Από τον Ολαντρέου, τρεχάλα στον Τσιπρανδρέου. Αλλά ως κακέκτυπο αντίγραφο!

"Το γαρ πολύ της εξουσιολαγνείας, γεννά παραφροσύνη".

 

   Αφού απέτυχε παταγωδώς να παγιώσει αυθύπαρκτη σοβαρή προσωπικότητα, ακροβατώντας από ψέμα σε ψέμα, από κωλοτούμπα σε κωλοτούμπα και έχοντας κατασπαταλήσει το κεφάλαιο που υπέκλεψε από το πιό ανόητο κομμάτι του ελληνικού λαού, παλινδρομώντας μεταξύ ουτοπίας, απέλπιδος... ελπίδας, απάτης  και αυταπάτης, τώρα καταφεύγει -ξεμπροστιαζόμενος- στην έσχατη προσπάθεια παραπλάνησης. Πιστεύει ως κολυμβήθρα του Σιλωάμ, προκειμένου να ανακάμψει η δημοφιλία του, την ταυτοποίησή του με τον διαβόητο «Αντρέα» και τα...ιδανικά του. Κλασσικό, πολυφορεμένο, αλλά δυστυχώς, ατελέσφορο τέχνασμα. Η Κασταλία πηγή έχει στερέψει οριστικά και καμμία πόρνη δεν μπορεί να ξαναγίνει... παρθένος.

   Όσο κι αν προσπαθεί με κόλπα και τερτίπια -έτσι εξηγούνται τώρα τα παλιά καμώματα μίμησης του «Αντρέα», με την αργόσυρτη γεροντίστικη εκφορά και κάποιες κλισέ φράσεις, που μας έκαναν να απορούμε τότε- δεν μπορεί να «χωθεί» στο πετσί του νέου Μέντορά του. Το επί δυόμιση χρόνια δείγμα γραφής που έδωσε, αποκλείει δημιουργία συνειρμών, αφύπνιση συναισθημάτων, αναγέννηση ενθουσιασμών και καπηλεία παλαιών συγκινήσεων. Η απόλυτη ανακολουθία λόγων και έργων, η αναξιοπιστία, η ανικανότητα, το φορολογικό ξεζούμισμα του λαού και το αφόρητο ψέμα του, δεν το επιτρέπει. Ο λαϊκιστής «Αντρέας» έδωσε -κακώς βέβαια και πάνω από την αντοχή της ελληνικής οικονομίας- όμως έδωσε.   Ο λαϊκιστής Αλέκσισ πήρε. Του τα παίρνει όλα. Μέχρι και το... σώβρακο! Πώς να πείσει λοιπόν, πως πρόκειται γιά τον... διάδοχο του «Αντρέα»;

   Παραγνωρίζει πως ο μαθητής που σε σχολική θεατρική παράσταση υποδύεται τον... Μεγαλέξαντρο, δεν σημαίνει δα πως είναι, κιόλας, ο... Μεγαλέξαντρος! Ένα ατάλαντο καραγκιοζάκι είναι. Παρ’ όλα αυτά, ο απελπισμένος κι ανεκδιήγητος Αλέκσισ, έχοντας εξαντλήσει ολόκληρη τη γκάμα μπουρδολογίας και ψευδολογίας που διέθετε στη φαρέτρα του, έβαλε κάποιον σαχλέουρα λογογράφο -με καρανίκιο στυλ- να του γράψει, ως άλλος Θουκυδίδης, έναν δικό του «Επιτάφιο», γιά να παίξει το τελευταίο του δημαγωγικό χαρτί. Έτσι, φόρεσε ζιβάγκο και βγήκε στις ρούγες ως Τσιπραντρέου, γιά να μας φλομώσει πάλι στις ακαταλαβίστικες ανοησίες.

   Από όλη αυτή την παρλαπίπα, κρατώ -εντυπωσιασμένος- την αναφορά του στον... "Θερμιδόρ"!!! Πέραν της ανορθόγραφης αναγραφής, ανάθεμά με αν ο εντελώς αστοιχείωτος δημαγωγός -και ο αντάξιος λογογράφος του-  γνωρίζουν το νόημα της λέξης και τον ρόλο που έπαιξε ο μήνας «Θερμιδώρ» (19/20 Ιουλίου με 17/18 Αυγούστου) στην εξέλιξη της μετεπαναστατικής πολιτικής ζωής της Γαλλίας, που κατέληξε στην καρατόμηση του αιμοσταγούς και απεχθούς Ροβερσπιέρου.
    Οι καρανίκιες παπαρδέλες, τους μόνους που μπορούν να εντυπωσιάσουν είναι οι εξ ίσου αμόρφωτοι και σανοτρεφόμενοι οπαδοί τους, οι οποίοι εκστασιαζόμενοι με τις μαλ... ς αυτές θα πουν:

   -Ρε, πόσα ξέρει το άτομο! Ρε σύ, αυτό είναι... «σοφός. Σκέτη... "Δομή"!¨

Το μόνο που λείπει, γιά να στολιστεί η «κανίστρα» εφ’ ω και αναζητείται, είναι μία... Μιμή. Άντε βρε παιδιά, βρείτε του μιά!