Ζούμε σε μιά αλλόκοτη, και δυσπροσάρμοστη γιά κάποιους, εποχή. Αυτή του «φαίνεσθαι», της αλαζονείας και της επικοινωνίας μόνο με την κοινωνική δικτύωση. Την εποχή του αμοραλισμού και της επιβολής των ενστίκτων πάνω στα αισθήματα. Την εποχή που λαμπυρίζουν τα γυαλάκια και τα τσιγκάκια του «δήθεν», θαμπώνοντας τον χρυσό του «όντως». Την εποχή της αρπαχτής, της ξεπέτας και του «Ώχ αδελφέ, είσαι τοξικός. Μη μου θυμίζεις και μη με σκοτίζεις». Του διαδικτύου, του life style, του «φτιασιδώματος» και του… «δεν μασάω»! Την εποχή του «μπουρδουκλώματος» ακόμη και των παραδοσιακών φυσιολογικών(!) φύλων. Την εποχή των πάσης φύσεως… "Κασσελάκηδων".
Έτσι, όλοι οι εξ ημών παλιοί και… «παλιακοί» που διαθέτοντας «βαθιές αγάπεςς» ψάχνουμε γιά «βαθιές καρδιές» να τις τοποθετήσουμε, είμαστε χαμένοι από χέρι. Δεν έχουμε ελπίδα. Δεν υπάρχουν τέτοιες.». Δεν υπάρχει πλοίο γιά μας»!
Αθεράπευτα ρομαντικοί, μοιάζουμε χαμένοι, πελαγοδρομώντας στις ρηχότητες καρδιάς και μυαλού. Ξεστρατισμένα UFO στο γήινο περιβάλλον. Εκτοπλάσματα και τοξικοί σ΄ έναν χαζοχαρούμενο κόσμο εφήμερων σχέσεων. Της επιφανειακής ρηχότητος και του… «χάρτινου πιάτου». "Ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε" και... πάμε παρακάτω. Οι καιροί είναι… «άκαιροι» γιά όλους εμάς.
Μόνο μας καταφύγιο η κάψα της μοναξιάς μας και η σιωπή που, νομοτελειακά, επικρατεί στον κόσμο των -πάσης φύσεως- "βυθών" μας. Παρέα με τους σωματικούς μας πόνους και με μόνιμη παρηγοριά… τις μνήμες μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου