Στα περιθώρια της υπόθεσης SOFTEX, η ανέγερση του ξενοδοχείου PRESIDENT.

Αναμνήσεις, άγνωστες λεπτομέρειες και στο βάθος... ένα δράμα!

 

 

   Βρισκόμαστε -αν δεν με απατά η μνήμη- περί τα μέσα του ’73. Ένα μεγάλο εργοτάξιο κάλυπτε το ¼ του οικοδομικού τετραγώνου επί της Λεωφ. Κηφισίας, Ευρυτανίας, Δουκίσσης Πλακεντίας και Αργολίδος. Ο ολοκαίνουργιος φρεσκοστημένος,  αυτοανεγειρόμενος οικοδομικός γερανός POTAIN, περιστρέφεται πάνω από τα κεφάλια πεζών και τροχοφόρων στην Κηφισίας, κάνοντας τους διερχόμενους από κάτω να λοξοκοιτούν τον ουρανό και να σταυροκοπιούνται ενδόμυχα. Σχεδόν ένα χρόνο πριν είχα αναλάβει την επίβλεψη ενός κτιρίου, προβλεπόμενου να γίνει ένα από τα υψηλότερα της Αθήνας, του ξενοδοχείου PRESIDENT. Ιδιοκτήτρια εταιρεία η ΓΕΚΕ Α.Ε -λέγε με Γιώργος Κεφάλας- ένας από τους μετόχους της Αθηναϊκής Χαρτοποιίας-Softex και του ξενοδοχείου ASTOR, επί της οδού Καρ. Σερβίας, στο Σύνταγμα. Αρχιτέκτων του έργου ο Γιάννης Βικέλας, Πολιτ. μηχανικός, κατ’ αρχήν,  ο Σωκρ. Αγγελίδης και μετά -στις τροποποιήσεις- ο Λεων. Λογοθέτης, Μηχανολόγος-ηλεκτρολόγος ο ίδιος ο Γ. Κεφάλας, (ο οποίος απ’ όλες τις ιδιότητες που κατείχε προτιμούσε αυτήν του μηχανολόγου-ηλεκτρολόγου και καμάρωνε γι’ αυτήν), γενικός εργολάβος, πάλι η ΓΕΚΕ Α.Ε., δηλαδή... ο Κεφάλας, και υπεργολάβοι εργασιών σκυροδέματος οι Ν. Περδ. και Γ. Μετ. 

   Σχεδόν από την αρχή της διάστρωσης του μπετόν, έμμισθος εργοταξιάρχης-επιβλέπων μηχανικός... η αφεντιά μου! Ένα μικρό νοικιασμένο υπόγειο, απέναντι από την οικοδομή, στέγαζε το... διοικητήριο του εργοταξίου.

   Τα μεγέθη του έργου ήσαν κολοσσιαία και αντιστρόφως ανάλογα της μέχρι τότε επαγγελματικής μου πείρας. Όμως το καλό κλίμα στις σχέσεις όλων των παραγόντων βοήθησε στο να ξεπεραστεί το δέος μου και έκανε το έργο να προχωρεί κανονικά και απρόσκοπτα. Μόνος ανασταλτικός παράγων το δριμύ χειμωνιάτικο ψύχος, που στα -18 μέτρα, που ήταν το τελικό βάθος της εκσκαφής, γινόταν αφόρητο και η βιασύνη του ιδιοκτήτη.

