Προσωπικά θεωρώ σαχλότητες αυτά που αρχίζουν από... "Ημέρα του/της...", καθ' όσον όλα όσα τονίζονται ιδιαίτερα, θα πρέπει να μας απασχολούν καθημερινά και όχι γιά μία, και μόνη, ημέρα. Όμως η συγκεκριμένη περίπτωση εορτασμού με συγκινεί ιδιαίτερα και επιθυμώ να... συμμετάσχω, με ιδιαίτερη μάλιστα, σημειολογική προσέγγιση.
Ο όρος "ποίηση", στην ευρύτερη εννοιολογία του, σημαίνει -πρώτ' απ' όλα- "δημιουργία". Π.χ. ονομάζουμε τον Θεό... "Ποιητή των όλων". Δηλαδή... "Δημιουργό των πάντων".
Στην στενότερη σφαίρα του γήινου κόσμου μας, δημιουργικό κύτταρο και αφετηρία Ζωής είναι η μητέρα, ή "Μάνα". Συνηθέστατα και φυσιολογικά, οι περισσότεροι και μεγαλύτεροι την χάνουμε, κατ' εφαρμογήν του φυσικού νόμου επίγειας παρουσίας και της Θείας επιταγής.
Σ' αυτή τη... "φυγή" και τη δική μας "στέρηση", καταθέτω τις πιό κάτω απλές στιχουργικές γραμμές, σπονδή και προσφορά στη Μάνα που έφυγε, στον τόπο που... "κατέφυγε" και το κενό που αφήνει πίσω. Χωρίς απαιτήσεις και φιλοδοξίες... Νόμπελ, από την διεκδίκηση του οποίου, ρητώς παραιτούμαι.
IN
MEMORIAM
- Κάθε πρωί θα σε
φιλά
η πρώτη ηλιαχτίδα,
δροσιά ψυχής του δειλινού
κάθε ανεμορριπίδα
- Το πέλαο το γαλανό
ξαπλώνει στη ποδιά σου,
θυμάρι γιά λιβανωτό.
Ω΄, Μάνα, ξεκουράσου!
!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή