοίρασμα του Κόσμου, με ψυχρότητα και κυνικότητα. Λες και ήταν τούρτα !
Διασκέψεις επί διασκέψεων !
Σε μια απ’αυτές, στη Μόσχα, στις 9 Οκτωβρίου 1944, και όχι στη Γιάλτα, όπως κακώς πιστεύεται, έγινε η περίφημη μοιρασιά των Βαλκανίων. Με Γιουγκοσλαβία 50 – 50, Βουλγαρία και Ρουμανία 90 – 10 υπέρ Σοβιετικής Ένωσης και Ελλάδα 90 – 10 υπέρ Αγγλίας ! Η Διάσκεψη της Γιάλτας έγινε αργότερα, στις αρχές Φεβρουαρίου του ’45. Εδώ πρέπει να προσεχτεί ιδιαίτατα το διαβολικό 90 – 10 και όχι 100 – 0 , που άφηνε χώρο στην ουρά του διαβόλου, κάτι που εξηγεί και τη σφαγή του δικού μας εμφυλίου. Άφηνε αμυδρές ελπίδες ανατροπής του status.
Με την προετοιμαζόμενη αποχώρηση των Γερμανών από τη χώρα το καζάνι ήδη έβραζε.
Ο καθένας ενεργούσε όπως του γουστάριζε. Από τη μια οι Γερμανοί μνησικακούντες ετοίμαζαν με τη φυγή τους και φοβερές καταστροφές, όπως η ανατίναξη του φράγματος της λίμνης του Μαραθώνα και του ηλεκτρικού εργοστασίου της Πάουερ στο Πειραιά καθώς και διάφορες άλλες δολιοφθορές. Οι πιο πολλές και πιο σημαντικές απεφεύχθησαν, όχι γιά κανένα άλλο λόγο, αλλά από κρίση ανθρωπιάς κάποιων αγνώστων Γερμανών, που ενώ θα μπορούσαν, δεν έκαναν ένα ακόμη, τελευταίο, έγκλημα σε βάρος ενός ταλαίπωρου λαού που το μόνο που ζητούσε ήταν η ελευθερία του.
Με την Απελευθέρωση προ των πυλών , από τις 26 Σεπτεμβρίου στη Καζέρτα, στη σχετική Διάσκεψη των Ελλήνων πολιτικών όπου , αφού πλακώθηκαν, κατά τη γνωστή ελληνική συνήθεια, καθ’ όλους τους δυνατούς συνδυασμούς, συμφώνησαν όπως όλες οι αντάρτικες δυνάμεις υπαχθούν στην ελληνική κυβέρνηση και υπό τις διαταγές του Άγγλου στρατηγού Σκόμπι, μέχρι να τακτοποιηθούν τα πράγματα, να εξομαλυνθεί η κατάσταση και να κατασιγάσουν τα πάθη.
Εδώ πρέπει να ανοιχτεί μια παρένθεση. Όλες οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου, δραπετεύοντας, σιγά σιγά, από την κατεχόμενη χώρα μαζευόντουσαν στη Μέση Ανατολή και συσπειρωμένοι πίσω από το βασιλιά Γεώργιο ο οποίος, υποτίθεται, αποτελούσε το άυλο νομικό σύμβολο της Ελλάδος και την πηγή κάθε νόμιμης εξουσίας, το έπαιζαν «νόμιμη εκπροσώπηση» της χώρας. Και κατά την πάγια ελληνική πρακτική φαγωνόντουσαν, χωρίζανε, συμμαχούσαν, φτιάχνανε κυβερνήσεις, χάλαγαν κυβερνήσεις, της κακομοίρας ! Μέχρι κινήματα, πολιτικού χαρακτήρα έκαναν (το εξόριστο Ναυτικό). Γενικά θύμιζαν το γνωστό παιχνίδι «Μονόπολη» η το πιο παλιό, τις «κουμπάρες». Κι όλα αυτά ερήμην του ελληνικού λαού που στέναζε κάτω απ’ τη γερμανική μπότα και προσπαθούσε ν’ αρπάξει καμιά λέξη απ΄ όσα συνέβαιναν, στα κρυφά και με ρίσκο ζωής, από κάποιο ασφράγιστο και παράνομο ραδιόφωνο.
Μέσα σ’ αυτό το τραγελαφικό ανεβοκατέβασμα των εξόριστων κυβερνήσεων, από τις 26 Απριλίου του ’44, σε μια από τις πιο μακροβιότερες κυβερνήσεις ορίστηκε πρωθυπουργός ο Γεώργιος Παπανδρέου, πλαισιωμένος από υπουργούς όλου του, τότε, πολιτικού φάσματος. Κυβέρνηση εθνικής ενότητος την είπανε. Αυτός έκανε τη συμφωνία της Καζέρτας κι αυτός ήρθε, ως πρώτος πρωθυπουργός στην απελευθερωμένη, πλέον, Ελλάδα, στις 18 Οκτωβρίου ’44.
Με το καζάνι όχι μόνο να βράζει αλλά και έτοιμο να εκραγεί καθ’όσον είχε πλέον ανοίξει διάπλατα ο δρόμος για την κατάληψη της εξουσίας από τους ευρισκόμενους σε θέση ισχύος κομμουνιστές. Στη πρωτεύουσα γινόταν, πλέον, το έλα να δεις ! Κάθε γειτονιά κι ένα ταμπούρι, κάθε κτίριο κι ένα οχυρό, κάθε παράθυρο και μια κάνη.
Κι ο Παπανδρέου να προσπαθεί να ισορροπήσει πατώντας σε δυό βάρκες.
Τότε στον πρώτο λόγο του στο Σύνταγμα είπε και το αμίμητο «Πιστεύομεν και εις την Λαοκρατίαν !».
Σε πέντε ημέρες ορκίστηκε κυβέρνηση εθνικής ενότητος υπό τον Παπανδρέου με σκοπό και στόχο να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα. Και με 6 – 7 αριστερούς μέσα.
Όμως με τις διαφορές αγεφύρωτες και το ΚΚΕ να υποδαυλίζει τις διαμαρτυρίες και την αναταραχή δουλειά δεν γινόταν
Παρασκήνιο, διαβουλεύσεις, ίντριγκες, διαπλοκή. Πρώτο φλέγον θέμα ο γενικός αφοπλισμός και η δημιουργία εθνικών σωμάτων τήρησης της τάξεως και εθνικού στρατού. Μετά οι εκλογές και το δημοψήφισμα. Σιγά μη συμφωνήσουν !
Στο μεταξύ αγγλικές δυνάμεις όλο και απεβιβάζοντο στο Πειραιά, μαζί με την ελληνική ταξιαρχία του Ρίμινι.
Στην αρχή του Δεκεμβρίου οι αριστεροί υπουργοί παραιτούνται και προγραμματίζεται ένα συλλαλητήριο για τις 3 του μηνός, ημέρα Κυριακή.
Και εκεί τελειώνουν όλα. Κι από εκεί αρχίζουν όλα. Η μεγάλη σφαγή. Η άδικη σφαγή!
Τη λέω άδικη γιατί η ηγεσία του ΚΚΕ, ο Ζαχαριάδης γνώριζε τη συμφωνία των Μεγάλων και το μάταιο του ένοπλου αγώνα. Ήταν ένας αγώνας πουλημένος απ’ τα αποδυτήρια, σικέ και με το διαιτητή μιλημένο.
Που πάς, κύριε. Γιατί οδηγείς στο σφαγείο έναν ολόκληρο λαό, τζάμπα ! Το αίμα δεν έχει ιδεολογία. Έχει ένα χρώμα σε όλους. Το αίμα είναι πάντα κόκκινο και πάντα χρήσιμο. Γιατί να σκορπιέται άδικα. Το μόνο που διαχωρίζει το αίμα είναι το ρέζους του. Και το δάκρυ είναι το ίδιο αλμυρό, παντού. Κι ο πόνος έχει τα ίδια αντανακλαστικά σε όλους !
Πιστεύω αυτό το άτιμο 90 -10 μαζί με την υστερόβουλη σκέψη κάποιου επόμενου γύρου ξεκαθαρίσματος λογαριασμών τον οδήγησαν να γράψει όλες αυτές τις υποθήκες αίματος. Και να μαζέψει από τη Δυτική Μακεδονία τα παιδάκια και να τα στείλει στις ανατολικές χώρες, μελλοντικά γενιτσαρικά τάγματα. (Η γυναίκα του μπάρμπα μου, 15 χρόνων, από ένα χωριό έξω απ’ τη Καστοριά υπήρξε μια τέτοια ομαδάρχισσα !).
Εδώ θέλω ν’ ανοίξω μια παρένθεση για καθαρά θεωρητική αντιμετώπιση του πράγματος.
Με βάση τη επιθυμία του ΚΚΕ ν’ αρπάξει την εξουσία το μοιραίο λάθος του ήταν ότι έχασε χρόνο. Τρεις μοιραίοι μήνες το χώρισαν από την επιτυχία. ( Άλλο τι θα γινόταν μετά ). Ο ΕΛΑΣ διέθετε φοβερή υπεροπλία γύρω από το Λεκανοπέδιο. Η Αθήνα ήταν ζωσμένη από ισχυρότατο ελασίτικο στρατό. Και αν εκινείτο πριν έρθουν οι Άγγλοι και οι Ριμινίτικες ταξιαρχίες το σκηνικό θα ήταν τελείως αλλιώτικο. Το παιχνίδι για το ΚΚΕ χάθηκε στο διάστημα μεταξύ της αποχώρησης των Γερμανών και των Δεκεμβριανών. Στην αδράνεια του ΕΛΑΣ. Να αλώσει την Αθήνα. Από εκεί και μετά η αιματοχυσία ήταν περιττή. Και εγκληματική !
Για ποικιλία κάποια ενδιαφέροντα , ίσως άγνωστα, περιστατικά.
Περί τα Χριστούγεννα είχε αποφασίσει ο Τσόρτσιλ να έρθει για διαβουλεύσεις στην Αθήνα.. Ο ΕΛΑΣ το είχε πληροφορηθεί. Επιθανολογείτο σύσκεψη στο ξενοδοχείο «Μ. Βρεττάνια». Κάτω από τα θεμέλιά του υπήρχε ένα αγνώστου προελεύσεως, πιθανόν αρχαίο, τούνελ που έφτανε μέχρι την Ομόνοια. Θα θυμάστε το περίπτερο, γωνία Πανεπιστημίου και Χαρ, Τρικούπη που το ρούφηξε η γη και χάθηκε στις εργασίες του μετρό ! Γι’ αυτό το τούνελ μιλάμε που το χρησιμοποίησε και η όδευση του τραίνου ! Οι ελασίτες το ήξεραν και το χρησιμοποίησαν για σαμποτάζ.
Είχαν μεταφέρει, λοιπόν, τόνους εκρηκτικών υπονομεύοντας όλο το τετράγωνο γιά να τα ξανακουβαλήσουν πάλι πίσω όταν, για άγνωστους λόγους, ματαιώθηκε το εγχείρημα ! ( ο θειός μου ήταν ο επί κεφαλής της επιχείρησης, μαζί και κάποιας άλλης. Όπου κάτι λάμπες κρεμάστηκαν στην Ακρόπολη και σχημάτισαν μια φωτεινή επιγραφή που κοίταγε το ξενοδοχείο και έλεγε «Να φύγουν οι Άγγλοι» ).
Τελικά ο Τσόρτσιλ ήρθε και στη διάσκεψη που έγινε τη δεύτερη μέρα των Χριστουγέννων. Ανέβηκε απ' το Πειραιά με τανκ στη Βρετανική πρεσβεία. Εκει έλαβαν μέρος και εκπρόσωποι του ΕΛΑΣ !
Νομίζω ο Σιάντος με τον Παρτσαλίδη και κάποιο στρατηγό. Το εκπληκτικό είναι ότι μπαίνοντας στη πρεσβεία, στο βεστιάριο, μαζί με τα παλτά τους παρέδωσαν και τα περίστροφά τους ! !
Τελικά στις 11 Ιανουαρίου του ’45 συμφωνήθηκε ανακωχή. Με κυβέρνηση Πλαστήρα. Αφού, στο μεταξύ χύθηκε άφθονο αίμα. Με πολλή αγριότητα και άφθονο μίσος. Απ’ όλες τις πλευρές.