   Μόλις ο σκελετός, μετά κάμποσα υπόγεια και μήνες, έφτασε στην οροφή ισογείου και τραβούσε γιά τους ορόφους, ένα συνεργείο Ιταλών άρχισε να στήνει σε ειδικά αφιέμενο φρέαρ - μέσα στο σώμα της οικοδομής- έναν θηριώδη κίτρινο γερανό. Γιά περίπου ένα μήνα συναρμολογούσαμε τα τεράστια δικτυωτά κομμάτια του και όταν, επί τέλους, ολοκληρώθηκε το στήσιμό του και μπήκε σε λειτουργία, η συμβολή του στις διαστρώσεις ήταν πολύτιμη. Το έργο πήρε άλλο αέρα και μεγάλη ταχύτητα εκτέλεσης. Δουλεύαμε νυχθημερόν, με την μακριά μπίγα του γερανού να προκαλεί δέος στους διερχόμενους στην Κηφισίας, καθώς περιστρεφόταν πάνω τους. Σε χαμηλό ύψος και μ’ έναν πελώριο κουβά γεμάτον μπετόν, προκαλούσε δέος και σταυροκοπήματα! Χειριστής του γερανού ήταν ο αείμνηστος Γιώργος Αλεξάκης. Έμπειρος χειριστής και προσεκτικός άνθρωπος. Όμως και με μιά ιδιοτροπία που απεδείχθη μοιραία γι’ αυτόν και την πορεία όλων.  Ο Αλεξάκης αρνιόταν με πείσμα να κάθεται στο ειδικό κουβούκλιο χειρισμού του γερανού και να πιλοτάρει απ’ εκεί. Ήθελε να κυκλοφορεί κοντά στο επίπεδο της διάστρωσης. Ο «passepartout» Ραφ. έδωσε τη λύση στο χούι του. Έτσι ο Αλεξάκης, μ’ έναν τορβά κρεμασμένο στο λαιμό, σαν τους παλιούς κουλουρτζήδες, πάνω στον οποίο είχε εγκατασταθεί το χειριστήριο, που συνδεόταν με το πιλοτήριο του γερανού μ’ ένα μακρύ καλώδιο, πηγαινοερχόταν πάνω στον ξυλότυπο και δούλευε. Και το έργο προχωρούσε ταχύτατα.

   Ένα βράδυ, δεν θυμάμαι ακριβώς πότε, αλλά νομίζω πως πρέπει να ήταν προχωρημένη άνοιξη και το εργοτάξιο δούλευε φουλ μέχρι νύχτα, φωτισμένο με τεράστιους προβολείς. Εγώ εκείνη την ώρα δεν ήμουν υποχρεωμένος να παρευρίσκομαι στο έργο και έτρεχα σε δικές μου δουλειές. Γυρίζοντας στο γραφείο μου και πριν, καλά-καλά, παρκάρω, μιά ακίνητη φιγούρα που με είδε, πετάχτηκε από τη σκιά ενός δέντρου, μου δίνει μιά ταξιδιωτική τσάντα που κρατούσε  και με λαχανισμένη φωνή μου λέει:

   - Φουκαρά μου, φύγε γρήγορα. Τρέξε κρύψου κάπου κι εξαφανίσου γιά δυό μέρες. Σε ψάχνει η Αστυνομία  και θα σε χώσουν Αυτόφωρο. Στην τσάντα η γυναίκα σου έβαλε κάτι αλλαξιές. Πάρτα και δρόμο. Μου είπε να πάς στην Ντίνα, την ξαδέλφη του Μανώλη στα Ταμπούρια και να λουφάξεις μέχρι να περάσει ο χρόνος του αυτοφώρου. Εκεί δεν θα σε ψάξει κανείς. Φύγε γρήγορα και σε δυό μέρες τα ξαναλέμε! 

   Τρελάθηκα!

   - Τί λες, ρε Μήτσο, γιά ποιό λόγο να κρυφτώ, τί έκανα;

   Ο πιστός συνεργάτης και ισόβιος φίλος μου, ο αείμνηστος Μήτσος Δεληνικόλας, εργολάβος κι αυτός, μου εξήγησε στα σβέλτα πως έσπασε η μπίγα του γερανού στο President και, πέφτοντας, βρήκε κατακέφαλα τον χειριστή, ο οποίος -πανικόβλητος- τά΄χασε και δεν μπόρεσε ν’ αντιδράσει. Δεν κουνήθηκε ρούπι, έφαγε τον γερανό στο κεφάλι  και έμεινε στον τόπο!

   Το γεγονός και οι συνθήκες δεν άφηναν περιθώρια γιά πολλές ερωτήσεις και σκέψεις. Έφυγα σίφουνας και σε λίγο κατέφευγα, ικέτης και συνωμότης, στο επιλεγμένο σπίτι, το οποίο -γιά λόγους ασφαλείας και πιθανής παρακολούθησης τηλεφώνου- δεν είχε ειδοποιηθεί κάν! Η σπουδαιότητα του γεγονότος και ο πανικός μας έκαναν όλους να βλέπουμε το ποντίκι λιοντάρι και την τρίχα τριχιά.

   Όμως, το πιό συγκλονιστικό, συνέβη το άλλο πρωί. Μετά μιά ατέλειωτη νύχτα με εφιαλτικά όνειρα, βγήκα νωρίς να αγοράσω εφημερίδα και να μάθω λεπτομέρειες. Το σπίτι δεν διέθετε πολυτέλεια τηλεόρασης και το ραδιόφωνο δεν ανέφερε λέξη γιά το γεγονός. Έτσι ψάχνοντας γιά περίπτερο, βρέθηκα σε μιά μικρή διαπλάτυνση οδών, κάτι σαν πλατειούλα, με μιά μεγάλη μουριά στη μέση. Φάτσα στο περίπτερο της πλατείας ένα καφενεδάκι και στον λαμπά του τοίχου του, δίπλα στην πόρτα, κολλημένο ένα αγγελτήριο κηδείας. Πλησιάζω μηχανικά και διαβάζω: Τον λατρευτό μας σύζυγο, πατέρα.... ΓΕΩΡΓΙΟ ΑΛΕΞΑΚΗ, θανόντα αιφνιδίως...! 

   Το μόνο που θυμάμαι έκτοτε, είναι πως σταμάτησα την τρεχάλα μου όταν έφτασα στο Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά. Δεν ήξερα, τότε, πόσες ήσαν οι Ερινύες. Μετά έμαθα πως ο Ευριπίδης τις μετρούσε τρεις. Εμένα όμως, μου φάνηκαν πάνω από τρεις χιλιάδες αυτές που με καταδίωκαν με μανία! Απ’ όλο το τεράστιο Λεκανοπέδιο, βρήκα να κρυφτώ στη γειτονιά του αδικοχαμένου χειριστή. Δίπλα στο σπίτι του!

   Επίλογος: Ένας θαυματουργός συνδυασμός πολεοδομικών διατάξεων με απήλλαξε από το παραπεμπτικό βούλευμα. Ο διακριτός ρόλος υπευθυνοτήτων, αφ’ ενός, δεν επέτρεπε ευθύνη δύο μηχανικών γιά το ίδιο παράπτωμα και, αφ’ ετέρου, ο πολ. μηχανικός του έργου ευθύνεται γιά τη ορθή χρήση των μεγάλων μηχανημάτων του εργοταξίου και όχι γιά τη συντήρησή τους, ευθύνη που ανήκε στον μηχανολόγο του έργου. Παρασκηνιακή προσπάθεια γιά εκούσια ανάληψη ευθύνης -με το αζημίωτο-  από μένα, αντί του μηχανολόγου Γ. Κεφάλα, γιά προφανείς λόγους οικονομικής επιφάνειας και, άρα, περιορισμένων οικονομικών απαιτήσεων από τη χήρα Αλεξάκη, απέτυχε προφανώς. Οπότε οι δρόμοι μας χώρισαν.

   Τελικά, μετά μερικά χρόνια, σε ένα πολύ συγκαταβατικό δικαστήριο, όλα διευθετήθηκαν με τον καλύτερο και ρεαλιστικότερο τρόπο, και τη χήρα να ικανοποιείται πλήρως. Όμως... αλίμονο σ’ αυτόν που έφυγε, γύρω στα 50 του χρόνια. Ο πανδαμάτωρ χρόνος και το χρήμα καλύπτουν τα πάντα. Δυστυχώς γιά όσους φεύγουν κι ευτυχώς γιά τους παραμένοντες.     

      

Μικρά, ενδιαφέροντα -γιά κάποιους- και άγνωστα στους πολλούς.

Επειδή, «γηράσκω δ’ αεί πολλά διδασκόμενος», αλλά και πολλά... ενθυμούμενος.

