Θέσεις - Απόψεις
Στις 19 Μαΐου θα πρέπει να πληρωθεί ένα 10/ετές ομόλογο αξίας 8,5 δις ευρώ.
Αυτό, με απλά λόγια, σημαίνει ότι στις 19 Μαΐου του 2000, δανειστήκαμε κάποιο ποσό, τεράστιο βέβαια και με άγνωστο για τη στήλη επιτόκιο, γιά το οποίο, τώρα, θα πρέπει να καταβάλει η χώρα αυτό το ποσόν.
Πέραν του μηνύματος που δίνει το γεγονός, γιά το πώς και από ποιούς, διαδοχικά, φούσκωσε το χρέος το πρώτο ζητούμενο, σήμερα, είναι τί πρέπει να γίνει, από εδώ και πέρα αφού, όπως λέγεται, μέχρι το τέλος του χρόνου παίρνουν σειρά γιά εξόφληση ακόμη 20 δις. Και, Κύριος οίδε, τί ακολουθεί τα επόμενα χρόνια, καθώς το παιχνίδι συνεχώς χοντραίνει και τα ποσά ανεβαίνουν ιλιγγιωδώς!
Όλοι βιώνουμε τί θυσίες και στερήσεις, τί ταπεινωτικές διαπραγματεύσεις, τί εξευτελιστικούς όρους και τ'ι εθνική διαπόμπευση υφιστάμεθα γιά να μαζέψουμε αυτά τα 8,5 δις. Δηλαδή γιά μιά πρόσκαιρη και ευκαιριακή αναστολή της μοιραίας πτώχευσης. Γιά ν’ αποφύγουμε την ασφυξία σήμερα και να πνιγούμε … αύριο ! Καταλαβαίνετε τί μας περιμένει στο άμεσο μέλλον!
Και το βιολί αυτό θα τραβάει στο διηνεκές μέχρι να μπορέσει η χώρα να αναπτύξει, (όταν και αν), δικές της παραγωγικές δυνάμεις. Να περιορίσει τα δανεικά και να αρχίσει να ροκανίζει το χρέος. Δηλαδή, σαν να λέμε όταν ο ήλιος αρχίσει να βγαίνει από τη δύση!
Πέραν από τις σπασμωδικές, αντιφατικές και αλλοπρόσαλλες κυβερνητικές ανακοινώσεις της πιό ηλίθιας κυβέρνησης που πέρασε από το τόπο, η οποία θέτει μπροστά από οτιδήποτε το πολιτικό κόστος και το ανύπαρκτο πολιτικό της μέλλον, ψάχνοντας να βρει πως θα σερβίρει φαρμάκι με γεύση ζάχαρης, το μόνο που μας έμεινε να κάνουμε είναι το εξής:
Να δηλώσουμε αδυναμία, άρα στάση, πληρωμών και να πάψουμε να αναζητούμε, εναγωνίως και συνεχώς νέα δάνεια, των οποίων οι όροι θα γίνονται, ολοένα και επαχθέστεροι. Προκειμένου να συνεχίζεται το ανώφελο γαϊτανάκι του χρέους. Να δηλώσουμε, ευθαρσώς, αδυναμία συνέχισης αυτής της ματαιότητος και να σπάσουμε το φαύλο κύκλο! Γιά να μπορέσουμε να πάρουμε μιά βαθιά ανάσα, διώχνοντας, προσωρινά, τον εφιαλτικό βρόγχο από το λαιμό μας. Και να προχωρήσουμε σε αναδιαπραγμάτευση του χρέους, αναστέλλοντας κάθε τι κατεπείγον και ασφυκτικό. Εννοείται ότι αυτή η ενέργεια είναι κάκιστη, αλλά οπωσδήποτε λιγότερο καταστροφική από το ανατροφοτούμενο και αέναο κυνήγι της συνέπειας που εξυπηρετεί, πλέον, μόνο τους πιστωτές μας και ξεζουμίζει, συνεχώς και μέχρι τελευταίας ρανίδας αίματος, τον ελληνικό λαό. Εννοείται ότι άμεση συνέπεια θα είναι οι πάσης φύσεως αγορές και πιστωτές να μας κόψουν, μαχαίρι, τη πίστωση.
