Οι πλημμύρες, τα μπαζωμένα ρέματα, τα αυθαίρετα και η τιμωρία της φύσεως.

Το πρόβλημα παμπάλαιο, η λύση απλή και... «ο τολμών νικά»!

 

                      Μία ωραία χορευτική πιρουέττα αυτοκινήτων. Ένα έξοχο pas de deux!

   Λόγω επαγγελματικής συνάφειας το πρόβλημα της Δυτ. Αττικής μου είναι γνωστό και οικείο, όπως και η όλη φιλοσοφία που γέννησε -κυρίως στην Αττική- την άναρχη και αυθαίρετη δόμηση, απόρροια των οποίων είναι αυτού του τύπου οι καταστροφές. Βεβαίως, όσοι πολιτικοί τώρα χύνουν κροκοδείλια δάκρυα πάνω σε συντρίμμια, ερείπια και τάφους, αιτιώμενοι... γενικώς, αορίστως και αλληλοκατηγορούμενοι, αποτελούν -συνειδητά- μέρος του προβλήματος. Όπως  και όλοι όσοι βλέπουν τις περιουσίες τους να «εξαφανίζονται» και τους δικούς τους να χάνονται τραγικά, μη όντες άμοιροι ευθυνών, γιά τις οποίες πληρώνουν σήμερα. Πλην όμως, οι τελευταίοι, λόγω της καταστροφής που έχουν υποστεί, είναι σκληρό και άκαιρο να τους... «ξύνουμε» τώρα τις πληγές.

   Αρχή -και βασική αιτία του προβλήματος- είναι οι καταστροφές που έφεραν στη χώρα ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος και, κυρίως, ο ανόητος και μάταιος εμφύλιος που ακολούθησε. Έτσι, η ελληνική ύπαιθρος -ρημαγμένη και κατεστραμμένη- «έσπρωξε» τον πληθυσμό της, προκειμένου να επιβιώσει, σωρηδόν στις μεγάλες πόλεις και κυρίως στην πρωτεύουσα. Είναι τότε που γεννήθηκε το... σλόγκαν: «Στην Αθήνα, και μπρίκια να κολλάς, θα βγαίνει το μεροκάματο»! Η φενάκη της εύκολης ζωής και της απελπισίας, που έκανε την ύπαιθρο να ερημώσει.

   Η Ελλάδα, ερχόμενη από μιά Τουρκοκρατία με τη γνωστή ανατολίτικη φιλοσοφία περί την ρυμοτομία και μία μαζική «εισαγωγή» προσφύγων από την Μικρασιατική καταστροφή, που δημιούργησε άφευκτη ανάγκη άμεσης στεγάσεως, έβαλε με την ανοχή της τον θεμέλιο λίθο μιάς βεβιασμένης, άναρχης, μίζερης και εντελώς αμελέτητης δομήσεως. Μετά ήρθε και ο συρφετός από τα κατεστραμμένα ελληνικά χωριά της λαίλαπας του Εμφυλίου, οπότε το «γλυκό»... έδεσε!    

   Ο κάθε μεγαλοϊδιοκτήτης τσιφλικάς έκανε ρυμοτόμηση, κατά το δοκούν, της ιδιοκτησίας του, κόβοντας μίζερα οικοπεδάκια με ατραπούς γιά δρόμους. Χωρίς καμμία προσυνεννόηση με τον όμορο τσιφλικά, ο οποίος λειτουργούσε κι αυτός αυτόνομα, με τρόπο που, κυρίως στα λαϊκά δυτικά προάστια, αλλά όχι μόνο, να έχει δημιουργηθεί ένας απίθανος αχταρμάς μικροϊδιοκτησιών, οι οποίες πρώτα οικοδομήθηκαν αυθαίρετα και μετά -κάτω από την ασφυκτική πίεση- της αριστεράς και της ανάγκης, («Το σπιτάκι του φτωχού κοσμάκη, που η ανάλγητη δεξιά θέλει να γκρεμίσει»)- ενετάχθησαν, αναγκαστικά και κακήν-κακώς, σ’ ένα «σχέδιο πόλεως» της συμφοράς και της αθλιότητος. (Προάστια Αγγελοπούλου, πέντε λεπτά από την Ομόνοια, «Οικόπεδα με μιά πεντάρα, στου Κωνσταντάρα», κ.ο.κ).  Χωρίς υπεύθυνο σχεδιασμό, χωρίς υποδομές, χωρίς δίκτυα και χωρίς στοιχειώδη λειτουργικότητα σύνδεσης της οικοπεδοποιημένης έκτασης με τις γύρω, η Αθήνα γιγαντώθηκε στο άψε-σβήσε, απλωνόμενη σαν αμοιβάδα. Π.χ. με τα Λιόσια, πριν μετονομασθούν σε... «Ίλιον», να λέγονται έτσι, από το όνομα του μεγαλοτσιφλικά... Λιόση, πού έφτιαξε προάστιο όπως αυτός γουστάριζε.

