"Παραμύθια σε συνέχειες". Πρώτα η τριλογία: Ελλάς - Γαλλία - Συμμαχία.

... και μετά το μονόπρακτο της Θεσσαλονίκης.

Λίγα λόγια πριν κόψει την κορδέλα, εγκαινιάζοντας το έργο που φαίνεται πίσω του!

   Είδα προσεκτικά προχθές το ευγενές ακροατήριο να παρακολουθεί ευλαβικά, στην... σύναξη της Πνύκας, τις μεγαλόστομες και κοινότοπες... πομφόλυγες, οι οποίες εκστομίστηκαν από τους εξόχου μορφώσεως ηγέτες Ελλάδος και Γαλλίας.

   Προσωπικά, διαπίστωσα πως, εκτός των δύο «λ» στο όνομα των χωρών, υπάρχουν και άλλα κοινά στοιχεία στην κουλτούρα και την φιλοσοφία των δύο λαών. Κυρίως η συγγενική ποιότητα, στην εκάστοτε περίοδο, του αντίστοιχου ηγετικού ζεύγους. Π.χ. Ντε Γκώλ - Παπάγος, Ζισκάρ Ντ’ Εσταίν - Κωνσταντίνος Καραμανλής, Μιτεράν - «Αντρέας», Σαρκοζί - Κώστας Καραμανλής, Ολάντ - Γιωργάκης και τώρα Μακρόν - Αλεκσίς (με γαλλική προφορά!). Η ομοιότης χαρακτηριστική με -πάντοτε- ένα «κλίκ» παραπάνω στην γαλλική πλευρά, λόγω φινέτσας, παράδοσης και προϊστορίας.

   Τελευταίο κοινό σύμπτωμα η ασημαντότητα του σημερινού ζευγαριού. Ο δικός μας -κλασσικός αμόρφωτος μανιφίκ ψευταρέος- τις καθηγήτριές του τις προπηλάκιζε, ενώ ο Γάλλος, απλώς  τις... πήδαγε. (Είπαμε, πάντα ένα κλικ μπροστά οι Γάλλοι!). Και οι δύο ξεφύτρωσαν από το πουθενά και εκμεταλλευόμενοι δυσαρέσκεια κι αγανάκτηση -τσουπ- επέπλευσαν, όπως κάνουν οι φελλοί. Και ό,τι ήθελεν προκύψει γιά τους λαούς τους. Προβλέπω μαυρίλα και μόνον.

   Ακριβώς στην ιδιαιτερότητα του Γάλλου Προέδρου -την συμπεριφορά στις δασκάλες, εννοώ- οφείλεται η αγάπη του γιά τις ελληνικές αρχαιότητες και η επιμονή του να μιλήσει από την Πνύκα. Με φόντο τον Παρθενώνα και θέα την... Μπριζίτ.

    Τελικά, όσα ωραία, εύηχα, αόριστα και ακαταλαβίστικα ακούστηκαν στην Πνύκα -αλλά και σε όλη τη διάρκεια της εδώ παραμονής του μουσιού Μακρόν, δεν εκφράζουν τίποτε περισσότερο από γενικόλογα ευχολόγια και πολύχρωμες σαπουνόφουσκες που θα τις σκάσει -κλατς-  η επανεκλογή της δωρικής Άγκελα Μέρκελ. Της πραγματικής καπετάνισσας της Ε.Ε. Γιατί άλλο η μπουρδολογική αιθεροβασία -με τα κοκορέματα και τα δήθεν-  και άλλο ο πολιτικός ρεαλισμός και οι στέρεες αποφάσεις.

   Όλο αυτό το -όντως- καλοστημένο «πανηγυράκι», έδωσε αφορμή σε πολλούς γιά πολλές σκέψεις. Προσωπικά, όταν στην πρώτη σειρά των επισήμων αναγνώρισα την παρουσία του σεμνού αντιπροέδρου της Βουλής, του παραγνωρισμένου έξοχου ποιητή και υμνητή του αιδοίου -άρρενος και θήλεος- του αγέρωχου Τάσου Κουράκη, ο ενθουσιασμός μου εκτοξεύτηκε σαν δυναμική... εκσπερμάτιση και η φαντασία μου κάλπασε. Σαν τα καταπιεσμένα ερωτικά απωθημένα της καλοκάγαθης υποτεταγμένης νοικοκυράς και του ξεθεωμένου από τον καθημερινό κάματο βιομηχανικού εργάτη, που η εγκληματική εργοδοσία στερεί -σε αμφότερους- την ερωτική απόλαυση και τους αλληλοδιάδοχους επαναλειπτικούς οργασμούς. Κάτι που τόσο όμορφα -και λεπτομερειακά- περιγράφει ο λαμπρός ποιητικός λόγος του Τάσου Κουράκη. Μονμάρτη, Μουλέν Ρουζ, σουσέλ, παρτούζ, ετσετερά! Ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση.

   Ευτυχώς που υπάρχει ο μπαρμπα-Μυτούσης, σκέφτηκα, και το «φοιτητικό κίνημα», θα μπορεί, του λοιπού, να μετατραπεί σε παλινδρομικό... «φοιτητικό κούνημα». Και μάλιστα... ρωμαλέο.

  Ευτυχώς που ο λαϊκούριος ταβερνιάρης -συγγνώμην, «ταβερνιέ» έπρεπε να πω- Πόρκυ αρρώστησε και -σκέφτηκα πάλι- αναβαπτίστηκε η εκπροσώπησή μας.

   Δεν ξέρω το γιατί, αλλά -έτσι όπως φαινόταν προφίλ ο Τάσος- μου θύμισε έναν από τους τέσσερις Προέδρους των ΗΠΑ -και συγκεκριμένα τον Τόμας Τζέφερσον- που ένας παλαβός εμιγκρές δεύτερης γενιάς, (Δανός νομίζω), σκάλισε σε γιγαντιαίο μέγεθος, στο όρος Ράσμορ της πολιτείας Ντακότα. Γιά τέτοια μεγαλοπρέπεια μιλάμε, με την αλογοουρίτσα να αχνοφαίνεται πίσω. Επιβλητικότητα, μεγαλοπρέπεια, μαγεία!

   Τελικά, ο «Φρανσουά» Μανολάκης ήρθε, έφαγε, ήπιε, έριξε τις κούφιες του, έκανε τη πλάκα του, κουβάλησε και το ερείπιό του -προφανώς γιά να το συγκρίνει με την Ακρόπολη- και... «ώχετο απιών» γιά τα σοβαρότερα.

   Και τώρα, εμείς με τον διπλό εφιάλτη -φόρος εισοδήματος και ΕΝΦΙΑ-... «οψόμεθα ες Θεσσαλονίκην».