"Περιμένοντας τους βαρβάρους... φόρους"

 ...και τη μπάλα στην εξέδρα!

-Πού και πού, πετάμε και καμιά "κούφια", γιά να περνάει η ώρα!

    Η θερινή ραστώνη με τους καύσωνες κάνει το μυαλό να γίνεται αργόστροφο  και τις αισθήσεις να αδρανούν.  Έτσι γίνεται περισσότερο οδυνηρή η αφόρητη μπόχα της... μπαγιάτικης ψαρίλας που αναδύεται από την κυβέρνηση και τις πολιτικές της. Η ήδη καθιερωθείσα κακογουστιά στην εν γένει εμφάνισή της -σουλούπι, ντύσιμο, ύφος, στήσιμο- έχει πλέον αφομοιωθεί από μεγάλη μερίδα του πληθυσμού, αυτήν που -ούτως ή άλλως- ποτέ δεν διακρίθηκε για το καλό του γούστο και δεν ξεπέρασε ποτέ το νεοπλουτίστικο καρακιτσαριό της μίμησης, της επίδειξης και του... «δήθεν». ’Έτσι, εκόντες-άκοντες, συνηθίσαμε να πνίγουμε την ντροπή μας οσάκις βλέπαμε την... εθνική μας αντιπροσώπευση στα διάφορα fora και τις λοιπές διεθνείς εμφανίσεις. Όπως το απύθμενο ρεζιλίκι με τον χαζοχαρούμενο χοντρούλη υπουργό να πατάει, γελαστός κι όλο χαρά γεμάτος, το κόκκινο χαλί του αεροδρομίου στο Πεκίνο με έξω πουκαμισιές και -ίσως- σαγιονάρες στα πόδια!

   Η αξιοθρήνητη εμφάνιση, π.χ. Φίλης, Τασία, κ.λπ. και η επιθεωρησιακού τύπου καρατερίστικη συμπεριφορά, π.χ. η αλλού-γι’αλλού Αυλωνίτου, η κουτοπόνηρη Καρακώστα, ο πόκεμον-Ζαχαριάδης, ο ως... «περιδιαγραμμάτου» -κουλτούρα να φύγουμε- Σεβαστάκης, κ.α.,  αποτελούν προανάκρουσμα μιάς ανάλογης πολιτικής συμπεριφοράς. Ασόβαρης, επιπόλαιας και παλαιοημερολογίτικα καθηλωμένης σε «λαϊκουρίστικες» φόρμες και ξεπερασμένα παλαιοκομμουνιστικά πρότυπα, που έχει προ πολλού «ξεράσει» με αποστροφή κι αηδία, ολόκληρος ο πλανήτης. Όμως εξακολουθεί να έχει πέραση κοροϊδίας κι εξαπάτησης στον τόπο μας. (Αυτόν που κατοικεί ο... ευφυέστερος λαός του κόσμου... όλου!!!).

   Η προχειρότητα στην λήψη φορολογικών και λοιπών μέτρων εισπρακτικού ενδιαφέροντος και τα κωμικοτραγικά καμώματα στις συνεχώς εναλλασσόμενες ανακοινώσεις τους -ποσά, δόσεις, φορολογικοί συντελεστές, πρόστιμα, απαλλαγές και ό,τι παράμετρος υπάρχει στη διαδικασία- δημιουργούν στο κοινό πονοκέφαλο, εξ ίσου μεγάλο με αυτόν καθ’ αυτόν της εξεύρεσης των αιτουμένων υπέρογκων προς πληρωμή ποσών. Η προχειρότητα και ατζαμοσύνη των υποτιθέμενα... ειδικών, π.χ. ο «εξπέρ» Αλεξιάδης, κάνει τον αξιοθρήνητο κυβερνητικό θίασο να μοιάζει με θεατρικό μπουλούκι της θερινής... «αρπαχτής», που αυτοσχεδιάζει παίζοντας... «Γκόλφω» σε κάποιο ορεινό καφενείο της Αιτωλοακαρνανίας.

   Στην κορύφωση του «λαϊκουρισμού», το παρατηρούμενο καταστροφικό αλαλούμ με την ανοχή και στήριξη στους υπόπτου προελεύσεως... αλληλέγγυους, οι καταστροφικοί βανδαλισμοί κτιρίων και γενικά δημόσιας περιουσίας,  τα ρεσάλτα σε ακατοίκητα κτίρια και -αποθέωση- η θρασύτατη εισβολή σε Ιερό Ναό εν ώρα λειτουργίας γιά... «διακίνηση ιδεών», έρχεται να «δέσει» ωραιότατα με τον σανφασονισμό των διαταραγμένων αριστερών μυαλών. Συντροφικά δείγματα παραφροσύνης -κομματικός ΣΥΡΙΖΑ, κόντρα στον κυβερνητικό ΣΥΡΙΖΑ- τάσεις, διαφωνίες, συντροφικά μαχαιρώματα, πολυλογίες και βυζαντινολογίες που αποδεικνύουν πως -αν και άθεοι- εφαρμόζουν αυστηρά ευαγγελικές πρακτικές και οδηγίες. Όπως: «μη γνώτω η αριστερά σου, τί ποιεί η... αριστερά σου»! (Αυτό με πάντα... αριστερόστροφη μεταφορά).

   Τέλος, κερασάκι στην τούρτα, η μετατροπή του προαύλιου της Βουλής σε απέραντη... ιχθυαγορά όπου η οργανωθείσα ανόητη κομματική φιέστα, σχετικά με την αποπροσανατολιστική παρλαπίπα περί... αναθεώρησης του Συντάγματος, έγινε αφορμή να αναδυθεί μιά αφόρητη μπόχα μπαγιάτικης συριζαρέικης ψαρίλας, η οποία ξεπέρασε σε αποπνικτικότητα κάθε άλλη δυσοσμία, απ’ αυτές που μας έχει συνηθίσει να εκπέμπει άφθονη, επί ενάμιση χρόνο, ο κυβερνητικός εσμός. Οι λιμενεργάτες των χαλκείων της... ιχθυόσκαλας Κουμουντούρου αμόλησαν ό.τι απωθημένο...  σάπιο «μπακαλιάρο» βρήκαν στα ντουλάπια τους, προκειμένου να φλομώσουν και αποπροσανατολίσουν τον ταλαιπωρημένο και μπαϊλντισμένο, από προβλήματα, κοσμάκη.

   Και σαν να μην μας έφταναν όλα αυτά τα δεινά, βγαίνει κι ο πατήρ-Παππάς -μεγάλο αλλά κρυφό ποιητικό ταλέντο-  γιά να ολοκληρώσει το μπουφονικό ξεκατίνιασμα με το γελοίο σκηνικό του συριζαρέικου μπερντέ και αφιερώνει στον εορτάζοντα ... Ρούλη  μιά απίθανη ποιητική αρλούμπα, που μου έφερε, αυτόματα, στο νου ένα παλιό δείγμα εμετικής ποιήσεως -όπως λέμε: «λυρική ποίηση», «επική ποίηση», «ερωτική ποίηση», «εμετική ποίηση»- από έναν  υπερτιμημένον, λόγω αριστεροσύνης, ποιητή, ο οποίος ήθελε... Νόμπελ, αλλά βολεύτηκε στο τέλος με ένα... βραβείο Λένιν.

   Δεν πιστεύω να υπάρχουν ακόμη τέτοια βραβεία. Αν όμως ναι, και γιά να την σπάσω στον ποιητή εκ του προχείρου,- πάτερ Παππά, συνυποβάλλω υποψηφιότητα με μιά δική μου... δημιουργία-παράφραση του... αριστουργήματος του Ρίτσου. Εννοείται, αφιερωμένο κι αυτό στον... γίγαντα Ρούλη:

«Ναι, είναι αλήθεια. Είναι αλήθεια.
Ας ηχήσουν λοιπόν οι καμπάνες. Ας ηχήσουν.
Η ελπίδα... ήρθε. Κατέπλευσε!
Είναι παρών ο Ρούλης στο παγκόσμιο πόστο του.
Ο Ρουλης  ανεβάζει στις επάλξεις των πέντε ηπείρων τις σημαίες του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο Αλέξης ετοιμάζει με το σκόρπιο σανό του κόσμου, ένα πλούσιο γεύμα στους χαχόλους του...

Σώπα γιαγιά και σκούπισε με το τσεμπέρι σου τα μάτια σου.
Όταν σβήνει η φωτιά σου κάτω από το τσουκάλι σου
Είναι ο Ρούλης που σκύβει και φυσάει τη φωτιά σου ν' ανάψει.
Όταν λείπει από το τραπέζι μας το ψωμί κι από το στρώμα μας τ' όνειρο κι απ' το δώμα μας το λυχνάρι είναι ο ΣΥΡΙΖΑ που ανάβει τα μεγάλα ηλεκτρικά στον ορίζοντα. Σε φλομώνει στο ψέμα και χορταίνεις την πείνα σου.  Κι ακούμε κάτω από τα τούνελ της νύχτας τη βοή των τραίνων που μεταφέρουν κουτόχορτο στους πεινασμένους  πολίτες...

Ας ηχήσουν λοιπόν οι καμπάνες.
Οι αιώνες σκαρφαλώνουν στην κορυφή της ψυχής του ν' ανασάνουν, μην πείτε πως ο ήλιος ο πράσινος ορφάνεψε. Κοιτάχτε !
Κάθε ήλιος και σελίδα - μέρα με την ημέρα - με τους ήλιους των 42 χρόνων του έφτιαξε ένα χοντρό αγγούρι από φόρους και τ’ ακούμπησε γλυκά κι αβαζελίνωτα στα πισινά του κοσμάκη.
Αλεξέι Παύλοβιτς Τσίπρας
Το έργο του: Καταστροφή της Ελλάδας
Ας ηχήσουν λοιπόν οι καμπάνες κι ακούστε.
Πάνου από την κόκκινη πλατεία του Συντάγματος, στην εξέδρα του πρασινοκόκκινου ήλιου ο Αλεξέι Παύλοβιτς Τσίπρας μιλάει: «Υπερασπείστε, χαχόλοι, το κόμμα, την καρέκλα και την κονόμα του».

   Σημ. Δηλούται υπευθύνως πως τυχόν ομοιότης με παλαιότερες ποιητικές μπούρδες μεγαλόσχημου ποιητή, είναι απολύτως συμπτωματική.