Εκλεκτές συγγένειες

Τσίπρας: «Παίρνουμε μαθήματα από την Λατινική Αμερική -Εδώ αναγκαστήκαμε σε επώδυνους συμβιβασμούς».
Πηγή: Τσίπρας: «Παίρνουμε μαθήματα από την Λατινική Αμερική -Εδώ αναγκαστήκαμε σε επώδυνους συμβιβασμούς» [εικόνες] | iefimerida.gr

 

   Το πράγμα θα ήταν φοβερά αστείο, αν δεν ήταν τραγικό. Μετά λόγου γνώσεως, ένεκα αρκετών επισκέψεων στη χώρα, η Βολιβία αποτελεί την πλέον καθυστερημένη χώρα της Ν. Αμερικής και μία από τους μεγαλύτερους παραγωγούς και προμηθευτές κοκαΐνης του Κόσμου. Η καθυστέρηση είναι έκδηλη και απογοητευτική απ’ άκρου εις άκρον της χώρας, γεγονός που την καθιστά τουριστικά γοητευτική και πολύ ενδιαφέρουσα. Θυμάμαι πως, προ ετών, το ΔΝΤ της χάρισε το προς αυτό δημόσιο χρέος, προφανώς επειδή ήξερε την γνωστή ένσταση του Μενίππου, (Ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος).

   Η φτώχεια, η μιζέρια, η εξαθλίωση είναι διάχυτη και ορατή διά γυμνού οφθαλμού και εξ αποστάσεως. Χαρακτηριστικό θέαμα η πλήρης απουσία εξωτερικού επιχρίσματος σχεδόν στην παμψηφία των σπιτιών. Όπως με πληροφόρησαν, πλην της ένδειας των ιδιοκτητών, το ατελές της κατασκευής μειώνει και τους φόρους! Παρ’ όλα αυτά, για έναν επισκέπτη, που περνά για λίγο και φεύγει, η νυχτερινή εικόνα της Λα Παζ, μιάς από τις ψηλότερες πρωτεύουσες του Κόσμου είναι μοναδική. Χτισμένη σε μιά τεράστια χαράδρα ποταμού, από κάποιο παρατηρητήριο, λέγεται Μιραδόρ, (Καθρέπτης), τα μικρά, αδύναμα ολοτρίγυρα φωτάκια κάνουν την πόλη να μοιάζει με καθρέφτισμα έναστρου ουρανού, σε ασέληνη νύχτα.

   Στην κεντρική πλατεία της πόλης, μπροστά και γύρω από τον Καθεδρικό Ναό, «επιχειρούν» ομάδες επιστημόνων-πορτοφολάδων από τις οποίες -στατιστικά- είναι αδύνατον να ξεφύγει αλώβητο γκρουπ. Τουλάχιστον τα δικά μου δεν το κατάφεραν! Όσο για το εν γένει πολιτιστικό επίπεδο του λαού -πολύ γοητευτικό θέαμα και ακρόαμα γιά κάθε πολιτισμένο δυτικό- πίσω από τον Καθεδρικό, σε παράλληλο δρόμο, υπάρχει η περίφημη «Αγορά των μαγισσών» η οποία, με τα μαντζούνια, τα φυλαχτά, τα ξόρκια και πλήθος άλλων γοητευτικών μαγικών απιθανοτήτων, δικαιώνει απόλυτα το όνομά της. Εννοείται πως στην «αγορά» οι ξένοι χαζεύουν, αλλά οι ντόπιοι αγοράζουν!

   Λίγα χιλιόμετρα από την πρωτεύουσα υπάρχει ο χαρακτηρισμένος ως «επικινδυνοδέστερος δρόμος της Γης. Οδηγεί στο Κορόικο, από τις 4000 μ. υψόμετρο περίπου στο ύψος 0. Δρόμος στενός, χωμάτινος και φοβερά γλιστερός, που σου δίνει την αίσθηση πως... «πετάς» με αυτοκίνητο και όχι αεροσκάφος! Ο δρόμος, λόγω στενότητος, είναι περιοδικά μονόδρομος και βρίθει από μικρά προσκυνητάρια που σηματοδοτούν σημεία πτώσεως οχημάτων. Εννοείται πως έτσι και πέσει κάποιος ταλαίπωρος, δεν υπάρχει πιθανότητα αναζήτησης, καθ’ όσον -μέχρις ότου καταλήξει κάπου- η διάλυση είναι απόλυτη και η ανεύρεση και ανέλκυση αδύνατη! Ο δρόμος -στην αρχή της κατάβασης- ελέγχεται εξονυχιστικά από το Στρατό, καθ’ όσον κάτω, στο Κορόικο, υπάρχουν τεράστιες φυτείες κόκας.

   Στη Λα Παζ, στο φουαγιέ του Σέρατον, με λίγα δολάρια και ολονύχτια συζήτηση, ο γιός ενός στρατιώτη του ολιγομελούς αποσπάσματος που κυνήγησε και εκτέλεσε τον Τσε Γκεβάρα, σε κάποιο ορεινό καταφύγιο κοντά στο Σούκρε, νομίζω Λα Γκέρα, ή κάπως έτσι λεγόταν, έμαθα από πρώτο χέρι όλη την δραματική ιστορία εξόντωσης του μεγαλύτερου επαναστάτη της τότε εποχής. Εκείνο που δεν ήταν -τότε- γνωστό, ήταν πως ο Κάστρο «έδωσε» τον Τσε στη CIA, καθώς του είχε καταντήσει ενόχληση, με την μόνιμη επαναστατικότητά του, και πως εκείνος ήταν άρρωστος από άσθμα, βρισκόταν κατάκοιτος στο καταφύγιό του και τον σκότωσε, εν ψυχρώ, κάποιος λοχίας.

   Εν πάση περιπτώσει, αυτό που έχει σημασία είναι η ιερά συγκίνηση και το δέος που προκαλεί στο δικό μας αριστερό ανόητο φασισταριό η «όσμωσή» του με ένα ασήμαντο, γραφικό και αμόρφωτο -κατά δική του ομολογία- ανθρωπάκι που εξουσιάζει μιά κοινωνία όμοιου επιπέδου σε αμορφωσιά και καθυστέρηση λαού, την οποία θαυμάζει και ζηλεύει ο δικός μας αγράμματος λαϊκιστής που αρνείται τον δυτικό πολιτισμό και θέλει να μας βάλει στο ίδιο χάλι με την υπανάπτυκτη Βολιβία, εμφορούμενος από απόψεις που εκφράζουν ένας Πολάκης, ένας Κυρίτσης και, εσχάτως, το ταχέως ανερχόμενο αστέρι του αναρχοκομμουνιστικού στερεώματος, η κυρία «τίποτα» και απλά κόρη διάσημου, η... Μυρσίνη Λοΐζου.