"Μιά σακούλα καραμέλες".

 Μάριο ντε Αντράντε. (Mario de Andrade. Βραζιλιάνος πολυτάλαντος λογοτέχνης, 1893 - 1945)

 

    Το πιό κάτω κείμενο ανήκει σε έναν σπουδαίο Βραζιλιάνο λογοτέχνη, (τον διέκριναν και άλλες έξοχες καλλιτεχνικές ιδιότητες κι ευαισθησίες, αλλά κρατώ την περιεκτικότερη). Το πρωτοσυνάντησα πάρα πολλά χρόνια πριν, όταν η ζωντάνια και μέθη της νιότης προσπερνούσε με αλαζονία και... περιφρόνηση τέτοια λόγια και αναγνώσματα. Φαίνεται όμως, πως κάτι θα άφησε ανεξίτηλα στο υποσυνείδητο, ώστε η βαρυφορτωμένη μνήμη το αναγνώρισε αμέσως, το βρήκε εύκολα στα βάθη της και το ανέσυρε -καταπλακωμένο από πλήθος καταχωνιασμένων "πληροφοριών"- όταν καλός φίλος μου το υπενθύμισε με email.

   Με τη συσσωρευμένη πείρα ζωής, επιβεβαιώνεται γιά άλλη μία φορά, η μεγάλη, υποδόρια και ασυνείδητη επιρροή όλων αυτών των σημαντικών που διδασκόμεθα, μαθαίνουμε, διαβάζουμε, πιστεύουμε όταν είμαστε νέοι. Και μετά... ξεχνιώνται στη κοπιαστική διαδρομή της βιοπάλης. Όμως η γυαλάδα του κάθε φίνου λούστρου που κάποτε δεχθήκαμε παραμένει, όπως μένει στα καλογυαλισμένα με χειρόλουστρο έπιπλα και κάνει -και θα κάνει πάντοτε- τη διαφορά. 
   Το κείμενο αυτό στο περίπου, (πέντε πάνω-πέντε κάτω), πολλές φορές το ψιλοσκέφτηκα και με απασχόλησε -προφανώς ασυνείδητα- στη ζωή μου και -κυρίως- προσπαθούσα να εφαρμόσω. Κατά δύναμη και προϊόντος του χρόνου, με ολοένα αυξανόμενη πρόοδο. Ιδίως τώρα που αυτή φτάνει στο γέρμα της. 

    «Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα ότι, μου υπολείπεται κατά πολύ λιγότερος  χρόνος ζωής απ' ότι έχω ζήσει έως τώρα...

   Αισθάνομαι όπως εκείνο το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: Τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία, αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.

   Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά. Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει. Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες. Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί. Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους.

   Με ενοχλεί ο φθόνος και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους. Μισώ να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα.

   Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο... Μετά βίας το κάνουν για την επικεφαλίδα. Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες. Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται... Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα... Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση. Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους. Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους. Που δεν θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους. Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους. Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια.  Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή.

   Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων... Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πώς μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή. Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει.

   Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά  από τις καραμέλες που  μου απομένουν...  Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες  θα  είναι  πιο νόστιμες  απ' όσες  έχω ήδη φάει.  Σκοπός μου  είναι  να  φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τη συνείδησή μου και  τους αγαπημένους μου...»

   Με άφατη θλίψη και μεγάλη νοσταλγία το καταθέτω, μαζί με μιά πελώρια ευχή. Στον κόσμο της αθλιότητας, της μιζέριας και της αναξιοκρατίας που μας οδηγεί το κρατούν πολιτικό σύστημα, ας γίνει φάρος ψυχής και συνείδησης γιά τους νουνεχείς της νέας γενιάς, μήπως και συναισθανόμενοι τί πρόκειται να τους συμβεί αν συμβιβαστούν και ενδώσουν στην αθλιότητα που μας επιβάλλουν, βρούν το σθένος, τη δύναμη και τη νουνέχεια να ανακόψουν την χαραχθείσα πορεία πάνω στον ολισθηρό κατήφορο που τους σπρώχνουν. Αυτόν που τερματίζει στην παρακμή, τη σήψη και την εθνική διύλιση, μέσα στον άχρωμο πολυπολιτισμικό χυλό που εκπροσωπούν. Μακάρι...