Ο μυλωθρός του Πότσνταμ, ο Ριχάρδος και ο τυχάρπαστος της Αθήνας.

Επειδή η ΄Ιστορία επαναλαμβάνεται, χωρίς να διδάσκει όλους.

  Στην Πρωσία του 18ου αιώνα, ο Βασιλιάς Φρειδερίκος ο Μέγας είχε δίπλα στα θερινά του ανάκτορα, κοντά στο Πότσνταμ, έναν ανεμόμυλο που, με τον θόρυβο που έκανε, διετάρασσε τη γαλήνη του. Έτσι, κάλεσε τον ιδιοκτήτη μυλωνά και απαίτησε να του πουλήσει τον ανεμόμυλό του. Όταν αυτός αρνήθηκε, ο βασιλιάς του απάντησε ότι μπορεί να πάρει, έτσι κι αλλιώς, το μύλο χωρίς, μάλιστα, να τον πληρώσει. Η απάντηση του μυλωνά, που έμεινε παροιμιώδης, ήταν:

   -«Ναι, μεγαλειότατε, μπορείτε να τον πάρετε, αλλά υπάρχουν και δικαστές στο Βερολίνο»! Στην πραγματικότητα, ο μύλος άρεσε στον βασιλιά που θεώρησε ότι θα πρόσθετε έναν αγροτικό χαρακτήρα στο ανάκτορό του. 

   Ο θρύλος δημοσιεύτηκε το 1787, και αποτυπώνει ένα αληθές γεγονός και μία πραγματική δικαστική διαμάχη μεταξύ του ιδιοκτήτη ενός μύλου και του βασιλιά, αλλά  και δείγμα της υπεροχής της δικαστικής εξουσίας, έναντι της εκτελεστικής και πάσης άλλης, σε μιά ευνομούμενη πολιτεία.

   Στην Ελλάδα του σήμερα και του μπάχαλου που δημιούργησε η απόπειρα εγκαθιδρύσεως αυταρχικού καθεστώτος από τους αμετανόητους και αγκυλωμένους,  ιδεοληπτικά νοσταλγούς του απόλυτου κρατισμού, νεοσταλινικούς νεοκατσαπλιάδες, η Δικαιοσύνη τείνει να μετατραπεί σε "Φιλιππινέζα" του ΣΥΡΙΖΑ και οι νόμοι του κράτους σε... "πατσαβούρες".

   Ο διαβόητος Ριχάρδος, ένας σύγχρονος σαιξπηρικός "Έμπορος της Βενετίας" -εξ ορισμού αντιπαθής, αλλά και χρήσιμος, σαν τον παλιό "αναγκαίο", (καμπινέ), της αυλής των παλιών μονοκατοικιών- δίνει ένα απτό μέτρο του σημερινού εκπεσμού του κύρους της. Σε αγαστή συνεργασία με το κουρεμένο αυτιστικό γίδι, "μπουζούριασε" -βιαστικά και επιπόλαια- οκτώ άτομα με πρόχειρα, επιπόλαια επιχειρήματα και αστήρικτες κατηγορίες. Και αυτή η εσπευσμένη  και δουλοπρεπής απόφαση της "συμβιβασμένης" δικαιοσύνης, έγινε -μόνο και μόνο- γιά να "κοκορευτεί"-ευκαιριακά στην Βουλή-  ο τυχοδιώκτης και κωλοτουμπίστας αρχικατσαπλιάς πρωθυπουργός την μύχια αγανάκτηση όλων όσοι κατέθεσαν στην... "ακούμπα" του Ριχάρδου -αλλά και όλων των ομοειδών Ριχάρδων- τα κόπια, τα κειμήλια και τις "μνήμες" της ζωής τους. Κυρίως γιά να πληρώσουν τους φόρους που εκείνος τους φόρτωσε με την σέσουλα και να πιστέψουν μερικοί αφελείς -αυταπατώμενοι αμετανόητα- πως θα μπορέσουν να τα ανακτήσουν... τζάμπα!