"Νεοφιλελέδες" και "παλαιοαδελφάρες".

Η επίθεση, ως άμυνα, η καλύτερη!

-"Νεοφιλελέ"; Όχι ευχαριστώ, δεν θα πάρω.... "Αριστεραντρουκλέ"!

   Tα αριστερά χαζοπούλια, οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ, αντί να μαζέψουν το λιγοστό τους μυαλό και να σκεφτούν σωστά γιά το χάλι στο οποίο μας οδηγεί ο ερασιτεχνισμός, η ανικανότητα και η ιδεοληψία των... «δικών» τους, {Παππάς (πατήρ): «Τί να σου κάνει κι αυτό το... «παιδί». Προσπαθεί, αλλά... χάνει»!}, όσο βλέπουν την αποτυχία και ακαταλληλότητα των τυχάρπαστων αριστερών εραστών της εξουσίας, ολοένα και πεισμώνουν. Και πεισμώνοντας αντιδρούν παρορμητικά και εκτρέπονται σε μεγαλύτερες φραστικές ηλιθιότητες και βλακώδεις προφάσεις με άφθονα μπουρδολογήματα, προκειμένου να γαντζωθούν στην υποστήριξη της αριστερής τους, παρωχημένης ουτοπίας. Να πείσουν, απεγνωσμένα, εαυτούς και να επιμένουν να στριφογυρίζουν γύρω από την αναμμένη λάμπα του αποτυχημένου αριστερισμού, μέχρι να... καούν εντελώς τα μαραμένα φτερά τους.

   Όσοι, ακόμη, μπορούν να δουν που πάει το τρένο ο νεαρός και άσχετος μηχανοδηγός του -και τέτοιοι είναι αρκετοί- βλέπουν καθαρά τον νέο διχασμό που κατεργάζεται ταχύτατα, προκειμένου να κρατηθεί στην εξουσία. Γνωρίζοντας πλέον πως δεν μπορεί ν’ ανταποκριθεί στο θεσμικό ρόλο κάθε κυβέρνησης, που είναι η -έστω κατά ένα βήμα- μετατόπιση της κοινωνίας προς τα εμπρός, αλλά καταφέρνοντας να την γυρίζει κατά πολλά προς τα πίσω, παίζει το τελευταίο -και πιό φαρμακερό- χαρτί λαϊκισμού που του απέμεινε. Αυτό της διαίρεσης του λαού. Χρησιμοποιεί τα ευτελέστερα και πιό χαμερπή απωθημένα του κάθε φτωχού, του κάθε στερημένου, αλλά και κάθε κομπλεξικού και πάσης φύσεως περιθωριακού τύπου ή κατακαθιού -ανεξάρτητα ποσοστού ευθύνης γιά την κατάντια του- προκειμένου να δημιουργήσει φανατικά γενιτσαρικά τάγματα εξαθλίωσης που θα τα στρέψει κατά των απλών -δήθεν πλούσιων- νοικοκυραίων πολιτών που επίσης καταταλαιπωρούνται από την τυχάρπαστη πολιτική του. Συνταγή παλιά και χιλιοεφαρμοσμένη επιτυχώς από όλους τους στυγνούς κομμουνιστές δικτάτορες. Από Στάλιν, μέχρι Κιμ... τάδε.

   «Είμαστε με τους φτωχούς, ενάντια στους πλούσιους»! Και ζήτω, από κάτω, η πλέμπα που ξεχνάει τη μιζέρια της -η οποία οφείλεται στον εξανδραποδισμό της ελεύθερης οικονομίας που της έδινε δουλειά και ψωμάκι- και στέκεται, φανατικά, στο πλευρό αυτών που μόνο φραστικά είναι μαζί τους, αλλά με τις ενέργειές τους μεγαλώνουν την εξαθλίωσή τους. Όσα με πολύ υπομονή, πολιτικότητα και θέληση κατάφεραν -σε διαφορετικό βαθμό- να πετύχουν οι προηγούμενες κυβερνήσεις στον τομέα της λήθης της εμφύλιας κατάρας και των πάσης φύσεως παλαιών διχασμών, έρχεται τώρα αυτό το εξουσιομανές ρεβανσιστικό αληταριό να αναστήσει και εγκαταστήσει, αγριότερο και φανατικότερο. Ο νεπωτισμός και το σολοικιστικό παραλήρημα του νεαρού συριζάριου γραμματέα με τη Μερσεντές δίνει ένα μικρό δείγμα του πού πάνε τα πράγματα και τί μας περιμένει, αν -όπως δείχνουν τα φαινόμενα- βρεθούμε έξω από την ομπρέλα της ΕΕ.

   Και γιά να ευθυμήσουμε λιγάκι, παραθέτω ένα καταπληκτικό ξέσπασμα λυρισμού, ένα αγλάισμα ρομαντισμού και αριστερίστικης τρυφερότητος που κανείς συγγραφέας του «Άρλεκιν» δεν θα διενοείτο ποτέ να εμπνευστεί». Τύφλα να ’χει ο Σαίξπηρ στους δακρύβρεχτους μονολόγους του «Ρωμαίος και Ιουλιέτα»:

   «Η χαρά του πατέρα μου την ώρα που υπογράφαμε το σύμφωνο,(συμβίωσης), ο ενθουσιασμός με τον οποίο μας φωτογράφιζε ασταμάτητα, το λαμπερό από περηφάνια πρόσωπό του καθώς καμάρωνε τα αγόρια του σ’ αυτήν τη στιγμή -ορόσημο της κοινής τους ζωής, είναι το ακριβότερο δώρο που έλαβα σήμερα και κάνει την ευτυχία μου ακόμη μεγαλύτερη»!

   Είδα την επίσκεψη του... Τζίφρα στο Δήμο Περάματος, απήλαυσα -ναι, είχα την υπομονή- όλη τη σαχλαμαρολογία, τα εμετικά γλειψίματα των σφουγγοκωλάριων που τον περιτριγύριζαν σαν υποτακτικά κανισάκια, την αόριστη υποσχεσιολογία και την μηδενική αναφορά στα περί του μέλλοντος της μοναδικής ασχολίας που χαρακτήριζε την περιοχή, την ναυπηγοεπισκευή. Τσιμουδιά! Τώρα γιατί το όλο σκηνικό μου θύμισε την... τη λάμψη του περήφανου, (καψερέ μου τί να κάνεις και συ. Η καρδούλα σου το ξέρει!), πατέρα της προηγουμένης παραγράφου, ακόμη το ψάχνω. Κατά τα άλλα, οι... «νεοφιλελέ» μάραναν τις καραξεφωνημένες αριστερές αγριοαδερφάρες με τους τριχωτούς φερετζέδες και το απύθμενο -όπως και κάτι άλλο- θράσος.