Το να ψάχνεις για ευθύνες και υπαίτιους σε μια τέτοια κοσμοχαλασιά είναι και μάταιο και ανόητο. Όλοι φταίνε και κανείς δεν φταίει ! Φταίει η μοίρα μας κι ο κακός μας ο καιρός ! Άλλωστε είναι πασίγνωστον ότι οι εμφύλιοι πόλεμοι είναι κατά πολύ αγριότεροι των συμβατικών γιατί εμπεριέχουν και το πάθος των εμπλεκομένων. Τα μίση, τις έριδες και τις διαφορές που κουβαλούν από παλιά, οι μετέχοντες. Ενώ οι αλλόφυλοι εχθροί κάνουν απλώς τη δουλειά τους. Κακή και ψυχρή,βέβαια, αλλά με επαγγελματισμό και συγκεκριμένο στόχο. Χωρίς μίσος και πάθος.
Στην αρχή του Φεβρουαρίου, σε ένα κτήμα στη Βάρκιζα, κάποιου Κανελλόπουλου, καμία σχέση με τον πολιτικό, άρχισε μια διάσκεψη με το φιλόδοξο στόχο να κατορθώσει το ακατόρθωτο. Να τερματίσει τον εμφύλιο και να ξαναμονιάσει τους Έλληνες. Υπό τη προεδρία του, ήδη, ορισθέντος ως Αντιβασιλέως, του Αρχιεπισκόπου Δαμασκηνού.
Ήταν μιά αλλόκοτη, μια περίεργη διάσκεψη. Ο κάθε προσερχόμενος άλλα είχε στο μυαλό του και άλλα συμφωνούσε. Όλοι κουτοπόνηρα. Ο μόνος ρομαντικός και αιθεροβάμων ήταν ο Δαμασκηνός.
Στη διάσκεψη που κράτησε καμιά δεκαριά μέρες συμφωνήθηκαν όλα τα ωραία και ιδανικά πράγματα που χαρακτηρίζουν τη δικαιοσύνη, την ελευθερία και τη δημοκρατία, κάτι που εκεί και τότε ήταν μαθηματικά αδύνατον να εφαρμοσθούν.
Όλοι θεωρούσανε τη Βάρκιζα σαν μια καλή ευκαιρία προσωρινής ανάπαυσης και ανασύνταξης. Κάπου εκεί φαγώθηκε κι ο Βελουχιώτης ο οποίος είχε διαφωνήσει σε πολλά με την ηγεσία του ΚΚΕ και στάλθηκε, προδομένος, σαν πρόβατο στη σφαγή.
Ένας ιδιόρρυθμος και αμφιλεγόμενος τύπος. Μέχρι ομοφυλόφιλο τον είπαν !
Μετά τη Βάρκιζα ακολούθησε ένας χρόνος χωρίς, μεν, σφαγές αλλά με φοβερή πολιτική αστάθεια και ανεβοκατέβασμα δοτών κυβερνήσεων με την αριστερά απούσα και αναδιοργανούμενη Τουλάχιστον έξη κυβερνήσεις παρήλασαν. Μέχρι κι ο Δαμασκηνός χρημάτισε πρωθυπουργός για καμιά δεκαριά ημέρες τον Οκτώβριο του ’45. Κύρια θεσμικά ζητήματα το πολιτειακό και οι εκλογές.
Για το πολιτειακό όλοι οι πολιτικοί, χολωμένοι απ’ τη στάση του βασιλιά στην μεταξική δικτατορία της 4ης Αυγούστου του ’36, είχαν αποφασίσει τη λύση να τη δώσει ο λαός με δημοψήφισμα. Και μέχρι τότε ο Γεώργιος να μένει στην Αγγλία και να περιμένει τις εξελίξεις. Και μέχρι το δημοψήφισμα είχαν ορίσει ως Αντιβασιλέα τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Δαμασκηνό. Βεβαίως , ανεξαρτήτως προσωπικών η όχι συμπαθειών στο πρόσωπο του συγκεκριμένου βασιλιά, οι προτιμήσεις του πολιτικού κόσμου σε φιλοβασιλικούς και δημοκρατικούς ήταν μοιρασμένες. Ενδεικτικώς αναφέρεται ότι ο Γ. Παπανδρέου ήταν φιλοβασιλικός, κι ας είπε το περίφημο « Πιστεύομεν και εις την Λαοκρατίαν» !
Τελικά απεφασίσθη η διενέργεια εκλογών στις 31 Μαρτίου του ’46.
Με κυβέρνηση του μετριοπαθούς φιλελεύθερου Θ. Σοφούλη.
Το ΚΚΕ, με επί κεφαλής το Ν.Ζαχαριάδη που είχε απ’ την αρχή του χρόνου επιστρέψει στην Ελλάδα κι έμενε κάπου στη Μακεδονία, για εντελώς ανεξήγητους λόγους, προπαγάνδισε την αποχή. Εκ των υστέρων, βέβαια, υπάρχει εξήγηση καθ’ όσον τη ίδια μέρα έγινε κομμουνιστική επίθεση σ’ ένα σταθμό Χωροφυλακής, στο Λιτόχωρο. Το γεγονός ήταν προσχεδιασμένο και απετέλεσε τη θρυαλλίδα που άναψε το μπαρούτι του τρίτου και αποφασιστικού γύρου του εμφυλίου. Του πιο οδυνηρού, του πιο αιματηρού και του πιο καταστρεπτικού. Αλλά και του πιο κοροϊδίστικου !
Εδώ πρέπει να σημειωθεί ότι ο εμφύλιος δεν ήταν μεταξύ αριστεράς και δεξιάς, όπως σκόπιμα πλασάρεται, αλλά μεταξύ αριστεράς και όλου του υπόλοιπου πολιτικού φάσματος ! Εξ ου και το σύνθημα «Τι Πλαστήρας, τι Παπάγος» !
Ο, δε, τρίτος γύρος αποτελούσε, καθαρά, μια απελπισμένη αυτοκτονική αλλά λυσσαλέα προσπάθεια των κομμουνιστών. Ένας σύγχρονος χορός του Ζαλόγγου.
Το ΚΚΕ δεν άντεξε την ιδέα ότι έφτασε τόσο κοντά στη πηγή και δεν ήπιε νερό.
Στο μεταξύ είχαν αλλάξει πολλά πράγματα στο κόσμο. Ο Τσόρτσιλ είχε χάσει τις εκλογές, ο Ρούσβελτ είχε πεθάνει και τον είχε αντικαταστήσει ο Τρούμαν, με το γνωστό δόγμα, και η Αγγλία συναισθανόμενη, πλέον, τη γύμνια της μετά τη σταδιακή απώλεια των αποικιών της παρέδωσε τη σκυτάλη της ηγεσίας του Δυτικού κόσμου στην Αμερική.. Κι αυτό έγινε στα τέλη του’46.
Στο μεταξύ είχε γίνει στη 1η Σεπτεμβρίου ’46 το δημοψήφισμα για το πολίτευμα με συντριπτικό υπέρ της βασιλείας αποτέλεσμα, νομίζω 72, 73% η κάτι τέτοιο. Ας όψεται η αντιδραστική και πεισματική συμπεριφορά του ΚΚΕ που με τη στείρα εμμονή στην αποχή άφησε χώρο στη φιλοβασιλική προπαγάνδα ν’ αλωνίζει. Χωρίς να υπολογίσουμε ότι και η συνεχώς φουντώνουσα ανταρσία έβαλε το χεράκι της για να παραταθεί η «βασιλεία» της βασιλείας για καμιά τριανταριά χρόνια ακόμη.
Μετά τις εκλογές της 31ης Μαρτίου κάνει για πρώτη φορά την εμφάνισή της, για λίγο, δεξιά κυβέρνηση. Αυτή του Κ. Τσαλδάρη. Και σε λίγο πάλι ο κεντρώος Θ. Σοφούλης.
Ο εμφύλιος περιορίζεται, τώρα, στα βόρεια της χώρας για έναν απλούστατα λόγο. Η Αλβανία και η Γιουγκοσλαβία παρείχαν ασφαλή καταφύγια ανασυγκρότησης και ανεφοδιασμού των ανταρτών. Βλέπετε το 50 – 50 της Γιουγκοσλαβίας επέτρεπε τέτοια κόλπα. Όταν, όμως, ο Τίτο τα’ σπασε με το Στάλιν κι έκλεισε τα σύνορα οι αντάρτες εγκλωβίστηκαν. Η αφειδής αμερικανική πολεμική βοήθεια και η ικανότης του Αλέξ. Παπάγου έφεραν το τέλος του πολέμου. Πρώτα ο Γράμμος κι από κοντά το Βίτσι στις 15 Αυγούστου του 1949 έπεσαν μαζί με τις τελευταίες ελπίδες των κομμουνιστών για εγκατάσταση λαϊκής δημοκρατίας στην Ελλάδα.
Και οι χώρες της Ανατολικής Ευρώπης γέμισαν εξαθλιωμένους και απογοητευμένους, αλλά πάνω απ’ όλα προδομένους πολιτικούς πρόσφυγες.
Κι αυτά επί κυβερνήσεως Διομήδη, αντιπροέδρου του πρόσφατα αποθανόντος Θ. Σοφούλη.
Από εκεί και πέρα λειτουργεί ο αμείλικτος, διαχρονικός και παγκόσμιος νόμος. Ο νόμος που πρωτοεφήρμοσαν οι Αθηναίοι του χρυσού αιώνα σε κάποιους ταλαίπωρους κυκλαδίτες που τόλμησαν να στασιάσουν. Ο νόμος του γαλάτη Βρέννου προς τους πανικόβλητους ρωμαίους ικέτες, που εκλιπαρούσαν για οίκτο μετά τη πτώση της Ρώμης.
- «Ουαί τοις ηττημένοις» !
Κανείς λογικός και μετριοπαθής άνθρωπος δεν μπορεί να συγκατατεθεί σε ότι ακολούθησε με τη λήξη του εμφυλίου. Μπορεί όμως, ξέροντας τη προϊστορία, να τα εξηγήσει και να τα καταλάβει, ως κακά, αλλά μοιραία, επακόλουθα.
Παρ’ όλα αυτά, η ηττημένη πλευρά έχει μεγεθύνει πολλά κι έχει κατασκευάσει πολλά ακόμη, που δεν συνέβησαν. Και σε πολλά έχει διαστρεβλώσει την Ιστορία.
Π.χ . η δεξιά ανέλαβε, διά του Παπάγου την σκυτάλη της εξουσίας από τα τέλη του ’52 και μετά. Από τη 16η Νοεμβρίου ’52, όταν ο λαός κουρασμένος και ταλαιπωρημένος αναζήτησε την ηρεμία και ασφάλειά του σε μια ισχυρή κυβέρνηση ανασυγκρότησης. Γιά ότι έγινε πριν , κεντρώες δυνάμεις είχαν την ευθύνη.
Σίγουρα έγιναν διώξεις και δίκες και στρατοδικεία. Όχι όμως στον υπερβολικό βαθμό της νυχθημερόν εργασίας. Ούτε, μπροστά στο αίμα που χύθηκε άδικα, έγιναν τόσες πολλές εκτελέσεις. Στη περίπτωση Μπελογιάννη έχω την εντύπωση ότι πλην αυτού, εκτελέστηκε μαζί κι άλλος ένας μόνο. Νομίζω ότι τον έλεγαν Μπάτση. Αν στο σημείο αυτό λαθεύω, ευχαρίστως, θα δεχτώ διόρθωση. Επίσης δεν θυμάμαι άλλη εκτέλεση πλην του Πλουμπίδη. Καταδίκες σε θάνατο θυμάμαι αρκετές αλλά ανεκτέλεστες, π.χ. του Κύρκου και του Γλέζου, που ζουν και βασιλεύουν. Εξορίες σε ξερονήσια υπήρξαν πολλές. Αλλά κι εκεί μια κολουπογραφή μετανοίας, ψεύτικη του κερατά, αρκούσε για να σ’ απελευθερώσει. Κάτι που ο ανόητος εγωισμός της εξόριστης ηγεσίας του ΚΚΕ, και η κακώς εννοούμενη αξιοπρέπεια κράτησε τόσο κόσμο, τζάμπα, μέσα ! Αν αυτά τα γεγονότα συνέβαιναν σήμερα ούτε ένας δεν θα βρισκόταν στη Μακρόνησο, στη Γυάρο, τον Άγιο Ευστράτιο. Όλοι υπογραφή και έξω !
Βλέπεις, τότε το φιλότιμο κι η μπέσα είχαν άλλη αξία. Το ξέρω αυτό από πρώτο χέρι.
