Τέλη κυκλοφορίας. Η νέα αφαίμαξη και πώς μεθοδεύεται.

Νέα κομπίνα με παλιά συνταγή.

Η ελπίδα όχι μόνο έρχεται, αλλά θα έρχεται συνεχώς και... παλινδρομικά!

     Πέρα από τις γνωστές, βαρετές και μπαγιάτικες ψευδολογίες και κομπορρημοσύνες των κυβερνητικών φερεφώνων, η δίψα γιά συγκέντρωση χρήματος στα δημόσια ταμεία παραμένει άσβεστη. Και πώς άλλωστε να σβήσει, όταν οι μαρξιστικές τους ιδεοληψίες και αγκυλώσεις δεν τους αφήνουν ν’ ανοίξουν βλέφαρο, που παραμένει ερμητικά κλειστό με την κομμουνιστική τσίμπλα να το εμποδίζει. 

   Αντί να ενθαρρύνουν την ιδιωτική πρωτοβουλία, να επιταχύνουν διαδικασίες ιδιωτικοποιήσεων, να προωθούν καινοτόμες ιδέες επιχειρηματικότητος και να επιδιώκουν την προσέλκυση των απανταχού υποψήφιων επενδυτών, ώστε ν’ ανοίξουν δουλειές και ν’ αρχίσει η χώρα να παράγει, να πωλεί και να εισάγει φρέσκο χρήμα, αυτοί συνεχίζουν -γιά πόσο ακόμη, άραγε- ν’ αρμέγουν την κοκαλιάρα πλέον αγελάδα, τον ατυχή κοσμάκη, προσθέτοντάς του τον ένα φόρο πάνω στον άλλο. Κατατρώγουν, έτσι, τις σάρκες τους και σάρκες μας, με κάθε ευκαιρία και κάθε πρόφαση, κατά κανόνα αφελή, μπαλώνοντας μόνο τρύπες στην ελληνική οικονομία που κατάντησε ελεεινή κουρελού. 

   Το μόνο που διαθέτουν είναι μία άθλια και ατέλειωτη ευρηματικότητα στη σύλληψη και εκτέλεση του... θεάρεστου έργου τους, καθώς και μιά εκπληκτική ικανότητα παραπλανητικής ή διαστρεβλωτικής γλωσσοπλασίας. Και όσο τα γνωστά υποζύγια υπομένουν αδιαμαρτύρητα και πιστεύουν... ελπίζοντας τα συριζαρέικα παραμύθια -αισθανόμενα μονίμως, και με... «αξιοπρέπεια», την υπεσχημένη και πολυθρύλητη... «ελπίδα» να έρχεται και να... «εισέρχεται» φαλλικώς μέσα τους- τόσο το βιολί θα συνεχίζεται μέχρι τελικής εξόντωσης και απόλυτης φτωχοποίησης του λαού. (Πλην, εννοείται της ημετέρας ελίτ, όπως π.χ. του μεγαλοϊδιοκτήτη ξεχασιάρη κρεμανταλά με το ηλίθιο χαμόγελο, του αγράμματου Μέντορα, του πονηρούλη Σαρδάμ, οραματιστή και μεγαλοϊδεάτη της σαχλαμπούχλας της Αιγειάλειας και, βεβαίως, του χιουμορίστα τζοκερίστα Μπομπ Σφουγγαράκη, με τα λεφτά στην Αγγλία).

   Ήδη, άρχισε να πλασάρεται -με τη γνωστή διαδικασία μιθριδατισμού- η... μείωση των τελών κυκλοφορίας (!) και η μετακύληση του φόρου, ως δικαιότερο μέτρο, στο μέγεθος της χρήσης του κάθε οχήματος. Δηλαδή, όσο πιό πολύ κυκλοφορεί ένα αμάξι, τόσο πιό πολύ φόρο θα πληρώνει. Με άλλα λόγια έρχεται νέος φόρος στα καύσιμα! (Ειρήσθω εν παρόδω πως η Ελλάδα έχει την υψηλότερη φορολογία καυσίμων στην Ευρώπη). Όμως ας μην σπεύσουν να χαρούν όσοι χρησιμοποιούν ελάχιστα το αυτοκίνητό τους γιατί η μείωση των τελών θα είναι μηδαμινή, σχεδόν συμβολική, ενώ η αύξηση καυσίμων... τσουχτερή. Και κομπίνα και κοροϊδία. Η «ελπίδα» ήρθε και στα τέλη κυκλοφορίας! 

   Αυτή την συνταγή -της αυξήσεως διά της... μειώσεως- την θυμάμαι από την περίοδο της χούντας. Θέλοντας, τότε, ν’ αυξήσουν την τιμή του ψωμιού σκαρφίστηκαν το εξής: Διαλαλούσαν επί ημέρες την... μείωση της τιμής και γιά την πρώτη εβδομάδα, όντως την μείωσαν. Όμως τη δεύτερη εμφανίστηκε στους φούρνους και μία νέα, καλύτερη, ποιότητα ψωμιού, φυσικά πολύ ακριβότερη από εκείνο που... φτήνυνε.  Στο τέλος, και σε πολύ μικρό διάστημα, το φτηνό ψωμί ήταν άθλιο, δεν τρωγόταν και γρήγορα καταργήθηκε, ενώ το, τάχα, καλύτερο ήταν ίδιο κι απαράλλαχτο με το αρχικό, το πριν από την αλχημεία της μεθόδευσης. Συνεπώς, και αύξησαν την τιμή του ψωμιού και διαφήμισαν πως την μείωσαν!

   Όρεξη να ’χουμε και θα δούμε πολλά τέτοια τερτίπια. Μέχρι να καταστρέψουν τελείως τη χώρα και να πάνε στα τσακίδια, ή να υποστούν τον νόμο του Λυντς, όπως τους αξίζει. 

   Κατά τα άλλα, φταίνε οι Σαμαροβενιζέλοι. Πάντα!