Η αποθέωση της αρλούμπας και η αποξήλωση της μαρξιστικής θεωρίας.

Όταν το κάρο μπαίνει -ούτε εμπρός, ούτε πίσω-  δίπλα στο άλογο!

   Όταν και η... "κουτσή Μαρία" της παροιμίας ασχολείται, βυζαντινολογώντας, με τα προφανή, δηλαδή την νέα -ευτυχώς αποτυχημένη-  προσπάθεια του αμπλαούμπλα Μπούλη, του ζηλωτή  της δόξας του Άκη, να... "κονομήσει" κι αυτός τη μίζα του, πριν... "βρεθεί στην απ' έξω", η στήλη αναζητεί άλλη θεματολογία. Εκτός πεδίου κοινοτοπιών, κατά κόρον και ατελέσφορα συζητουμένων στα πολιτικά καφενεία.

   Η διακοσμητική φιγούρα  της κυβέρνησης των "τιποτοφρόνων" συριζαρέων, το βουβό πρόσωπο -γνήσιος κομμουνιστής παλαιάς και αυθεντικής κοπής και τέως αποτυχών υποψήφιος Γ.Γ. του ΚΚΕ- ο εξοχώτατος αντιπρόεδρος κ. Δραγασάκης, μου δίνει πρώτης τάξεως ευκαιρία γιά να "δείξω", με την μαθηματική έννοια του "αποδεικνύω", τον ουτοπιστικό χαρακτήρα του κομμουνισμού.

