Επικαιρότης
Ξεκινάμε από τις μεγαλοστομίες. Τις κόκκινες γραμμές, τα τρία «δεν» και τις άλλες παπαρδέλες του, κατά τα λοιπά, συμπαθούς υπουργού της (όπως καταντήσαμε)«διά βίου Εργασίας», του κ. Ανδρ. Λοβέρδου : «Δεν μειώνονται οι συντάξεις, δεν αυξάνονται τα όρια ηλικίας, δεν αλλάζει ο τρόπος υπολογισμού των συντάξεων» !
Μεγαλύτερη κωλοτούμπα και χαρακτηριστικότερη στροφή κατά 180 μοίρες δεν έγινε, τόσο εμφανώς και τόσο κατηγορηματικά, σε καμία από τις «δεσμεύσεις» του διψασμένου γιά, παντί τρόπω και πάση θυσία, πρωθυπουργία κ. Παπανδρέου !
Όμως η ουσία είναι η ανίχνευση, γνώση και γνωστοποίηση του προβλήματος στη πραγματική του βάση. Η στήλη το επιχειρεί με όση διαθέτει τεχνοκρατική συγκρότηση και αμερόληπτη διάθεση πέρα από λαϊκισμούς και προκαταλήψεις.
Η βάση κάθε ασφαλιστικού συστήματος στηρίζεται στη κάτωθι φιλοσοφία :
Κάθε εργαζόμενη κοινωνική ομάδα συνεισφέρει τμήμα των αποδοχών της, ποσά που αθροίζονται μαζί με κάποια ανάλογα των αποδεκτών της εργασίας της ομάδος αυτής (εργοδότες, πελάτες, κλπ.) και, ενδεχομένως, κρατική συμμετοχή. Τα συγκεντρωνόμενα κεφάλαια τα διαχειρίζονται ειδικά ασφαλιστικά ταμεία, ιδρυόμενα προς τούτο, με στόχο τη διαφύλαξη και, ει δυνατόν, με κατάλληλες επενδύσεις, το αυγάτισμά τους.
Από τα κεφάλαια αυτά χρηματοδοτείται η υγειονομική περίθαλψη των ασφαλισμένων – μελών κάθε τέτοιας κοινωνικής ομάδος και εξασφαλίζεται η συνταξιοδότησή τους όταν αυτά εξέρχονται, απόμαχοι πλέον, από την αγορά εργασίας.
Βασικό στοιχείο ευεξίας ενός ασφαλιστικού ταμείου είναι η σχέση εργαζομένων προς συνταξιούχους, καθ’ όσον οι πρώτοι πληρώνουν και οι δεύτεροι εισπράττουν και, εννοείται ότι, όσο περισσότεροι εργαζόμενοι αντιστοιχούν σε κάθε συνταξιούχο, τόσο υγιέστερο λογίζεται το ταμείο. Επίσης καθοριστικό ρόλο παίζει και το ύψος των εισφορών των εργαζομένων, κάτι που επίσης συναρτάται με τη προηγούμενη σχέση. Όσο περισσότεροι οι εργαζόμενοι ασφαλισμένοι, τόσο λιγότερες οι εισφορές γιά το ίδιο αποτέλεσμα.
Τις οικονομικές σχέσεις και αναλογίες τις κανονίζουν ειδικές μελέτες που λέγονται «αναλογιστικές» οι οποίες και πρέπει να καθοδηγούν το καθορισμό των εισφορών και συντάξεων και την, εν γένει, ασφαλιστική πολιτική του ταμείου. Αποτελούν, με άλλα λόγια, το «μπούσουλα» του ταμείου. Και εννοείται ότι τα, σύμφωνα με τα προηγούμενα, λεγόμενα υγιή η «ευγενή» ταμεία εξασφαλίζουν γιά τα μέλη τους ικανοποιητικές συνθήκες ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και αξιοπρεπές επίπεδο συντάξεων.
Αυτά ως προς την ουσία του όρου «κοινωνική ασφάλεια» και των ιδανικών όρων λειτουργίας του συστήματος.
Τι γίνεται όμως στη πράξη. Απλά, αυτό που λέμε, το «έλα να δεις» ! !
Κατ’ αρχήν η κάθε κυβέρνηση, οσμιζομένη χρήμα απλώνει το χέρι της ποικιλοτρόπως και, εκμεταλλευόμενη τα αποθεματικά των ταμείων, κάνει βολικούς γι’ αυτήν χειρισμούς και «παίζει» διάφορα, ψηφοθηρικά κυρίως, παιχνίδια.
Όλες οι μεταπολεμικές κυβερνήσεις αμάρτησαν, επί του προκειμένου.
Άλλες δέσμευσαν τμήμα των αποθεματικών των ταμείων, άτοκα η χαμηλότοκα, μειώνοντας τη δυνατότητα αξιοποίησης των κεφαλαίων τους, άλλες ενέταξαν ως μέλη, άκριτα κι αδικαιολόγητα, στίφη ασχέτων και μηδέποτε συνεισφερόντων σ’ αυτά ομάδων, με αποτέλεσμα την υποβάθμιση η και την εξαθλίωση των ταμείων και τη μετατροπή τους από ανθηρά σε προβληματικά ( π.χ. ΝΑΤ και Ρωσοπόντιοι, υπομηχανικοί στο ΤΣΜΕΔΕ, κλπ. ).
Προϊόντος του χρόνου και με τη θεαματική αύξηση των μεγεθών γιγαντώνονται και τα προβλήματα. Κατά τη λαϊκή έκφραση, «μεγάλα καράβια, μεγάλες φουρτούνες».
Ο φαύλος συνδικαλισμός, οι διορισμένες κομματικές διοικήσεις (όπου κυριαρχούν τα πάσης φύσεως «λαμόγια») διέλυσαν το σύμπαν. Θέλεις με τις κομπίνες στο Χρηματιστήριο, θέλεις με τα «δομημένα» ομόλογα ( πού, μάλλον, γιά «γα…..να» πρόκειται, με το συμπάθιο !), θέλεις με πλήθος άλλες, άγνωστες εισέτι, λοβιτούρες, τα ταμεία πάτωσαν !
Η μόνη σωστή, ντόμπρα και σταράτη κουβέντα που εκστομίστηκε από μέλος αυτής της κυβέρνησης είναι η ιστορική ρήση Λοβέρδου.
- Δεν υπάρχει σάλιο !
Ότι άλλο δυσμενές πρέπει να λεχθεί στο λαό, περιτυλίγεται στο χρυσόχαρτο του λαϊκισμού, του μισόλογου, της εξαπάτησης, της πάσας των ευθυνών αλλού, του πολιτικού κόστους και της επίγνωσης ότι οι δέκτες είναι εντελώς ανεγκέφαλοι, κατάλληλα «αποπλυμένοι» και λοβοτομημένοι από τους κεκράχτες των καναλιών.
Η γνωστή τρικούπειος ρήση, «δυστυχώς επτωχεύσαμεν» ισχύει, πέρα για πέρα, και αντικατοπτρίζεται πεντακάθαρα στο χάλι των ασφαλιστικών ταμείων. Μόνον ανόητοι, αιθεροβάμονες και κομματικά φερέφωνα δεν μπορούν να δουν και αντιληφθούν τη πραγματικότητα.
Γι’ αυτό ας βάλλουμε καλά στο μυαλό μας, τους τρεις πραγματικούς πυλώνες της μελλοντικής δομής του προσεχούς ασφαλιστικού μας συστήματος :
« Μεγαλύτερη διάρκεια εργασίας, περισσότερες ασφαλιστικές εισφορές, λιγότερη σύνταξη ».
Και αφήστε τον ανέκαθεν λαλίστατο, τέως εργατοπατέρα και νυν «Ηρακλέα» του νέου συστήματος κ. Κουτρουμάνη να λέει ότι θέλει, κάνοντας γαργάρα τις παλιές του προοδευτικές φαεινές ιδέες και τους συνδικαλιστικούς του αγώνες. Ήδη τους εξαργύρωσε πλουσιοπάροχα. Τι ανάγκη έχει πλέον.
Η ουσία είναι ότι τα λεφτά φαγώθηκαν σε ρεμούλες και σπατάλες, τα αποθεματικά των ταμείων εξανεμίστηκαν, η διαφθορά έχει διαποτίσει μέχρι το νωτιαίο μυελό κάθε τμήμα της δημόσιας διοίκησης και κάθε ιστό που διαχειρίστηκε η διαχειρίζεται δημόσιο χρήμα.
Οπότε γιά να χρησιμοποιήσω ιατρικούς όρους :
- Ο Θεός να βάλει το χέρι του !
