"Τέρμα το διάλειμμα, τα κεφάλια μέσα..."

6ος όροφος, μονόκλινο, θέα απέραντη. Τύφλα να 'χει το Hilton!

   Συντρόφισσες και σύντροφοι, γειά σας!

   Η υποχρεωτική καθήλωση και αδράνεια των τελευταίων ημερών, ιδίως στην προχειρουργική φάση, μου έδωσε μια πρώτης τάξεως ευκαιρία αυτοσυγκέντρωσης και περισυλλογής. Μιάς αφύπνισης εκείνων των εσωτερικών αμυντικών δυνάμεων που θα μου επέτρεπαν, αφ’ ενός, να μην «σαλτάρω» πνευματικά και, αφ’ ετέρου, να συγκεντρωθώ σε κάποιο στόχο. Χωρίς -ευτυχώς- συσκευή τηλεόρασης στο δωμάτιο ήμουν υποχρεωμένος να κρατώ ξύπνιες τις δικές μου πνευματικές δυνάμεις. Έτσι η καταφυγή στην ανάγνωση βιβλίου ήταν η μόνη, αλλά και καλύτερη, λύση. Μετά από μακρά εναλλαγή ρόλων «δέκτου και πομπού» στον "λόγο" -επ’ αρκετόν ο πρώτος και εσχάτως ο δεύτερος- έχει έρθει, μοιραία, μιά φάση κόπωσης, παραίτησης και αδρανείας, οφειλόμενη σε μύρια όσα δεινά, τραγικά και ευτράπελα προσέτρεξαν τα τελευταία χρόνια γιά την δημιουργία τους. Και αυτό με έκανε, αφ’ ενός να θέλω να «παγώσω» τον χρόνο και τη συναίσθηση της κατάστασής μου, αλλά και να παραβλέψω την πληθώρα των πολιτικών εντύπων που ξεφυτρώνουν, καθημερινά, σαν μανιτάρια και όπως τα σαλιγκάρια μετά από βροχή, αναζητώντας στον ήλιο κυκλοφοριακή μοίρα. Με μόνο θέμα, σχεδόν αποκλειστικά, την καταγραφή του... αυτονόητου.  Κάθε πολιτικός συγγραφέας, κατά την ιδεολογία, τις ιδεοληπτικές του εμμονές και το αφηγηματικό του ταλέντο, γεμίζει την αγορά με σελίδες, γνώσεις, απόψεις, προβλέψεις και κουταμάρες. Όλα, εν πολλοίς, προφανή και πασίγνωστα. Σε βαθμό που το πράγμα να καθίσταται ανιαρό, βαρετό και ανούσιο, υπό την έννοια της «κομίσεως γλαύκας εις Αθήνα». («Το πολύ το Κύριε ελέησον...»).

   Η φιλολογία και παραφιλολογία περί των αιτίων διαλύσεως της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας, η παραμονή -ή έξοδος- της χώρας στο ευρώ και την Ε.Ε., ο ρόλος του ΔΝΤ, των Τραπεζών και των Ευρωπαίων δανειστών. Η Μέρκελ, ο Σόιμπλε, το χρέος, τα μνημόνια, τα παιχνίδια εξουσίας και όλο το απαίσιο πλέγμα της κακοδαιμονίας μας, ξετιναζόμενα και "ξεκατινιαζόμενα", έχουν κάνει τους Έλληνες βαθείς γνώστες στην ανοησία, την σύγχυση, τον ξερολισμό και την παρλαπίπα του ατομικού τους σκοταδισμού, αλλά και της κοινής τους μοίρας στην φτωχοποίηση, την εξαθλίωση και την αναξιοπρέπεια, (με σειρά καθόδου στην κλίμακα του κακού!).

   Με πλήρη επίγνωση όλου αυτού του διάχυτου ανθυγιεινού κλίματος, θα αποτελούσε τραγική ειρωνεία ακόμη και το ξεφύλλισμα πολιτικών εντύπων σε χώρους μοναξιάς, όπου αναζητείς την... υγειά σου! Έτσι, σαν μόνο υγιές αντίβαρο στη ζοφερή πραγματικότητα, παραμένει η καταφυγή στην αυθεντική λογοτεχνία. Εκεί όπου η αισθητική απόλαυση μπορεί να συνδυαστεί με τον εμπλουτισμό με ιστορικές και άλλες γνώσεις. Η επιλογή μου λεγόταν: «Λεονάρντο ντα Βίντσι», του Ρώσου συγγραφέα Ντμίτρι Σεργκιέγιεβιτς Μερεσκόφσκυ, εκδόσεις Αθ. Καραβία 1955. Ένα βιβλίο που χρόνια περίμενε -υπομονετικά- στη βιβλιοθήκη μου τη σειρά του γιά να διαβαστεί και -πολύ φοβάμαι- θα περιμένει κάποια άλλη...¨"ευκαιρία" γιά να ολοκληρωθεί η ανάγνωσή του.

   Υ.Γ. Με τον χοντρό «Κολαούζο» του Τσίπρα σαφώς τοποθετημένο δεξιότερον εμού, η προσφώνηση στην αρχή της ανάρτησης, αποτελούσε -τουλάχιστον- υποχρέωση γιά μένα.