 

   Η γενική κατάσταση της χώρας, (πολιτική, οικονομική, αμοραλιστική), μας έχει κάνει τα νεύρα... σφεντόνες. Οπότε, είναι πολύ λογικό, ο νους αναζητεί κάτι απ' όπου θα πιαστεί γιά να ξεφύγει από τον σημερινό ζόφο και την διάχυτη αθλιότητα. Να ξεδώσει, να ξαλλεγράρει, να ξεχαστεί. Να... "φύγει". Η στήλη βρήκε τα πιό κάτω:

-   Ως γνωστόν, κατά το έτος 1854 ο Γάλλος διπλωμάτης, μηχανικός και εργολάβος Φερδινάνδος Λεσσέψ άρχισε την υλοποίηση ενός προαιώνιου ονείρου της Αιγύπτου και της Ανθρωπότητος, την κατασκευή μιάς διώρυγας 168 χλμ. η οποία θα ένωνε την Μεσόγειο με την Ερυθρά Θάλασσα. Η διώρυγα θα απέφερε τεράστια οφέλη στην παγκόσμια οικονομία, καθ' όσον θα συντόμευε τους πλόες μεταξύ Ανατολής και Δύσης, διά της αποφυγής του περίπλου της Αφρικής. Το έργο άρχισε από το βόρειο σημείο του, το Πορτ Σαΐντ στη Μεσόγειο και κατέληγε στο νότιο, το Σουέζ επί της Ερυθράς. Το έργο ολοκληρώθηκε μετά 15 χρόνια σκληρής δουλειάς, ήτοι το 1869.  Μέχρις εδώ όλα καλά κι όλα γνωστά. 

   Το άγνωστο αξιοσημείωτο είναι πως ο μεν Λεσσέψ έδωσε στο γιγαντιαίο αυτό έργο το όνομα ΖΕΥΣ, ή με λατινικούς χαρακτήρες ZEUS, όμως οι Αιγύπτιοι -που ως Άραβες διαβάζουν από δεξιά προς τ' αριστερά- βάφτισαν το έργο... SUEZ! Και μαζί την περιοχή και την μικρή πόλι που χτίστηκε στην έξοδο της διώρυγας. 

-   Άλλο ένα χαρακτηριστικό όνομα που προέκυψε, όπως λέγεται, από την αραβική αντίθετη ανάγνωση είναι αυτό του Ασσουάν. Ανέκαθεν οι Αιγύπτιοι υπέφεραν είτε από έλλειψη είτε από πληθώρα νερού. Κάποια χρόνια υπήρχε ξηρασία, οπότε δεν υπήρχε αρκετό νερό γιά να εκμεταλλευτούν τις καλλιέργειες ή να το χρησιμοποιήσουν γιά την καθημερινή ζωή. Άλλα, πάλι, χρόνια υπήρχε τόσο πολύ νερό ώστε ο ποταμός Νείλος πλημμύριζε, καταστρέφοντας τις καλλιέργειες και διαβρώνοντας εύφορα εδάφη. Συνεπώς υπήρχε επιτακτική ανάγκη εξεύρεσης λύσης σ' αυτά τα προβλήματα.

   Η απάντηση ήταν το φράγμα του Ασουάν. Το φράγμα θα έπρεπε να εξυπηρετεί τρεις σκοπούς:

   α) να ελέγχει τις πλημμύρες του ποταμού Νείλου,

   β) να αποθηκεύει νερό από τις πλημμύρες, έτσι ώστε να μπορεί να αποδεσμεύεται σε βραδύτερο ρυθμό, και επ' ευκαιρία

   γ) να παράγει υδροηλεκτρική ενέργεια.

    Το φράγμα κατασκευάστηκε μεταξύ 1960 και 1970 και έδωσε λύση-απάντηση στα ως άνω αιτήματα.

   Διάφοροι, και μάλιστα ντόπιοι ξεναγοί, ισχυρίζονται πως η μεγάλη ποσότητα υδάτων που προέκυψε, θύμισε σε κάποιον παρεπιδημούντα, προφανώς Έλληνα, τη... Νάουσσα με τους καταρράχτες της, οπότε η ανάποδη ανάγνωση έδωσε στην περιοχή το όνομα "Ασσουάν"! 
   (Σημ. Προσωπικά η εξήγηση αυτή δεν με πείθει απόλυτα).

-   Και μιά και ο λόγος γιά τον Φερδινάνδο Λεσσέψ (1805 - 1894). Ο σπουδαίος μηχανικός και διπλωμάτης, μετά τον θρίαμβο της διάνοιξης της διώρυγος του Σουέζ, ενεπλάκη στην κατασκευή και της διώρυγος του Παναμά (1881). Όμως εκεί τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν ομαλά και όπως τα περίμενε. Μετά από 8 έτη δυσκολιών, κάτω από αντίξοες συνθήκες, η εταιρεία του επτώχευσε, το έργο σταμάτησε και ο ίδιος -μαζί κι  ο γιός του Σαρλ- μπήκε σε μεγάλες περιπέτειες, αφού στην υπόθεση υπήρξε πολλή κακοδιαχείριση, διαφθορά και μπόλικα... πτώματα εργατών, ιδίως από τροπικές ασθένειες. Τραβήχτηκαν κι οι δύο με πολύχρονες δίκες και καταδίκες, ώσπου ο ίδιος, χιλιοταλαιπωρημένος,  πέθανε το 1894 από άνοια, ενώ ο Σαρλ φιλοδωρήθηκε με πέντε χρόνια φυλακή. Κατ' άλλους, ο Φερδινάνδος Λεσσέψ αυτοκτόνησε.

-   Η υπόθεση SOFTEΧ απασχολεί και πάλι την κοινή γνώμη. Πνέει τα λοίσθια και ως θλιβερό κατάλοιπο, μερικές δεκάδες εργαζομένων μάχονται απελπισμένα -μάλλον ματαιοπονούντες-  γιά την διατήρηση της δουλειάς τους και της  απαραίτητης γιά επιβίωση μισθοδοσίας τους.
   Με την εταιρεία, ή μάλλον με τον παλαιό συνιδιοκτήτη της, τον Γιώργο Κεφάλα, διασταυρώθηκα πολλές φορές. Τελευταία και καθοριστική, στις αρχές της δεκαετίας του '70, οπότε διετέλεσα -γιά κάποιους μήνες- επιβλέπων μηχανικός στο εργοτάξιο του υπό ανέγερση ξενοδοχείου PRESIDENT, επί των οδών Ευρυτανίας και Λεωφ. Κηφισίας. 
   Η SOFTEX, χαρτοβιομηχανία που ιδρύθηκε το 1937 από τον πατέρα Κωνστ. Κεφάλα, προϊόντος του χρόνου ενώθηκε με την Χαρτοποιία του Λαδόπουλου και αποτελούσε τη σημαντικότερη και ισχυρότερη ελληνική βιομηχανία του είδους, με εργοστάσιο και έδρα στον Βοτανικό και αρχική ονομασία "Αθηναϊκή Χαρτοποιία". 
   Περί τα τέλη του '72 με μέσα '73 -περίοδος τελευταίας μου διασταύρωσης με την όλη ιστορία- τα εμφανή περιουσιακά στοιχεία της οικογένειας Κεφάλα ήσαν η SOFTEX, το Ξενοδοχείο ASTOR, επί της Καρ. Σερβίας, και το υπό ανέγερση Ξενοδοχείο PRESIDENT. Το τελευταίο ανεγείρετο υπό τυπικό ιδιοκτησιακό άλλης εταιρείας, προσωπικής, με το όνομα ΓΕΚΕ Α.Ε. Στην πράξη όλες αυτές οι επιχειρήσεις -κέρδη και ζημίες τους- μου ήταν άγνωστο αν έμπαιναν τελικά στο ίδιο καλάθι, ή παρέμεναν ανεξάρτητες. Απλά ο ένας αδελφός, ο μεγάλος, ο Γιώργος Κεφάλας, μηχανολόγος-ηλεκτρολόγος, είχε τομέα ευθύνης και διοίκησης τα ξενοδοχεία, ενώ ο αλλος, ο Αλέκος, ασχολιόταν με τη SOFTEX. Θυμάμαι υπήρχε και τρίτος αδελφός, ο Βασίλης, (τον οποίο θαύμαζε ο Γιώργος), και τον θεωρούσε ως τον εξυπνότερο όλων, γιατί...  δεν έκανε τίποτε. Ήταν, πάντως, ένας εξαίρετος τύπος bon viveur!
   O Γιώργος Κεφάλας ήταν ένας εξυπνότατος, πολυμήχανος και ικανότατος άνθρωπος. Απλός, καταδεκτικός, προσηνής, δημοκρατικός στη συμπεριφορά του και βαθύτατα ανθρωπιστής. Συμπαθέστατος και αυθόρμητος. Δούλευε, δε, στα σκύλος και το μόνο που ζητούσε από όλους τους εργαζόμενους γι' αυτόν, ήταν να κάνουν το ίδιο. Μόνο του μειονέκτημα η πολυπραγμοσύνη και η μανιώδης επιμονή ν' ανακατεύεται στα πάντα! Ακόμη και στην πιό μικρή κι επουσιώδη λεπτομέρεια ήθελε να κατέχει αυτός το τιμόνι της απόφασης. 
   Alter ego και "οφθαλμός" του άγρυπνος  κατά την -σπάνια- απουσία του από το έργο, υπήρχε -πανταχού παρών και απόλυτο passepartout- ένας καταπληκτικής ικανότητος, γιά τα πάντα, άνθρωπος- o Bαγγ. Ραφ. Και όταν λέμε τα πάντα, εννοούμε τα πάντα! Από συντηρητής μηχανημάτων της κουζίνας στο Astor, μέχρι καπετάνιος στο κότερο του Κεφάλα. Και πάνω απ' όλα "δάσκαλος" κορυφαίος στην πατέντα. Σε όλα έδινε λύση. 
   Δυστυχώς, ανάποδη τύχη, μοιραία γεγονότα και η ζωή που τρέχει ασταμάτητη, χώρισαν τους δρόμους μου και με τους δύο. Ένα θανατηφόρο οικοδομικό ατύχημα, που ίσως αξίζει τον κόπο να αναφέρω διεξοδικότερα -μαζεύοντας παλιές μνήμες- διέκοψε απότομα τη συνεργασία μας.  Η πολύμηνη ενασχόληση με την ανέγερση του PRESIDENT μου έδωσε πολύτιμη εμπειρία και αποτελεί, τώρα, μιά πολύ νοσταλγική ανάμνηση.    

   

Τα μάθατε τα καλά νέα; Οι κατάλληλοι άνθρωποι στις κατάλληλες θέσεις!

Όλα τα ’χε η Μαριορή...

 

   Διαβάζω στις εφημερίδες πως Τρίτη και Τετάρτη, 2 με 3 Φεβρουαρίου, θα γίνει στο ξενοδοχείο Μεγ. Βρεταννία, γιά τέταρτη συνεχή χρονιά -παρακαλώ- το Athens Energy Forum 2016.

   Το κείμενο λέει: 

  «Το μέγα τούτο συνέδριο θα καλύψει όλα τα θέματα που σχετίζονται με την ενεργειακή στρατηγική της ΕΕ μετά την διάσκεψη για την Κλιματική Αλλαγή, που έγινε στο Παρίσι, τις τελευταίες εξελίξεις σε σχέση με τον («φαντομά») αγωγό ΤΑΡ, την εξερεύνηση πετρελαίου και φυσικού αερίου στην Ελλάδα, την Κύπρο και την Ανατολική Μεσόγειο, γενικότερα. Επίσης θ’ ασχοληθεί με τις νέες τεχνολογίες, τη χρηματοδότηση του κλάδου της ενέργειας, τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και όλες τις σχετικές εξελίξεις στην ελληνική αγορά ηλεκτρικής ενέργειας».

Ο πολύ γνωστός... παπαρδέλας 

Ο πασίγνωστος... Σκουριέτης

   

                           

                     

    Μέχρις εδώ όλα καλά. Όμως στην ανακοίνωση, πιό κάτω, φιγουράρουν, πρώτη-πρώτη και τρίτη κατά σειράν, οι πιό πάνω φωτογραφίες... υπουργών μας. Οπότε -αυτοστιγμεί- το θέμα χάνει τη σοβαρότητά του και θυμίζει πλέον την περίφημη σύναξη των απίθανων τύπων της Αυτοκράτειρας Ζωής που τρωγόπιναν εδώ τζάμπα, ομφαλοσκοπώντας γιά το... "επονείδιστο" χρέος μας. Καθ' ότι ο μεν  πρώτος, που αποδεδειγμένα διαθέτει όλα τα χαρακτηριστικά μεγέθη της φυλής του, (μοχθηρία, εκδικητικότητα και μικρόνοια),  αντί να πουλάει, με Datsun, καρπούζια και κυλίμια στις λαϊκές, υπουργεύει και κάνει ψιλοκοκό-κλεφτοπόλεμο στην ELDORADO στην Χαλκιδική, προσπαθώντας να διώξει ό,τι μεγάλη επένδυση απόμεινε στη χώρα. Η δε διπλανή...  παμπόνηρη "ατσίς" του θριάμβου, συμμετέχει στο forum -προφανώς- λόγω ειδικότητος στο... φυσικό αέριο. Εκείνο που μας αμόλησε άφθονο με τη γνωστή φαεινή του ιδέα γιά δημιουργία... εξωτικού παραδείσου γιά..."πλούσιους" στην Αιγειάλεια του Νοτ. Ευβοϊκού. 

   Περιέργως, ο κάτωθι εικονιζόμενος  -άλλο προοδευτικό κουμάσι κι αυτός- που πολεμάει λυσσαλέα την άλλη μεγάλη επενδυτική πηγή δημοσίων εσόδων, την Cosco, δεν εμφανίζεται στο πάνελ των συμμετεχόντων. Κρίμα γιατί, λόγω ηλικίας και αρτηριοσκλήρωσης, όλο και κάποια... "κούφια" θα μπορούσε να πετάξει κι αυτός, συμβάλλοντας στην... κλιματική αλλαγή της αίθουσας του συνεδρίου! Ελλάς το μεγαλείο σου, βασίλεμα δεν έχει!  

                          

Ο πονηρός... coscoσοναυμάχος και η γηραιά ... ηγερία του.

                 

Η «Ισορροπία του Nash» και η ανισορροπία της εποχής μας.

Σάββας Ξηρός: Ένας ψυχρός εκτελεστής κι ένας αμετανόητος... απολογητής-συγγραφέας.

Καρ. Δαρβίνος: "Η εξέλιξη των ειδών"

Είδος εν... εξελίξει

   Η στήλη αποδίδει κυρίαρχη σημασία στην Παιδεία, την Τέχνη και τον Πολιτισμό, ως ακρογωνιαία συστατικά διάπλασης μιάς κοινωνίας. Τα θεωρεί κυρίαρχα στοιχεία στην μετατροπή κάθε σάρκινου ζωώδους σώματος σε έλλογο πνευματικό ον. Συνεπώς θεωρείται απαραίτητη η εκ-παίδευση και ο εκ-πολιτισμός της ελληνικής κοινωνίας. Μιάς κοινωνίας, η οποία τα τελευταία χρόνια, και στο μεγαλύτερο μέρος της, συνεχώς παρακμάζουσα, υπολείπεται δραματικά σ’ αυτόν τον τομέα, βυθιζόμενη διαρκώς κάτω ενός ελαχίστου -έως ανεκτού- επιπέδου. Ανάλογου των θεωρουμένων προηγμένων χωρών της Οικουμένης και αντάξιου της μακραίωνος ιστορίας της και των αρχαίων προγόνων της. Οι λόγοι είναι ήδη γνωστοί -χιλιοαναφερθέντες από την στήλη- και στόχος τους η μετατροπή, ένεκα πολιτικής σκοπιμότητος, του σκεπτόμενου λαού σε άκριτη και εύκολα ρυμουλκούμενη -από επιτήδειους πολιτικάντηδες- λοβοτομημένη μάζα.

   Όπως προφανώς και εμφανώς προκύπτει πλέον -οι φάτσες των εικονιζόμενων «μηχανοδηγών» της υπό διαμόρφωση αγελαίας ελληνικής ανθρώπινης μάζας αποτελούν αψευδείς μάρτυρες- το σχέδιο προχωρεί ικανοποιητικά. Και η πολιτισμική μας υπόσταση οπισθοχωρεί ολοταχώς.

   Το θέατρο, ανέκαθεν, αποτελούσε σημαντική έκφραση πολιτισμού και εναργές μέσον εκ-πολιτισμού. Από την εποχή του Θέσπιδος, πρωτοπόρου θεατράνθρωπου, (πάνω από 2500 χρόνια), ήταν αναγνωρισμένος ο ευεργετικά παιδευτικός του ρόλος.

   Στη σημερινή ηθικοπλαστική μας κατρακύλα ο αριστερίστικος ρεβανσιστικός «πουρκουαδισμός» δεν ήταν δυνατόν ν’ αφήσει αμόλυντο το θέατρο, ως εργαλείο, και να μην εντάξει τα μηνύματά του στον βορβορώδη προγραμματισμό γιά την πλήρη άλωση ψυχών και πνευμάτων των Ελλήνων. Έτσι, στα πλαίσια της δημοκρατικής πολυφωνίας, το πολιτιστικό σκουπιδαριό επιχειρεί... πολιτιστικό ανακάτεμα του κοινωνικού τέλματος που κουβαλά στην ψυχή του και φέρνει στην επιφάνεια ό,τι περίττωμα και σαπρόφυτο διαθέτει ο αρρωστημένος του νους. Συνασπισμένο όλο το αντικοινωνικό συνονθύλευμα των διεστραμμένων περιθωριακών εκτοπλασμάτων τολμά και -αντιστάσεως μη ούσης- παρουσιάζει από τη σκηνή του σοβαρότερου ελληνικού θεάτρου, του Εθνικού Θεάτρου, την ψυχοπαθολογική παρακαταθήκη ενός κακούργου. Ίσως γιά διδαχή και καθοδήγηση μιάς νέας γενιάς ψυχρών δολοφόνων. Μιά μορφή υποδόριας λειτουργίας ενός ελληνικού... ISIS!

   Παρακολούθησα την αλλόκοτη... σκηνοθέτιδα που είχε την φαεινή ιδέα της παρουσίασης στο κοινό αυτού του απεχθούς δολοφονικού μανιφέστου -όμοια διεστραμμένο μυαλό με αυτό των στυγνών εκτελεστών της 17 Ν- να δικαιολογεί την επιλογή της με πλήθος από παράλογα επιχειρήματα, δήθεν ουδέτερης -αν είναι δυνατόν η εν ψυχρώ δολοφονία ν’ αντιμετωπίζεται... ουδέτερα- προσέγγισης και με παρανοϊκά φληναφήματα να συνδέει τον Ξηρό με τον... Καμύ! Η άθλια!!!

   Συνεπώς, το Εθνικό Θέατρο καταντά -περί κατάντιας πρόκειται- να παρουσιάζει, αναλύει, επεξηγεί και δικαιολογεί σκέψεις και πράξεις ενός τρομοκράτη. Και -γιατί όχι- να διδάσκει, καθοδηγεί και οπλίζει μ’ επιχειρήματα το μυαλό και με περίστροφο το χέρι του κάθε μισοπάλαβου νεαρού ζηλωτή της... δόξας της συμμορίας της 17 Ν.

   Επειδή η όλη ιστορία ξεπερνά κάθε υγιή και γόνιμη φαντασία και επειδή το προσωπικό πάθημα αποτελεί το καλύτερο «ηλεκτροσόκ» γιά αρρωστημένα κουλτουριαρέικα μυαλά, η στήλη εύχεται ολόψυχα σε όλη την «προοδευτικούρια» κομπανία που εμπνεύστηκε και παρουσιάζει την αποκρουστική παράσταση, σε κάποια προσεχή τρομοκρατική ενέργεια -σαν αυτές που αγκαλιάζει κι υποθάλπει η παράσταση- κάποιο πολύ αγαπητό δικό τους πρόσωπο να συμπεριληφθεί μέσα στα θύματα. Έστω ως παράπλευρη απώλεια, λ.χ. Θάνος Αξαρλιάν. Και τότε, είμαι πολύ περίεργος να δω τί θα νοιώσουν και τί είδους καλλιτεχνική... δημιουργία θα εμπνευστούν να παρουσιάσουν στο κοινό. Οι λαμπροί... καλλιτέχνες μας. Αμήν!