25 + 1! Η ώρα της αλήθειας.

Περιμένω να δω τί θα σοφιστούν πάλι. Από περιέργεια και μόνο!

   Θυμάμαι -πώς άλλωστε να μην- τις ημέρες που ακολούθησαν την μαραθώνια εκείνη καλοκαιριάτικη σύσκεψη, την περιβόητη εξοντωτική «μητέρα όλων των κυβιστήσεων», όπου ο σύντροφος Αλέξης ξεπέρασε εαυτόν και συνέτριψε ένα αποφασιστικό «ΟΧΙ» του 61,3% του λαού που τον πίστεψε, μετατρέποντάς το σε ένα μεγαλόπρεπο, πλήρως συμβιβασμένο και υποτεταγμένο στον ρεαλισμό, «ΝΑΙ»!

   Θυμάμαι ακόμη το μούδιασμα που ακολούθησε στις τάξεις του ΣΥΡΙΖΑ από τον αναπάντεχο αιφνιδιασμό και την κρίση συνειδήσεως πολλών και παρωπιδιασμένων αριστερών. Με τελικό αποτέλεσμα το ξεσκαρτάρισμα των  άκρως αγκυλωμένων από δαύτους. Απέμειναν μόνο οι πλέον λιγούρηδες γιά καρέκλα, εξουσία και -γιατί όχι- και τον σχετικά με την πραγματικότητα των περισσοτέρων Ελλήνων, παχυλότατο μισθό τους, (πέραν από τα... «τυχερά»).

   Έκτοτε, όλοι αυτοί, μαζί με τους λογικά και ηθικά Ανεπρόκοπους Έλληνες του... Μπούλη, «μπετοναρισμένοι», παρά τον οριακό τους αριθμό, λειτουργούν σαν μία γροθιά και καταπίνουν αμάσητη όποια παπαρδέλα του σερβίρει το συριζαρέικο «νομομαγειρείο», ψηφίζοντας τα πάντα «αβλεπί», όπως θα έλεγαν οι παλιοί ποκαδόροι.

   Μία παλιά παροιμία λέει πως «δεν υπάρχει τέλος στη σκάλα του κακού» και κάτι ξανθά σούργελα, ομού με ανόητα ανδρείκελα την επαληθεύουν συνεχώς, σε κάθε κυβερνητική ακροβασία που έρχεται να καταρρίψει κάθε προηγούμενο ρεκόρ αμοραλισμού, την οποία χειροκροτούν μανιωδώς, υπερασπίζονται με πάθος και την ψηφίζουν «και με τα δυό τους χέρια», όπως είπε ένας ασήμαντος βουλευτάκος, του οποίου ξεχνώ το όνομα.

   Έτσι, από γλιστρώντας έως κατρακυλώντας, υπερβήκαμε κάθε εσκαμμένο και χωθήκαμε στα άδυτα του πιό μισητού και εξορκισμένου εχθρού μας, του καπιταλισμού! Και μάλιστα σε εποχές που αυτός, (ο καπιταλισμός), διαφεντεύεται από ό,τι πιό ακραίο, στυγνό, αμετροεπές, ψυχρό και ανάλγητο διαθέτει η φαρέτρα του. Τον Ντόναλντ Τρααάμπ, (κατά την τσιπραίικη, «στρογγυλή προφορά). Με επιπρόσθετο αντίβαρο τα όσα εμετικά γλειψίματα του έκανε ταπεινωμένος και όσα του είχε σούρει προεκλογικά ο, επίσης αμετροεπής, Αλέκσισ μας.

   Όπως όλοι θαυμάσαμε στην κοινή συνέντευξη των δύο ηγετών, στην πολιτική δεν υπάρχει αιδώς, δεν υπάρχει φιλότιμο, (στους ξένους λέξη άγνωστη, στους Έλληνες κομμουνιστές... «χεστήκαμε»), δεν υπάρχει ήθος. Παρά μόνο συμφέρον, και μάλιστα κοντόφθαλμο, προκλητικό και ανενδοίαστο!

   -«Μάγκες, ο λογαριασμός σας είναι 2,4 δις δολάρια. Ευχαριστούμε γιά την προτίμηση και να... μας ξανάρθετε», είπε ωμά και καθαρά, ο Πλανητάρχης και μας έδωσε την... ευχή του! Οι δικοί μας, του φίλησαν ταπεινά το χέρι και επανέκαμψαν οίκαδε... πανηγυρίζοντας.

   Οι πολλοί και νουνεχείς, ανεξαρτήτως στέρεης πολιτικής ιδεολογίας -«πούρας» και αδιαπραγμάτευτης, που λένε- θα πρέπει να έχουν καταλάβει. Οι μικρόμυαλοι, οι κοντόφθαλμοι, οι αγκυλωμένοι και οι, παντοιοτρόπως, βολεψάκηδες... πέρα βρέχει και δεν... τρέχει τίποτα. Ζητούμενο όσοι έχουν απομείνει -οραματιστές, ουτοπιστές και χαζοχαρούμενοι ρομαντικοί- να προσδοκούν ακόμη την... ελπίδα! Αυτοί πρέπει να ξυπνήσουν και να πάψουν να «δουλεύονται» άγρια.

   Φίλτατοι, «ο καιρός γαρ εγγύς εστί». Η 17^η του... Νοέμβρη, που έρχεται γοργά, αποτελεί την πιό ξεκάθαρη ευκαιρία όπου η ήρα θα πρέπει να χωρίσει από το στάχυ. Δεν γίνεται, δεν μπορεί να χωρέσει κωλοτούμπα και σ’ αυτό. Η αριστερή θολοκουλτούρα, ή θα παιανίσει πάλι το... «Αμερικανοί φονιάδες των λαών» και «Έξω οι βάσεις του θανάτου», καίγοντας και κανένα σημαιάκι, ή όλα αυτά θα γίνουν... γαργάρα. Μέση λύση δεν έχει. Ο αρχηγός είπε: «Πρώτα κακοί και εχθροί, τώρα καλοί και φίλοι»!

   Προσωπικά πιστεύω πως η φαυλότητα των κομματικών εργαστηρίων όλο και κάποια σαχλαμάρα θα σκαρφιστεί, προκειμένου να χωρέσουν τα δυό καρπούζια στην ίδια μασχάλη, όμως αδυνατώ να μαντέψω ποιά! Το σίγουρο είναι πως η κομματική οδηγία θα είναι αφελής έως βλακώδης. Όμως, όπως σίγουρα εσείς οι σώφρονες θα έχετε ήδη προσέξει, ο προπαγανδιστικός εσμός που μας κυβερνά ουδόλως νοιάζεται γιά το τί θα πει και πώς θα το αιτιολογήσει λογικά. Αρκείται στο να πει κάτι. Το οτιδήποτε! Οι χαχόλοι τους θα το χάψουν, θα το πιστέψουν και ικανοποιημένοι απόλυτα -αν χρειαστεί- θα το αναπαράξουν υπερήφανοι. «Σύντροφοι... πάλι κερδάμε»!