Ρωμαλέο φοιτητικό κίνημα και... βρωμαλέο κίνημα μη αποκομιδής απορριμμάτων.

Όπου «πρόοδος» καλείται η επιστροφή στον κομμουνιστικό μεσαίωνα και το κρατικοδίαιτο ραχάτι.

   Η στήλη έχει περάσει από τα σπουδαστικά έδρανα του ΕΜΠ και έχει γνωρίσει καλά την κρατικίστικη λειτουργία των κομμουνιστικών καθεστώτων. Έτσι, απορεί με όσους… απορούν γιά όσα παράλογα, μικρόμυαλα και φαύλα συμβαίνουν σήμερα στη χώρα. Όπως, π.χ. η απίθανη δικαιολογία του κυβερνητικά ευνουχισμένου και με αμελητέο πολιτικό διαμέτρημα αντιπροέδρου κ. Δραγασάκη, (του πάλαι ποτέ υποψήφιου Γ.Γ. του ΚΚΕ), σχετικά με την καθυστέρηση στην επένδυση του Ελληνικού. Εκεί -όπως είπε- δεν φταίει η κυβέρνηση, αλλά οι διαδικασίες και τα προβλήματα που βγαίνουν... στην πορεία. Προφανώς αναφύονται από μόνα τους -ή τα βάζει ο Μητσοτάκης με την Μαρέβα- αλλά... δεν τα δημιουργεί η κυβέρνηση! Παιδικό μυαλό, κουτοπονηριά ή βεβαιότητα πως απευθύνεται σε ηλίθιους. Προφανώς και τα τρία. Το πρώτο αποδεικνύεται από την ιδεολογική του ουτοπική τοποθέτηση, το δεύτερο από την βιολογική ιδιοσυστασία και πνευματική συγκρότηση του ανδρός και το τρίτο από την επί δυόμιση χρόνια ανοχή της κυβέρνησής του από έναν λαό με υπερτιμημένη ευφυΐα. (Ανέχεται να τον πηγαίνουν προς τα εκεί, από όπου όλοι οι άλλοι φεύγουν τρέχοντας!).

    Παρ’ όλα αυτά, η ανοησία του υπουργού Α-παιδείας Μπάρμπα-Μυτούση καταπλήσσει και τους περισσότερο «υποψιασμένους» ακόμη. Γιατί χρειάζονται τόνοι ηλιθιότητος ώστε να επαφίεις την προστασία των χώρων εκπαίδευσης σε ένα... «ρωμαλέο φοιτητικό κίνημα», νίπτοντας τις ανεύθυνες -τάχα- χείρες σου! Παρεμφερής και ομοιόμορφα ανευθυνοϋπεύθυνη τακτική -γραμμή ΣΥΡΙΖΑ- όπου πάντα κάποιος άλλος φταίει γιά τα πλήθος των κακώς κειμένων, πού είτε δημιούργησε, είτε δεν διόρθωσε, όπως κατά κόρον υποσχέθηκε να κάνει, προεκλογικά. Και όπως ξεδιάντροπα ομολογεί τώρα και ο άθλιος, (άχρους, άοσμος και άγευστος), κ. Δραγασάκης σχετικά με το Ελληνικό.

    Επειδή αδυνατώ να φανταστώ έναν καθηγητή του Χάρβαρντ τόσο πανύβλακα, όσο αφήνει να δείχνεται εκτιθέμενος και μπουρδολογών, πιστεύω ακράδαντα πως, εκκινώντας από την κομμουνιστική του ιδεολογία, κολακεύει λαϊκίστικα τις αριστερές αντιδημοκρατικές φοιτητικές μειοψηφίες, που διαφεντεύουν ετσιθελικά τους χώρους μάθησης όλων των βαθμίδων. Σε μιά ύστατη και ψηφοθηρική προσπάθεια επικράτησης ενός συστήματος που απέτυχε όπου δοκιμάστηκε. Θεωρεί πως λέγοντας τέτοιες απιθανότητες, (χαρακτηρισμός εντελώς επιεικής), ενθαρρύνει, κινητοποιεί και υποθάλπει μιά ασυδοσία που καταστρέφει την ουσιαστική πνευματική λειτουργία των πνευματικών ιδρυμάτων. Και έτσι δημιουργεί λοβοτομημένα ρομποτοειδή αριστερά ζόμπι, που θα του στελεχώσουν την κοινωνία που ονειρεύεται, την οποία όμως θα διαφεντεύει αυτός κι η φάρα του! Οπότε επιδιώκει να μετατρέψει τα ΑΕΙ -που ανέκαθεν ήσαν θερμοκοιτίδες αναρχοκομμουνισμού και αντικοινωνικής συμπεριφοράς- σε φωλιές νοηματικής διαστροφής των πραγματικών ιδανικών και της φυσιολογικής εξέλιξης της κοινωνίας, μέσω της μάθησης, της φιλοπονίας, της δημιουργικότητος, της παραγωγικότητος, της αξιοκρατίας και του ήθους.

    Επιθυμεί να δημιουργήσει λίκνα οκνηρίας, αμφισβήτησης, φαβοριτισμού και κομματικού σωλήνα. Δέσμιος μιάς χρεωκοπημένης ιδεοληψίας και εμμονικός οπαδός της ουτοπικής και ανεδαφικής κομμουνιστικής αερολογίας. Απορίας άξιον το πώς δεν αντιλαμβάνεται -με τόσα διπλώματα και... παπλώματα- ότι αυτογελοιοποιείται σαν ώριμο άτομο και αυτοαναιρείται ως αξιοσέβαστος καθηγητής και υπουργός. Κρίμα στα πτυχία και τις περγαμηνές του. Δικαιώνει απόλυτα το... «επιστήμη χωριζομένη αρετής, κακία εστί»!  Ξουτ -λοιπόν- σαχλέουρα της πλάκας!

    Στο αμαρτωλό και χρονίζον απόστημα που λέγεται... «συμβασιούχοι», οι πλείστοι των οποίων απασχολούνται στην καθαριότητα, υπάρχει λύση στα πρότυπα όλων των πολιτισμένων κρατών. Το πρόβλημα γέννησε η φαυλοκρατική νοοτροπία προηγουμένων κυβερνήσεων που τις βόλευε η ψηφοθηρική ομηρία των αιωνίων συμβασιούχων και υποσχέθηκε να λύσει η -πασπαρτού- σημερινή κυβέρνηση. Βεβαίως η τακτική των συμβασιούχων έχει λογική ύπαρξης σε εποχιακής αναγκαιότητος εργασίες, όπως π.χ. οι δασικοί πυροσβέστες, και όχι μόνιμους απασχολούμενους, όπως αυτοί της καθαριότητος και αποκομιδής σκουπιδιών.

   Όμως το να βλέπω νεαρές κοπέλες συμβασιούχες διαμαρτυρόμενες δεν συνάδει με απορριμματοφόρα και περισυλλογές απορριμμάτων. Με τη γνωστή τακτική της διά συμβάσεως πρόσληψης στην καθαριότητα άνοιγε ο δρόμος γιά την... μεταπήδηση του «συμβασιούχου» στα γραφεία και την -πρακτικά- μονιμοποίησή του, διά της μετατροπής της σύμβασης σε αορίστου χρόνου. Δηλαδή... τρέχα γύρευε και θυμήσου την ατάκα του Βουτσά: «Μωρέ το παν είναι να... «τρουπώσω» και άμα τρουπώσω...»! Ήδη, ο ΣΥΡΙΖΑ που έσπειρε ανέμους -και σ’ αυτό το ζήτημα- θερίζει τώρα τις αναπόφευκτες θύελλες που έπονται.

   Μόνη λογική και πρακτική λύση η ιδιωτικοποίηση της διαδικασίας καθαριότητος, όπως γίνεται παντού στον πολιτισμένο κόσμο. Τέρμα οι απεργίες, τέρμα οι εκβιασμοί, τέρμα η βρώμα και... «λυσσωδία», όπως έλεγε στην παλιά μου γειτονιά η αείμνηστη κυρά-Μερόπη. Και με κόστος σημαντικά μικρότερο του σημερινού κρατικίστικου.

   Βεβαίως υπάρχει αντίδραση. Όμως αυτή προέρχεται, κυρίως, από εκείνους που έχουν λερωμένη τη φωλιά της προσλήψεώς τους. Οι πραγματικά εργαζόμενοι στην καθαριότητα δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα  γιατί δεν πρόκειται να χάσουν τη δουλειά τους, αφού θα τους προσλάβει, γιά να κάνουν το ίδιο, ο ιδιώτης που θα αναλάβει το έργο. Δεν πρόκειται να μαζεύει τα σκουπίδια της πόλης μόνος του!

   Εννοείται πως όσοι δυστροπούν τώρα έχουν την δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία της «ήσσονος προσπαθείας» και αρνούνται να ξεβολευτούν επειδή θα αναγκαστούν να... δουλέψουν, χωρίς τα προνόμια και το ραχάτι του δημοσιοϋπαλληλισμού.

    Όμως οι καιροί έχουν αλλάξει και οι περίφημες... «μεταρρυθμίσεις» που απαιτούνται να γίνουν στη χώρα, προκειμένου αυτή να εκσυγχρονιστεί και εξυγιανθεί η οικονομία της, απαιτεί -πάνω απ’ όλα- αλλαγή νοοτροπίας και... «ξεβόλεμα» των κακώς βολεμένων.