Ξεκινάμε από τις μεγαλοστομίες. Τις κόκκινες γραμμές, τα τρία «δεν» και τις άλλες παπαρδέλες του, κατά τα λοιπά, συμπαθούς υπουργού της (όπως καταντήσαμε)«διά βίου Εργασίας», του κ. Ανδρ. Λοβέρδου : «Δεν μειώνονται οι συντάξεις, δεν αυξάνονται τα όρια ηλικίας, δεν αλλάζει ο τρόπος υπολογισμού των συντάξεων» !
Μεγαλύτερη κωλοτούμπα και χαρακτηριστικότερη στροφή κατά 180 μοίρες δεν έγινε, τόσο εμφανώς και τόσο κατηγορηματικά, σε καμία από τις «δεσμεύσεις» του διψασμένου γιά, παντί τρόπω και πάση θυσία, πρωθυπουργία κ. Παπανδρέου !
Όμως η ουσία είναι η ανίχνευση, γνώση και γνωστοποίηση του προβλήματος στη πραγματική του βάση. Η στήλη το επιχειρεί με όση διαθέτει τεχνοκρατική συγκρότηση και αμερόληπτη διάθεση πέρα από λαϊκισμούς και προκαταλήψεις.
Η βάση κάθε ασφαλιστικού συστήματος στηρίζεται στη κάτωθι φιλοσοφία :
Κάθε εργαζόμενη κοινωνική ομάδα συνεισφέρει τμήμα των αποδοχών της, ποσά που αθροίζονται μαζί με κάποια ανάλογα των αποδεκτών της εργασίας της ομάδος αυτής (εργοδότες, πελάτες, κλπ.) και, ενδεχομένως, κρατική συμμετοχή. Τα συγκεντρωνόμενα κεφάλαια τα διαχειρίζονται ειδικά ασφαλιστικά ταμεία, ιδρυόμενα προς τούτο, με στόχο τη διαφύλαξη και, ει δυνατόν, με κατάλληλες επενδύσεις, το αυγάτισμά τους.
Από τα κεφάλαια αυτά χρηματοδοτείται η υγειονομική περίθαλψη των ασφαλισμένων – μελών κάθε τέτοιας κοινωνικής ομάδος και εξασφαλίζεται η συνταξιοδότησή τους όταν αυτά εξέρχονται, απόμαχοι πλέον, από την αγορά εργασίας.
Βασικό στοιχείο ευεξίας ενός ασφαλιστικού ταμείου είναι η σχέση εργαζομένων προς συνταξιούχους, καθ’ όσον οι πρώτοι πληρώνουν και οι δεύτεροι εισπράττουν και, εννοείται ότι, όσο περισσότεροι εργαζόμενοι αντιστοιχούν σε κάθε συνταξιούχο, τόσο υγιέστερο λογίζεται το ταμείο. Επίσης καθοριστικό ρόλο παίζει και το ύψος των εισφορών των εργαζομένων, κάτι που επίσης συναρτάται με τη προηγούμενη σχέση. Όσο περισσότεροι οι εργαζόμενοι ασφαλισμένοι, τόσο λιγότερες οι εισφορές γιά το ίδιο αποτέλεσμα.
Τις οικονομικές σχέσεις και αναλογίες τις κανονίζουν ειδικές μελέτες που λέγονται «αναλογιστικές» οι οποίες και πρέπει να καθοδηγούν το καθορισμό των εισφορών και συντάξεων και την, εν γένει, ασφαλιστική πολιτική του ταμείου. Αποτελούν, με άλλα λόγια, το «μπούσουλα» του ταμείου. Και εννοείται ότι τα, σύμφωνα με τα προηγούμενα, λεγόμενα υγιή η «ευγενή» ταμεία εξασφαλίζουν γιά τα μέλη τους ικανοποιητικές συνθήκες ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και αξιοπρεπές επίπεδο συντάξεων.
Αυτά ως προς την ουσία του όρου «κοινωνική ασφάλεια» και των ιδανικών όρων λειτουργίας του συστήματος.
Τι γίνεται όμως στη πράξη. Απλά, αυτό που λέμε, το «έλα να δεις» ! !
Κατ’ αρχήν η κάθε κυβέρνηση, οσμιζομένη χρήμα απλώνει το χέρι της ποικιλοτρόπως και, εκμεταλλευόμενη τα αποθεματικά των ταμείων, κάνει βολικούς γι’ αυτήν χειρισμούς και «παίζει» διάφορα, ψηφοθηρικά κυρίως, παιχνίδια.
Όλες οι μεταπολεμικές κυβερνήσεις αμάρτησαν, επί του προκειμένου.
Άλλες δέσμευσαν τμήμα των αποθεματικών των ταμείων, άτοκα η χαμηλότοκα, μειώνοντας τη δυνατότητα αξιοποίησης των κεφαλαίων τους, άλλες ενέταξαν ως μέλη, άκριτα κι αδικαιολόγητα, στίφη ασχέτων και μηδέποτε συνεισφερόντων σ’ αυτά ομάδων, με αποτέλεσμα την υποβάθμιση η και την εξαθλίωση των ταμείων και τη μετατροπή τους από ανθηρά σε προβληματικά ( π.χ. ΝΑΤ και Ρωσοπόντιοι, υπομηχανικοί στο ΤΣΜΕΔΕ, κλπ. ).
Προϊόντος του χρόνου και με τη θεαματική αύξηση των μεγεθών γιγαντώνονται και τα προβλήματα. Κατά τη λαϊκή έκφραση, «μεγάλα καράβια, μεγάλες φουρτούνες».
Ο φαύλος συνδικαλισμός, οι διορισμένες κομματικές διοικήσεις (όπου κυριαρχούν τα πάσης φύσεως «λαμόγια») διέλυσαν το σύμπαν. Θέλεις με τις κομπίνες στο Χρηματιστήριο, θέλεις με τα «δομημένα» ομόλογα ( πού, μάλλον, γιά «γα…..να» πρόκειται, με το συμπάθιο !), θέλεις με πλήθος άλλες, άγνωστες εισέτι, λοβιτούρες, τα ταμεία πάτωσαν !
Η μόνη σωστή, ντόμπρα και σταράτη κουβέντα που εκστομίστηκε από μέλος αυτής της κυβέρνησης είναι η ιστορική ρήση Λοβέρδου.
- Δεν υπάρχει σάλιο !
Ότι άλλο δυσμενές πρέπει να λεχθεί στο λαό, περιτυλίγεται στο χρυσόχαρτο του λαϊκισμού, του μισόλογου, της εξαπάτησης, της πάσας των ευθυνών αλλού, του πολιτικού κόστους και της επίγνωσης ότι οι δέκτες είναι εντελώς ανεγκέφαλοι, κατάλληλα «αποπλυμένοι» και λοβοτομημένοι από τους κεκράχτες των καναλιών.
Η γνωστή τρικούπειος ρήση, «δυστυχώς επτωχεύσαμεν» ισχύει, πέρα για πέρα, και αντικατοπτρίζεται πεντακάθαρα στο χάλι των ασφαλιστικών ταμείων. Μόνον ανόητοι, αιθεροβάμονες και κομματικά φερέφωνα δεν μπορούν να δουν και αντιληφθούν τη πραγματικότητα.
Γι’ αυτό ας βάλλουμε καλά στο μυαλό μας, τους τρεις πραγματικούς πυλώνες της μελλοντικής δομής του προσεχούς ασφαλιστικού μας συστήματος :
« Μεγαλύτερη διάρκεια εργασίας, περισσότερες ασφαλιστικές εισφορές, λιγότερη σύνταξη ».
Και αφήστε τον ανέκαθεν λαλίστατο, τέως εργατοπατέρα και νυν «Ηρακλέα» του νέου συστήματος κ. Κουτρουμάνη να λέει ότι θέλει, κάνοντας γαργάρα τις παλιές του προοδευτικές φαεινές ιδέες και τους συνδικαλιστικούς του αγώνες. Ήδη τους εξαργύρωσε πλουσιοπάροχα. Τι ανάγκη έχει πλέον.
Η ουσία είναι ότι τα λεφτά φαγώθηκαν σε ρεμούλες και σπατάλες, τα αποθεματικά των ταμείων εξανεμίστηκαν, η διαφθορά έχει διαποτίσει μέχρι το νωτιαίο μυελό κάθε τμήμα της δημόσιας διοίκησης και κάθε ιστό που διαχειρίστηκε η διαχειρίζεται δημόσιο χρήμα.
Οπότε γιά να χρησιμοποιήσω ιατρικούς όρους :
- Ο Θεός να βάλει το χέρι του !
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου