«Τα παιδία, παίζει».

Κύριε Όργουελ... καλημέρα σας!!!

- Πίσω "κου...ες" συριζαίοι και σας έφαγα!

   Γυρίζω πολύ πίσω. Ας πούμε τον Μάρτιο του ΄53. Εποχές στερημένες σε γειτονιά φτωχική. Στην Ακαδημία Πλάτωνος, κοινώς... «Βούθουλα». Όλοι οι δρόμοι του -πλην του κεντρικού- χωματόδρομοι. Γεμάτοι λακκούβες, που όταν έβρεχε γίνονταν λιμνούλες-παγίδες και εμάς τους πιτσιρικάδες μας βούλιαζαν μέχρι το γόνατο!

   Μοναδικά παιχνίδια, πλην της κλασσικής παραγεμισμένης με κουρέλια κάλτσας, που «υπεδύετο» την μπάλα, κάτι χαρτάκια που συνόδευαν καραμέλες και τσίχλες, ή πουλιούνταν αυτοτελώς. Φωτογραφίες ηθοποιών, ποδοσφαιριστών και πλήθος άλλων σημάτων, εικόνων και διαφόρων αηδιών που μάγευαν τότε τους αγαθούς γαβριάδες. Όλες αυτές οι σαχλαμάρες, που συλλήβδην αποκαλούσαμε... «χαπαχούπες», μαζί με κάτι στρογγυλές, κόκκινες και μπλε, ροζέτες που τις μαζεύαμε από το Μπαρουτάδικο του Μποδοσάκη,  αποτελούσαν συλλεκτικά αντικείμενα, άρα στοιχεία παιδικού τζόγου ή συναλλαγής.

   - Αλλάζουμε; Σου δίνω μία Ολίβια ντε Χάβιλαντ, μου δίνεις έναν Γκάρυ Κούπερ;

  Θυμάμαι, ακόμη, πως με τις «χαπαχούπες» σε σκληρό χαρτί  παίζαμε το εξής τυχερό παιχνίδι. Ακουμπάγαμε, ένας-ένας, μία χαπαχούπα στον τοίχο, σε ίδιο ύψος, και την αφήναμε να πέσει κάτω. Οσάκις αυτή ακουμπούσε τη χαπαχούπα του άλλου, (ή των άλλων, αναλόγως του πλήθους των παικτών), που είχαν παίξει πριν, του την κέρδιζες! Όταν εξαντλούνταν το... στοκ, τις μαζεύαμε -έκαστος τις δικές του- και... φτού κι απ’ την αρχή!

   Το διαπρεπές κοριτσάκι που ηγείται του Ελληνικού Πολιτισμού, με την παιδική του αφέλεια, η οποία λόγω σημερινής ηλικίας, λέγεται... «αβελτηρία», με γύρισε 2/3 του αιώνα πίσω -ας είναι καλά το κακόμοιρο- με τη χαριτωμένη αριστερή του αφέλεια:

  -Σας δίνω έναν... «Δρομέα», μου δίνεται ένα «Μεγαλέξαντρο»;!!!

   Περνώντας από την πλάκα στο σοβαρό, εκείνο που ενοχλεί περισσότερο, αλλά και αποκαλύπτει, πέραν από ρηχότητα, ανευθυνότητα, μικρομυαλιά -τρα, λα,λά, τί καλά- γιά άλλη μία καραμπινάτη φορά είναι η συστηματική φαυλότητα που χαρακτηρίζει το σημερινό ανερμάτιστο κυβερνητικό χαρμάνι.  Έτσι, η προσπάθεια συγκάλυψης και αυτής της ηλίθιας σαχλαμαροπρότασης, μέσω του απλοϊκότερου δυνατού τρόπου, δηλαδή της αρνήσεως και του -μπροστά στα μάτια μας- ψέματος, διά της κομμουνιστικής μεθόδου της αντιστροφής, συνιστά μεγαλύτερο ατόπημα:

  - Τί, ποιός Θανάσης; Εγώ; Ποτέ μου δεν είδα κανένα Βαρώτσο. Ποιός είναι αυτός; Ψέματα λέει!!!

  Αν κάτι θαυμάζω σ’ αυτό εδώ το εφαρμοσμένο αριστερό σίχαμα, που εφαρμόζει κατά γράμμα την μαρξιστική ιδεολογία, είναι τα απλοϊκά και χοντροκομμένα ψεύδη που -κατά περίπτωση- μηχανεύονται. Ασόβαρα έως απιθάνως κουτά, και η έλλειψη ντροπής στον αφελή τρόπο που προσπαθούν να τα τεκμηριώσουν και να μας τα σερβίρουν! Τσουπ, τσουπ, τσούπ, πεταρίζουν σαν σπουργιτάκια και πηδούν από κλαδί σε κλαδί, τιτιβίζοντας χαζοχαρούμενα. Αμέριμνοι, μοιραίοι, επικίνδυνοι και πανάθλιοι. Και όποιον πάρει ο Χάρος! Οι δικοί τους σανοφάγοι χαχόλοι -θέλουν δεν θέλουν- τους πιστεύουν. Ακόμη κι αν ισχυριστούν πως ο Ήλιος βγαίνει από τη Δύση. Κι αυτό το θεωρούν αρκετό!  Και εκείνο που μένει είναι μιά μελαγχολική διαπίστωση γιά το κατάντημα του... δήθεν εξυπνότερου λαού του κόσμου. Υφίσταται απαθής  -σχεδόν απολαμβάνει- τον φλόμο του ψέματος, της εξαπάτησης, της παραπλάνησης που εκπορεύονται από μιά δράκα "εκτοπλασματικών" όντων, και καθοδηγείται από έναν αρχιψεύτη και λαϊκιστή "μαέστρο" παγκοσμίου εμβελείας και αναγνωρίσεως  και καλύπτουν, απ' άκρου εις άκρον, σκοταδιστικά τη χώρα. Θέμα χρόνου να ξεχάσουμε ποιοί είμαστε, τί είμαστε και ίσως-ίσως, ακόμη κι αν ζούμε! 

   Το φάντασμα του Όργουελ προβάλλει φρικιαστικά και, δικαιωμένο, σαρκάζει!

   (Κουρεμένο, αυτιστικό γίδι... κού-κου! Μ’ακούς; «Μολούσα σύλ-λαβέ με»!