Η απεργία ως καταχρηστικό δικαίωμα κοινωνικού εκβιασμού

...και το «ανήθικο» πλεονέκτημα της αριστεράς.

Ονειρεμένη προαπεργιακή εικόνα

  Η ελληνική κοινωνία, δυστυχώς, διανύει ακόμη τη νηπιακή της περίοδο. Φαίνεται πως η μακρά περίοδος της τουρκικής κατοχής άφησε ανεξίτηλα σημάδια στο DNA της. Με χειρότερα αυτά της ανατολίτικης κουτοπονηριάς, της μπαγαποντιάς, του εγωισμού και της απόλυτης ωφελιμιστικής προτεραιότητος. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η προσπάθεια «κλεψίματος» στις ουρές και τα προσπεράσματα απάνω στο φανάρι! Οι πλείστες κυβερνήσεις -κυρίως από το 1981 και εντεύθεν- ποντάρισαν σ’ αυτό το άθλιο χαρακτηριστικό της φυλής -βραχυπρόθεσμα και κοντόφθαλμα- και αποδεδειγμένα ωφελήθηκαν, καθώς μάζευαν, σωρηδόν και άκριτα, ψήφους.

   Ο κύριος εγκαταστάτης, εν Ελλάδι, του καταστροφικού λαϊκισμού -ο διαβόητος «Αντρέας»- στην προσπάθεια να μονοπωλήσει την εξουσία, προσεταιρίστηκε, κολάκεψε και ζέστανε στον κόρφο του το μεγαλύτερο κακό φίδι που θα μπορούσε να διαλύσει μιά κοινωνία. Τον αμετροεπή, ανικανοποίητο και αδηφάγο συνδικαλισμό. Και αυτό, μόλις γιγαντώθηκε, γύρισε και άρχισε να την δαγκώνει δηλητηριάζοντας, ακρίτως και αδιακρίτως. Μεγαλύτερο και αποτελεσματικότερο όπλο του συνδικαλισμού η... απεργία. Όμως αυτή -όπως όλα τα όπλα- απαιτεί στη χρήση της ωριμότητα, μέτρο, περίσκεψη και σφαιρική εκτίμηση στις ανάγκες της κοινωνίας. Και όχι εγωιστική αδιαφορία γιά τον αντίκτυπο και τις συνέπειας στο μείζον κοινωνικό σύνολον.

   Η απεργία σήμερα είναι καθιερωμένη σε όλο το φάσμα του δημοκρατικού κόσμου αλλά εκφράζει το έσχατο μέτρο σε σταθμισμένες και απόλυτα δίκαιες διεκδικήσεις. Πραγματοποιείται, δε, με έντιμες και καθαρές πλειοψηφίες των ενδιαφερομένων συνδικάτων και όχι μαχητικές και θορυβώδεις μειοψηφίες, οι οποίες λειτουργώντας εκφοβιστικά, επικρατούν και εκμαιεύουν με τραμπουκισμούς μαξιμαλιστικές και παράλογες αποφάσεις.

   Στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι εμφανέστατη -όπως σε πλείστους τομείς της καθημερινότητος, που λειτουργούν στη βάση πελατειακών σχέσεων- η ανώμαλη συγκρότηση και λειτουργία του όλου οικοδομήματος που λέγεται: «αποκομιδή και διαχείριση απορριμμάτων». Αυτό πιστοποιείται εύκολα με απλή σύγκριση στο τί γίνεται σε όλον τον πολιτισμένο κόσμο. Εννοείται πως η εφαρμογή τέτοιων προτύπων δεν συμφέρει το όλο φαύλο οικοδόμημα που δίνει τη δυνατότητα στους μεν βολεμένους εργαζομένους να δουλεύουν όπως και όσο γουστάρουν, (πάντα με δημοσιοϋπαλληλικό μανδύα), δηλαδή να εκβιάζουν με απεργίες, οσάκις δεν τους γίνεται το χατίρι και η απασχόλησή τους χάνει το ραχάτι της. Στους δε πάσης φύσεως Τζαναμπετόπουλους να μιλούν γιά «εργασιακούς μεσαίωνες» και... «γαλέρες»!

