Επικαιρότης
Με πολύ περίσκεψη και θαυμασμό, μελαγχολία και θλίψη παρακολουθώ τα διαδραματιζόμενα στη κεντρική πλατεία της Μαδρίτης. Αυτή που, κατ’ αναλογίαν, ονόμασαν «Πλατεία Ταχρίρ» της Ισπανίας, δίνοντας ταυτόχρονα το έναυσμα ενός γενικότερου ξεσηκωμού στη χώρα.
Η περίσκεψη κι ο θαυμασμός βγαίνουν από τη σύγκριση του ευρωπαϊκού πολιτισμού, από τη μιά, και του αντίστοιχου συνονθυλευματικού «καφρισμού» από την άλλη. Και ας στραβομουτσουνιάζουν πάλι οι πάσης φύσεως θιασώτες της καταστροφικής «θολοκουλτούρας», που θα με πουν, ξανά, ρατσιστή! Αν ρατσισμός είναι η ροπή στην ευπρέπεια, την ευγένεια, την πολιτισμένη έκφραση της αγανάκτησης, ακόμη και στην διαμαρτυρία. Χωρίς φασαρίες, βιαιότητες μολότωφ, καταστροφές και συγκρούσεις με την αστυνομία (τις «δυνάμεις καταστολής», (sic), όπως την ονομάζουν περιφρονητικά οι αριστερούληδες αγράμματοι, που σίγουρα αγνοούν τον όρο «καταστολή»), τότε καμαρώνω που είμαι κι εγώ τέτοιου είδους ρατσιστής!
Με τραγούδια, χορούς, παλαμάκια και νεανική ζωντάνια κι επιμονή, οι νέοι της Ισπανίας μετατρέπουν την αγανάκτησή τους σε ηχηρό και δυναμικό «happening» διδάσκοντας, πάνω απ’ όλα, πολιτισμό, αξιοπρέπεια κι αποφασιστικότητα στη διεκδίκηση. Ακαπέλωτοι από πολιτικές κηδεμονίες, 3/Μισμούς (Μοχθηρία – Μιζέρια - Μίσος) και χωρίς ίχνος αντικοινωνικής ισοπεδωτικής μανίας και μηδενιστικής συμπεριφοράς, διατρανώνουν τη θέληση ενός μεγάλου και περήφανου λαού γιά δημοκρατία, εργασία κι ευημερία. Και διαδηλώνουν ειρηνικά, μεν, αλλά με πάθος, απαιτώντας τα νόμιμα δικαιώματά τους. Δηλαδή όλα όσα δικαιούται κάθε ελεύθερος πολίτης σε κάθε ευνομούμενη χώρα από την κάθε κυβέρνησή του!
Η μελαγχολία και θλίψη προκύπτουν από τη σύγκριση με τη ραγδαία και πλήρως «πακιστανοποιούμενη» δύσμοιρη πατρίδα μου. Τη χώρα που γέννησε τον πολιτισμό, ξεκινώντας από τον πρωτογονισμό και την βαρβαρότητα και τον διένειμε, πλουσιοπάροχα, σε κάθε λαό που διψούσε γι’ αυτόν. Και αφού, μεγαλόψυχα κι αλτρουιστικά, έδωσε μέχρι και την τελευταία σταγόνα φωτός που διέθετε από δαύτον, μη κρατώντας δι’ εαυτήν μήτε αχτίδα, ετοιμάζεται, ήσυχη κι ικανοποιημένη, να ξαναγυρίσει εκεί απ’ όπου ξεκίνησε. Στην ανέχεια, την μιζέρια, την εξαθλίωση, τον πρωτογονισμό και τη βαρβαρότητα. Δηλαδή, στο μηδέν!
Τα έμπειρα και ικανά χέρια των «προοδευτικάριων», «αλληλεγγυούχων» και «μπαχαλάκηδων», συνεπικουρούμενα και κατευθυνόμενα από αδρανείς, ανεύθυνες και ανίκανες πολιτικές ηγεσίες και οι στρατιές των «μεταγραφομένων» πειναλέων της Ασίας και Αφρικής, την οδηγούν εκ του ασφαλούς προς το στόχο.
Ένα βήμα της μένει ακόμη!
Με πολύ περίσκεψη και θαυμασμό, μελαγχολία και θλίψη παρακολουθώ τα διαδραματιζόμενα στη κεντρική πλατεία της Μαδρίτης. Αυτή που, κατ’ αναλογίαν, ονόμασαν «Πλατεία Ταχρίρ» της Ισπανίας, δίνοντας ταυτόχρονα το έναυσμα ενός γενικότερου ξεσηκωμού στη χώρα.
Η περίσκεψη κι ο θαυμασμός βγαίνουν από τη σύγκριση του ευρωπαϊκού πολιτισμού, από τη μιά, και του αντίστοιχου συνονθυλευματικού «καφρισμού» από την άλλη. Και ας στραβομουτσουνιάζουν πάλι οι πάσης φύσεως θιασώτες της καταστροφικής «θολοκουλτούρας», που θα με πουν, ξανά, ρατσιστή! Αν ρατσισμός είναι η ροπή στην ευπρέπεια, την ευγένεια, την πολιτισμένη έκφραση της αγανάκτησης, ακόμη και στην διαμαρτυρία. Χωρίς φασαρίες, βιαιότητες μολότωφ, καταστροφές και συγκρούσεις με την αστυνομία (τις «δυνάμεις καταστολής», (sic), όπως την ονομάζουν περιφρονητικά οι αριστερούληδες αγράμματοι, που σίγουρα αγνοούν τον όρο «καταστολή»), τότε καμαρώνω που είμαι κι εγώ τέτοιου είδους ρατσιστής!
Με τραγούδια, χορούς, παλαμάκια και νεανική ζωντάνια κι επιμονή, οι νέοι της Ισπανίας μετατρέπουν την αγανάκτησή τους σε ηχηρό και δυναμικό «happening» διδάσκοντας, πάνω απ’ όλα, πολιτισμό, αξιοπρέπεια κι αποφασιστικότητα στη διεκδίκηση. Ακαπέλωτοι από πολιτικές κηδεμονίες, 3/Μισμούς (Μοχθηρία – Μιζέρια - Μίσος) και χωρίς ίχνος αντικοινωνικής ισοπεδωτικής μανίας και μηδενιστικής συμπεριφοράς, διατρανώνουν τη θέληση ενός μεγάλου και περήφανου λαού γιά δημοκρατία, εργασία κι ευημερία. Και διαδηλώνουν ειρηνικά, μεν, αλλά με πάθος, απαιτώντας τα νόμιμα δικαιώματά τους. Δηλαδή όλα όσα δικαιούται κάθε ελεύθερος πολίτης σε κάθε ευνομούμενη χώρα από την κάθε κυβέρνησή του!
Η μελαγχολία και θλίψη προκύπτουν από τη σύγκριση με τη ραγδαία και πλήρως «πακιστανοποιούμενη» δύσμοιρη πατρίδα μου. Τη χώρα που γέννησε τον πολιτισμό, ξεκινώντας από τον πρωτογονισμό και την βαρβαρότητα και τον διένειμε, πλουσιοπάροχα, σε κάθε λαό που διψούσε γι’ αυτόν. Και αφού, μεγαλόψυχα κι αλτρουιστικά, έδωσε μέχρι και την τελευταία σταγόνα φωτός που διέθετε από δαύτον, μη κρατώντας δι’ εαυτήν μήτε αχτίδα, ετοιμάζεται, ήσυχη κι ικανοποιημένη, να ξαναγυρίσει εκεί απ’ όπου ξεκίνησε. Στην ανέχεια, την μιζέρια, την εξαθλίωση, τον πρωτογονισμό και τη βαρβαρότητα. Δηλαδή, στο μηδέν!
Τα έμπειρα και ικανά χέρια των «προοδευτικάριων», «αλληλεγγυούχων» και «μπαχαλάκηδων», συνεπικουρούμενα και κατευθυνόμενα από αδρανείς, ανεύθυνες και ανίκανες πολιτικές ηγεσίες και οι στρατιές των «μεταγραφομένων» πειναλέων της Ασίας και Αφρικής, την οδηγούν εκ του ασφαλούς προς το στόχο.
Ένα βήμα της μένει ακόμη!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου