Χριστούγεννα και λιτότητα.

Λαϊκισμοί και έννοιες παρεξηγημένες

"Το μυαλό σας και μιά λίρα" 

   Η μοίρα των ανθρώπων καθορίστηκε με την εκδίωξη των πρωτόπλαστων από τον Παράδεισο και την κατάρα που, έκτοτε, συνοδεύει το ανθρώπινο γένος:

  - «Εσύ Αδάμ με κόπο και ιδρώτα θα βγάζεις το ψωμί σου κι εσύ Εύα θα γεννάς τα παιδιά σου με πόνο»!

   Στην εξελικτική πορεία της Ανθρωπότητος, η ανθρώπινη ευφυΐα προσπαθεί να «στρογγυλέψει» την προπατορική κατάρα και ν’ απαλύνει τις συνέπειες της άφευκτης εφαρμογής της. Με τις κοινωνίες, στο διάβα των αιώνων, να σημειώνουν ποικίλα και αντιφατικά αποτελέσματα. Περίοδοι ισχνών αγελάδων διαδέχονται νομοτελειακά τις αντίστοιχες των παχιών και κάποιες από δαύτες, εκμεταλλευόμενες το ευνοϊκό περιβάλλον, την οξύνοια των μελών τους, τη συγκυρία, ή και την εύνοια της τύχης, να σημειώνουν επιτυχία στο σκοπούμενο. Αυτές προοδεύουν, ενώ άλλες καθυστερούν απελπιστικά έως του βαθμού της εξαφάνισής τους από τον ανθρωπογεωγραφικό χάρτη και κάποιες τρίτες φυτοζωούν, φθονούσες και μισούσες τις πρώτες. Παγκόσμιος νόμος χωρίς καμία, απολύτως, εξαίρεση.

   Ο κόπος,  ο μόχθος και ο ανταγωνισμός γιά την επιβίωση αποτελούν τη μοίρα του Ανθρώπου στο αδιάκοπο... «ανηφόρι» του. Φωτεινά διαλλείματα και ανάσες ξεκούρασης οι διάφορες γιορτές που έντεχνα έσπειρε στη ζωή του ο άνθρωπος, με διάφορες προφάσεις, προκειμένου να ξαποστάσει, να αναζωογονηθεί και να πάρει ανάσες γιά τη συνέχιση του ατέρμονος μαρτυρίου που λέγεται ζωή. Ενός μαρτυρίου που στα νεανικά μας χρόνια φαντάζει ως προκλητικό πολύχρωμο όνειρο κατάκτησης της ευτυχίας, καλυμμένο με οράματα, προσδοκίες, στόχους και ελπίδες και στη συνέχεια -προϊόντος του χρόνου- όλα γκριζάρουν, μαζί με τα μαλλιά, και μαραίνονται, σιγά-σιγά, μέσα στη διαπίστωση της ουτοπίας, της ματαιότητος και της απογοήτευσης. Μέχρι να τα καλύψει όλα η σιγή, η ακινησία και η επιστροφή στην ανυπαρξία.

   Η συνειδητοποίηση της ματαιότητος των εγκοσμίων είναι απόλυτα συνδεδεμένη με τις εκάστοτε συνθήκες και την περιρρέουσα ατμόσφαιρα του κάθε ατόμου, το οποίο βιώνει, απελπιστικά μόνο, τη δική του πραγματικότητα. Κάτι σαν γυαλιά ηλίου. Όπου τα φωτεινά δίνουν χρώμα και φως στη ζωή, ενώ τα σκούρα τη σκοτεινιάζουν.

   Τα Χριστούγεννα αποτελούν μία -ίσως τη μεγαλύτερη- όαση χαράς, απόλαυσης, αποφόρτισης και ξεγνοιασιάς στην απέραντη έρημο της κοπιαστικής και σκληρής πραγματικότητος και βιοπάλης. Κάποτε, όταν το ζόρι της καθημερινότητος είναι αντιμετωπίσιμο και η προοπτική του αύριο παλεύεται, αυτές οι οάσεις μπορούν να επιτελέσουν τον σκοπό τους. Όταν όμως ο ζόφος και η ανυπαρξία προοπτικής ορθώνουν τείχη θεόρατα και αξεπέραστα, τότε προβάλλει ολόγλυφα η φενάκη και αναποτελεσματικότητά τους. Όλες οι εφευρισκόμενες από τον άνθρωπο οάσεις καθίστανται ουτοπικές αυθυποβολές. Με τα Χριστούγεννα ίσως την οδυνηρότερη. Πολυφορεμένη επωδός, παραπλανητικό και αναποτελεσματικό ίαμα γιά την μόνιμα πλέον εγκατεστημένη στη χώρα μιζέρια, η οποία αποτελεί την καραμέλα της σκιαμαχίας και του... τέλους της λιτότητος.

  

   Ως γνωστόν «λιτότητα» σημαίνει περιορισμός των δαπανών, απλότητα στην διαβίωση, προσαρμογή στα λίγα. Δηλαδή μία κατάσταση την οποία  ουδείς λογικός άνθρωπος θα επέλεγε ως τρόπο διαβίωσης, πλην ίσως των μοναχών του Αγίου Όρους. Όμως η κατάργηση, θεσμικά, της λιτότητος και η επαναφορά των κοινωνικών λειτουργιών στην προτέρα -και αντίθετης φοράς-  διαβίωση, δηλαδή στην εποχή της αφθονίας και υπερκατανάλωσης -λέγε με «εποχή της αστακομακαρονάδας»- με τους υψηλούς μισθούς και τις μεγάλες συντάξεις, σημαίνει διαθέσιμο χρήμα. Μετρητό και άφθονο! Και κάτι τέτοιο δεν φαίνεται στον ορίζοντα. Ζούμε, κορακιασμένοι από τη δίψα του, με τη μόνιμη χρηματοδότηση από τους... «τοκογλύφους δανειστές», τους οποίους ενώ εκλιπαρούμε ουσιαστικά, προσαρμοζόμενοι πειθήνιοι στις επιταγές τους, στο εσωτερικό τους βρίζουμε και το παίζουμε... σκληροί διαπραγματευτές που τους πολεμούν σαν... άγρια λιοντάρια. Αλλά που στο τέλος πέφτουν... ένδοξα! Ιστορίες γιά αγρίους και χαχόλους.

   Και γιά να τελειώνουμε. Όσο αυτός ο τόπος δεν θα βγάζει από μόνος του δικά του λεφτά, η λιτότητα -προϊόν ολοένα και μεγαλύτερης στενότητος ρευστού- όχι μόνο δεν θα φεύγει, αλλά συνεχώς θα θεριεύει. Και με τον σοσιαλιστικό εσμό -Τζίφρας και σία- στο τιμόνι, λεφτά δεν πρόκειται να βγουν. Οι ιδεοληψίες που θέλουν π.χ. το Ελληνικό -το ακριβότερο οικόπεδο της Ευρώπης- να μην γίνεται εκμεταλλεύσιμη πηγή πλούτου, αλλά να παραμένει οικισμός λαθρομεταναστών και εστία ασχήμιας και μολύνσεως, προκειμένου να μην κερδίσουν και οι επενδυτές, μόνο έξοδο από τη μιζέρια και τη λιτότητα δεν προοιωνίζει. Με τέτοια μυαλά και τέτοιες αγκυλώσεις απλά θα διαχειρίζονται, αναδιανέμοντας, τη φτώχεια μας, οδηγώντας ολοένα και μεγαλύτερες μάζες στην ανεργία, τον αδρανή και αντιπαραγωγικό δημοσιοϋπαλληλισμό και, τελικά, στην απόλυτη εξαθλίωση τη χώρα. Το παράδειγμα της τέως Σοβιετικής Ένωσης, των κρατών της Ανατ. Ευρώπης, της μαοϊκής Κίνας, κ.λπ. είναι πασιφανές. Απορώ πως δεν το βλέπουν οι... ελπιδοφόροι χαχόλοι και οι διάφοροι -κομπλεξικοί ανεγκέφαλοι- οπαδοί του... «να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα»!