Η Καταλωνία, το δημοψήφισμά της και ο ελληνικός «ξερολισμός»!

Ψύχραιμες σκέψεις, κατόπιν εορτής, και.. μιά σταγονούλα Ιστορίας.

Sagrada Familia. (Ιερή Οικογένεια).  Αρχιτεκτόνημα του Καταλανού Αντόνιο Γκαουντί

   Η στήλη αποφεύγει να ασχολείται με τα εκτός του οίκου της θέματα. Είναι κάτι που, επιμελώς, αφήνει σ’αυτούς που έχουν γνώση και γνώμη επί παντός επιστητού. Ζώντας στην δική μας πραγματικότητα δεν μπορεί να έχει πλήρη και εμπεριστατωμένη άποψη -κυρίως λόγω υποκειμενικής ψυχολογίας και καθημερινότητος- στο ενδοϊσπανικό ζήτημα. Έτσι, συντάσσεται με όλους, όσοι -όντες απ’ έξω- δεν είναι δυνατόν να μπουν στο πετσί ενός Καταλανού, ο οποίος ζει τη δική του πραγματικότητα, κουβαλώντας μνήμες και προϊστορία εκατοντάδων χρόνων, που του διαμορφώνουν -κατά το μυαλό και την κρίση του- θέση και άποψη. Συνεπώς τοποθετούμαι μόνο σε σχέση με αντικειμενικά δεδομένα της Ισπανίας και τον πιθανό αντίκτυπο και επιρροή των δραματικών γεγονότων της Καταλωνίας, πάνω σε δικά μας αντίστοιχα εθνικά θέματα.

   Κατ’ αρχήν, η ισπανική πραγματικότητα βιώνει έντονα δύο πολύ χωριστικά προβλήματα, τα οποία κουβαλά αιώνες πριν από την φρανκική περίοδο. Το πρώτο και σπουδαιότερο είναι αυτό των Βάσκων, ή Γασκώνων, όπως θυμόμαστε να αποκαλούνται από τον περίφημο Γασκώνο ηρωικό ξιφομάχο Ντ’ Αρτανιάν των «Τριών Σωματοφυλάκων».

   Η χώρα των Βάσκων, κείμενη πέραν της νοτιοδυτικής μύτης της Γαλλίας, την οποία ίσα που ακουμπά, πρωτοανάφερεται ιστορικά από τον Στράβωνα, τον 1^ον π.Χ. αιώνα. Κείμενη σε μιά περιοχή που, κατά το διάβα της Ιστορίας, γινόταν της τρελής, αλλάζοντας αφέντες σαν τα πουκάμισα. (Δουκάτα, Κομητείες, Βασίλεια και μέσα σ’ αυτά -τσουπ!- κι η χώρα των Βάσκων). Διατηρούσε όμως πάντα ιδιαίτερα γλωσσικά ιδιώματα που, εν τέλει, διαμόρφωσαν ενιαία γλώσσα, και κατοίκους με ενιαίες παραδόσεις και φρόνημα. Παραδοσιακά καθολικοί οι Βάσκοι, έχουν να επιδείξουν έναν γνωστό φανατικό καθολικό, τον Ιγνάθιο Λογιόλα, τον ιδρυτή του Τάγματος των  Ιησουιτών.

   Η Βισκάια συνιστά ένα μικρό τρίγωνο, περίπου ισόπλευρο, συνολικής εκτάσεως 7.300 km², με πληθυσμό κοντά 2,2 εκατομμύρια κατοίκους, πρωτεύουσα την άγνωση Βιτόρια-Γκαστέις και κυριότερες πόλεις το Μπιλμπάο και το Σαν Σεμπαστιάν. Αποτελεί, δε, μία από τις πλέον ανεπτυγμένες, οικονομικά, επαρχίες της Ισπανίας.