   Ποτέ μου δεν αμφέβαλλα γιά την εντιμότητα προθέσεων και την πίστη σε ιδανικά των παλαιών οπαδών -πρωτοπόρων και αγνών ιδεολόγων-  του παγκόσμιου, (άρα και του ελληνικού), μαρξισμού. (Πρόσφατα είχα την ευκαιρία και την χαρά να γνωρίσω έναν από τους λίγους εναπομείναντες αγνούς. Τον Δ. Μπ.).
   Αυτή την αγνή και συνεπή στις προθέσεις της κατηγορία, την αντιμετώπιζα πάντοτε  με μεγάλη κατανόηση και συμπάθεια, αν και -προσωπικά διαφωνών κάθετα- θεωρώ αναχρονιστικές και ανεφάρμοστες -σε βαθμό καταφανούς αφελείας- τις μαρξιστικές θεωρίες, που επιμένουν -πεισματικά και αγκυλωμένα- να υποστηρίζουν. Απόψεις εντελώς ουτοπικές, αλλά εμμονικά υποστηριζόμενες, στην σημερινή πραγματικότητα. Σαν να λέμε..."θα περπατήσω στο ταβάνι", επειδή αυτό πιστεύω κι αυτό λαχταρώ! Ένας από αυτούς είναι και ο "σύντροφος" Δραγασάκης. 
   Διαβάζοντας τις απόψεις του, περί την "δημιουργία πλούτου", φαίνεται ανάγλυφα η ανεδαφικότητά των ιδεών τους. Το ακατανόητο, αλλά και αδιανόητο, της μεθόδευσης, σε βαθμό... αρλούμπας. Προσπαθώντας να πάρω στα σοβαρά το "αίτημα", πέραν του ευχάριστα ακούσματος, αδυνατώ να προσδιορίσω την υλοποίηση αυτών των "διαδικασιών". Πώς μπορείς να λειτουργείς... πρωθύστερα; 
   Κατ' αρχήν, πώς μπορείς να σχεδιάζεις διανομή, ενός υπό δημιουργία προϊόντος, πριν καν το δεις παραγόμενο. Χωρίς να λαμβάνεται σοβαρά υπ' όψει η ουσιαστική συμμετοχή εκάστου των παραγόντων δημιουργίας του. Ποιός καθορίζει και πώς καθορίζεται το... "δίκαιο" μοίρασμα; Και από ποιούς παράγοντες; Το χρήμα από πού βρίσκεται και ποιός το βάζει;
   Προφανώς, η κομμουνιστική άποψη της "παράλληλης", "προοδευτικής" και "δίκαιης" διαδικασίας, στοχεύει στην ισοπέδωση, στα πλαίσια της αντίστοιχης λογικής που θέλει την ενοποίηση του πρώτου με το τελευταίο θρανίο. Παράδειγμα που καθιστά ακόμη πιό ευκολοκατανόητον τον παραλογισμό της θεωρίας. 
   Σε μία ευνομούμενη πολιτεία, όπου λειτουργούν οι κανόνες φιλελευθερισμού της οικονομίας της και επιβλέπεται ακριβοδίκαια ο υγιής ανταγωνισμός στην παραγωγή, η δίκαιη διανομή του πλούτου είναι αυτονόητη και εξασφαλίζεται από διαφανείς και συγκεκριμμένους κανόνες. Υπό μία αναγκαία προϋπόθεση. Το κράτος να διαθέτει δίκαιους κανόνες της διανομής, σωστούς ελεγκτικούς μηχανισμούς και αδιάφθορους κρατικούς υπαλλήλους. Αν αυτό ισχύσει, δεν χρειάζεται καμμία κομμουνιστική ισοπέδωση, η οποία εκτρέφει την ραθυμία, την αρχή της "ήσσονος προσπαθείας", την διαφθορά και, τελικά, την μείωση της παραγωγής του πλούτου και την διαβλητή κατανομή του, ένεκα ανελευθερίας στις δημοσιοποιήσεις και αυθαιρεσίας της κομματικής δημόσιας διοίκησης.
   Βεβαίως -και απόλυτα κατανοητό- αυτή η προϋπόθεση της ευνομίας και χρηστής διοίκησης, ακούγεται απλή και εύκολη, όμως έχει τεράστια δυσκολία στην εφαρμογή της. Επειδή, όμως, η χειρότερη επιλογή είναι το... "πονάει μάτι, βγάζει μάτι", δηλαδή ένας ανελεύθερος και αντιπαραγωγικός στείρος κομμουνισμός, όλη η προσπάθεια θα πρέπει να επικεντρωθεί στην συγκρότηση σοβαρού, αντιγραφειοκρατικού, αδιάφθορου, έντιμου, δίκαιου, ευέλικτου και παραγωγικού κρατικού μηχανισμού. Με αξιοκρατική στελέχωση, συνεχείς αξιολογήσεις και περιορισμό του ρόλου του όχι σε επιχειρηματικές δραστηριότητες, οι οποίες θα ανήκουν αποκλειστικά στον ιδιωτικό τομέα, αλλά στον έλεγχό τους. Κάτι σαν την Τροχαία που ελέγχει την κίνηση των δρόμων. Εννοείται πως κι αυτό ακούγεται εύκολο κι απλό, αλλά δεν είναι καθόλου. Θέλει πολλή αρετή και περισσότερη τόλμη. Όμως αποτελεί το... "μη χείρον βέλτιστον", αφού και με τις όποιες "στραβές" και δυσλειτουργίες, εξασφαλίζει μεγαλύτερη "πίττα". Και είναι προτιμότερο ένα άνισο κομμάτι μιάς μεγάλης φιλελεύθερης "πίττας", παρά ένα ισομοιρασμένο μιάς κομμουνιστικής ..."πιττούλας". Γιατί το πρώτο, έστω κι άδικα μοιρασμένο, χορταίνει καλύτερα από το "δίκαιο" δεύτερο.  Άλλωστε, η καθημερινή πρακτική αυτό επιβάλλει και το μέγιστο μέρος της Παγκόσμιας Κοινωνίας το εφαρμόζει, πετώντας τα παραμύθια και τις παλαιολιθικές ουτοπίες του κ. Δραγασάκη, ως απλές παραδοξότητες, στα σκουπίδια της Ιστορίας.