Επικαιρότης
Τελικά, ο θάνατος, ως τελικό και καταληκτικό γεγονός είναι ένα πολύ ψυχρό πράγμα. Το άκουσμα πως κάποιος πέθανε, ανεξαρτήτως του ποιός είναι αυτός, καλός ή κακός, συμπαθής ή αντιπαθής, αγαπητός ή μισητός, φέρνει αυτόματα ένα πάγωμα στην ψυχή. Γιατί σφραγίζει με τη λέξη «τέλος», (με όλη της τη σημασία της λέξης) την πορεία ζωής ενός ανθρώπου και, κατά συνέπειαν, ενεργοποιεί την παράλυση όλων των ενεργών αισθημάτων γι' αυτόν, αφήνοντας χώρο μόνο γιά την ιστορική μνήμη και τον ιστορικό καταλογισμό.
Οι εικόνες που μεταδίδουν τα διεθνή πρακτορεία με τα ξεσπάσματα αγαλίασης, τους πανηγυρισμούς και τα ανεμίζοντα λάβαρα και σημαίες του πανηγυρίζοντος πλήθους, με αγριεύουν. Τα θεωρώ πέραν από τη δεοντολογία σύστασης της ανθρώπινης ψυχής και του, περί δικαίου, δημόσιου αισθήματος κάθε πολιτισμένου ανθρώπου.
Όσο κι αν εκφράζουν δικαιολογημένη χαρά και ανακούφιση, ιδίως γιά τους συγγενείς και φίλους των χιλιάδων αθώων θυμάτων της εγκληματικής του δραστηριότητος του εξοντωθέντος αρχιτρομοκράτη, αισθήματα όπως η ρεβανσιστική άγρια ικανοποίηση που διαχέεται από αλaλάζοντα στίφη με θλίβει αφάνταστα. Πιστεύω ότι το μίσος, η αποστροφή, η αγανάκτηση, απόλυτα δικαιολογημένα και συνδεδεμένα με τη ζωή, θα πρέπει να τα εξατμίζει ο θάνατος εκείνου που, εν ζωή, τα προκαλεί.
Τα ίδια θα ένοιωθα στο άκουσμα θανάτου του Χίτλερ (αυτό δεν το κατάλαβα λόγω ηλικίας), το ίδιο ένοιωσα γιά τον Στάλιν, τον Μάο, τον Πολ Πότ, τον Σαντάμ. Το ίδιο θα νοιώσω, αν ποτέ ακούσω κάτι σχετικό, και γι’ αυτόν τον εγκληματία που φωλιάζει τα σκυλιά μου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου