Παναγόπουλος - Βαγιανός. Μιά παλιά ιστορία. Μιά νέα αλληγορία.

Φασίστες και ακροδεξιοί , που ετοιμάζουν ταραχές κι αποδοκιμασίες του μπαρμπα-Φώτη στα Γιαννιτσά

   Ο Παναγόπουλος υπήρξε καθηγητής μου στο Βαρβάκειο, κάπου στις αρχές της 10/ετίας του ΄50. Μας δίδασκε Φυσική και Γεωγραφία στις δύο πρώτες τάξεις. Ήταν ένας ιδιόρρυθμος γίγαντας, κοντά δύο μέτρα, με βραχνή φωνή, μόνιμο κασκόλ και μεγάλη απέχθεια στη Γερμανία, που μας έκανε εντύπωση. Γενικώς, ήταν καλός άνθρωπος. Ο Βαγιανός -Θεός σ΄χωρέστον, καθώς έχει αποδημήσει προ χρόνων- ήταν συμμαθητής μου. Ένας αεικίνητος μπόμπιρας με παμπόνηρα μάτια, πειραχτήρι πρώτης, σιγανοπαπαδιά του κερατά και ύφος οσίας Μαρίας, όταν τον «τσιμπούσαν» οι καθηγητές σε κάποια από τις πολλές του τρέλες, και το δάκρυ του... αδικημένου -τάχα- να τρέχει ποτάμι! Τότε το Βαρβάκειο στεγαζόταν στο τέλος της οδού Κωλέττη, στα Εξάρχεια και τα μαθήματα Γεωγραφίας, Φυσικής και Χημείας εγένοντο σε μία ισόγειο αίθουσα, το Χημείο, όπως λεγόταν, ένεκα του πλήθους των συσκευών -πολύ περίεργων και αλλόκοτων γιά τα μάτια των νέων γυμνασιόπαιδων.

   Μετά τις πρώτες αναγνωριστικές, ημέρες, ο Βαγιανός είχε σταμπαριστεί ως, οιονεί και μόνιμο, ταραχοποιό στοιχείο της τάξης, με τις τότε αταξίες να είναι -τηρουμένων των σημερινών αναλογιών- αθώα χάδια. Π.χ. έβαζε καρφίτσες στον σπόγγο, έριχνε βρομούσα κάτω από την έδρα, τέτοια! Μιά φορά, θυμάμαι, έφερε πεσκέσι στον φιλόλογο, έναν... λαγό! Μπήκε στην τάξη καθυστερημένα,  προτάσσοντας τον λαγό, που κρατούσε από τ' αυτιά, και -όπως ισχυρίστηκε- τον είχε σκοτώσει στο... κυνήγι και τον χάριζε στον καθηγητή να τον κάνει... στιφάδο!

Όταν χτυπούσε το κουδούνι εισόδου στο Χημείο για το μάθημα του Παναγόπουλου, ο γίγαντας στεκόταν στην πόρτα της αιθούσης και μόλις περνούσε ο Βαγιανός -κλάαατς- του τραβούσε μιά ξεγυρισμένη σφαλιάρα στο σβέρκο! Νααα το δάκρυ κορόμηλο ο Κωστάκης ο Βαγιανός, νααα το κλαψούρισμα: «Γιατί βαράτε κύριε καθηγητά; Τί έκανα»; Και ο θυμόσοφος καθηγητής: «Δεν πειράζει, θα κάνεις! Κι άντε τότε να τρέχω να σε πιάσω»!! Κι αυτό γινόταν οσάκις είχαμε μάθημα με τον Παναγόπουλο, και με τον Βαγιανό, να προσπαθεί να... καλυφθεί με σηκωμένο γιακά, αφ’ ενός, αλλά και να «πατσίσει» την προκαταβολική φάπα με κάποια αταξία στο μάθημα! Ωραία και αγνά χρόνια!

   Τώρα, δεν ξέρω πως μου ΄ρθε στο μυαλό αυτή η παμπάλαια ιστορία. Ίσως τα καμώματα της Αστυνομίας με την ομιλία του μπαρμπά-Φώτη στα Γιαννιτσά, να ξύπνησαν, αυτόματα, αντανακλαστικά!