Καθυστέρησα λίγο αυτή την ανάρτηση γιατί ήθελα να την συντάξω με προσοχή και σεβασμό στα πραγματικά γεγονότα. Είναι αρκετά τολμηρή και πολύ αιρετική, σε σχέση με παγιωμένες αριστερές απόψεις που στηρίζονται στο fake, το μίσος, τον φανατισμό, την διαίρεση και τον ρεβανσισμό.
Η ανάγκη γιά μιά -επί τέλους- σωστή ανατομή των πραγματικών γεγονότων εκείνης της εποχής και των σκοπιμοτήτων και επιδιώξεων της ηττημένης αριστεράς, την επιβάλλει. Με κύριο σημείο αναφοράς -ευκαιρίας δοθείσης λόγω Κασσελάκη- την χιλιοκαπηλευμένη Μακρόνησο.
Όλα αρχίζουν με τις συστηματικά παρασιωπημένες από την Αριστερά των Διασκέψεων Μόσχας και Γιάλτας και των συμφωνιών που οι 3 Μεγάλοι, (Ρωσία, ΗΠΑ, Μ. Βρετανία), υπέγραψαν, βάσει των οποίων η Ευρώπη και οι λαοί της μοιράστηκε σε δύο συνασπισμούς, με τη χώρα μας, ευτυχώς, να περνά στη σφαίρα επιρροής της δυτικής πλευράς.
Όλοι οι ευρωπαϊκοί λαοί συμμορφώθηκαν, υποτασσόμενοι στη μοίρα τους. Όλοι πλην της Ελλάδος! Κι αυτό γιατί ο Γ.Γ του ΚΚΕ, ο εγκληματίας Ν. Ζαχαριάδης απέκρυψε τις αποφάσεις των Διασκέψεων και εκμεταλλευόμενος την ισχύ της στρατιωτικής δύναμης του ΕΛΑΣ, ξεκίνησε έναν εμφύλιο πόλεμο, (με στόχο την βίαιη κατάληψη της εξουσίας), επιτιθέμενος στον Σταθμό της Χωροφυλακής του Λιτόχωρου, την 31η Μαρτίου 1946. Χωρίς οργάνωση, χωρίς εφοδιασμό, βασιζόμενοι σε εξωτερική υποστήριξη.
Ο Εμφύλιος έληξε στις 30 Αυγούστου 1949, με την τελευταία μάχη στον Γράμμο και την αναπόφευκτη ήττα του -κατά τον δικό του αυτοπροσδιορισμό- «Δημοκρατικού Στρατού», καθώς ουδεμία εξωτερική αναμενόμενη βοήθεια δεν τους εδόθη ποτέ. Ρωσία, Γιουγκοσλαβία, Βουλγαρία σεβάστηκαν το συμφωνηθέν status, οπότε οι αντάρτες του «ΔΣ» κατέφευγαν σε πλιατσικολόγημα της υπαίθρου γιά την διαβίωση των μαχητών τους και την βίαια στρατολόγηση χωρικών, γιά την διατήρηση της μάχιμης δυνάμεώς τους.
Μετά την άνευ όρων παράδοση του Γράμμου, τελευταίου αντάρτικου οχυρού, η μοίρα των ηττημένων εναπετέθη στα χέρια των νικητών και η αντιμετώπισή τους αναμενόμενη. Έτσι -κατά την πάγια ρήση του Γαλάτη Βρέννου προς τους υποταγμένους Ρωμαίους… «Ουαί τοις ηττημένοις»- στήθηκαν στρατόπεδα συγκεντρώσεως , π.χ. Μακρόνησος, Άγ. Ευστράτιος, Γυάρος, Τρίκερι, αλλά και μεμονωμένες περιπτώσεις εξορίας σε διάφορα απομακρυσμένα σημεία της Επικράτειας, (Ικαρία, Ζάτουνα, κ.λπ.). Εννοείται πως τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως δεν ήσαν πεντάστερα ξενοδοχεία, αλλά ούτε και… κολαστήρια, όπως διατείνονται οι αριστεροί.
Η κράτηση στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως γινόταν, υποτίθεται, γιά… «σωφρονισμό» και μέχρις ότου ο κρατούμενος υπογράψει δήλωση μετανοίας και αλλαγής κοινωνικών φρονημάτων, δηλαδή την αποκήρυξη του ΚΚΕ! Τελικά, τα στρατόπεδα αυτά άδειασαν μέχρι το 1955 με διάφορα διατάγματα… επιείκειας και ειδικά η Μακρόνησος έκλεισε τελείως το 1957.
Σήμερα, 66 χρόνια μετά το κλείσιμό της, πιστεύω πως η εμμονή σε μνήμες και πολιτική εκμετάλλευση των ταραγμένων εκείνων χρόνων αποτελεί, κυριολεκτικά, ανόητη καπηλεία. Πολλώ δε μάλλον, καθώς η δημιουργία των τόπων εξορίας οφείλεται σ΄ αυτούς που τους καπηλεύονται και εμμένουν στα παλιά μίση και τον διχασμό! Το… «ή αυτοί, ή εμείς» και το «ή τους τελειώνουμε, ή μας τελειώνουν» δεν το άκουσα από κανένα δεξιό, αλλά από τον Τσίπρα.
Με τέτοιες ανεγκέφαλες διχαστικές διακηρύξεις και ενέργειες, δεν θα πρέπει να μας εκπλήξει η εμφάνιση κάποιου «γραφικού» Αθηναίου, πού να μισεί τους Σπαρτιάτες επειδή, κάποτε, νίκησαν σε έναν εμφύλιο πόλεμο που κράτησε 27 χρόνια, (431 – 404 π.Χ.) και όχι 3, (1946 – 1949), και τέλειωσε με την καταστροφή της αθηναϊκής ακμής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου