Αποχαιρετώντας την Μαρίνα.

 

   Σήμερα αποχαιρέτησα ένα πολυβασανισμένο ανθρώπινο κουρέλι. Μοιρασμένο κακά από την Λάχεση, μπήκε 11 μηνών στο Νοσοκομείο των Παίδων και βγήκε απ' αυτό 22. Νοηλεύτηκε, κοντά ένα χρόνο, χτυπημένη από φυματιώδη μηνιγγίτιδα. Άτυχη και τυχερή συνάμα, καθ' όσον η μόλις ανακαλυφθείσα στρεπτομυκίνη και οι φροντίδες ενός νεαρού, τότε, γιατρού, του Αργύρη Πετρούνια καταπολέμησαν την αρρώστεια. Μιά λίρα η ένεση, το βάρος της σε χρυσάφι. 
   Η περιπέτεια της έσωσε τη ζωή, αλλά της άφησε σημάδια στην ψυχή και το σώμα. Της έβλαψε σοβαρά  -κρίνοντας εκ του αποτελέσματος- το κέντρο της λογικής, ενώ άφησε άθικτο το αντίστοιχο της ευφυίας, προικίζοντάς την με μυαλό ξυράφι.

   Θύμα της φυσιολογικής μειονεξίας οδηγήθηκε, κατ' αρχήν, σε έναν αταίριαστο έρωτα κι έναν θνησιγενή γάμο, αλλά και στην διαμόρφωση αυτοκαταστροφικών στερεότυπων, συνηθειών και παθών, που την έριξαν στα χαμηλότερα σκαλιά ανθρώπινης κατάντιας και αναξιοπρέπειας. Με το κεφάλι πάντα ξερό κι αγύριστο. 

   Κυριαρχήθηκε διά βίου από πάντοια πάθη κι ελαττώματα, με ισχυρό ελαφρυντικό την, από νωρίς, στέρηση σθεναρής γονικής εποπτείας, καθώς η Θεία επιταγή της την στέρησε, αφήνοντας τέσσερα μικρά ορφανά να βολοδέρνουν στη ζωή μόνα τους. Σαν νεογέννητα κουτάβια με κλειστά μάτια. 
   Έτσι παρέμεινε, γιά ολόκληρη ζωή, σε λάθος γραμμή, λάθος πορεία και με μονίμως λαθεμένη άποψη. Όμως ποτέ δεν πείραξε, κακολόγησε ή έβλαψε κανέναν. Ότι κακό έκανε, το έκανε στον εαυτό της.

   Τώρα λυτρώθηκε, ελευθερώθηκε και, επί τέλους, αναπαύεται εν ειρήνη. Ήρεμη, γαλήνια, και παραδόξως, όμορφη. Δεν ξέρω το πόσο βοήθησε σ' αυτό η αριστοτεχνική φροντίδα του καθ' ύλην αρμόδιου της τελευταίας της περιποίησης. Όμως ποτέ μου δεν την θυμάμαι -εν ζωή- πιό όμορφη, απ' όσο την είδα σήμερα, στην ύστατή της εμφάνιση.

   Το κουρέλι που αποχαιρέτησα σήμερα, ήταν η μικρή μου αδελφή.