Κώστας Βεργόπουλος. Μιά απόμακρη θύμηση και ένα μικρό σφίξιμο στην καρδιά.

Παιδικές αναμνήσεις που συγκινούν.

 

   Διάλεξα αυτή τη φωτογραφία γιατί μου τον θυμίζει περισσότερο. Θα ήταν γύρω στο '55 με '57,  όταν γιά πάνω απο δύο χρόνια συναντιόμαστε, μεσημέρι, στον Άγιο Κωνσταντίνο, επί της Λένορμαν στον Κολωνό και μαζί τραβούσαμε, πεζοί, γιά το Βαρβάκειο, που τότε βρισκόταν στην οδό Κωλέττη, στα Εξάρχεια. Εγώ ανέβαινα την οδό Μύλων, από την Ακαδημία Πλάτωνος και εκείνος έμενε κάπου στον Κολωνό. Εντυπωσιακό γιά τα σημερινά δεδομένα, αλλά τότε κανείς μας δεν ήξερε επακριβώς το σπίτι του άλλου, καθώς δεν είμαστε και πολύ στενοί φίλοι. Εκείνος πήγαινε στο πρώτο τμήμα και εγώ στο τρίτο. 

   Πιτσιρίκοι με κοντά παντελονάκια ακόμη και πεδίο δράσεως την Παιδική Χαρά της πλατείας του Αγίου Κωνσταντίνου, ο Κώστας με ψιλοθαύμαζε γιά τις ποδοσφαιρικές μου ικανότητες κι εμένα μου άρεσαν η ηρεμία και σοβαρότητά του. Δεν μπορώ να θυμηθώ τίποτε από όσα αθώα κουβεντιάζαμε, παρά μόνο πως μπαίνοντας στην αυλή του σχολείου ανανεώναμε το ραντεβού μας γιά την επομένη, καθώς έκαστος έμπαινε στο μαθητικό περιβάλλον του τμήματός του.

   Μετά χαθήκαμε, ζυμωμένοι -καθείς στον δικό του μύλο και το προσωπικό του "άλεσμα"- μέχρι που το θλιβερό άκουσμα ήρθε γιά να με ταρακουνήσει και μου υπενθυμίσει πως, τελικά, η ζωή μας είναι ένα βιβλίο, ένα μυθιστόρημα, ανεξαρτήτως συγγραφικής ποιότητος και ενδιαφέροντος, που μόλις τελειώσει η ανάγνωσή του, αρχειοθετείται στη βιβλιοθήκη της Ιστορίας και την ξεθωριασμένη μνήμη όσων το "διάβασαν".