Σκέψεις πάνω στο «Λούγκρες κι εκτοπλάσματα» ...που δημοσίευσα στις 7/2.

 "Εκ βαθέων..."

   Στη ζωή μου έμαθα να ξεχωρίζω, να κατηγοριοποιώ, να εκτιμώ και μετά να τοποθετούμαι. Σπανιότατα η μία ιδιότητα ενός ανθρώπου επισκιάζει, επικαλύπτει και επηρεάζει τις άλλες του, ώστε να διαφοροποιεί καθολικά την τοποθέτησή μου και τις απόψεις μου γι’ αυτόν. Έμαθα να αποδίδω -κατά το ανθρωπίνως δυνατόν- «τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Θεού, τω Θεώ». Έτσι, π.χ. θαυμάζω τον Μαραντόνα σαν ποδοσφαιριστή και τον απεχθάνομαι σαν πρότυπο γιά την νεολαία. Με γνώμονα αυτή την παγιωμένη κριτική τοποθέτηση, η παρακολούθηση της πορείας του Σταμάτη Κραουνάκη ως άτομο -πέραν της καλλιτεχνικής του επιδόσεως- έβαινε συνεχώς μειούμενη, καθώς η ποσότητα λίπους που συσσώρευε στο κορμί του, έβαινε αυξανόμενη και το «ξεχείλωνε» αηδιαστικά. Αν, δε, στην κρίση συνυπολογιστούν και οι πολιτικές του πεποιθήσεις, τότε... άσ’  τα παν στο διάβολο! Όμως, τολμώ να πω, πως πέραν από το μακράν εμπρός, στην μουσική μου εκτίμηση, συνθετικό δίδυμο, (ο ερωτικός Χατζιδάκις και ο επικός Θεοδωράκης), ο Κραουνάκης προηγείται με βραχεία κεφαλή από την επόμενη τετράδα που λατρεύω μουσικά. Τον Μίμη Πλέσσα, με τον δίσκο «Ο δρόμος», τον Γιώργο Ζαμπέτα με τα «Δεν έχει δρόμο να διαβώ» και «Τα δειλινά» και τον Βασίλη Τσιτσάνη με την «Συννεφιασμένη Κυριακή», την «Αχάριστη» και το φανταρίστικο «Δεν ρωτώ ποια είσαι».

   Η περίπτωση του συνθέτη Σταμάτη Κραουνάκη με έχει απασχολήσει και «χαράξει» ανεξίτηλα, πάρα πολύ βαθιά. Κυρίως με τις συνθέσεις του σε στίχους της σπουδαίας ποιήτριας, της Λίνας Νικολακοπούλου, την οποία ο τίτλος «στιχουργός» την αδικεί και την μειώνει, καθ’ όσον, ως ποιήτρια, με συγκινεί -τουλάχιστον- όσο η Κική Δημουλά η Μαρία Πολυδούρη και η Μυρτιώτισσα, δημιούργησαν αμφότεροι εκπληκτικά τραγούδια.

  Τώρα -εδώ πιστεύω πως θα εκπλήξω πολλούς- το τραγούδι που θεωρώ ό,τι πιό συγκινητικό άκουσμα στη ζωή μου, ανήκει ολόκληρο -μουσική και στίχοι- στον Κραουνάκη και έχει τίτλο: «Ο Γιώργος, το αλάνι, η κορμάρα»! Όποιος σπεύσει να σκάσει ειρωνικό μειδίαμα, ας κρατηθεί μέχρις εξηγήσεως. Τον παρακαλώ να το ακούσει προσεκτικά. Σκιαγραφεί τη σκληρή ζωή ενός τυπικού αλήτη, τον οποίο η αγάπη της τελευταίας του συντρόφου εξιδανικεύει, εκτοξεύοντας απίθανη τρυφερότητα στο τελευταίο κουπλέ, όπου... «Ο Γιώργος, ο αλήτης, η κορμάρα» γίνεται... «ο Γιωργάκης, το μικρό»!!! Ακούστε το και θα καταλάβετε την ακατάλυτη δύναμη της απέραντης, άδολης και ανεκτικής αγάπης, που εξημερώνει θηρία και μετατρέπει ένα κλασικό ρεμάλι σε υποκείμενο υψίστης τρυφερότητος. Μαεστρικά, έντεχνα και σπαραχτικά δοσμένο, μέσα από σκληρές λέξεις και έντονους ήχους.

  Όσο γιά το εξωτερικό κατάντημα μιάς -κατά βάθος- τόσο ευαίσθητης ψυχής... τα είπαμε!  «Το γαρ πολύ εκτός μέτρου... εκτόπλασμα εστί».

   Λόγω χαρακτήρος, καλλιέργειας και σωματικής διαπλάσεως, δεν θα μπορούσα ποτέ -ευτυχώς- να γίνω... «ο Γιώργος, το αλάνι, η κορμάρα», αλλά και δεν θ’ αξιωθώ ποτέ -αυτό δυστυχώς- να με νιώσουν σαν... «ο Γιωργάκης, το μικρό». Και αυτή η τρυφερότητα θα μου λείπει...