Άγρια συντροφικά μαχαιρώματα.

Απίθανες ιστορίες γιά... αγρίους και αριστερούς

Κουίζ γιά δυνατούς λύτες: Τελικά, "νεοφιλελέ" ή απλώς....

     Τον τελευταίο καιρό, και υπό το κράτος του απόλυτου αλαλούμ και της πλήρους σύγχυσης, που χαρακτηρίζει τα ταραγμένα μυαλά των κυβερνώντων, βγαίνουν στη φόρα απίστευτα πράγματα.

   Όσοι γνωρίζουν αρκετά γιά τα ιδιοχαρακτηριστικά της απανταχού, διαχρονικά εφαρμοσμένης αριστερής πρακτικής, όπου οι... σύντροφοι κατατρώγονται μεταξύ τους σαν τα άγρια τσοπανόσκυλα, δεν εκπλήσσονται. Η Παγκόσμιος Ιστορία βρίθει από τέτοιες αδελφοκτόνες περιπτώσεις, διχασμούς και «σφαξίματα» κατά πολύ μεγαλύτερα από τα αντίστοιχα μεταξύ των, εκ παρατάξεως, αντιπάλων. Σέχτες, φράξιες, οπορτουνισμοί, χαφιεδισμοί, ρεβιζιονισμοί,  συνιστώσες και άλλοι διάφοροι τέτοιοι ακαταλαβίστικοι όροι και... «περιδιαγραμμάτου» λεκτικοί προσδιορισμοί, απεικονίζουν τις σχέσεις μεταξύ... συντρόφων. Και στο βάθος... εκτελέσεις, ψυχιατρεία, καθαιρέσεις και, κατά την επιεικέστερη εξέλιξη, απλές εκκαθαρίσεις διά παραγκωνισμού. 

   Τελευταίο κρούσμα συντροφικής... αγάπης και αλληλοεκτίμησης τα όσα απίστευτα βγαίνουν στη δημοσιότητα μεταξύ των πρωτοκλασσάτων του νυν αριστερού τσούρμου που μας κυβερνά, σπέρνοντας... «ελπίδα»! Η  λυσσαλέα μετωπική και το εμετικό παρασκήνιο που έπαιξε -και παίζει- στα ζάρια τις τύχες ενός λαού, στον οποίον υποσχέθηκαν τον ουρανό με τ’ άστρα. Πρόχειρα ανασύρω απ’ τα βάθη της μνήμης μερικά ιστορικά χαρακτηριστικά -και κυριολεκτικά- συντροφικά μαχαιρώματα.

   Η περίπτωση του πορτρέτου του Άρη Βελουχιώτη, του... ινδάλματος του δυσκοίλιου υπουργού, (εκείνου του σαχλέουρα που υπογράφει την παραχώρηση των αεροδρομίων...  μετανοιωμένος και κλαίγοντας) είναι πασίγνωστη. Κοσμεί το υπουργικό του γραφείο. Ο κατσαπλιάς Άρης -πασίγνωστο κι αυτό- «καρφώθηκε» από τους... συντρόφους του ως... προδότης, όταν έγινε ενοχλητικός γιά το κόμμα, αρνούμενος τη Συμφωνία της Βάρκιζας.

   Οι κατηγορίες περί εμπλοκής του στη σύλληψη του Μπελογιάννη και τελικά το «δόσιμο» στην Ασφάλεια του, δήθεν, χαφιέ Ν. Πλουμπίδη, τελευταίου εκτελεσθέντος κομμουνιστή, (Αύγουστος του ’54), αποτελεί άλλη τρανταχτή περίπτωση λυσσαλέας συμπεριφοράς και αβυσσαλέου... συντροφικού μίσους. Καθώς και ο παραγκωνισμός και εξαναγκασμός σε αυτοκτονία του Ν. Ζαχαριάδη στη Σιβηρία, το '73.

   Παρά την επιμελή απόκρυψη και παρασιώπηση των κομμουνιστικών εμφύλιων αγριοτήτων, η Ιστορία καταγράφει μεγάλο πλήθος αναλόγων περιπτώσεων, οι οποίες τώρα μου διαφεύγουν, που δίνουν ανάγλυφα την πραγματική εικόνα της «ηθικά πλεονέκτριας» αριστεράς.

