Ο πνευματικός κόσμος και το όνειδος της σιωπής του.

Ξαναζώντας ημέρες της χούντας των συνταγματαρχών.

   Μα επί τέλους πού πήγε ο πνευματικός κόσμος της χώρας; Πού χάθηκε, γιατί κρύβεται; Πώς ανέχεται τόση κακογουστιά αδιαμαρτύρητα και πώς αντέχει τέτοια ασχήμια, συνοδευμένη από χυδαία αμορφωσιά, ιταμή αλαζονεία, πολιτική ανικανότητα, που οδηγούν -εν τέλει- σε εθνική καταστροφή;

   Γιατί σιωπά; Τί προσδοκά από έναν ανίκανο, αγροίκο και αλλοπρόσαλλο εσμό που μας κυβερνά σήμερα; Γιατί δεν βγαίνει στα ΜΜΕ να διαμαρτυρηθεί -μεμονωμένα ή συνασπισμένος ομαδικά- και δεν εκφράζει απαρέσκεια σε ό,τι βλέπει, ακούει και αντιλαμβάνεται να συμβαίνει γύρω του; Γιατί αποδέχεται μοιρολατρικά τη συρρίκνωση -υπό κάθε έννοια- της πατρίδος; Σε ποιά υπόγεια κρύφτηκε η πραγματική διανόηση, ομού με την δήθεν «προοδευτική θολοκουλτούρα» και λουφάζει ψοφοδεής; Δειλή, μοιραία και άβουλη.

   Στ’ αλήθεια, εκείνοι οι παλιοί αριστεροί -οι αυθεντικοί ιδεολόγοι  λεβέντες- νοιώθουν τους αγώνες τους γιά αξιοπρέπεια, ήθος, ψωμί και εθνική ανεξαρτησία να δικαιώνονται με όσα βιώνει ο τόπος σήμερα; Με τους αλαζόνες Βεληγκέκες και λοιπούς καλαμοκαβαλημένους Ψευτοθόδωρους στο τιμόνι και τους διάφορους ανεπαρκείς -έως γραφικούς- Μπαλντάδες, Φλαμπουριάρηδες, Φίληδες, Πολάκηδες, Μαδράδες, Βούτσηδες και... νάρκισσους τύπου «δανδή» Κατακούτελου και «εστέτ» Μπαρουφάκη στα καίρια πόστα, πιστεύουν πως έγινε πραγματικότητα ό,τι ονειρεύτηκαν και αγωνίστηκαν γι’ αυτό; 

   Αυτοί θα φέρουν την κοινωνική δικαιοσύνη, την ευημερία και την ισοπολιτεία στην Ελλάδα, που όλοι λαχταρούσαμε; Έτσι νοούσαν την αξιοκρατία στην ιδανική κοινωνία που οραματίζονταν χρόνια να εγκαθιδρύσουν;  Με την απόλυση των ικανών, αλλά μη αρεστών, και το πλαισίωμα της δημόσιας διοίκησης με πιστά ημέτερα κομματόσκυλα; Αυτό επεδίωκαν με τους αγώνες τους; Αν ναι, τότε σε τί διαφέρουν από τους... «άλλους», τους κακούς προηγούμενους. Απ’ αυτούς που οι φαύλοι «νυν» λένε πως έκαναν... «τα ίδια»! Γιατί αν είναι να κάνουν κι οι ίδιοι... τα «ίδια», τότε ποιός ο λόγος ν’ αντικαταστήσουμε τους προηγούμενους; Στο κάτω-κάτω, εκείνοι διέθεταν και εμπειρία διακυβέρνησης. Γιατί να υποστούμε -ως «κεφάλι κασίδη»- την απειρία του πρωτάρη και την ατζαμοσύνη του ανίδεου;

   Πώς δεν φρικιά ο εγγράμματος σοβαρός κόσμος, έστω κι αριστερός, ακούγοντας τόσους βαρβαρισμούς και τέτοιους σολοικισμούς να του μαγαρίζουν τη γλώσσα των προγόνων του, ασελγώντας πάνω της; Πώς επιτρέπουν αδιαμαρτύρητα να καταστρέφεται η αρτιότερη και ευηχότερη γλώσσα του κόσμου; Γιατί αφήνουν αστηλίτευτα τα διάφορα κακόηχα: «επιτίθονται», «ενού αθρώπου», «σκολειού», «χαλιναγωγώ αντί του ορθού χειραγωγώ», «να τους περισυνελέξουν», «με τα όπλα παρατεταμένα», «διακόσιους χιλιάδες άντρες» και τόσα άλλα φρικτά και διαστροφικά λεκτικά εκτοπλάσματα, που μολύνουν και τελικά  αποσυνθέτουν τον λόγο και τον Λόγο; 

   Άσε πιά τα τερατώδη ψέματα, τις θρασύτατες αιτιάσεις και δικαιολογίες και την αυθαιρεσία στις αποφάσεις που όχι μόνο υποβιβάζουν, αλλά προσβάλουν καίρια, τη λογική, την αισθητική, την πνευματική μας αξιοπρέπεια και εξανεμίζουν τις γλίσχρες αποδοχές μας, καταδικάζοντάς μας στη μιζέρια και την αθλιότητα διαβίωσης. Μήπως οι φίλτατοι ιδεολόγοι αριστεροί θεωρούν πως όλα αυτά τα... «καμώματα» εκφράζουν αυθεντική «αριστεροσύνη» και γι’ αυτό τα αποδέχονται και σιωπούν; Αν είναι έτσι, τότε αλίμονο στην αριστερά. Δεν χρειάζεται πολεμική, αντιπαλότητα και αντιπαραθέσεις γιά να καταδικαστεί στη συνείδηση του λαού και τελικά να συντριβεί. Τα καταφέρνει και από μόνη της. Κι αυτό θα φανεί αρκετά σύντομα. 

   Μπορεί τα αντανακλαστικά του... ευφυέστερου λαού του κόσμου -σε συνδυασμό με την κακής ποιότητος παιδεία των μεταπολιτευτικών χρόνων- να λειτουργούν με χρονοκαθυστέρηση, όμως κάποια στιγμή η... μηχανή  -δεν μπορεί- παρά να πάρει εμπρός. Και τότε θα δρομολογηθούν οι διαδικασίες της πραγματικής κάθαρσης. Μέχρι τότε... υπομονή και εγκαρτέρηση.

   Τελικά, όλα γίνονται γιά την καρέκλα της εξουσίας και την κουτάλα του βολέματος και της... «κονόμας», πασπαλισμένα με γλυκοάκουστα λαϊκίστικα φούμαρα περί... εθνικής αξιοπρέπειας και μιάς ελπίδας που όλο έρχεται και τον άφταστο έχει. Κουτόχορτο και σαγή γιά αφελείς και χαχόλους.