DE PROFUNDIS

   Οι θερινοί καύσωνες με την παρελκόμενη σχετική αδράνεια και απραξία που φέρνουν, η απέραντη κυβερνητική ανικανότητα, περιβεβλημένη από τις κλασσικές πλέον... αρετές της, όπως η διαστρέβλωση, η παραπληροφόρηση και η φαυλότητα, σε απόλυτο συνταιριασμό με μιά πρωτοφανή ανεκτικότητα, παροιμιώδη απάθεια και λωτοφαγική αβελτηρία, που έχει καταλάβει το σύνολο, σχεδόν, του ελληνικού πληθυσμού και εξικνείται μέχρι τα όρια της πλήρους αποχαύνωσής του, υποχρεώνουν ένα μυαλό που επιμένει να μένει ζωντανό, αντί να «σαλτάρει» αδρανοποιημένο τελείως και αιχμάλωτο προς τα σκοτάδια του παραλογισμού, να αναζητήσει -προκειμένου να μείνει καθαρό ως «μηχάνημα» παραγωγής λογικής σκέψης- υγιείς και όμορφες νοητικές διαδρομές, πέραν, πάνω και απέναντι από την παγκόσμια ασχήμια και την διάχυτη ντόπια χυδαιότητα. Εργαλείο του η γλώσσα και προϊόν οι εικόνες που μπορεί να σχηματίσει η παράθεση όμορφων λέξεων, επιλεκτικά συγκεντρωμένων και μαστορικά τοποθετημένων στην κατάλληλη θέση εκάστη, δημιουργώντας εξαίσιους αρμονικούς συνειρμούς. Κι αυτό στην κορυφαία και πιό σπάνια λογοτεχνική έκφανσή τους.

   Όμως στο πιό πρόχειρο και πιό γρήγορο, αλλά και στο πιό εφικτό παιχνίδισμα που μπορεί να διατηρήσει φρέσκια και δραστήρια την πνευματική ενάργεια, να «ξεμουδιάσει» λίγο την καταταλαιπωρημένη -από τα διάφορα ανατριχιαστικά λαϊκουρίσματα, όπως: «μάζωξη», «κάλεσμα», «ως αναφορά», «πισωγύρισμα» και λοιπούς βαρβαρισμούς- αισθητική και να την βγάλει από τον βούρκο της αθλιότητος στον καθαρό αέρα της εκφραστικής ποιότητος είναι η καταφυγή στην πρακτική λογοτεχνία, την τέχνη του λόγου. Στο ανακάτεμα κοινών και τετριμμένων λέξεων που με κατάλληλη διάταξη μπορούν να μετατρέψουν μιά κοινοτοπία σε αριστουργηματικό συνειρμό. Κάτι ανάλογο με την γιαπωνέζικη ανθοδετική τέχνη, την «ικεμπάνα», όπου φαντασία και κατάλληλες ενέργειες μετατρέπουν πέντε ξερόκλαδα σε έργο τέχνης. 

   Ένας λογοπλαστικός συνδυασμός και μιά κατάλληλη διάταξη απλών καθημερινών λέξεων, μπορεί να δημιουργήσει  υψηλής συγκινησιακής φόρτισης φράσεις. Αφού στην τέχνη του λόγου μεγαλύτερη αξία από το τί λες έχει το πώς το λες! Και από το τίποτα μπορείς να βγάλεις... συναίσθημα. Ανακουφιστικό φάρμακο και βάλσαμο στις πληγές της ρουτίνας και της εν αποσυνθέσει καθημερινότητος.

   Ως κορυφαίο δείγμα μιάς τέτοιας διαδικασίας, όπου το «τραπουλίστικο» ανακάτεμα λέξεων -πέραν της ορθολογιστικά αναμενόμενης αλληλουχίας- αναβλύζει ερωτικό συναίσθημα, σαν πυροσβεστικός κρουνός, είναι ο τελευταίος στίχος ενός ποιήματος της Πολυδούρη: «μόνο γιατί μ’ αγάπησες, γεννήθηκα»! Μιά απλή φρασούλα, τόνοι ρομαντισμού κι ερωτισμού, που αν η τελευταία λέξη γίνει πρώτη, ξεφουσκώνει σαν τρύπιο μπαλόνι.

   Αυτά και συγγνώμην γιά τη φλυαρία μου....