Από το κύκλο των χαμένων ποιητών
Μιά λευκή, αισιόδοξη, πινελιά στο γκρίζο, μελαγχολικό, φόντο της εποχής.
Γιά τη στήλη μάλιστα, ίσως να είναι κι απαραίτητη.
Ανάμνηση και προσμονή
- Πέτα μικρό πουλί του λογισμού,
γλάρος γλυκός κι ολόλευκος.
Εσύ δεν ξέρεις φυλακές,
δεν σε κρατούν συμβιβασμοί
κι η αντάρα δεν σε σκιάζει.
- Αιώνιο το παιχνίδι του
στα κύματα του ονείρου
κι ολόθερμη η θαλασσινή αγκαλιά
στης φαντασίας το άπειρο,
γλυκά να τον ζεσταίνει.
Σαν, κουρασμένος, πάνω της ορμά,
βουτά, βουτιέται, λούζεται
κι αμέσως ξαποσταίνει.
- Πέτα πουλί, φτερούγισε,
τρέξε στην αγκαλιά της,
φιλιά και προσκυνήματα,
λουλούδια, πόνο κι έρωτα
ακούμπησε ευλαβικά
στη τρυφερή ποδιά της.
- Γύρισε πίσω θύμηση,
γοργόφτερη, νοσταλγική,
μέσ’ στο μυαλό μου τ’ άβουλο,
και φέρε την εικόνα της.
Δυό μάτια ήρεμα, μελιά
και μιά ελιά στο μάγουλο.
Ι Β Α
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου