Θέσεις - Απόψεις
Τα κόμματα, γιά ίδιον πολιτικό όφελος, παρουσιάζουν τα πράγματα με τη δική τους εκδοχή. Και το μεγαλύτερο μέρος του λαού, αποσβολωμένο και πελαγωμένο, αμύητο από υψηλές και περίπλοκες οικονομικές έννοιες παραπλανάται και αποπροσανατολίζεται. Και αντιδρά, επί του παρόντος, με βάση τις μέχρι τώρα πολιτικές του πεποιθήσεις και τις κομματικές του αγκυλώσεις. Άρα λάθος !
Ακούγεται, και είναι γεγονός, ότι τα προσεχή 2- 3 χρόνια οι δανειακές ανάγκες της χώρας θα είναι, συνολικά, της τάξεως των 150 δις ευρώ. Όταν το συνολικό δημόσιο χρέος, μαζί με τα φετινά δάνεια θα έχει ξεπεράσει τα 340 δις. Και εξυπονοείται ότι, του λοιπού, λόγω ΔΝΤ, τέρμα η κακοδιοίκηση και οι ρεμούλες.
Από τα νούμερα αυτά αναδύεται μιά μεγάλη αλήθεια. Ότι, δηλαδή, το μεγάλο - το εγκληματικά μεγάλο - λάθος που οδήγησε τη χώρα σ΄ αυτό το σημείο της υπερχρέωσης, της χρεοκοπίας και της, ως εκ τούτου, μείωσης της εθνικής της κυριαρχίας είναι η, μεταπολιτευτικά, οικοδόμηση ενός διεφθαρμένου συστήματος διακυβέρνησης και δημόσιας διοίκησης. Φοβερά χρηματοβόρο, σπάταλο, αντιπαραγωγικό, γραφειοκρατικό και κοντόφθαλμο. Πέρα από τις αντοχές και τις δυνατότητες της πραγματικής οικονομίας της Ελλάδος. Ένα σύστημα στηριγμένο στις πελατειακές σχέσεις, το κομματισμό, το φαβοριτισμό, την ήσσονα προσπάθεια, το «δε βαριέσαι», το βόλεμα, τη διαφθορά. Γενικά, στα μέτρα της παλαιάς κουτοπόνηρης πρακτικής του «ο πελάτης έχει πάντα δίκιο»! Με πλήρη αδιαφορία και περιφρόνηση γιά το πραγματικό συμφέρον και το μέλλον του τόπου.
Βρήκαμε και τη παχιά αγελάδα της Ε. Ε. και στρογγυλοκαθίσαμε απάνω της, συμπληρώνοντας, πέραν από τη διασπάθιση των επιδοτήσεων, το κάθε έλλειμμα που δημιουργούσε η άφρων «καλοπέρασή» μας και η παράλογη λογική των «κεκτημένων δικαιωμάτων» με αφειδή δανεισμό, τα προϊόντα του οποίου έπεφταν στο Καιάδα της κατανάλωσης και της σπατάλης.
Όμως όλες αυτές οι καιροσκοπικές αμαρτωλές πολιτικές επιλογές πληρώνονται κάποτε. Δηλαδή τώρα! Μαζί με τη λήξη των σχετικών ομολόγων και τη γιγάντωση των αναγκών που αβασάνιστα κατασκευάσαμε.
Δυστυχώς η χώρα βαδίζει, ξυπόλητη, σ΄ ένα αχανές ναρκοπέδιο που της έστησαν οι κυβερνήσεις της με τις ανεύθυνες πολιτικές των τελευταίων 30 χρόνων.
Πρέπει να το πάρουμε απόφαση και να προετοιμαστούμε ψυχολογικά σωστά παρά τις, ανόητα, αισιόδοξες εξαγγελίες των δραστών αυτής της κατάστασης που εξακολουθούν να ψεύδονται αλληλοκατηγορούμενοι και να σπέρνουν φρούδες ελπίδες. Η γνώση της αλήθειας ποτέ δεν έβλαψε. Και, εν προκειμένω, στηρίζεται στη λογική των αριθμών. Και καλόν είναι να τη συνειδητοποιήσουμε όλοι.
Ο τόπος είναι χωμένος σ’ ένα φαύλο κύκλο ανατροφοδοτούμενων ελλειμμάτων και χρεών από τον οποίο δεν θα βγούμε ούτε σε 100 χρόνια!
Με συσσωρευμένο ένα αστρονομικό χρέος γιά το οποίο όλες οι αιματηρές θυσίες και προγράμματα λιτότητας γίνονται, όχι γιά να μειωθεί, αλλά γιά να περιοριστεί ο ρυθμός αυξήσεώς του. Έτσι η ιστορία μοιάζει με το να κυνηγάμε ένα λεωφορείο το οποίο δεν το φτάνουμε αλλά, απλώς, προσπαθούμε να απομακρύνεται, κατά το δυνατόν, λιγότερο γρήγορα! Και όλη η άγρια λιτότητα που μας περιμένει, τη προσεχή πενταετία, είναι γιά να καταφέρουμε να διατηρήσουμε σταθερή την απόσταση που μας χωρίζει από το λεωφορείο! Ζήσε Μάη μου!
Αυτά δεν τα γράφω γιά να σας μαυρίσω περισσότερο τη ψυχή αλλά γιά να σας προσγειώσω στη πραγματικότητα. Κι ας μην σπεύσουν οι εργολάβοι της αισιοδοξίας να με διαψεύσουν και να με χαρακτηρίσουν, χαζοχαρούμενα, «καταστροφολόγο» γιατί κάτι τέτοιες «υπεραισιόδοξες» παρωπιδιασμένες νοοτροπίες μας οδήγησαν στο γκρεμό!
Γιά να προφτάσουμε το λεωφορείο, δηλαδή να μηδενίσουμε το χρέος μας ή, έστω, να το φέρουμε στα ανεκτά πλαίσια των άλλων ευρωπαϊκών εταίρων, θα πρέπει να δημιουργήσουμε πλεονασματικούς προϋπολογισμούς. Δηλαδή ν' αρχίσουμε να παράγουμε περισσότερα απ’ όσα ξοδεύουμε. Και το περίσσευμα αυτό να το εξάγουμε και να εισπράττουμε χρήματα. Απλά πράγματα! Όμως και πολύ δύσκολα, συνάμα, γιατί προϋποθέτουν, πάνω απ’ όλα, αλλαγή νοοτροπίας που είναι και το πρώτο ζητούμενο.
Θα πρέπει να μάθουμε δουλεύουμε περισσότερο, να παράγουμε περισσότερα και να γίνουμε ανταγωνιστικοί, σε ποιότητα και τιμές. Το βρίσκετε εύκολο; Εγώ καθόλου, εκτός κι αν αλλάξουμε μυαλά! Χαιρετίσματα! Αυτό θα μπορέσει να συμβεί, ίσως και αν, όταν τα εγγόνια μας θα έχουν γίνει παππούδες!
Μόνη μας ελπίδα λοιπόν, κατά το ουδέν κακόν αμιγές καλού, το ΔΝΤ! Μήπως και μας συνετίσει!
Οποία κατάντια……
ΥΓ. Και μέσα στο πόνο και το μαύρο μας το χάλι, να βγαίνει ο κ. Αλαβάνος και να ζητεί "απαγόρευση εξόδου" από τη χώρα των κ. κ. Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου!
Και λίγο πριν φαινόταν μιά χαρά ο άνθρωπος!
Είδατε τί είμαστε; Ένα τίποτα είμαστε! Αρκεί ένα "τσακ" και σου στρίβει η βίδα! Κρίμα στο παλικάρι. Να δούμε που θα του κάτσει η μπίλια! Μεγαλέξαντρος, Ναπολέων ή ... Λένιν! Ποντάρω στον τρίτο!
Τα κόμματα, γιά ίδιον πολιτικό όφελος, παρουσιάζουν τα πράγματα με τη δική τους εκδοχή. Και το μεγαλύτερο μέρος του λαού, αποσβολωμένο και πελαγωμένο, αμύητο από υψηλές και περίπλοκες οικονομικές έννοιες παραπλανάται και αποπροσανατολίζεται. Και αντιδρά, επί του παρόντος, με βάση τις μέχρι τώρα πολιτικές του πεποιθήσεις και τις κομματικές του αγκυλώσεις. Άρα λάθος !
Ακούγεται, και είναι γεγονός, ότι τα προσεχή 2- 3 χρόνια οι δανειακές ανάγκες της χώρας θα είναι, συνολικά, της τάξεως των 150 δις ευρώ. Όταν το συνολικό δημόσιο χρέος, μαζί με τα φετινά δάνεια θα έχει ξεπεράσει τα 340 δις. Και εξυπονοείται ότι, του λοιπού, λόγω ΔΝΤ, τέρμα η κακοδιοίκηση και οι ρεμούλες.
Από τα νούμερα αυτά αναδύεται μιά μεγάλη αλήθεια. Ότι, δηλαδή, το μεγάλο - το εγκληματικά μεγάλο - λάθος που οδήγησε τη χώρα σ΄ αυτό το σημείο της υπερχρέωσης, της χρεοκοπίας και της, ως εκ τούτου, μείωσης της εθνικής της κυριαρχίας είναι η, μεταπολιτευτικά, οικοδόμηση ενός διεφθαρμένου συστήματος διακυβέρνησης και δημόσιας διοίκησης. Φοβερά χρηματοβόρο, σπάταλο, αντιπαραγωγικό, γραφειοκρατικό και κοντόφθαλμο. Πέρα από τις αντοχές και τις δυνατότητες της πραγματικής οικονομίας της Ελλάδος. Ένα σύστημα στηριγμένο στις πελατειακές σχέσεις, το κομματισμό, το φαβοριτισμό, την ήσσονα προσπάθεια, το «δε βαριέσαι», το βόλεμα, τη διαφθορά. Γενικά, στα μέτρα της παλαιάς κουτοπόνηρης πρακτικής του «ο πελάτης έχει πάντα δίκιο»! Με πλήρη αδιαφορία και περιφρόνηση γιά το πραγματικό συμφέρον και το μέλλον του τόπου.
Βρήκαμε και τη παχιά αγελάδα της Ε. Ε. και στρογγυλοκαθίσαμε απάνω της, συμπληρώνοντας, πέραν από τη διασπάθιση των επιδοτήσεων, το κάθε έλλειμμα που δημιουργούσε η άφρων «καλοπέρασή» μας και η παράλογη λογική των «κεκτημένων δικαιωμάτων» με αφειδή δανεισμό, τα προϊόντα του οποίου έπεφταν στο Καιάδα της κατανάλωσης και της σπατάλης.
Όμως όλες αυτές οι καιροσκοπικές αμαρτωλές πολιτικές επιλογές πληρώνονται κάποτε. Δηλαδή τώρα! Μαζί με τη λήξη των σχετικών ομολόγων και τη γιγάντωση των αναγκών που αβασάνιστα κατασκευάσαμε.
Δυστυχώς η χώρα βαδίζει, ξυπόλητη, σ΄ ένα αχανές ναρκοπέδιο που της έστησαν οι κυβερνήσεις της με τις ανεύθυνες πολιτικές των τελευταίων 30 χρόνων.
Πρέπει να το πάρουμε απόφαση και να προετοιμαστούμε ψυχολογικά σωστά παρά τις, ανόητα, αισιόδοξες εξαγγελίες των δραστών αυτής της κατάστασης που εξακολουθούν να ψεύδονται αλληλοκατηγορούμενοι και να σπέρνουν φρούδες ελπίδες. Η γνώση της αλήθειας ποτέ δεν έβλαψε. Και, εν προκειμένω, στηρίζεται στη λογική των αριθμών. Και καλόν είναι να τη συνειδητοποιήσουμε όλοι.
Ο τόπος είναι χωμένος σ’ ένα φαύλο κύκλο ανατροφοδοτούμενων ελλειμμάτων και χρεών από τον οποίο δεν θα βγούμε ούτε σε 100 χρόνια!
Με συσσωρευμένο ένα αστρονομικό χρέος γιά το οποίο όλες οι αιματηρές θυσίες και προγράμματα λιτότητας γίνονται, όχι γιά να μειωθεί, αλλά γιά να περιοριστεί ο ρυθμός αυξήσεώς του. Έτσι η ιστορία μοιάζει με το να κυνηγάμε ένα λεωφορείο το οποίο δεν το φτάνουμε αλλά, απλώς, προσπαθούμε να απομακρύνεται, κατά το δυνατόν, λιγότερο γρήγορα! Και όλη η άγρια λιτότητα που μας περιμένει, τη προσεχή πενταετία, είναι γιά να καταφέρουμε να διατηρήσουμε σταθερή την απόσταση που μας χωρίζει από το λεωφορείο! Ζήσε Μάη μου!
Αυτά δεν τα γράφω γιά να σας μαυρίσω περισσότερο τη ψυχή αλλά γιά να σας προσγειώσω στη πραγματικότητα. Κι ας μην σπεύσουν οι εργολάβοι της αισιοδοξίας να με διαψεύσουν και να με χαρακτηρίσουν, χαζοχαρούμενα, «καταστροφολόγο» γιατί κάτι τέτοιες «υπεραισιόδοξες» παρωπιδιασμένες νοοτροπίες μας οδήγησαν στο γκρεμό!
Γιά να προφτάσουμε το λεωφορείο, δηλαδή να μηδενίσουμε το χρέος μας ή, έστω, να το φέρουμε στα ανεκτά πλαίσια των άλλων ευρωπαϊκών εταίρων, θα πρέπει να δημιουργήσουμε πλεονασματικούς προϋπολογισμούς. Δηλαδή ν' αρχίσουμε να παράγουμε περισσότερα απ’ όσα ξοδεύουμε. Και το περίσσευμα αυτό να το εξάγουμε και να εισπράττουμε χρήματα. Απλά πράγματα! Όμως και πολύ δύσκολα, συνάμα, γιατί προϋποθέτουν, πάνω απ’ όλα, αλλαγή νοοτροπίας που είναι και το πρώτο ζητούμενο.
Θα πρέπει να μάθουμε δουλεύουμε περισσότερο, να παράγουμε περισσότερα και να γίνουμε ανταγωνιστικοί, σε ποιότητα και τιμές. Το βρίσκετε εύκολο; Εγώ καθόλου, εκτός κι αν αλλάξουμε μυαλά! Χαιρετίσματα! Αυτό θα μπορέσει να συμβεί, ίσως και αν, όταν τα εγγόνια μας θα έχουν γίνει παππούδες!
Μόνη μας ελπίδα λοιπόν, κατά το ουδέν κακόν αμιγές καλού, το ΔΝΤ! Μήπως και μας συνετίσει!
Οποία κατάντια……
ΥΓ. Και μέσα στο πόνο και το μαύρο μας το χάλι, να βγαίνει ο κ. Αλαβάνος και να ζητεί "απαγόρευση εξόδου" από τη χώρα των κ. κ. Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου!
Και λίγο πριν φαινόταν μιά χαρά ο άνθρωπος!
Είδατε τί είμαστε; Ένα τίποτα είμαστε! Αρκεί ένα "τσακ" και σου στρίβει η βίδα! Κρίμα στο παλικάρι. Να δούμε που θα του κάτσει η μπίλια! Μεγαλέξαντρος, Ναπολέων ή ... Λένιν! Ποντάρω στον τρίτο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου