Φοβερά εντυπωσιασμένος, αναδημοσιεύω ανάρτηση άγνωστου φίλου στο Facebook. Ό,τι πιό βαθυστόχαστο συνάντησα στη ζωή μου, μετά τους δύο τελευταίους στίχους του ποιήματος, "Η πόλις", του Καβάφη:
"... Έτσι και τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κώχη τούτη την μικρή, σ' όλην την γη την χάλασες."
Δεν το μεταφράζω -αφήνω αυτή τη δουλειά στον αναγνώστη- γιά να μην χαλάσω την μαγεία και το άρωμα που βγάζει το αγγλικό πρωτότυπο. Το μόνο που θα άλλαζα, αν το είχα εμπνευστεί εγώ, εκείνο το 14 θα το έκανα 17, γιά λίγη ωριμότητα παραπάνω.
Μιά απλή, μικρή και... τεράστια αλήθεια που κυριαρχεί -σαν διάθεση- στη ζωή μας και συγκρούεται με τη νομοτέλεια της Μοίρας. Ξεκινάς με όνειρα χίλια και τελειώνεις στην ίδια κατάληξη. Ενσυνείδητα ή υποσυνείδητα. Άλλοτε ως άλλοθι αποτυχίας, άλλοτε γιά συνειδησιακό εφησυχασμό και άλλοτε προδίδοντας φίνο χιούμορ και αυτοσαρκασμό. Ένα ιδεατό μεσοπλατύσκαλο γιά ανάσα, στο δύσκολο κι αντιφατικό ανηφόρι, που λέγεται... ζωή.
Σαν λόγια παρηγοριάς της Πανδώρας, την ώρα που ξανάκλεινε, έντρομη, το κουτί της προς την μόνη εναπομείνασα φυλακισμένη, την Ελπίδα, που δεν πρόλαβε κι αυτή η φουκαριάρα -δειλή, αγαθή και ντροπαλή, καθώς ήταν- να την "κοπανήσει", έτσι πλακωμένη όπως βρισκόταν κάτω από τα "κακά", που πρόλαβαν να το σκάσουν.
Η νομοτέλεια στο μεγαλείο της! Και άθελα ο νους μου τρέχει -μιά και θυμήθηκα τον Καβάφη- στους "Τρώες" του: "Είν' η προσπάθειές μας, των συφοριασμένων..."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου