Το μεγαλείο του «Θεού» και η αναίδεια του «Ανθρώπου». ».».

Απλές σκέψεις μετά τις απλοϊκές του Μακαριότατου Άνθιμου.

 

   Η εντυπωσιακή προσεδάφιση ανθρώπινης μηχανής στον πλανήτη Άρη και οι πρώτες εικόνες που εστάλησαν απ’ αυτόν -προαιώνια επιθυμία και στόχο του ανθρώπου να σπάσει τα δεσμά της γήινης βαρύτητος και εξερευνήσει τον έξω πλανητικό κόσμο- ενισχύει μία θεωρία, στην οποία η στήλη, από ετών, είχε προσχωρήσει. 

   Η Γη αποτελεί τον τελευταίο πλανήτη του ηλιακού μας συστήματος από πλευράς εξελικτικής διαδικασίας. Ο μόνος εις τον οποίον έχει απομείνει με ζωή, όπως την εννοούμε και την βιώνουμε. Όπως ο ανθρώπινος νους αντιλαμβάνεται τον όρο: «ζωή». Οι υπόλοιποι πλανήτες, μαζί και οι δορυφόροι τους, αποτελούνται από τα ίδια χημικά στοιχεία που καταγράφονται στον πίνακα του Ρώσου χημικού Μεντελέγιεφ, όπως -και όπου- έχει αποδειχθεί μέχρι σήμερα. Τίποτε το καινούριο, τίποτε περισσότερο, τίποτε αλλιώτικο, τίποτε... εξωγήινο. Αυτό ενισχύει μία θεωρία -δική μου, υπό την έννοια ότι δεν την είδα, άκουσα ή διάβασα- την οποία είμαι βέβαιος, εκ του ασφαλούς, πως όλο και κάποιος άλλος -επιφανέστερος, αξιολογότερος, ειδικότερος- θα έχει ήδη διατυπώσει. Και συνοψίζω:

   Πιστεύω ακράδαντα πως ο Θεός αποτελεί την «των πάντων Αρχή». Και Θεός νοείται μία απρόσωπη, άγνωστη, ασχημάτιστη και υπέρτατη δημιουργική δύναμη, με καθαρά πνευματική και άυλη υπόσταση. Εννοείται προαιώνια, γιά την οποία ο χρόνος αποτελεί ανύπαρκτο, αδιανόητο και μη μετρήσιμο άπειρο μέγεθος. Η ανθρώπινη προσπάθεια προσεγγίσεως και προσεταιρισμού του Θεού, αποτελεί και εκφράζει φυσιολογική ανάγκη και καταφυγή γιά στήριξη, λόγω των πεπερασμένων ανθρώπινων δυνάμεων και δυνατοτήτων. Η απεικόνιση και σκιαγραφία του Θεού είναι υποκειμενική και συναρτάται με τον τόπο, τον χρόνο και τον βαθμό πνευματικότητος της κοινωνίας εις την οποίαν απευθύνονται. Οι πρωτόγονες κοινωνίες τον συνδέουν με προκαταλήψεις, φυσικά φαινόμενα και δεισιδαιμονίες. Δηλαδή, με κάτι που υπερβαίνει τις φυσικές ή νοητικές δυνάμεις τους. Οι πιό προχωρημένες, διαθέτουσες μύστες, δίνουν πληρέστερες, πολυπλοκότερες, πνευματικότερες και πιό σύνθετες διαστάσεις στο Θείο, το οποίον συνδέουν και με κοινωνικές κοσμικές συμβάσεις που εξασφαλίζουν κώδικες συμπεριφοράς και συνθήκες ομαλής και ευνομούμενης  συμβίωσης. Π.χ. νηστεία με θρησκευτική επιταγή γιά αποτοξίνωση, υγιεινή διατροφή και μακροζωία στον Χριστιανισμό, πολυγαμία και παλλακίδες γιά την αντιμετώπιση της λειψανδρίας, λόγω πολέμων, στον Μουσουλμανισμό, ανυπόδητη είσοδος σε ναούς στις τροπικές λασπωμένες περιοχές του Βουδδισμού γιά λόγους καθαριότητος, κ.ο.κ. Όλες αυτές οι εντολές πλασσάρονται ως... θεϊκές επιταγές, ενώ πρόκεινται γιά κοσμικού χαρακτήρα σκοπιμότητες.

