Ένας «Χάτσι» που τον έλεγαν... Μανούσο!

Δυό αληθινές, παράλληλες ιστορίες...

"Ο άνθρωπος πεθαίνει μόνο όταν ξεχαστεί από τους άλλους ανθρώπους"

    Προσπαθώ να μην συγκινηθώ. Μάταια όμως. Η σκηνή από το σκοτεινό εσωτερικό του C130, με τον Μανούσο Γρυλλάκη, καθιστή, ακίνητη  παραστάδα να σκιάζει το φέρετρο του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, μοιάζει τόσο σπαρακτική που είναι αδύνατον να μ’ αφήσει αδιάφορο. Ή έστω λιγότερο αδιάφορο, με ένα δάκρυ που προσπαθώ να...  κρυφτεί. Μπορεί ο πολιτικός φανατισμός, η μισαλλοδοξία και τα άνανδρα χτυπήματα να ήθελαν τον Μητσοτάκη... «γκαντέμη», όμως πολύ λίγοι καταξιώνονται μιάς τέτοιας τύχης που λέγεται... Μανούσος Γρυλλάκης.

   Το μυαλό μου αμέσως γυρίζει σε μιά γιαπωνέζικη  ιστορία με πρωταγωνιστή έναν δάσκαλο, τον Χιντεσαμπούρο Ουένο και έναν σκυλάκο τον «Χάτσικο».  Γιά όσους τυχόν δεν ξέρουν το αληθινό αυτό γεγονός το παραθέτω. Ο «Χάτσι», όπως φώναζε χαϊδευτικά τον σκύλο του ο δάσκαλος, ήταν ένα κουτάβι ράτσας Ακίτα, που το βρήκε τυχαία στο δρόμο και το υιοθέτησε.

   Κάθε απόγευμα στις 5.00΄, ο μικρός «Χάτσι» πήγαινε και προϋπαντούσε το αφεντικό του στο σταθμό του τραίνου, καθώς αυτός γυρνούσε από τη δουλειά του, και γύριζαν μαζί σπίτι. Το ίδιο συνέχιζε να κάνει αδιαλείπτως, πλην ματαίως,  ο πιστός σκυλάκος γιά δέκα χρόνια μετά τον θάνατο του δασκάλου. Όλοι γύρω από τον σταθμό τον είχαν μάθει, τον αναγνώριζαν, τον φρόντιζαν και τον τάιζαν, μέχρι που γέρασε κι αυτός και πέθανε. Δέκα ολόκληρα χρόνια μετά τον κύριό του. Όμως ο πιστός «Χάτσι» δεν εγκατέλειψε ποτέ τον δάσκαλο, ούτε μετά θάνατον, αφού τον έθαψαν κοντά στον αφέντη του. Το βίντεο που επισυνάπτω, αξίζει να το δείτε. Και πού ξέρεις, μπορεί να συγκινηθείτε κι εσείς.

   Τώρα, όποιος μπορεί να καταλάβει ας αναλογιστεί πως κι εμένα, μετά μία -σχεδόν- μηνιαία απουσία, παρ’ ολίγον μόνιμη, δεν με υποδέχτηκε μεν ένας «Χάτσι», αλλά ένας «Τζακ», ένας «Σποτ», μιά «Μαριλού», μια «Τζούλυ», μιά «Ντορεμί»... ένας.... μία...., δεκάξι χαρούμενες ουρές!