Όπως επίσης και στην υπό αναδιοργάνωση κρατική μηχανή οι αποκλεισμοί ήσαν εξηγήσιμοι. Κι αυτοί γέννησαν τους «φακέλους των κοινωνικών φρονημάτων».
Οι νικητές το έβλεπαν σαν αποφυγή φιδιού απ’ το κόρφο τους.
Είπαμε κακό, αλλά εξηγήσιμο.
Παρ’ όλα αυτά το στρίμωγμα στη γωνία των ηττημένων αντιπάλων δεν κράτησε και πάρα πολύ. Πλην μεμονωμένων προσωπικών περιπτώσεων σε κάποιες εσχατιές της επικράτειας, όπου τα ρεβανσιστικά απωθημένα δημιούργησαν απαράδεκτες καταστάσεις, στη χώρα άρχισαν, γρήγορα, να λειτουργούν μηχανισμοί και πρακτικές λήθης. Κι αν δεν μεσολαβούσε το διάστημα της χούντας που αναζωπύρωσε το κακό, το χάσμα του διχασμού θα είχε κλείσει προ πολλού. Ας μην τον καπηλεύονται μερικοί. Ο διχασμός με πρωτοβουλία του μεταπολιτευτικού Καραμανλή πήγε στη θέση που έπρεπε να είναι. Στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Και αν, σήμερα, αναμοχλεύονται κάποια γεγονότα και ξύνονται κάποιες πληγές από την απέναντι όχθη, αυτό γίνεται με τη κουτοπόνηρη σκέψη της πολιτικής εκμετάλλευσης. Οι σώφρονες «γέροντες» πρωταγωνιστές εκείνων των τραγικών γεγονότων γνωρίζουν καλά.
Πως ερμηνεύεται το γεγονός ότι το δημόσιο βρίθει σήμερα από αριστερούς υπαλλήλους, από ΠΑΣΟΚ και πέρα. Κάτι που φαίνεται σε όλες τις συνδικαλιστικές ψηφοφορίες. Από την προ ’81 εποχή. Αν δεν είχαν εξαλειφθεί οι διακρίσεις τότε από που και πως ξεφύτρωσαν όλοι αυτοί.
Ας μην γελιόμαστε. Ο κόσμος σήμερα χρειάζεται την αριστερά περισσότερο από ποτέ. Το πλήθος και το μέγεθος των προβλημάτων είναι τέτοιο που καμιά μονοκομματική πλάτη δεν το αντέχει. Όμως χρειάζεται μια αριστερά λογική, ήπια και νηφάλια. Και πάνω απ’ όλα σοβαρή. Όχι την αριστερά της κουκούλας και της μολότοφ. Όχι την αριστερά των συνιστωσών και της αρλούμπας με τους καλοπληρωμένους γελωτοποιούς ινστρούχτορες των καναλιών που μέσα απ’ τη σιγουριά των παχυλών τους αμοιβών πλασάρουν δημοκρατικά συνθήματα διχασμού.
Όχι την αριστερά των κολλημένων στη νεολιθική εποχή και την αριστερά που αδυνατεί να ανακαλύψει και χειριστεί τα σύγχρονα προβλήματα και καταφεύγει στο απώτατο παρελθόν για ν’ αντλήσει επιχειρήματα και να κρύψει τη πνευματική της γύμνια.
Ευτυχώς που υπάρχουν ακόμη κάποιοι νέοι που μπορούν να δουν, να σκεφτούν και να λειτουργήσουν ψύχραιμα, νηφάλια και, προ παντός σοβαρά. Σαν τους μακαρίτες Ηλιού και Φλωράκη και σαν τους ζώντες Κύρκο και Θεοδωράκη.
Πιστεύω ότι το «άλας δεν εμωράνθη» ακόμα.
Υπάρχει ελπίς !

Επικαιρότης

ΠΑΝΗΓΥΡΙΑ

Πανηγυρίζει ο μυστακοφόρος κ. Γ. Παπανδρέου με το σπινθηροβόλο βλέμμα γιατί, επί τέλους, του έφυγε το άγχος της οικογενειακής παράδοσης που τον κατέτρυχε και απέδειξε ότι είναι άξιο τέκνο αξίου πατρός και άξιο εγγόνι αξίου παππού. Από δω και πέρα, ότι βρέξει ας κατεβάσει. Ο στόχος επετεύχθη.
Πανηγυρίζουν οι πασόκοι γυρίζοντας στους δρόμους γιατί η ομαδάρα τους «έσκισε».
Πανηγυρίζουν τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ γιατί μετά 5,5 χρόνια δίαιτας, επί τέλους, ξανακάθονται στο τραπέζι, με πολλή όρεξη.
Πανηγυρίζει ο κ. Καραμανλής, από μέσα του, γιατί του έφυγε, επί τέλους, ο βραχνάς της εξουσίας κι οσονούπω και του κόμματος.
Πανηγυρίζουν οι νεοδημοκράτες γιατί από τη σφαλιάρα που φάγανε τά’ χουν χαμένα και δεν ξέρουν τι τους γίνεται.
Πανηγυρίζει ο πονηρός Σαρακατσάνος γιατί άνοιξε γι’ αυτόν ο δρόμος για τη Προεδρία της Δημοκρατίας ( έτσι νομίζει !).
Πανηγυρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ ( σιγά μη χάσουμε καμιά «συνιστώσα» και δεν κλείνει το παζλ ) γιατί ξαναγύρισε στα γνωστά λημέρια του 3%.
Πανηγυρίζει το ΚΚΕ γιατί με την χθεσινή… Οκτωβριανή Επανάσταση διώξανε τον…..Τσάρο. ( Αυτοί έχουν μείνει ακόμα εκεί ! )
Πανηγυρίζουν τα μαργιόλικα μάτια του κ. Καρατζαφέρη γιατί ανέβηκε η δύναμή του κι οραματίζεται τον εαυτό του ρυθμιστή της Δεξιάς.
Πανηγυρίζουν οι Οικολόγοι γιατί κρατάει ο καιρός και σηκώνει κανένα μπανάκι ακόμα !
Πανηγυρίζει ο κ. Παπαθεμελής γιατί έχει την ακριβότερη ψήφο του κόσμου. Διαιρέστε τα συνολικά έξοδα διά του αριθμού των ψήφων του και θα το δείτε. Πάει για το Γκίνες.