   Τελικά, ιστορικά, το 1876 και με τη λήξη των λεγόμενων Καρλικών πολέμων η Χώρα των Βάσκων προσαρτήθηκε στην Ισπανία, μαζί με την Καταλωνία, με μιά ερμαφρόδιτη και υπό συνεχή αμφισβήτηση ψευτοαυτονομία. Λίγο πριν ξεσπάσει ο ισπανικός εμφύλιος, το 1936, η Βισκάια αυτοανακηρύχτηκε σε ανεξάρτητη δημοκρατία. Όμως με την έναρξη του εμφυλίου ο Φράνκο, με την αρωγή της χιτλερικής αεροπορίας, ισοπέδωσε τη βισκαϊκή πόλη Γκουέρνικα, το 1937, προκαλώντας τον θάνατο 1700, περίπου, ανθρώπων και δίνοντας έμπνευση στον μεγάλο Ισπανό ζωγράφο Πάμπλο Πικάσσο να απαθανατίσει την καταστροφή της σε έναν τεράστιο και εξόχως δραματικό πίνακα, που αποτελεί κατ’ εμέ, το κορυφαίο έργο του ζωγράφου. Η «Γκουέρνικα», (3.54 Χ 7.82 μ.), βρίσκεται σήμερα στο Εθνικό  Μουσείο Τέχνης Βασίλισσα Σοφία, στη Μαδρίτη.

   Ανάλογη υπήρξε και η ιστορική πορεία της Καταλωνίας. Σφηνωμένη στο βορειοανατολικό άκρο της Ισπανίας, κολλημένη στο νοτιοανατολικό της Γαλλίας, υπήρξε κι αυτή ένα ιστορικό... «μπαλάκι» που πηγαινοερχόταν ανάμεσα σε δουκάτα, κομητείες και βασίλεια. Είτε ολόκληρη, είτε κομματιαστά, αν και ανέκαθεν διέθετε ιδιαίτερη -και ενιαία- εθνική συνείδηση, γλώσσα και παραδόσεις. Αποτελεί -γεωγραφικά- ένα ορθογώνιο τρίγωνο, με υποτείνουσα την Ισπανική Ριβιέρα, πρωτεύουσα την Μπαρτσελόνα, έκταση περίπου 32.000 km², και πληθυσμό, κάπου 7.5 εκατομμύρια ψυχές.

   Η Καταλωνία, η οποία διακρίνεται γιά τον έντονο εθνικισμό της, αποικίστηκε -όσο κι αν αυτό φαίνεται περίεργο- από τους αρχαίους Έλληνες! Σήμερα, μετά την επικράτηση του φρανκισμού στην Ισπανία, (1939), η Καταλωνία -εκούσα, άκουσα- προσκολλήθηκε στο ισπανικό κράτος, διατηρώντας μία σχετική αυτονομία, όπως και η χώρα των Βάσκων, αποτελώντας το σημαντικότερο τμήμα της Ισπανίας, τόσο πολιτισμικά, όσο και οικονομικά.

   Έτσι, με έντονο εθνικισμό, οι Καταλανοί θεωρούν εαυτούς έθνος χωρίς... κράτος, (!), και επιδιώκουν μετά μανίας, με πλήθος αποτυχημένες προσπάθειες -διά μέσου της Ιστορίας- να αποκτήσουν εθνική ανεξαρτησία και κυριαρχία.

   Λαός υψίστης ποιότητος, με αξεπέραστες και μοναδικές καλλιτεχνικές ευαισθησίες Πνεύματος και Χεριού, γέννησε έναν Αντόνιο Γκαουντί, ο οποίος στόλισε την Βαρκελώνη με πλήθος από εκπληκτικά αρχιτεκτονικά αριστουργήματα, κορυφαίο των οποίων η Εκκλησία Sagrada Familia, που -κατ’ εμέ- συνιστά το Όγδοο Θαύμα -μακράν κάθε άλλου υποψηφίου- αν και ο άτυχος και πρόωρος θάνατος του Γκαουντί το άφησε ημιτελές.

  Και ερχόμενος στα σημερινά, φρονώ τα εξής: Εφ’ όσον το προχθεσινό δημοψήφισμα θεωρείται παράνομο κατά το ισχύον Ισπανικό Σύνταγμα, το οποίο -σημειωτέον- και οι ίδιοι οι Καταλανοί έχουν αποδεχθεί, αυτό δεν θα έπερε να διεξαχθεί. Από την άλλη, θεωρώ αδέξιο και υπερβολικά βίαιο τον τρόπο που επέλεξε η ισπανική κυβέρνηση γιά να το αποτρέψει. Θεωρώ πως η έντονη βία που επεδείχθη, ενίσχυσε τον αποσχιστικό φανατισμό και προβλημάτισε τις νηφάλιες συνειδήσεις των σκεπτομένων Καταλανών. Νερό στο μύλο της άκριτης εξαλλότητος, ένθεν κακείθεν. Αρκούσε ένα απλό... «τζαρτζάρισμα» και η καταγγελία της ακυρότητος, καθώς η διαφορά μεταξύ «ναι» και «όχι» δεν θα ήταν μεγάλη. Το νυν αποτέλεσμα είναι πλασματικό, καθώς μόνον οι φανατικοί του «ναι» ψήφισαν. Χώρια οι διπλοψηφίες και οι πάσης φύσεως λοβιτούρες υπέρ του «ναι». Έτσι η όλη μεθόδευση εγγράφεται στα μείον του Ραχόι.

   Και τώρα, στα καθ’ ημάς, όπου η εθνική μας συνείδηση είναι πολύ ισχυρότερη από εκείνη των Ισπανών και οι τοπικισμοί μας χαλαρότεροι. Πιθανόν κάποιοι αγνοούν πως στη χώρα μας υποβόσκουν -ούτε λίγο, ούτε πολύ-  τέσσερα,(!), χωριστικά κινήματα. Στον Έβρο με τουρκική υποδαύλιση και στόχο την τουρκοποίηση της Ανατολικής Θράκης, στη Δυτική Μακεδονία με σκοπιανό δάκτυλο και στόχο την προσκόλλησή της στην ανεξάρτητη... «Μακεδονία των Σκοπίων», στην Ήπειρο -αυτήν που οι Αλβανοί αποκαλούν... Νότια Αλβανία- με θέμα την Τσαμουριά και στόχο την δημιουργία της «Μεγάλης Αλβανίας», και τέλος, το πιό άγνωστο στους πολλούς, χωριστικό κίνημα της Κρήτης!!! Κάποιοι, φανατικοί και ηλίθιοι, την θέλουν ανεξάρτητο κράτος!

   Όσοι -ελαφρά τη καρδία- παρασυρόμενοι από κομμουνιστικά, ή «ωχαδελφικά», φρονήματα, τάσσονται αναφανδόν υπέρ... «των δίκιων του λαού της Καταλωνίας» και της καταπάτησης του Ισπανικού Συντάγματος, ας σκεφθούν πως κι εδώ υπάρχει ένα Σύνταγμα που προστατεύει την εθνική ακεραιότητα και δεν επιτρέπει να σηκώσει -αυθαίρετα και αντισυνταγματικά- αποσχιστικό μπαϊράκι,  όποια ελληνική επαρχία της καπνίσει. 

   Τα εθνικά θέματα θέλουν πολλή προσοχή και καθόλου επιπολαιότητα, από όσους καταπιάνονται με αυτά. Και δυστυχώς η παρούσα κυβέρνηση, με κεφάλι τον μονίμως αυταπατώμενο σύντροφο Τσίπρα και καθ’ ύλην αρμόδιο έναν επιπόλαιο, κουτοπόνηρο και παρορμητικό Μπούλη, δεν εμπνέει καθόλου υπευθυνότητα και εμπιστοσύνη.