Ρυπαρότητα - Χυδαιότητα - Ευτέλεια

Νεοελληνικά στερεότυπα και πρότυπα

Τυπικό δείγμα, μετά κυριακάτικη επιδρομή και ανεξαρτήτως απεργίας.

    Σκουπίδια:  Κρατάμε τη σακούλα με τα σκουπίδια, με έκδηλη αηδία και με το ένα χέρι, έξω από το παράθυρο του αυτοκινήτου. Πλησιάζοντας τον κάδο, ελαττώνουμε λίγο ταχύτητα και τα εκτοξεύουμε προς αυτόν, με λέι απ που θυμίζει... Γκάλη. Αν πετύχουμε... τρίποντο, έχει καλώς. Επιταχύνουμε και φεύγουμε στον προορισμό μας. Εύστοχοι, ήρεμοι και με χαμόγελο αυτοπεποίθησης. Αν όμως η σακούλα βρει στεφάνι και πέσει... έξω, πάλι καλώς. Συνεχίζουμε την πορεία μας απτόητοι. Την επόμενη φορά θα τον πετύχουμε. Τον κάδο!  Τον λόγο, πλέον, έχουν τα αδέσποτα. Σκύλοι και γάτοι. Πρέπει να ζήσουν κι αυτά τα κακόμοιρα!

Είναι κάτι το ωραίον!!!

    Αυθαίρετα και ψησταριές: Στην περιοχή που διαμένω, τυπικό δείγμα παραθεριστικού προορισμού που μετεξελίχθηκε σε μόνιμης  κατοικίας απογοητευμένων Αθηναίων γκάγκαρων, τα οικόπεδα είναι εκτός σχεδίου και, στην  πλειονότητα, διαθέτουν έκταση μεταξύ 200 και 400 τετραγωνικών μέτρων. Τα κτίσματα, εννοείται, είναι αυθαίρετα -αρκετά νομιμοποιημένα εκ των υστέρων- και έχουν μέγεθος γύρω στα 50 με 80 τετραγωνικά. Όμως, όλα κι όλα, οι ανάγκες μιάς αξιοπρεπούς ελληνικής καλοπέρασης έχουν τις απαιτήσεις τους. Σε κάποιο πλαϊνό όριο, μπροστά και εμφανέστατα, ένα ξύλινο υπόστεγο στεγάζει μιά τεράστια ψησταριά. Καλοφτιαγμένη, σε  μοντέρνο στυλ, με καλογυαλισμένα πυρότουβλα, ηλεκτρικές σούβλες και, εννοείται, όλα τα απαραίτητα «σεπρεπά». Μαζί με τα σχετικά -πάγκοι, τραπέζια- το μέγεθος της... «κατάστασης», ίσως ξεπερνά σε έκταση κι αυτήν του σπιτιού. Η απόλαυσή, προ πάντων και στο έπακρον. Παϊδάκια, χωριάτικη, μπυρίτσες, ρεψίματα κι... ας κλαίει που τα 'χει. Μιά ζωή την έχουμε. Ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε κι ό,τι αρπάξει ο κ....! Η ζωή που δείχνει -στο έπακρον- το χυδαίο της πρόσωπο! Κι έτσι κι έχουμε και κανένα γλεντάκι, ε΄ τότε... το μαθαίνει -άγρυπνο- και το πλησιέστερο χωριό!

Λίγο προτού "διακοσμήσει"...  την παραλία!

     Φραπεδιά: Δεν υπάρχει πεζοδρόμιο, παραλία, πλατεία, δασάκι και κάθε λογής δημόσιος χώρος που να μην βρίθει από πεταμένα πλαστικά ποτήρια, με τρυπημένο καπάκι από όπου... φυτρώνει ένα τσακισμένο πλαστικό καλαμάκι. Στο πάτο, λίγα υπόλοιπα μαρτυρούν την ένδοξη, δροσερή φραπεδιά που το γέμιζε κάποτε, πριν πεταχτεί με ασυνειδησία και ανευθυνότητα, όπου φτάνει το χέρι μας! Η φραπεδιά εκφράζει το σύγχρονο έμβλημα του νεοελληνικού πολιτιστικού δροσιστικού και η κατάληξη του "περιέχοντος" το πατροπαράδοτο άλλοθι. Τα "τετρακόσια  χρόνια της τουρκικής κατοχής