Ε, και! Θα ξαναγυρίσουμε στις ρίζες μας, στη παράδοσή μας και στη κλειστή οικονομία μας, μέχρι να ανασυνταχτούμε, να αναδιοργανωθούμε και να επανέλθουμε. Θα περάσουμε ένα δύσκολο λούκι, όπως πέρασαν τόσες και τόσες κακοδιοικημένες χώρες, π.χ. Αργεντινή, κ.λπ.
Χωρίς, όμως, το μαχαίρι στο λαιμό και χωρίς τους εκβιασμούς των αγορών. Θα γυρίσουμε, γιά κάποια (αρκετά) χρόνια, στη εσωτερική οικονομία εισάγοντας τα απαραίτητα και πληρώνοντας τοις μετρητοίς. Θα μάθουμε να τρώμε ελληνικά σκόρδα και όχι κινέζικα η αργεντίνικα, ντόπιες πατάτες και όχι γαλλικές, κυπριακές ή αιγυπτιακές. Ε΄, και! Θα στερηθούμε τα λαχανάκια των Βρυξελών και το τυρί το καμαμπέρ. Ε΄, και! Θα ξαναγυρίσουμε στη φέτα! Θα στερηθούμε τα πάσης φύσεως 4Χ4 και τις Mercedes κυκλοφορώντας με τις συγκοινωνίες ή και τα πόδια. Ε΄, και! Θα πίνουμε το φραπεδάκι μας σπίτι, πάμφθηνα, και όχι αραχτοί στο Κολωνάκι με 7 ευρώ. Ε΄, και! Θα μαζεύουμε τα πορτοκάλια, τα ροδάκινα, τα βερίκοκα μόνοι μας και δεν θα τα αφήνουμε να σαπίζουν στα δέντρα γιά να παίρνουμε, άκοπα, την επιδότηση. Ε΄, και! Και εννοείται ότι «σουσουδισμοί» και σνομπισμοί με σινιέ και άλλες ματαιοδοξίες της επίδειξης, τέρμα. Τέρμα! Τέρμα το life style και οι εξαλλότητες των σαχλών πρωινάδικων και των εμετικών μεταμεσημβρινών εκπομπών όπου καρακραγμένες «αδελφές» και σαχλές χαζοχαρούμενες ψευτοξανθές προπαγανδίζουν αποχαυνωτικά και μηδενιστικά πρότυπα ζωής και κοινωνικής λειτουργίας. Τα μυαλά, ξανά, μέσα στα κεφάλια και στρώσιμο στη σοβαρή δουλειά. Τέρμα ο μηδενιστικός συβαριτισμός.
Γιατί καλά είναι τα μεταξωτά βρακιά αλλά απαιτούν και επιδέξιους κ… ους! Και οι δικοί μας αποδείχτηκαν εντελώς αδέξιοι. Με αποτέλεσμα όχι μόνο να χάσουμε και τα βαμβακερά αλλά να μείνουν εντελώς ακάλυπτοι, έρμαιοι στις διαθέσεις των πάσης φύσεως «παιδεραστών» των αγορών, των spreads και λοιπών κερδοσκόπων.
Αλλά, πρώτα από όλα ο τόπος χρειάζεται σοβαρή, στιβαρή και υπεύθυνη κυβέρνηση.
Το σημερινό πολιτικό σύστημα απέτυχε τελείως, δεν μπορεί να δώσει μιά τέτοια και χρειάζεται σαρωτικό ξήλωμα. Στα σκουπίδια, στο πυρ το εξώτερο, στο διάβολο… κι ακόμη παραπέρα! Ελάχιστα ικανά και έντιμα στελέχη μπορούν να χρησιμοποιηθούν (π.χ. Αλ. Παπαδόπουλος, Λοβέρδος, Χατζηδάκης, Παπαληγούρας, Κεφαλογιάννης και κάποιοι άλλοι που μου διαφεύγουν τώρα τα ονόματά τους). Ήρθε η ώρα των τεχνοκρατών. Η ώρα του Γιαννίτση, του Μητρόπουλου, του Ρωμανιά και, κυρίως, θυμηθείτε το όνομα και την ώρα που το διαβάζετε. Του Ανδρέα Βγενόπουλου! Είναι ο άνθρωπος που ξέρει να κάνει παραγωγική μιά επιχείρηση ικανοποιώντας, ταυτόχρονα, και τους υπαλλήλους της.
Γιατί την ώρα, αυτή η χώρα χρειάζεται υπηρεσιακή κυβέρνηση απαρτιζόμενη από σοβαρούς και υπεύθυνους ανθρώπους και όχι κοριτσόπουλα με σπορτέξ και σακίδια στη πλάτη που αιθεροβατούν, σαν τη Μαίρη Πόππινς. Όχι οινόφλυγες και αμετροεπείς κοιλαράδες και άλλες πολιτικές ασημαντότητες που, άπειροι όντες, κάνουν το διδακτορικό τους στη πλάτη μας. Και πάνω απ’ όλα απαιτείται τιμονιέρης με κότσια. Ένας κοφτός, στιβαρός manager με ξεκάθαρες ιδέες, λιτές και σταράτες κουβέντες και όχι ένα άτονο και άνευρο, γλυκανάλατο και ματαιόδοξο, αρνούμενο να ενηλικιωθεί παιδάριο, τύπου Άβερελ Ντάλτον, που διαβάζει ακόμη και τ’ όνομά του.
Όσο χάνεται χρόνος προς κάθε άλλη κατεύθυνση τόσο το χειρότερο γιά τον τόπο.
Στις 19 Μαΐου θα πρέπει να πληρωθεί ένα 10/ετές ομόλογο αξίας 8,5 δις ευρώ.
Αυτό, με απλά λόγια, σημαίνει ότι στις 19 Μαΐου του 2000, δανειστήκαμε κάποιο ποσό, τεράστιο βέβαια και με άγνωστο για τη στήλη επιτόκιο, γιά το οποίο, τώρα, θα πρέπει να καταβάλει η χώρα αυτό το ποσόν.
Πέραν του μηνύματος που δίνει το γεγονός, γιά το πώς και από ποιούς, διαδοχικά, φούσκωσε το χρέος το πρώτο ζητούμενο, σήμερα, είναι τί πρέπει να γίνει, από εδώ και πέρα αφού, όπως λέγεται, μέχρι το τέλος του χρόνου παίρνουν σειρά γιά εξόφληση ακόμη 20 δις. Και, Κύριος οίδε, τί ακολουθεί τα επόμενα χρόνια, καθώς το παιχνίδι συνεχώς χοντραίνει και τα ποσά ανεβαίνουν ιλιγγιωδώς!
Όλοι βιώνουμε τί θυσίες και στερήσεις, τί ταπεινωτικές διαπραγματεύσεις, τί εξευτελιστικούς όρους και τ'ι εθνική διαπόμπευση υφιστάμεθα γιά να μαζέψουμε αυτά τα 8,5 δις. Δηλαδή γιά μιά πρόσκαιρη και ευκαιριακή αναστολή της μοιραίας πτώχευσης. Γιά ν’ αποφύγουμε την ασφυξία σήμερα και να πνιγούμε … αύριο ! Καταλαβαίνετε τί μας περιμένει στο άμεσο μέλλον!
