Λούγκρες κι εκτοπλάσματα.

   Ανέκαθεν πίστευα -και εξακολουθώ να το κάνω- πως η υπέρμετρη ιδιοφυΐα, το αξεπέραστο ταλέντο, το υπερβολικό IQ και γενικά κάθε τι που ξεπερνά τον μέσο όρο ενός απλού, φυσιολογικού, μέσου ανθρώπινου μέτρου και οι αντίστοιχες υπερδυνατότητες, αποτελεί ένα είδος... «εκτοπλάσματος». Εξ αυτών, άλλα λειτουργούν προς την θετική κατεύθυνση, π.χ. Αϊνστάιν, Μότσαρτ, Ντα Βίντσι, Μπολτ, κ.λπ., άλλα προς την αντίθετη, π.χ. Χίτλερ, Στάλιν, Ντε Σαντ, Τζακ ο Αντεροβγάλτης, κ.α. Τέλος, κάποια θα μπορούσαν να καταταγούν και στις δύο κατηγορίες, όπως, π.χ., ο Μαραντόνα. Και αυτή η... «εκτοπλασματικότητα» φαίνεται καθαρά στην, πέρα της ιδιαιτερότητος, υπόλοιπη ζωή τους. Μιζέρια, συμπλέγματα, απομόνωση, ναρκωτικά, αλκοόλ, δυστυχία. Και, συνηθέστατα, κακό τέλος.

   Ο «εκτοπλασματικός» Σταμάτης Κραουνάκης ανήκει στην τρίτη κατηγορία. Από την μία, διαθέτει ένα καταπληκτικό μουσικό τάλαντο, το οποίο θαυμάζω απεριόριστα. Το μοναδικό «Κυκλοφορώ κι οπλοφορώ», που ερμηνεύει ιδανικά η Άλκηστις Πρωτοψάλτη, καθώς και ο δίσκος με τίτλο «Σκουριασμένα Χείλια», με την αξεπέραστη Βίκυ Μοσχολιού, με συγκινούν και συνεπαίρνουν ακόμη και σήμερα. Με την ίδια νοσταλγία, ευαισθησία και ένταση. Από την άλλη, οι ευτελείς, χυδαίες εκτιμήσεις και προτιμήσεις του, εκφερόμενες με αλήτικο, παραληρηματικό τρόπο και πολλή χρήση... «καλιαρντών», (π.χ. ο εκθαμβωτικός θαυμασμός του γιά το μπρουτάλ αγροίκο «αρσενικό» που εκφράζει ο κουραδόμαγκας ζεϊμπεκλής με το τσιγάρο στο στόμα και το μόνιμο μάγκικο ύφος, που μόνο υπουργό δεν συνιστά, αλλά μάλλον κουτσαβάκι του Ψυρρή, που ψάχνει τον... Μπαϊρακτάρη του), ανταγωνίζονται επιτυχώς την αηδιαστική του εμφάνιση, η οποία λειτουργεί απωθητικά και του στερεί την σεξουαλική ικανοποίηση, την οποία -ως «λούγκρα», κατά δική του έκφραση- επιδιώκει ματαίως. Έτσι, ορεγόμενος και διεγερμένος -με τα σάλια να τρέχουν στο πάτωμα- καθώς ο Κρητίκαρος έριχνε τις ασίκικες γυροβολιές μπροστά του, αφήνει όλη την καταπιεσμένη λαγνεία του να ξεχυθεί... «πλέρια», προκαλώντας στομαχικές αναταράξεις σε κάθε απλό, ατάλαντο άνθρωπο, που έρχεται σε επαφή με την σκηνή. Ως τέτοιος -και κατά Κραουνάκη «εχθρά λούγκρα»- δηλώνω κατηγορηματικά πως η συνολική εικόνα που παρουσίασε το εμετικό δίδυμο -το Κρητικό... βουνό του «δέκτου» με τον σάρκινο... ακατέργαστον όγκο του «πομπού»- μου προκάλεσε τέτοια και τόση ναυτία, που μόλις πρόλαβα -με την βοήθεια κομμένου λεμονιού- ένα αυθόρμητο ξερατό.

   Οπότε, την «απόλαυση» -οπτική, ακουστική, νοηματική και... ποικιλότροπη- την αφήνω στις υπόλοιπες... «λούγκρες», τις φιλικές, οι οποίες την βρίσκουν με κάτι τέτοια. 
   Όσο γιά τον «λιγουρευόμενο» κρητική λεβεντιά Σταμάτη, τον παραπέμπω στην... «Σωτηρία της ψυχής». Αυτός την έγραψε, άρα κάτι θα ξέρει!