Πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι.

Όταν το σύμπλεγμα υπερισχύει του συμφέροντος.

Καθώς ο Νεάντερνταλ συνάντησε τον Κρομανιόν

    Η στήλη, συνήθως, δεν αντιγράφει απόψεις και κείμενα, αρκείται στα δικά της. Σπανίως όμως, όταν την εντυπωσιάσει πολύ κάτι, παρασπονδεί. Έτσι σήμερα, δεν αντέχει και διαπράττει το... ατόπημα. Το κίνητρο εξαιρετικά αποκαλυπτικό της ψυχοσύνθεσης των σημερινών αριστερών, ώστε αξίζει τον κόπο μιάς πλατύτερης κοινοποίησης. Προς γενική γνώση και... συμμόρφωση.

   Αντιγράφω, λοιπόν, αυτούσιο ένα τμήμα άρθρου δημοσιογράφου της χθεσινής "Καθημερινής". Μιάς εφημερίδος που λίγοι αντέχουν και λιγότεροι καταλαβαίνουν. Καθαρά θέμα IQ. 

  

   "Η Αριστερά στην Ελλάδα είναι μέρος του κατεστημένου, είναι η Grece profonde- γι' αυτό και συναντήθηκε τόσο αρμονικά με τον δεξιάς προέλευσης πατροπαράδοτο εθνολαϊκισμό. Προ ημερών, όταν ο πρωθυπουργός της δεύτερης φοράς Αριστερά δέχτηκε στο Μαξίμου τους εκπροσώπους της εργοδοσίας για το Ασφαλιστικό, άκουγα από το ραδιόφωνο διαπρεπή δημοσιογράφο (χαρακτηρισμός, σημειωτέον, τον οποίον ποτέ δεν θα ήθελα να μου αποδώσει τρίτος...) να θρηνεί για τον κυνισμό της αριστερής κυβέρνησης, που τα βρίσκει με τους εργοδότες, ενώ αγνοεί τους εργαζόμενους. Μοιρολογούσε, λοιπόν, ο δόλιος κι έλεγε: "Πώς θα το δεχθεί αυτό ο κόσμος της Αριστεράς; Ένας κόσμος που υπέφερε, που διώχθηκε, που κυνηγήθηκε, που εξορίστηκε" κ.ο.κ.

   Στο σημείο αυτό παρεμβαίνω διευκρινιστικά: Πιθανολογώ πως εννοεί εκείνον τον κρεμανταλά με τα γουρλωμένα μάτια και το παιδικό μυαλό, που είχε παλιά εκπομπή στην πρωινή ζώνη της τότε ΕΤ2.

   Με έπιασαν τα γέλια. Ο καημένος ο διαπρεπής τα πίστευε αυτά που έλεγε. Είχε ξεχάσει, όμως, το βασικό ότι είμαστε πια στο έτος 2015. Αυτός ο κόσμος των ηττημένων του Εμφυλίου, της πίκρας και των δεινών τους, πέρασε. Όλοι αυτοί δικαιώθηκαν εν ζωή, αναγνωρίστηκαν, διορίστηκαν, πήραν και σύνταξη. Έχουν δικαιωθεί όμως και με τη θεολογική έννοια, δηλαδή απηλλάγησαν του προπατορικού αμαρτήματος: πέθαναν. Ελάχιστοι από τη γενιά εκείνη έχουν απομείνει. Ο πραγματικός, ο υπαρκτός κόσμος της Αριστεράς σήμερα είναι η μεγάλη μάζα των βολεμένων της ήσσονος προσπάθειας, των εσαεί "κεκτημένων" και των δικαιωμάτων άνευ υποχρεώσεων. Αυτοί αποτελούν την κρίσιμη μάζα του λαϊκισμού και είναι μέρος του κατεστημένου που αντιστέκεται στον εξορθολογισμό του κράτους".

   Καταλήγει, λοιπόν έτσι, ο εξαίρετος κ. Στέφανος Κασιμάτης στο άρθρο του, αποτυπώνοντας επακριβώς την φυσιογνωμία των σημερινών εξωγήινων (κοινώς UFO) αριστερών οπαδών του ΣΥΡΙΖΑ, η ηγεσία του οποίου -και οι κεκράχτες τους- καπηλεύονται και εκμεταλλεύονται την παραμένουσα ηλίθια αγκύλωση σε φαντάσματα του παρελθόντος, αλλά και την νοσταλγία κάποιων λίγων ρομαντικών αφελών, που στηρίζουν αυτούς τους παμπόνηρους φαύλους τζάμπα-μάγκες στη εξουσία, στην καλοπέραση και την αναισχυντία. Όπως, π.χ. τον δυσκοίλιο υποκριτή, με το πορτρέτο του Βελουχιώτη να τον επιτηρεί καθώς υπέγραφε -κλαίγοντας τάχα- την παραχώρηση των αεροδρομίων σε ιδιώτες, τον χαζοχαρούμενο μεγαλοϊδιοκτήτη και πολυεκατομμυριούχο... αριστερό ξεχασιάρη, τον "Μπαρμπαγιώργο" μεγαλοεργολάβο μέντορα, τον κομπλεξικό με το μπόι του δανδή που θα μας καρασπαράξει τις συντάξεις τσαταλιάζοντας, προς το παρόν, τα νεύρα μας και... πάει λέγοντας. Εξουσία και ποικιλλότροπη "κονόμα" ανικάνων, στην υγειά των κορόιδων, ένεκα... αριστεροφροσύνης και μόνο! Με τα ξανθά κοράσια να αυθαδιάζουν, παρλάροντας ανοήτως στο γυαλί και την αλαζόνα αυτιστική καραμπουζουκλού να ξεφαντώνει με ζεϊμπέκικα στα μπουζούκια. Με "όπα" της, τα "άλα" της και τους υποτακτικούς της να της παίζουν παλαμάκια.