   Αναμφίβολα, ο βαθμός σοφίας και αξιοπιστίας των πάσης φύσεως δοξασιών εκπορεύονται από θρησκευτικούς ταγούς, καθοδηγητές, θεολόγους, εμπνευσμένους συγγραφείς και μάρτυρες πίστεως, οι οποίο καλούνται «άγιοι» του αντίστοιχου δόγματος, και ανακλάται στην ορθότητα, καθολικότητα, αξιοπιστία και αποδοχή του δόγματος. Εδώ αξίζει να τονιστεί πως η επικράτηση του Χριστιανισμού οφείλεται σ’ αυτήν ακριβώς την πνευματικότητα, η οποία -πέραν των άλλων- δίνει και την καλύτερη απάντηση στο πρωταρχικό και βασανιστικό ανθρώπινο ερώτημα περί του τί βρίσκεται πίσω από την Πύλη του Θανάτου. Ο Χριστιανισμός απαλύνει το δέος που προκαλεί η ιδέα, με τον καλύτερο τρόπο.

   Δυστυχώς, ως ανθρώπινα -και ας υποστηριζόμενα ως θεόπεμπτα- δημιουργήματα, όλες οι θρησκείες, μαζί και ο Χριστιανισμός, δεν αποφεύγουν απλοϊκότητες, αφέλειες, ανακρίβειες, λάθη, υπερβολές, φανατισμούς και μισαλλοδοξία, διεκδικώντας εμμονικά το αλάθητο, το οποίον επιβάλλουν, αναντίρρητα και αμάχητα, ως αξίωμα, που αποκαλούν... «δόγμα». Δηλαδή, αυτό είναι και κατάπιε το ως... «χάπι». «Πίστευε και μη ερεύνα», ειδ’ άλλως... αφορισμός εν ζωή και, μετά θάνατον, πρώτη θέση καζάνι στην Κόλαση.

   Στην ουσία τώρα, η τοποθέτηση: «Είμαι άθεος», είναι από αφελής μέχρι βλακώδης, ανάλογα με την μορφωτική συγκρότηση του δηλούντος. Προφανώς εννοεί «άθρησκος», καθ’ όσον και προφανώς, δεν τον ικανοποιεί καμμία από τις εν χρήσει απεικονίσεις του Θεού. Η άρνησή Του όμως, με δεδομένη την αδιαμφισβήτητη ύπαρξη του Σύμπαντος,  ισοδυναμεί με άρνηση του Ρέμπραντ, αν και γνωρίζει τα έργα του, π.χ. την «Νυχτερινή περιπολία», ή του Μπετόβεν, σφυρίζοντας την «Ωδή της χαράς»! Στο επικαλούμενο επιχείρημα: «Δεν πιστεύω στον Θεό, αφού δεν τον... είδα», αποστομωτική απάντηση είναι: «Και τον Βόρειο πόλο δεν τον είδες, όμως υπάρχει»! Το Σύμπαν είναι σαφώς υπαρκτό και απέραντο, άρα υπάρχει και Μέγας Δημιουργός του. Όπως κι αν Αυτός λέγεται. Έστω... Βig Βang, όπως θέλουν κάποιοι επιστήμονες, ή Τύχη, όπως πιστεύουν διάφοροι μηδενισταί, η γενεσιουργός αιτία είναι ο Θεός. Πολλώ δε μάλλον, αφού η Δημιουργία λειτουργεί με μαθηματικούς κανόνες και ωρολογιακή ακρίβεια. Αποτέλεσμα χωρίς αίτιο δεν νοείται.

   Και τώρα κάποιες σκέψεις γιά την εξέλιξη του Σύμπαντος, με ιδιαίτερο ενδιαφέρον στη Γη, το «σπίτι» μας. Φρονώ πως όλα τα ουράνια σώματα ακολουθούν εξελικτικές διαδικασίες με σταθερό και αστείρευτο άθροισμα Ύλης, ακολουθώντας παγκόσμια νομοτέλεια. Στην αέναη και συνεχή  μετεξέλιξη, μέσα σ’ έναν άπειρο, αδιάφορο και απροσμέτρητο χρόνο, αυτά μεταλλάσσονται εκρήγνυται, κονιορτοποιούνται και -λόγω συνεχούς κινήσεως- επανασυγκολλούνται και αναδημιουργούνται με άλλη μορφή και μέγεθος. Γνωρίζοντας πολλά στοιχεία από τη Γη μας, ξέρουμε πως στην πορεία του βίου της υπήρξαν πολλά «σημεία καμπής» τα οποία ονομάζουμε «Εποχές» ή «Περιόδους», οι οποίες συνέβαλλαν στην μεταβολή των συνθηκών ζωής της. Έτσι ξέρουμε γιά την  περίοδο του Κατακλυσμού, την εποχή των παγετώνων, των δεινοσαύρων και, τέλος, του ανθρώπινου πολιτισμού. Προσωπικά πιστεύω πως ο Άνθρωπος αποτελεί το βασικό «εργαλείο» του Θεού γιά την αποφασιστική μεταβολή της Γης -του ουραγού πλανήτη του ηλιακού μας συστήματος- στην κατάσταση που βρίσκονται -μετεξελιγμένοι- όλοι οι υπόλοιποι πλανήτες.  Δηλαδή την ερήμωση. (Σημ. Η υπεράντληση των φυσικών πόρων και η κατασπατάληση αυτών, οι αποψιλώσεις των δασών, οι εκπομπές αερίων και οι πυρηνικοί εξοπλισμοί προοιωνίζονται, εκ του ασφαλούς, την μελλοντική ερήμωση της Γης, κατά την προδιαγραφή των υπολοίπων πλανητών, πού ήδη επισκεφτήκαμε, γνωρίσαμε και βεβαιώνουμε. Και αυτό, γιά την παγκόσμια διαδικασία δεν αποτελεί καταστροφή -όπως ο ανθρώπινος εγωκεντρισμός πρεσβεύει- αλλά απλή... νομοτελειακή μετεξέλιξη. Ο Άρης, η Αφροδίτη, η Σελήνη κ.ο.κ. υπήρξαν, κάποτε, με Ζωή πάνω τους, ανάλογη με της Γης, αλλά με άγνωστη τη μορφή της. Σε απροσδιόριστο και απροσμέτρητο προηγούμενο χρόνο, την Γη να τους ακολουθεί και ολόκληρο το ηλιακό μας σύστημα να οδεύει προς μία μετάλλαξη. Όταν οι πυρηνικές εκρήξεις πάνω στον Ήλιο σταματήσουν, λόγω εξαντλήσεως του υλικού που τις συντηρεί και παύσει η ζωογόνος ακτινοβολία του, οι επιστήμονες θεωρούν -και εγώ το πιστεύω- πως το πλανητικό σύστημα θα διογκωθεί, εκραγεί και κονιορτοποιηθεί, με την κοσμική σκόνη να κυκλοφορεί στο Διάστημα, να συμπυκνωθεί και -τέλος- να δημιουργήσει νέα ουράνια σώματα. Οπότε... «φτου κι απ’ την αρχή», θα υπάρξει νέος κύκλος ζωής!

   Ο Δημιουργός, πάνσοφος, «έκτισε» το Σύμπαν, του έβαλε νόμους, το «κούρντισε» και το άφησε να δουλεύει, επιβλέποντάς το από τον... θρόνο Του!

   Αυτά και... «si non e vero e ben trovato”. Και αφήστε τον υπερφίαλο, εγωκεντρικό και ασήμαντο Άνθρωπο, να βγάζει «γλώσσα» στον Πλάστη του και τον Μακαριότατο Άνθιμο -δυστυχώς και μάλλον μέγα τμήμα της Ιεραρχίας-  να πρεσβεύει την μοναδικότητα της Γης στο Σύμπαν, μαζί με τα άλλα δογματικά παραμύθια, όπως, π.χ. την... πήλινη δημιουργία του Ανθρώπου..