   Κοντολογίς, η απεργία εντάσσεται σε εκείνα τα δικαιώματα, τα οποία -γιγαντωμένα, διαστρεβλωμένα και καταχρηστικά- γίνονται μπούμερανγκ γιά μιά ευνομούμενη κοινωνία. Όπως π.χ. το αδιανόητο και φαύλο πανεπιστημιακό άσυλο. 

   Μου είναι αδύνατο να φανταστώ απεργούντες τους πυροσβέστες, με μιά πυρκαγιά να μαίνεται, π. χ. σαν την τελευταία του Λονδίνου. Το ίδιο ισχύει γιά αστυνομικούς προ επικίνδυνων κακοποιών, γιατρών και νοσηλευτών εντατικής θεραπείας προ εκτάκτων περιστατικών, απασχολούμενων στην καθαριότητα, ντάλα καλοκαίρι με τις επιδημίες να σέρνονται και στρατιωτών σε καιρό πολέμου!

   Μιά καλή λύση αποφυγής τέτοιων αντικοινωνικών ενεργειών, όπου το δημόσιο συμφέρον θα πρέπει να προτάσσεται παντός συντεχνιακού, έστω και αν το τελευταίο περιστέλλεται θυσιαζόμενο στο γενικότερο, θα είναι η υπογραφή υπεύθυνης δήλωσης όλων των υποψήφιων εργαζομένων σε ευαίσθητα επαγγέλματα και λειτουργήματα, περί μη συμμετοχής σε απεργία, επί ποινή αμέσου απολύσεως. Όποιος δεν συμφωνεί ας αναζητήσει άλλου είδους απασχόληση. Στο κάτω-κάτω, μπροστά σε μιά ενδεχόμενη λοιμώδη πανδημία με ανυπολόγιστο κοινωνικό κόστος σε ζωές και στον ζωοδότη τουρισμό, μερικές χιλιάδες εργαζομένων συμβασιούχων -που γνωρίζουν καλά πώς και με ποιές προϋποθέσεις προσελήφθησαν- δεν είναι παρά μία... «στραβή»! Σαν τη ζωή του μικρού Μαρίνου στο Μενίδι, όπως δήλωσε και ο μέγας Μπαλαφάρας.

   Πάντως, η ιδιωτικοποίηση της όλης διαδικασίας των απορριμμάτων δεν είναι καθόλου κακή ιδέα. Όποιος διαφωνεί, ας αναλογιστεί τί συνέβη με την COSCO και τους λιμενεργάτες που αντιδρούσαν μπας και χάσουν την ραχατλίδικη απασχόληση και τις ψεύτικες υπερωρίες. Δυστυχώς γιά όλους μας, η περίοδος της χαλαρής και ανέμελης εργασίας με τα επιδόματα, (έγκαιρης προσέλευσης, παρατήρησης της καλής λειτουργίας της προπέλας και λοιπών χαβαλεδιασμάτων) και τις υψηλές απολαβές, παρήλθε ανεπιστρεπτί. Τώρα χρειάζεται δουλειά. Σκληρή δουλειά και εγκαρτέρηση. Οι δημοτικοί υπάλληλοι που δουλεύουν τετράωρο, ή προσλαμβανόμενοι στην καθαριότητα σε λίγο μεταπηδούν στα γραφεία και εν συνεχεία το κ... βαράνε ως συμβασιούχοι αργόσχολοι, σίγουρα θα χάσουν προνόμια. Όμως οι πραγματικά και συνειδητά εργαζόμενοι στα απορριμματοφόρα δεν πρόκειται να χάσουν τίποτα. Απλά θα αλλάξουν εργοδότη, μέσα σε ένα νέο -παραγωγικότερο και οικονομικότερο- μοντέλο ιδιωτικού δικαίου και ξεκάθαρων όρων εργασίας. Πραγματικής και όχι κρατικοδίαιτης λούφας και κουτοπόνηρης λαμογιάς.