Και το βιολί αυτό θα τραβάει στο διηνεκές μέχρι να μπορέσει η χώρα να αναπτύξει, (όταν και αν), δικές της παραγωγικές δυνάμεις. Να περιορίσει τα δανεικά και να αρχίσει να ροκανίζει το χρέος. Δηλαδή, σαν να λέμε όταν ο ήλιος αρχίσει να βγαίνει από τη δύση!
Πέραν από τις σπασμωδικές, αντιφατικές και αλλοπρόσαλλες κυβερνητικές ανακοινώσεις της πιό ηλίθιας κυβέρνησης που πέρασε από το τόπο, η οποία θέτει μπροστά από οτιδήποτε το πολιτικό κόστος και το ανύπαρκτο πολιτικό της μέλλον, ψάχνοντας να βρει πως θα σερβίρει φαρμάκι με γεύση ζάχαρης, το μόνο που μας έμεινε να κάνουμε είναι το εξής:
Να δηλώσουμε αδυναμία, άρα στάση, πληρωμών και να πάψουμε να αναζητούμε, εναγωνίως και συνεχώς νέα δάνεια, των οποίων οι όροι θα γίνονται, ολοένα και επαχθέστεροι. Προκειμένου να συνεχίζεται το ανώφελο γαϊτανάκι του χρέους. Να δηλώσουμε, ευθαρσώς, αδυναμία συνέχισης αυτής της ματαιότητος και να σπάσουμε το φαύλο κύκλο! Γιά να μπορέσουμε να πάρουμε μιά βαθιά ανάσα, διώχνοντας, προσωρινά, τον εφιαλτικό βρόγχο από το λαιμό μας. Και να προχωρήσουμε σε αναδιαπραγμάτευση του χρέους, αναστέλλοντας κάθε τι κατεπείγον και ασφυκτικό. Εννοείται ότι αυτή η ενέργεια είναι κάκιστη, αλλά οπωσδήποτε λιγότερο καταστροφική από το ανατροφοτούμενο και αέναο κυνήγι της συνέπειας που εξυπηρετεί, πλέον, μόνο τους πιστωτές μας και ξεζουμίζει, συνεχώς και μέχρι τελευταίας ρανίδας αίματος, τον ελληνικό λαό. Εννοείται ότι άμεση συνέπεια θα είναι οι πάσης φύσεως αγορές και πιστωτές να μας κόψουν, μαχαίρι, τη πίστωση.
Ε, και! Θα ξαναγυρίσουμε στις ρίζες μας, στη παράδοσή μας και στη κλειστή οικονομία μας, μέχρι να ανασυνταχτούμε, να αναδιοργανωθούμε και να επανέλθουμε. Θα περάσουμε ένα δύσκολο λούκι, όπως πέρασαν τόσες και τόσες κακοδιοικημένες χώρες, π.χ. Αργεντινή, κ.λπ.
Χωρίς, όμως, το μαχαίρι στο λαιμό και χωρίς τους εκβιασμούς των αγορών. Θα γυρίσουμε, γιά κάποια (αρκετά) χρόνια, στη εσωτερική οικονομία εισάγοντας τα απαραίτητα και πληρώνοντας τοις μετρητοίς. Θα μάθουμε να τρώμε ελληνικά σκόρδα και όχι κινέζικα η αργεντίνικα, ντόπιες πατάτες και όχι γαλλικές, κυπριακές ή αιγυπτιακές. Ε΄, και! Θα στερηθούμε τα λαχανάκια των Βρυξελών και το τυρί το καμαμπέρ. Ε΄, και! Θα ξαναγυρίσουμε στη φέτα! Θα στερηθούμε τα πάσης φύσεως 4Χ4 και τις Mercedes κυκλοφορώντας με τις συγκοινωνίες ή και τα πόδια. Ε΄, και! Θα πίνουμε το φραπεδάκι μας σπίτι, πάμφθηνα, και όχι αραχτοί στο Κολωνάκι με 7 ευρώ. Ε΄, και! Θα μαζεύουμε τα πορτοκάλια, τα ροδάκινα, τα βερίκοκα μόνοι μας και δεν θα τα αφήνουμε να σαπίζουν στα δέντρα γιά να παίρνουμε, άκοπα, την επιδότηση. Ε΄, και! Και εννοείται ότι «σουσουδισμοί» και σνομπισμοί με σινιέ και άλλες ματαιοδοξίες της επίδειξης, τέρμα. Τέρμα! Τέρμα το life style και οι εξαλλότητες των σαχλών πρωινάδικων και των εμετικών μεταμεσημβρινών εκπομπών όπου καρακραγμένες «αδελφές» και σαχλές χαζοχαρούμενες ψευτοξανθές προπαγανδίζουν αποχαυνωτικά και μηδενιστικά πρότυπα ζωής και κοινωνικής λειτουργίας. Τα μυαλά, ξανά, μέσα στα κεφάλια και στρώσιμο στη σοβαρή δουλειά. Τέρμα ο μηδενιστικός συβαριτισμός.
Γιατί καλά είναι τα μεταξωτά βρακιά αλλά απαιτούν και επιδέξιους κ… ους! Και οι δικοί μας αποδείχτηκαν εντελώς αδέξιοι. Με αποτέλεσμα όχι μόνο να χάσουμε και τα βαμβακερά αλλά να μείνουν εντελώς ακάλυπτοι, έρμαιοι στις διαθέσεις των πάσης φύσεως «παιδεραστών» των αγορών, των spreads και λοιπών κερδοσκόπων.
Αλλά, πρώτα από όλα ο τόπος χρειάζεται σοβαρή, στιβαρή και υπεύθυνη κυβέρνηση.
Το σημερινό πολιτικό σύστημα απέτυχε τελείως, δεν μπορεί να δώσει μιά τέτοια και χρειάζεται σαρωτικό ξήλωμα. Στα σκουπίδια, στο πυρ το εξώτερο, στο διάβολο… κι ακόμη παραπέρα! Ελάχιστα ικανά και έντιμα στελέχη μπορούν να χρησιμοποιηθούν (π.χ. Αλ. Παπαδόπουλος, Λοβέρδος, Χατζηδάκης, Παπαληγούρας, Κεφαλογιάννης και κάποιοι άλλοι που μου διαφεύγουν τώρα τα ονόματά τους). Ήρθε η ώρα των τεχνοκρατών. Η ώρα του Γιαννίτση, του Μητρόπουλου, του Ρωμανιά και, κυρίως, θυμηθείτε το όνομα και την ώρα που το διαβάζετε. Του Ανδρέα Βγενόπουλου! Είναι ο άνθρωπος που ξέρει να κάνει παραγωγική μιά επιχείρηση ικανοποιώντας, ταυτόχρονα, και τους υπαλλήλους της.
Γιατί την ώρα, αυτή η χώρα χρειάζεται υπηρεσιακή κυβέρνηση απαρτιζόμενη από σοβαρούς και υπεύθυνους ανθρώπους και όχι κοριτσόπουλα με σπορτέξ και σακίδια στη πλάτη που αιθεροβατούν, σαν τη Μαίρη Πόππινς. Όχι οινόφλυγες και αμετροεπείς κοιλαράδες και άλλες πολιτικές ασημαντότητες που, άπειροι όντες, κάνουν το διδακτορικό τους στη πλάτη μας. Και πάνω απ’ όλα απαιτείται τιμονιέρης με κότσια. Ένας κοφτός, στιβαρός manager με ξεκάθαρες ιδέες, λιτές και σταράτες κουβέντες και όχι ένα άτονο και άνευρο, γλυκανάλατο και ματαιόδοξο, αρνούμενο να ενηλικιωθεί παιδάριο, τύπου Άβερελ Ντάλτον, που διαβάζει ακόμη και τ’ όνομά του.
Όσο χάνεται χρόνος προς κάθε άλλη κατεύθυνση τόσο το χειρότερο γιά τον τόπο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου