Σκοπιανό. Το τέλος του δράματος;

Τροφή γιά θλίψη.

 

   Οι Σκοπιανοί πανηγυρίζουν και γελούν, έστω κάτω από τα μουστάκια τους, αφού πήραν αυτά που ήθελαν. Έχοντας ήδη αναγνωριστεί ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας» από 140 κράτη, εκείνο που τους πονούσε ήταν η δική μας αναγνώριση, αφού το βέτο μας τους έκλεινε την πόρτα σε ΝΑΤΟ και ΕΕ.  Ακόμη και αν είχαν αναγνωριστεί και από τα 193, το σύνολον δηλαδή των κρατών του Κόσμου, το Νο 194, δηλαδή εμείς, τους κρατούσε εκτός νυμφώνος. Τα τεράστια συμφέροντα, (πετρέλαια, φυσικά αέρια, αγωγοί μεταφοράς, εξασφάλιση διακινήσεως), και ο «μπαμπούλας» που λέγεται Πούτιν πίεζαν ασφυκτικά την εύθραυστη οικονομία της Δύσεως. Έτσι εξηγείται και η αφόρητη πίεση που άσκησαν οι πανίσχυροι μεγάλοι στις αδύναμες πλάτες του νεαρού... «συντρόφου», ο οποίος γιά το μόνο που νοιάζεται είναι η καρέκλα της εξουσίας.

   Κανονικά, και λογικά, αυτή η παγκόσμια πρεμούρα γιά την συγκατάθεσή μας, που άξιζε όσο η πέτρα-κλείδα σε μιά μεγάλη τοξωτή πέτρινη γέφυρα, θα έπρεπε να αποτελέσει ένα πολύ ισχυρό διαπραγματευτικό χαρτί στα χέρια μας. Όμως οι αριστεροί λιονταρήδες με το... «ηθικό πλεονέκτημα» και την εκχειλίζουσα μπρουτάλ λεβεντιά -μόλις βλέπω το Σφακιανό... βουνό με τον αρειμάνιο μύστακα, το τσιγάρο στην άκρη των χειλιών και την κουραδομαγκιά στο ύφος, να ρίχνει τις γυροβολιές του, πείθομαι γιά την αξία και την σοβαρότητά τους. Έτσι, «τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι» και προκειμένου να διατηρήσουν τα οφίτσια τους, παρέδωσαν τα όπλα και έσπευσαν -per terra, per mare- μετά από μιά δήθεν διαπραγμάτευση να δώσουν «γην και ύδωρ» στον παμπόνηρο Ζάεφ, προκειμένου να γίνουν αρεστοί στο... «ίδιο συνδικάτο» που πολεμούσαν προ ολίγων χρόνων. O tempora, o mores.

   Και τώρα... «τί τέξεται η επιούσα»; Δηλαδή, τί μέλλει γενέσθαι αύριο; Η χρεία της Ελλάδος γιά τους Σκοπιανούς ήταν σημειακή, επί του παρόντος. Μόλις -αν και εφ’ όσον- λέγαμε το μεγάλο «Ναι» γιά την είσοδό τους στους επιδιωκόμενους οργανισμούς, μετά... «πάπαλα». Πέταξε το πουλάκι. Τους είμαστε, πλέον, άχρηστοι καθ’ όσον η υπόθεση ξεφεύγει από τα χέρια και τον έλεγχό μας. Προσωπική εκτίμηση πως η λεξούλα... «Βόρεια» σιγά-σιγά θα ζαρώνει και θα μικραίνει, σαν κρεατοελιά που σφίγγεις με κλωστή μεταξωτή, μέχρι να εξαφανιστεί και η στρεψοδικία θα αναβιώσει -προϊόντος του χρόνου- όλα εκείνα τα κακόγουστα του Γκρουέφσκι -«είναι κάτι το... ωραίον»- με τους ατίθασσους Βουκεφάλαδες και τους αρειμάνιους Μεγαλέξαντρους να πλημμυρίζουν τα Σκόπια. Συν όσα προϊόντα γουστάρουν να τα πλασσάρουν ως «μακεδονικά», να κατοχυρώνουν brand name και ν’ αποκλείουν τα δικά μας αντίστοιχα από τις διεθνείς αγορές. Και στο τέλος, σε άγνωστο βάθος χρόνου, δεν αποκλείεται η αναζωπύρωση του μεγάλου απωθημένου των Σλάβων. Η έξοδος στη θάλασσα.

   Τώρα, αν κάποιος κοντόφθαλμος ισχυριστεί πως αυτά δεν μπορεί να συμβούν, ή θα είναι ανιστόρητος, ή αφελής. Τα σύνορα -λέει η Ιστορία κι ας αποταθούν σ’ αυτήν- είναι σαν την τράπουλα, που κατά καιρούς... ανακατεύεται. Πολλώ δε μάλλον αν οι χαρτοπαίκτες είναι αριστεροί που πιστεύουν -και επιδιώκουν- σε ένα παγκόσμιο κράτος, ένα κομμουνιστικό καθεστώς, ένα σύνολον προλεταρίων κατοίκων -μηδέν έθνη, εθνότητες και σύνορα- και μία κυβέρνηση. Ο Τζωρτζ Όργουελ , από τον τάφο, μειδιά ειρωνικά.

   Τελικά, όποιος δεν παραδειγματίζεται από την Ιστορία, την... ξαναζεί επί τα χείρω. Μόνη ελπίδα κάποιος Τέλος Άγρας και κάποιος Παύλος Μελάς του... τότε.