   Εννοείται πώς, αφ’ ενός η αδηφαγία των κτηματιών, η δίψα των νεόκοπων... Αθηναίων γιά «κεραμίδι πάνω από το κεφάλι τους» και, αφ' ετέρου, η αδυναμία του κράτους να επιβάλλει νομοθετικά χωροταξική... τάξη, καταστρατήγησαν φυσικούς νόμους. Ρέματα μπαζώθηκαν, δάση αποψιλώθηκαν, επιτείνοντας τις παρεχόμενες ποσότητες ομβρίων και ελληνικών... «Rolling stones», ήτοι "κινούμενων λίθων", χωμάτων, μπάζων και ό,τι κουβαλούσαν οι χείμαρροι στην απελπισμένη τους προσπάθεια να ενωθούν με την μάνα θάλασσα. Μέχρι και δημοτικοί χώροι δημιουργήθηκαν παράνομα πάνω σε δημιουργούμενα οικόπεδα από καταπάτηση και επιχωμάτωση ρεμάτων.

   Έτσι, στηριζόμενη στην ασυνειδησία των ιδιοκτητών, την εθελοτυφλία διεφθαρμένων... αρμοδίων υπαλλήλων και την αβελτηρία του κράτους, η τύχη των δημιουργουμένων οικισμών εναπετέθη στο καλό άστρο όσων έκλεισαν τις προσβάσεις των ομβρίων και τη μεγαθυμία του Υψίστου να μην στείλει γερές μπόρες. Και γιά να μην τα βάζουμε μόνο με την αμυαλιά των μεμονωμένων πολιτών, η ίδια η Πολιτεία, πρωτοστατούσα στην κακοποίηση του περιβάλλοντος, έκανε τον ποταμό Ιλισό... οδό Καλλιρρόης και τον Κηφισό, εθνική οδό... ΠΑΘΕ. Με το νερό τους να περνάει κάτω από τις ρόδες μας και τον κίνδυνο, κάτι που αρκετές φορές συνέβη, όταν σε περίπτωση ισχυρών βροχοπτώσεων το νερό παρέσυρε μεγάλα αντικείμενα -γιατί η εγκληματική αδιαφορία και ανοησία των παραποτάμιων κάφρων, έκανε την κοίτη τους μεγαλοσκουπιδοτενεκέ- και όταν αυτά έφραζαν την ροή, τότε... όποιον πάρει ο Χάρος!!!

   Τώρα πιά η κατάσταση είναι τόσο περιπεπλεγμένη, ώστε η λύση -αν και απλή-  να φαντάζει αδύνατη. Επειδή η Φύση προνοεί, επιλέγει σοφά, θυμώνει και τιμωρεί όταν πάς να την αγνοήσεις ή προσπαθείς να την ξεγελάσεις, το μόνο που μπορεί να γίνει είναι: όσα ακίνητα αυτή -οργισμένη και διεκδικώντας τα απαράγραπτα δικαιώματά της- «επισκέπτεται» και «τσαταλιάζει», να της τα... παραδώσεις αδιαμαρτύρητα, ώστε να αποκατασταθεί ο φυσικός νόμος. Τεχνικά έργα να διαχωρίσουν τα αποκαθιστάμενα στη λειτουργία τους ρέματα από τους οικιστικούς ιστούς και οι πληγέντες, με νομοθετικές ρυθμίσεις και δίκαιες κατανομές κόστους και αποζημιώσεων, να εγκαταλείψουν τα, δήθεν, οικόπεδά τους, μεταφερόμενοι αλλού.

   Σήμερα, η ευκαιρία γιά της πληγείσες περιοχές Μάνδρας και Νέας Περάμου, προκειμένου να «σουλουπωθούν» και απαλλαγούν από έναν επαναλαμβανόμενο εφιάλτη που δεν τους λησμονεί, αφού η «αρρώστια» που τον προκαλεί παραμένει, είναι μοναδική με κόστος το ελάχιστο δυνατό. Αντί το εξαγγελθέν πλεόνασμα της υπερφορολόγησης της «πλουσιότατης» μεσαίας τάξεως να διανεμηθεί όπου προγραμματίζει ο τσαχπίνης Τσαλακώτος και ο μονίμως αυταπατώμενος γουρλής πρωθυπουργός, αυτό να δοθεί ολόκληρο γιά τον σκοπό που προανέφερα. Ούτως ή άλλως, οι προγραμματισμένοι να πάρουν μέρισμα, παρ’ όλον ότι οπωσδήποτε έχουν ανάγκες να καλύψουν μ’ αυτό και θα τους είναι καλοδεχούμενο, είχαν κάνει ήδη τον προϋπολογισμό των εορτών τους χωρίς αυτό το... θείο δώρο. Άρα χωρίς μέρισμα, δεν θα χάσει η Βενετιά βελόνι. Ενώ οι σχετικά λιγότεροι πλημμυροπαθείς, που τους ήρθε ο ουρανός στο κεφάλι, θα μπορούν να ανακτήσουν μεγάλο μέρος από τις περιουσίες που έχασαν.

   Να μιά καλή ευκαιρία γιά μιά -ίσως την πρώτη- πραγματικά καλή ενέργεια των κυβερνώντων. Απορώ πως δεν το σκέφτηκε ήδη ο κύριος... Καρανίκας.