Πανηγυρίζουν και τα ξινισμένα μούτρα του κ. Λεβέντη γιατί είχε μία ακόμη ευκαιρία να αποκαλέσει το λαό «ζώα» !
Τέλος, πανηγυρίζει η στήλη, δικαιότατα, γιατί από τη 1η του Οκτώβρη έδωσε, έγκαιρα και έγκυρα όπως πάντα, τα ακριβή αποτελέσματα των εκλογών.
Και, βεβαίως, το πράγμα καθιερώνεται, πλέον, ως θεσμός !
Όλοι πανηγυρίζουν.
Τελικά, όλοι είμαστε για τα πανηγύρια ! ! !

Επικαιρότης

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΨΗΦΙΣΩ ΠΑΣΟΚ

Βασικά είμαι τζαναμπέτης. Και εγωιστής. Προσπαθώ να μην επιτρέπω στον εαυτό μου να κρύβεται πίσω απ’ το δάκτυλό του.
Από τα παιδικά μου χρόνια αγαπούσα τον αθλητισμό και πάντα έτρεχα πίσω από ένα τόπι. Μεγαλώνοντας ασχολήθηκα με όλα, σχεδόν, τα αθλήματα. Γι’ αυτό δεν πρόκοψα σε κανένα (ευτυχώς) . Με ότι καταπιανόμουνα προσπαθούσα για το καλύτερο. Χωρίς εξειδίκευση, χωρίς προπόνηση, χωρίς συστηματική στόχευση και χωρίς μονομανία. Όλα γιά πλάκα.
Όμως η αθλητομανία μου με έφερνε , εξ ορισμού, απέναντι απ’ το τσιγάρο και κάθε ιδέα καπνίσματος.
Επίσης με ενοχλούσε αφάνταστα η μανία επίδειξης αντριλικίου που κατέτρυχε όλη τη παλιοπαρέα. Συμμαθητές και φίλους απ’ τις αλάνες και τις παιδικές χαρές του Βούθουλα. Που η μόνη ασφαλής απόδειξη περί τούτου και κατ’ αυτούς ήταν το κάπνισμα !
- Ρε συ, δε θα καπνίσεις. Δεν έγινες ακόμη άντρας εσύ !
- Όχι, ρε μπαγάσηδες. Θα σας αποδείξω ότι είμαι άντρας, χωρίς να καπνίζω !
Μεριά, λοιπόν, οι μπάλες και τα άλματα, μεριά η αναποδιά μ’ έκαναν να ξεγλιστρήσω απ’ αυτή τη κατάρα.
Με τα χρόνια οι αθλητικές μου δραστηριότητες περιορίστηκαν στα κλασσικά και απολύτως απαραίτητα. Πίτσες, μακαρονάδες και κάτι τέτοια συνοδευτικά κάποιων τηλεοπτικών αγωνιστικών παρακολουθήσεων, στη πρώτη ασπρόμαυρη τηλεόραση που αποκτήσαμε με τη κυρία Ευρυδίκη. Την οποίαν οι βαθιά μέσα μου ριζωμένες δημοκρατικές πεποιθήσεις με εμπόδισαν να διαολοστείλω, κατά πως θα’ πρεπε, καθ’ όσον πρόκειται περί δίδυμης αδελφής εκείνης της παλιάς τσιμινιέρας της ΔΕΗ, στη Δραπετσώνα !
Όταν πρωτοφάνηκε στο στερέωμα το ΠΑΣΟΚ, κι άρχισε να παίρνει τ’ απάνω του, μ’ έλουζε κρύος ιδρώτας.
Έχοντας κατά νου τις απέραντες συζητήσεις με τον ελασίτη μπάρμπα μου, κομμουνισταρά με πολύ βαριά…., συν κάτι διασκεδαστικά επεισόδια που έχω περιγράψει σε άλλη ανάρτηση είχα καταλήξει ιδεολογικά, στην απέναντι όχθη.
Πάντα ιδεολογικά και καθόλου κομματικά , μιά και όταν συνέβησαν αυτές οι ζυμώσεις μέσα μου εδώ είχαμε μόνο δικτατορία και καθόλου κόμματα.
Άλλωστε, ανέκαθεν, θεωρούσα και θεωρώ τη πολιτική όργανο και υπηρέτη της οικονομίας. Και η ένταξή μου είχε σχέση με το πάθος μου για την ελευθερία, γενικώς. Άρα και της οικονομίας . Και ως γνωστόν για την αριστερά ελευθερία σημαίνει να μπορείς ελεύθερα να κάνεις ότι σου λέει το κόμμα. Δηλαδή η ελευθερία που έχει το τραίνο να τρέχει στις……..ράγες του. Να μου λείπει !
Μόλις άκουγα ΠΑΣΟΚ, «σοσιαλισμός» και τα τοιαύτα έλεγα μέσα μου.
- Ωχ, τη βάψαμε !
Τα διάφορα ζιβάγκο, τα μούσια και τα γένια, ως νεοείσακτα στη πολιτική μου προκαλούσαν αλλεργία και με παρέπεμπαν, νοερά, σε κάτι εικόνες που μόλις θυμόμουν αμυδρά από τον εμφύλιο, καθ’ ότι πιτσιρίκος. Με κάτι αξούριγους ελασίτες με σταυρωτές δεσμίδες από φυσεκλίκια στο στήθος. Κάτι που έβλεπα και στον ύπνο μου όταν τύχαινε να φάω βράδυ στιφάδο.
Τη πρώτη φορά που βγήκε το ΠΑΣΟΚ, το ’81 έμεινα άγρυπνος περιμένοντας να έρθουν και να με κρεμάσουν με τ’ άντερα κάποιου άλλου σαν και μένα, ο οποίος θα είχε σφαχτεί νωρίτερα , κατά τη γνωστή σοσιαλιστική διαδικασία εξολοθρεύσεως των αστών. Κάτι που θα πρέπει, άλλωστε, ν’ αποτελεί τον οριακό στόχο κάθε σωστού και συνεπούς αριστερού.
Περιέργως δεν ήρθαν ! Τζάμπα το ξενύχτι !
Προϊόντος του χρόνου κατάλαβα ότι ο Παπανδρέου, μεγίστη γάτα, δούλευε όλο τον κόσμο ψιλό γαζί. Και πρώτα απ’ όλους το σοσιαλισμό και τους οπαδούς του. Νομίζω ότι ο όρος «χαχόλος» γεννήθηκε τότε για να καλύψει ένα μεγάλο κενό, 1,5 και πλέον (νομίζω) εκατομμυρίου ψηφοφόρων ! Και έκτοτε έχει περάσει και κοσμεί τις επόμενες εκδόσεις των σχετικών εγκυκλοπαιδικών λεξικών.
Το σοσιαλισμό τον χρησιμοποίησε σαν ένα γκανιάν καθαρόαιμο άλογο που τον έφερε, τσιφ, στην εξουσία. Όμορφα, έξυπνα κι ωραία.
Και άρχισαν να περνούν αυτοί καλά κι αυτός καλύτερα.
Σκόρπισε τα λεφτά των κοινοτικών πλαισίων και τα διάφορα ΜΟΠ, σοπ, ποπ και … Χόπ, στρογγυλοκάθισε στην εξουσία .
Αν τον ζήλεψα για κάτι είναι που καταπήδηξε το σύμπαν. Ονόματα δε λέμε, μην αρπάξουμε καμιά μήνυση και τρέχουμε ! Δεν του ξέφυγε, όμως, ούτε θηλυκή γάτα
Το μόνο που εφήρμοσε συνεπέστατα είναι το « Πιάσ’ τη μιά, πήδα την άλλη» !
Στα βήματα γνωστών παλαιότερων σοσιαλιστών η προοδευτικών, γενικότερα, ηγετών όπως π.χ. Σοεκάρνο, Κένεντυ, Μιτεράν, Κλίντον, κλπ.
Βεβαίως το μήνυμα, γρήγορα, πέρασε και στην άλλη πλευρά ( κορόιδα είναι) όπως π.χ. ο Μπερλουσκόνι, ο αποκληθείς και «καβαλιέρε», προφανώς λόγω των ιππευτικών του επιδόσεων.
Τελικά ο Παπανδρέου δεν έκανε τη ζημιά που φοβόμουνα, και όσο εδραιωνόταν αυτός στην εξουσία τόσο εδραιωνόταν μέσα μου η σιγουριά ότι τίποτε απ’ αυτές τις απειλητικές σαχλαμάρες που με τρόμαζαν δεν επρόκειτο να συμβεί. Και τον κόσμο, μέσα κι έξω, τον φουμάριζε μια χαρά. Κι αν δεν σπαταλούσε στο σήμερα τα λεφτά του αύριο και του μεθαύριο όλα θα’ταν, επίσης, μια χαρά. Κι ο κόσμος, όντως, έφαγε ψωμάκι κι οι δουλειές προχώραγαν κι όλα καλά. Α, όλα κι όλα, κουβαρντάς ο κύριος. Το "Τσοβόλα, δώστα όλα", το θυμάστε ; Με τη διαφορά πως όταν ήρθε ο λογαριασμός ο τύπος την είχε κάνει για τις ουράνιες μονές. Κι εμείς εδώ μόνοι μας να τραβιόμαστε με το ταβερνιάρη !
Όλοι, τώρα, οι καρακιτσάτοι λιγούρηδες που τον περιέβαλλαν γλύφοντας, τάχα σοσιαλιστές, αφού χόρτασαν και ξουρίστηκαν, βγάλαν τα ζιβάγκο, πέταξαν τα παπάκια με τα οποία είχαν πάει, σαν λαϊκά παιδιά, στη πρώτη ορκωμοσία και πήραν μαύρες Μερσεντές. Καλμάρανε, κάνανε γαργάρα την επαναστατικότητά τους και προσαρμόστηκαν στο σύστημα, μια χαρά.
Κι ο «μεγάλος» το βιολί του. Όποια γκόμενα γουστάριζε τη πήδαγε, όποιος υπουργός του παρακόλλαγε τον σουτάριζε, και όχι μόνο υπουργό, τον οποιονδήποτε. Έξω ! Μέχρι και τη Μάργκαρετ εξωπέταξε, όταν βρήκε ψαχνουδερότερη !
Κι όταν ήρθε η ώρα του απήλθεν ευτυχής και πλήρης, αφού μέχρι την υστάτη έκανε ζοριλίκια κι αρνιόταν ν’ αφήσει και τη καρέκλα και τη ζωή.
Προσωπικά το ΠΑΣΟΚ δεν με έβλαψε. Και καριέρα έκανα και δουλειά είχα. Κι αυτά θα πρέπει να ήταν αρκετά για ένα μη «επαγγελματία» πολιτικομανή, κοινό πολίτη.
Με ενοχλούσε όμως, φοβερά, η κοροϊδία και ο αφελής τρόπος που μου τη πλασάριζε.
Μου προσέβαλε βάναυσα τη λογική και την αισθητική μου.
Πρώτα πρώτα η επιγραφή, ο τίτλος. Ποιος σοσιαλισμός και ποιο κίνημα. Κανονικό αστικό κόμμα ήταν και είναι. Γιατί να μας κοροϊδεύει, λοιπόν.
Ποιό σοσιαλιστικός ήταν ο Παπαληγούρας με τη «σοσιαλμανία» του παρά αυτός.
Επίσης «κίνημα» σημαίνει ξεσηκωμός, γιούρια, σάρωμα. Είδατε εσείς τίποτε τέτοιο. Εγώ όχι.
Εκείνα, όμως, που μου κάθονται πιο πολύ στο στομάχι είναι τα εξής :
Οι πανηγυρισμοί των χαχόλων για το διώξιμο των αμερικανικών βάσεων όταν τη προηγουμένη είχε υπογράψει τη παραμονή τους ! Κι οι βάσεις, όσες επιθυμούν οι Αμερικανοί είναι και, δυστυχώς, θα είναι ακλόνητες στη θέση τους. ( Σιγά μη δεν ήταν στην Ελλάδα, όταν το Γκουαντάναμο ζει και βασιλεύει περήφανο στη Κούβα ).
Το άλλο το πλήρωσα κιόλας μ’ ένα σπασμένο ραδιόφωνο αυτοκινήτου, όταν δεν άντεξα τη μεγαλύτερη και φαυλότερη κοτσάνα που άκουσα ποτέ. Τη ξεστόμισε ο Ρέππας μετά το φιάσκο του Χρηματιστηρίου.
Το θέμα δε με αφορούσε άμεσα, μιά και δεν ασχολήθηκα ποτέ μου με αέρινο και πλαστικό χρήμα ( εν τη παλάμη και ούτω βοήσωμεν ! ). Όμως το θράσος και τη βεβαιότητα ότι απευθύνεται σε ηλίθιους δεν τα αντέχω !
Είπε λοιπόν ο κύριος, απευθυνόμενος στους ταλαίπωρους εραστές της ουτοπίας, που πίστεψαν, τρομάρα τους, ότι τα λεφτά φυτρώνουν κι αυγατίζουν σαν τα κολοκύθια. Και είδαν τα κόπια της ζωής τους να λιώνουν σαν το κεράκι της Λαμπρής.
- Ε, δεν έγινε και τίποτα ! Όποιος είχε χίλιες μετοχές της Εθνικής, χίλιες έχει
και τώρα. Που είναι η ζημιά ! ! !
Ευτυχώς για όλους που μπροστά μου ήταν το ραδιόφωνο κι όχι το κεφάλι του.
Κατανοώ ότι όλοι οι πολιτικοί τα ψεματάκια τους τα λένε. Ιδίως όταν αντιμετωπίζουν το ανέφικτο. Και τις υπερβολές τους και τα διφορούμενά τους.
Κατανοώ πως παίζεται το παιχνίδι. Όμως ο Παπανδρέου από υπερβολική αλαζονεία και εμπιστοσύνη στον εαυτό του το είχε χοντρύνει πολύ. Και ναι μεν δίδαξε και τους επιγόνους του κόλπα, αλλά η διδαχή δεν έπιασε λόγω ελλείψεως της χαρισματικότητας του Μεγάλου Διδάσκαλου και της δραματικής επιδεινώσεως πολλών εξωγενών παραγόντων. Κυρίως των οικονομικών παραμέτρων. Κι η κωμωδία έγινε κρυόμπλαστρη φάρσα, σαν τις ταινίες του Ταμτάκου.
Άλλη τρομερή ενόχληση μου προκαλούσε η αισθητική ρύπανση που δημιουργούσε η όλη εμφάνιση των υποτιθεμένων ταγών του έθνους. Τα απεριποίητα μούσια και γένια δεν μου ενέπνεαν καμία εμπιστοσύνη περί της ικανότητας των ιδιοκτητών τους να διαχειριστούν τα κοινά. Ποιό πολύ για κομπιναδόροι της λαχαναγοράς και λωποδύτες μου έφερναν παρά για «πολιτική ηγεσία». Κι εκεί βέβαια, τα φαινόμενα επαληθεύτηκαν. Με το παραπάνω.
Και κάτι, ακόμα, που μου προκαλεί άπωση μέχρις αηδίας. Η βάναυση κακοποίηση της ελληνικής γλώσσας και η συστηματική προσπάθεια που έκαναν, μέσω της παραγωγής στρατιάς ημιαγραμμάτων κι ανελλήνιστων «καθηγητάδων» οι οποίοι με τη σειρά τους συνεχίζουν τη κατεδάφισή της, μέχρις ολοκληρωτικού αφανισμού. Παρατηρήστε τους πάσης φύσεως μαρκουτσοφόρους των καναλιών πόσο αδιάφορα και ανενδοίαστα «δολοφονούν» την πλουσιότερη και πληρέστερη γλώσσα του κόσμου .
Με τα μαργαριτάρια των βαρβαρισμών και σολοικισμών που εκτοξεύουν άφθονα σε καθημερινή βάση. Και μετά μιλάμε για Παιδεία !
Το τραγικότερο είναι, κι αυτό το πιστεύω ακράδαντα, ότι η όλη διαδικασία της επιχείρησης αφελληνισμού και αγραμματοσύνης έγινε εσκεμμένα. Για να μετατραπεί ο λαός από σκεπτόμενο άθροισμα ανθρώπων σε ανθρώπινη μάζα. Άκριτη και λοβοτομημένη. Κάτι που θα τον καθιστά ευεπίφορο και ευκολορυμουλκούμενο όχλο, κατά τις οδηγίες των επιτήδειων ινστρουχτόρων του κόμματος. Κάτι που πίστεψε ότι πέτυχε ο κ. Ρέππας με τις περί χρηματιστηρίου σαχλαμάρες του.
Τέλος είναι κι ο λαϊκισμός. Ο αφόρητος λαϊκισμός και η δημαγωγία που κολακεύει και συσπειρώνει ότι πιο κακό στοιχείο υπάρχει στο τόπο. Κι εκεί δεν αισθάνομαι ότι χωράω.
Φύσει αισιόδοξος, θέλω να πιστεύω ότι το μεταΠΑΣΟΚ, ΠΑΣΟΚ θα καταφέρει ν’ αποβάλει όλα τα προηγούμενα. Αν όχι όλα, τουλάχιστον, τα περισσότερα και τα πιο σημαντικά. Μιά κι οι εποχές έχουν αλλάξει.
Ας ελπίσουμε ότι ο φαινομενικά χαζούλης αρχηγός του θ’ αποδειχθεί ανάλογη γάτα με το γεννήτορα. Γιατί έχει δώσει κάποια μικροδείγματα κρυφοσουπιάς ( για όσους μπορούν να δουν, πίσω απ’αυτά που φαίνονται ) και θα μπορέσει ν’ αλλάξει τα πράγματα. Κυρίως νοοτροπίες και πρακτικές. Και, προ πάντων, με νέο κι άφθαρτο επιτελείο. Κάτι που κάποιοι άλλοι, πιο μάγκες και πιο, φαινομενικά, καπάτσοι και δραστήριοι απέτυχαν παταγωδώς !
Και όλοι μαζί, χωρίς μισόλογα, οράματα, ουτοπίες, αοριστολογία και συνθηματολογία να σηκώσουν τα μανίκια, όπως έκανε στο προεκλογικό βίντεο, και όλοι μαζί να σκύψουν πάνω στα ζέοντα προβλήματα του λαού και του τόπου και να δώσουν τις καλύτερες δυνατές, έστω και επώδυνες, λύσεις.
Κι αν τα καταφέρει, δηλώνω ευθαρσώς ότι θα είμαι μαζί του. Παραβλέποντας τη μεγάλη του ελληνική αγραμματοσύνη με το ελαφρυντικό ότι είναι αμερικανοτραφής και αμερικανοσπουδασμένος.
Αλλιώς « μηδέν εις το πηλήκιον» που λέει κι ο ίδιος ! !