   Μίση, πρωτογονισμός, φαβοριτισμός, αδυσώπητος αγώνας γιά οφίτσια, εκδικητικότητα και άγρια πάθη, που ξεσπούν -πρώτα από όλα- στο εσωτερικό της, καταρρίπτουν κι άλλον έναν αυτάρεσκο και αυτοπροβαλλόμενο αριστερό μύθο. Εκείνον της, τάχα, διανοουμενίστικης πνευματικής αριστεράς. Μιάς διανόησης που αρχίζει από τον Μαρξ και τελειώνει στον... Στάλιν. Η μεγιστοποίηση διαφόρων πνευματικά «ολίγων», όπως π.χ. του ποιητικού διαμετρήματος του Ρίτσου είναι χαρακτηριστική. Όποιος διαβάσει τον λιβανωτό του... «μεγάλου ποιητή», (λιγουρευόταν και... Νόμπελ, τρομάρα του), γιά τον νεκρό Στάλιν, θα καταλάβει περί ποίου τενεκέ πρόκειται. Αφού ξεράσει πρώτα, δυό-τρεις φορές!

   Συνεπώς, πιθανότατα -κατά την κουλτουριαρέικη αριστερά πάντα-  όπως πάει το πράγμα με τις αμετροεπείς απιθανότητες, τις χασματικές συγκρίσεις και τα αρλουμποειδή νοητικά φληναφήματα, δεν αποκλείεται στο μέλλον να καμαρώσουμε, δίπλα-δίπλα, στο πάνθεον των μεγάλων συγγραφέων, τον Ντοστογιέφσκι, τον Καμύ, τον Ξηρό και τον... Κουφοντίνα. Γιατί όχι;

   Στην πράξη τώρα. Παρά τις ψεύτικες -συμβατές με όλη την αριστερή παραμυθολογία- απατηλές συριζαρέικες διαδόσεις περί «πνευματικής ανωτερότητος» των υποστηρικτών της αριστερής κοσμοθεωρίας, αυτές παραμένουν στη σφαίρα της δικής τους, και μόνο, πραγματικότητος. Μαζί με πλήθος άλλων ουτοπιών και ψευδαισθήσεων.  Η πνευματική πενία και αμορφωσιά είναι έκδηλη σε ολόκληρο το κυβερνητικό πάνελ και τον εγκατεστημένο, απ’ αυτούς, ανθρώπινο εσμό στη  δημόσια διοίκηση. Τα πράγμα είναι τόσο προφανές, όσο  και η αφέλεια στην υποστήριξη του αντιθέτου. Π.χ. Διευθυντής ειδήσεων της ΕΡΤ, ως εγγυητής αμεροληψίας, ο διευθυντής της... «Αυγής»! Άλλωστε, το διακηρύσσει -καθαρά και ξάστερα- ο «Ροφός» του πολιτισμού. Του δικού τους πολιτισμού, εννοείται, με τα περί ρετσινιάς της αριστείας! Και το αποδεικνύουν καθημερινά ως αποθέωση της μετριότητος- έτσι κι ανοίξουν το στόμα τους, άπαντες οι... σύντροφοι, πλην της Αυτοκράτειρας Ζωής, η οποία -τουλάχιστον- ελληνικά γνωρίζει. Αυτή "χάνει" λάδια απ’ αλλού.

 

   Η εγγενής και διάχυτη αμορφωσιά και πνευματική αβελτηρία που μας κυκλώνει, παρατηρείται έντονα σε πάμπολλες περιπτώσεις, όπως λ.χ. τύπων σαν τον... «Βαραβά», τον παρανοϊκό με το πριόνι, που μεσολαβεί με τους έγκλειστους τρομοκράτες, το ντουέτο της νεοζηλανδέζικης αρνάδας με τον πληθωρικό Ιπποπόταμο της α-παιδείας, ή τον ανεκδιήγητο υφυπουργό που... δεν ξέρει τί ψηφίζει στη Βουλή, ούτε και τί λέει στις συνεντεύξεις! Όλοι τους αποπνέουν ένα συναίσθημα -πιθανώς άδικο, αλλά δικαιολογημένο λόγω εμφάνισης- τσαπατσουλιάς, απλυσιάς, ανυποληψίας και -εν τέλει- αηδίας που τεκμηριώνεται και από τα αφόρητα πλήγματα που καταφέρουν -έτσι κι ανοίξει... ο «στόμας» τους- στην πολύπαθη ελληνική γλώσσα, (π.χ. «ως αναφορά», αντί... «όσον αφορά», κ.λπ.). 
   Όσο γιά το καθ’ ημάς, αφού «ουδέν λάθος αναγνωρίζεται μετά την απομάκρυνση από την κάλπη»... υπομονή. Και μετά την ψήφιση του νέου πακέτου μέτρων... και νηστεία.