Ουτοπία. Κίνητρο ζωής, καύσιμο ελπίδας.

Η ελπίδα έρχεται... χαρτοπετώντας.

   Ανέκαθεν εμείς οι Έλληνες ζούσαμε αγκαλιά με την ουτοπία. Είτε εμφανώς, είτε σε λανθάνουσα κατάσταση. Η Μυθολογία, η Ιστορία, η Τέχνη, η Λογοτεχνία -εκείνος ο θαυμαστός «από μηχανής θεός» ξεκλείδωνε κάθε πόρτα που ήταν ερμητικά κλειστή, έδινε διέξοδο στ’ αδιέξοδα και λύση σε κάθε άλυτο πρόβλημα- πλημμυρίζουν από ουτοπία!

   Η ελληνική έκφραση ουτοπίας αποτελεί την μεγαλύτερη διάψευση της θεωρίας του Αυστριακού Φαλμεράιερ, πού αρνείται την συνέχεια της ελληνικής φυλής. Δυστυχώς -με το δυστυχώς ταιριάζουν τα πάρα κάτω- παρ’ όλες τις επιμειξίες, καθώς σ’ αυτά τα χώματα άφησαν σπέρμα όλες οι φυλές του κόσμου, ο βασικός κορμός της ράτσας απεδείχθη πολύ ανθεκτικός και κράτησε, αναλλοίωτα, πλείστα χαρακτηριστικά, κυρίως τα κακά! Η περίπτωση της ξεροκεφαλιάς του Ευρυβιάδη, του εξοστρακισμού του Αριστείδη, (- Άει σιχτίρ, όλο... «δίκαιος, δίκαιος, δίκαιος», βαρέθηκα!), οι προδοσίες του υπερφίαλου και εξουσιομανούς Αλκιβιάδη, ο μηδισμός του Θεμιστοκλέους, η μωρία του συμπλεγματικού ασήμαντου Ηρόστρατου, αποτελούν μερικά χαρακτηριστικά δείγματα -η Ιστορία βρίθει-  της συνεπούς συνέχειας των κακών ελληνικών χαρακτηριστικών και της αμετακίνητης νοοτροπίας και συμπεριφοράς. Με μοναδική -προσωπικά δεν γνωρίζω άλλη- φωτεινή εξαίρεση, το παράδειγμα της υποταγής του Σωκράτη στον Νόμο της πατρίδας του.

  Ερχόμενος στα σημερινά, και μετά από 4/χρονη ταλαιπωρία από την λαϊκίστικη διακυβέρνηση μιάς -τάχα- αριστερής κομπανίας, πειθήνιας σε έξωθι κελεύσματα προκειμένου να διατηρηθεί στην εξουσία, βιώνουμε μία πραγματικότητα που μας εξευτελίζει ως χώρα, καθ’ όσον η βελόνα της διακυβέρνησης κινείται  μεταξύ γελοιότητος, ανικανότητος, ιδεοληψίας και ιδιοτέλειας, στην οποία η πατροπαράδοτη ουτοπία εξακολουθεί να της επιδαψιλεύει οπαδούς. Εξαιρουμένων των αγκυλωμένων φανατικών, που λειτουργούν με νοοτροπία αυτοθυσίας... «μαραπούντα» και κάποιας μερίδος χαζών, ανερμάτιστων, βολεμένων και φθονερών -να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα- οι πλείστοι ακόλουθοι αυτής της συμμορίας είναι αφελείς και αθεράπευτα ονειροπόλοι, οι οποίοι ακόμη... ελπίζουν στην -παντάπασι αποτυχημένη και εξοβελισμένη- αριστερή ουτοπία! Κλεισμένοι ερμητικά, μαζί με την ελπίδα, στο κουτί της Πανδώρας... προσδοκούν και ελπίζουν.  Επειδή κάποιοι, πιθανόν αδυνατούν να σχηματοποιήσουν την έννοια: «ουτοπία», παραθέτω ένα απτό και απλό παράδειγμα.

  Σταθείτε σε ένα, ακριβώς, μέτρο απόσταση από έναν τοίχο. Προσπαθήστε, μετά, να τον προσεγγίσετε καλύπτοντας με κάθε βήμα το μισό της αποστάσεως απ’ αυτόν. Π.χ.  0,50 μ. στο πρώτο, 0,25 μ. στο δεύτερο και ούτω καθ’ εξής. Το φτάσιμο του τοίχου είναι ο ορισμός της... ουτοπίας!!! Κι αυτό γιατί -σε θεωρητικό πάντα επίπεδο- θα σας χωρίζει κάποιο... μισό απόστασης.

   Καλόπιστοι ουτοπιστές... ξυπνήστε και γίνετε πραγματιστές.

   Καλή Σαρακοστή.