Σκέψεις γιά την σημερινή ημέρα.

   Στα πρώιμα νιάτα, την σημερινή ημέρα την γιορτάζαμε με ενθουσιασμό και... «πολλαπλώς»! Προϊόντων χρόνου και ρουτίνας, αρχίσαμε να την «αντιμετωπίζουμε» με σκεπτικισμό και συγκρατημένα χαμόγελα ειρωνείας. Τώρα, στα ύστερα χρόνια, μας απέμεινε ο βερμπαλισμός και τα χωριστά κρεβάτια, (ίσως και δωμάτια). Και κάποιο δήθεν κατάλοιπο έρωτα που -απελπισμένο- σπάει τα μούτρα του στην κάψα που οι ίδιοι φτιάξαμε γιά να βολευτούμε και προστατευτούμε κλεισμένοι, ουσιαστικά και απομονωμένοι, στον εαυτό μας.  

    Σήμερα η ημέρα αυτή μας φαίνεται... σαχλή και την... προσπερνούμε με το επιχείρημα -όμως, πέρα γιά πέρα αληθινό- πως: «Η πραγματική αγάπη, αν όντως υπάρχει, έχει «δέσει», σαν γλυκό του κουταλιού, και δεν χρειάζεται ειδική μνεία, ούτε καθορισμένη ημέρα γιά να γιορταστεί». Γαρνιρισμένη με κατανόηση, αποδοχή, λείανση των ακίδων, στρογγύλεμα των γωνιών του χαρακτήρα, ψυχική σύμπλευση και -πάνω απ’ όλα- τρυφερότητα. Αυτή η βαθειά εμπεδωμένη αγάπη γιορτάζει -από μόνη της- κάθε μέρα. Δεν χρειάζεται ούτε Βαλεντίνους, ούτε Υάκινθους, ούτε τίποτε, είναι αυθύπαρκτη και αυτοδύναμη. Αν αυτά λείπουν, τότε το μόνο που απομένει είναι η μελαγχολία. Και γι' αυτήν δεν καθορίστηκε -ακόμη- ημέρα εορτασμού.