Δευτέρα 5 Απριλίου 2010

Ανάμνηση και προσμονή

Από το κύκλο των χαμένων ποιητών

Μιά λευκή, αισιόδοξη, πινελιά στο γκρίζο, μελαγχολικό, φόντο της εποχής.
Γιά τη στήλη μάλιστα, ίσως να είναι κι απαραίτητη.


Ανάμνηση και προσμονή

- Πέτα μικρό πουλί του λογισμού,
γλάρος γλυκός κι ολόλευκος.
Εσύ δεν ξέρεις φυλακές,
δεν σε κρατούν συμβιβασμοί
κι η αντάρα δεν σε σκιάζει.

- Αιώνιο το παιχνίδι του
στα κύματα του ονείρου
κι ολόθερμη η θαλασσινή αγκαλιά
στης φαντασίας το άπειρο,
γλυκά να τον ζεσταίνει.
Σαν, κουρασμένος, πάνω της ορμά,
βουτά, βουτιέται, λούζεται
κι αμέσως ξαποσταίνει.

- Πέτα πουλί, φτερούγισε,
τρέξε στην αγκαλιά της,
φιλιά και προσκυνήματα,
λουλούδια, πόνο κι έρωτα
ακούμπησε ευλαβικά
στη τρυφερή ποδιά της.


- Γύρισε πίσω θύμηση,
γοργόφτερη, νοσταλγική,
μέσ’ στο μυαλό μου τ’ άβουλο,
και φέρε την εικόνα της.
Δυό μάτια ήρεμα, μελιά
και μιά ελιά στο μάγουλο.

Ι Β Α

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου