«Πού πας μωρή «Τρελοκαμπέρω»!

Πολλοί έχουν χρησιμοποιήσει αυτή τη λέξη γιά να χαρακτηρίσουν κάποιον/α ως θεοπάλαβο/η. Και αρκετοί θα γνωρίζουν την προέλευση της λέξης.

Γιά όσους, τυχόν, δεν την γνωρίζουν αναφέρω πως προήλθε από έναν παράτολμο Έλληνα αεροπόρο, από τους πρώτους που επάνδρωσαν, το 1911, την πρωτοσυσταθείσα, εκείνο το έτος, Ελληνική Πολεμική Αεροπορία.

Κατ΄αρχήν, εστάλησαν στην Γαλλία, γιά αεροπορική εκπαίδευση, 6 αξιωματικοί του Ελληνικού Στρατού. Οι Μουτούσης Μιχ., Αδαμίδης Χρ., Παπαλουκάς Λουκ., Δράκος Μάρκ., Πανούτσος Νοταρ. και Καμπέρος Δημ., οι οποίοι επιστρέφοντας… άνοιξαν τα φτερά της Ελληνικής Αεροπορίας!

Ο Καμπέρος, παράτολμος στα όρια της τρέλας, στην αρχή μόνος και μετά μαζί με τον Μουτούση, συνήθιζαν, κατά τον Ελληνοτουρκικό Πόλεμο του 1912, να κατεβαίνουν χαμηλά και να βομβαρδίζουν τις τουρκικές θέσεις με… χειροβομβίδες, τις οποίες πέταγαν με τα… χέρια, γυρίζοντας πίσω με τα φτερά -φτιαγμένα από καραβόπανο- διάτρητα από τις σφαίρες των έντρομων Τούρκων!

Ο τέτοιος βομβαρδισμός από τον Καμπέρο, συνιστά την πρώτη πολεμική αεροπορική επιχείρηση στον Κόσμο! Κάτι Αγγλογάλλοι πήραν το μάθημα και τον… μιμήθηκαν 2 χρόνια μετά!

Αυτές οι παλαβομάρες, μαζί με την εξής -επίσημη παγκόσμια πρωτοτυπία: Σε μιά άσκηση όπου το αεροπλάνο του έπαθε βλάβη και έπεφτε, αυτός το άφηνε να πέφτει και λίγο πριν τσακιστεί στο έδαφος, ο Καμπέρος … πήδηξε έξω! Και, αναπάντεχα, σώθηκε!

Γιά όλες αυτές τις τολμηρές κουτουράδες ο Δημ. Καμπέρος πήρε -και δικαιότατα- από την τότε μικρή και έκπληκτη ελληνική κοινωνία τον τίτλο «Τρελοκαμπέρος»! Εννοείται με περίσσιο παγκόσμιο θαυμασμό, κάτι που δεν συνόδευσε, υποχρεωτικά, όλους /ες όσοι/ες απεκλήθησαν έκτοτε…. «τρελοκαμπέροι» ή «τρελοκαμπέρες»

Και μιά τραγική σύμπτωση που κυνηγά τους παράτολμους πρωτοπόρους και αφορά το τέλος τους:

-Ο Καμπέρος πέθανε στα 59 του από διαρροή γκαζιού στην… κουζίνα του. Φανατικός «μπακούρης» γαρ, δηλητηριάστηκε καθώς ζέσταινε το γαλατάκι του!

- Ο Ρώσος Γιούρι Γκαγκάριν, ο οποίος πέταξε πρώτος στο διάστημα, πήγε από επίγειο αεροπορικό δυστύχημα σε ηλικία 34 ετών και

- Ο Αμερικανός αστροναύτης, ο Νιλ Άρμστρονγκ, που πάτησε πρώτος στη Σελήνη, πήγε από αποτυχημένο by pass, στο χειρουργείο. 

O tempora, o mores

Με αυτή αυτή την καθυστερημένη ανάρτηση -λόγω κακοκαιρίας, η οποία μου σμπαράλιασε φώτα, τηλέφωνα και νεύρα γιά 3 ημέρες- επανέρχομαι "δημήτριος"!

Δεν υπαινίσσομαι τίποτα. Δεν χρειάζεται άλλωστε. Απλά… «αινίσσομαι».

Είναι φανερό πως ο νέος ηγέτης και ο λαός του ΣΥΡΙΖΑ συμπίπτουν στο σύνθημα : «Κασσελάκη φόλα, άλλαξέ τα όλα»!

Γι΄ αυτό -και προ των τελικών αποφάσεων- σπεύδω να εισηγηθώ ένα κατάλληλο ορισμένα νέα χαρακτηριστικά που θα αποτελούν το new look του μετεξελιγμένου κόμματος, ευελπιστών πως ο αγαπητός μου Πρόεδρος θα το συμβουλευτεί… τουλάχιστον.

Έτσι προτείνω:

- Νέο όνομα κόμματος: Κόμμα «Ουράνιου Τόξου»

-Έμβλημα το εικονιζόμενο, (ενδεχομένως σε άλλη απεικόνιση)

-Χρώμα φόντου συμβόλων»: Ροζ παλ

-Πολιτικός προσανατολισμός: Άνοιγμα προς τα εμπρός, αλλά και προς τα οπίσω.

- Σκιώδης κυβέρνηση μικρού κι «ευέλικτου» σχήματος -corp a corp- με αυτή του μισητού εχθρού Μητσοτάκη.

-Πρώτο και βασικό 15/μελές σχήμα, αποτελούμενο από:

-Λάκης Γαβαλάς: Υπουργός Δικαιοσύνης

-Γρηγόρης Βαλλιανάτος: Υπουργός Εξωτερικών

-Ηλίας Ψινάκης : Υπουργός Εσωτερικών

-Νίκος Μουτσινάς: Υπουργός Προστασίας του πολίτη

-Σία Αναγνωστοπούλου: Υπουργός Γεωργίας και Κτηνοτροφίας

-Νίκος Κοκλώνης: Υπουργός Οικονομικών

-Έλενα Ακρίτα: Υπουργός Λαθρομετανάστευσης και ΜΗΚΥΟ

-Θέμης Κανέλλος: Υπουργός Υποδομών και Δημοσίων Έργων.

-Έφη Αχτσιόγλου: Υπουργός Επίπονης Εργασίας και Κανονικότητος

-Ευάγγελος Αποστολάκης: Υπουργός Εθνικής Αμύνης

-Τάιλερ Μάκμπεθ: Υπουργός παρά τω Πρωθυπουργώ

-Τρύφωνας Σαμαράς: Υπουργός Ψηφιακής Τεκνολογίας

-Σταμάτης Κραουνάκης: Υπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων

-Απόστολος Γκλέτσος: Υπουργός Προπαγάνδας και Παραπληροφόρησης

-Παύλος Πολάκης: Υπουργός Εχθροπάθειας, Τραμπουκισμού και Ψευτομαγκιάς

Θεωρώ πως αν, ο Πρόεδρος, ακούσει τις εισηγήσεις μου, ο Μητσοτάκης δεν θα ξέρει πού να κρυφτεί! Πληροφορίες μου αναφέρουν πως ήδη τον έπιασε τρέμολο. Επί τω ακούσματι…

Αλλού το όνειρο κι αλλού το θαύμα!

Σαν να μην έφταναν οι συμφορές μου, που πλάκωσαν όλες μαζί, σήμερα πρωί-πρωί η… Θεσσαλία μετακόμισε στο κτήμα μου!

Ένας παραμελημένος και ασκάλιστος κήπος είχε μετατρέψει σε μπετόν το χώμα και δεξαμενή τον περιβάλλοντα χώρο. Αποτέλεσμα, από τη «γειτονιά» εισόδου των σωληνώσεων στο σπίτι, η οποία δεν είχε προσεχθεί -ως ώφειλε- ώστε να εξασφαλιστεί η απόλυτη στεγανότητά της, ο προσωπικός μου… «Πηνειός» εισέβαλε ορμητικός στον υπόγειο χώρο των δεξαμενών. Και τώρα χρειάζομαι αντλία για να βγάλω τα 3-4 κυβικά ομβρίων που έσπευσαν να εισρεύσουν.

Ευτυχώς, η τότε διατεθείσα φροντίδα και προβλεψιμότητα, κατασκεύασαν τον μικρό υπόγειο χώρο των δεξαμενών 50 εκατοστά χαμηλότερα του υπόλοιπου υπογείου κι έτσι το νερό δεν το πλημμύρησε ολόκληρο.

Τώρα, περιμένω τον Σίμο να φέρει την αντλία του και τη βροχή να σταματήσει, ώστε να οργανωθεί καλύτερα -στερνή μου γνώση… - η αντιπλημμυρική μου άμυνα.

Εννοείται πως κύριος αίτιος της μικροσυμφοράς μου είναι ο Μητσοτάκης, ο οποίος δεν με άκουσε και δεν κάλυψε με το κατάλληλο τεντόπανο τα 132.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα της χώρας, ώστε να αποφευχθούν οι πλημμύρες. Στο απαράδεκτο επιχείρημα… «δεν πρόκαμα», θα μπορούσε -αρχίζοντας βέβαια από την Ερέτρεια, (μόλις 25 τετραγωνικά χιλιόμετρα που με ενδιαφέρουν!)- και μετά να καλύψει την ευπαθή Θεσσαλία, της οποίας η έκταση είναι μόλις 14.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Δηλαδή μόλις το 10,5% του συνολικού έργου!

Η αβελτηρία του χαρακτηριστική και απαράδεκτη. Οι ελπίδες μου, πλέον, στον… Στέφανο, τον Τάιλερ και την σκυλίτσα τους την Φάρλι! 

«Finito la musica, passato la festa».

Καθώς ο απόηχος της ξεκούρντιστης σουρντίνας ξεμακραίνει, ο ρεαλισμός, κούτσα-κούτσα, μαζί με τις ανάγκες της πραγματικότητος επιστρέφει στην «πόλη».

Οι θορυβώδεις πανηγυρισμοί κι οι τυμπανοκρουσίες από τον… «θρίαμβο» του αερόλιθου Κασσελάκη καταλαγιάζουν με τις ελπίδες των αιφνίδιων οπαδών του, δειλά-δειλά, να βγαίνουν απ΄ το καβούκι τους αναπτερωμένες και «διψασμένες» γιά εξουσία.

Όμως τώρα επέστη η ώρα ενός άλλου -ελληνικού αυτού- ρητού, (του Βίαντος του Πριηνέως, νομίζω), απόλυτα σχετικού με την παγκόσμια πραγματικότητα που λέει: «Αρχή άνδρα δείκνυσι». Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα, μαζί με την ευθύνη, μαζί με την απόδειξη αξιοσύνης του ουρανοκατέβατου Στεφάνου.

Η αιώνια συμπλεγματική μειονεξία των συριζαρέων αριστερών, γλυκαμένων από τη γεύση μιάς προσωρινής εξουσίας, βαθύτατα απογοητευμένη από την υπάρχουσα ηγετική ομάδα και τις τακτικές της, ενστικτωδώς ενεργούσα έριξε την απελπισμένη ζαριά στην μόνη διατιθέμενη πιθανότητα αλλαγής της μοίρας της παράταξης.

Η πολιτική μου ταυτότητα και η λογική μου επαγωγή είναι γνωστή και… «καταγεγραμμένη» πολλάκις. Επίσης γνωστά είναι τα χαρακτηριστικά της προηγουμένης ηγεσίας του Σύριζα, την οποία έφερε, ευκαιρίας δοθείσης, στο τιμόνι της χώρας το παλιρροϊκό κύμα της αντιμνημονιακής αγανάκτησης. Όμως, καθώς η «διατήρηση» στην κορυφή είναι δυσχερέστερη της «ανόδου» σ΄ αυτήν… οι «αρετές» του αμόρφωτου, αστοιχείωτου και κουτοπόνηρου λαϊκιστή μπαγαπόντη Τσίπρα έγιναν καταφανείς στην διάρκεια της κυριαρχίας του. Οπότε, μαζί με τον δημαγωγικό και διχαστικό του λόγο, τα ψέματα και τις κωλοτούμπες του -όλα μαζί- έπεσαν στο βάραθρο των τελευταίων εκλογών.

Τώρα, με βάση τον παγκόσμιο νόμο που σιχαίνεται το… κενό και θέλει να το γεμίζει πάντα, ο μετεωρόλιθος Κασσελάκης αποτελεί -ορώμενος ψύχραιμα, ως φαινόμενο- μία χρυσή ευκαιρία «αποτοξίνωσης» της πολιτικής ζωής από τον αγραβάτωτο διχασμό του… «ή τους τελειώνουμε, ή μας τελειώνουν» και την μισαλλοδοξία του… «ή εμείς, ή αυτοί».

Μορφωμένος, «χορτάτος» και απαλλαγμένος από μιζέρια βιοπορισμού, με «πλατειά» εικόνα της σημερινής πραγματικότητος, ερχόμενος από συνθήκες πολιτισμού και ακομπλεξάριστος -αφού τολμά να δείχνει τον σεξουαλικό του προσανατολισμό- έχει όλα τα φόντα να ξεπεράσει την αριστερή μιζέρια και τον… «φτωχομπινεδισμό» που χαρακτηρίζει την παράταξη, στην οποία αποφάσισε να ενταχθεί. Και μέσω της οποίας να παίξει το χαρτί των πολιτικών του ικανοτήτων.

Πιστεύω πως αν φρονίμως επιλέξει το «επιτελείο» του και αν απαλλαγεί εγκαίρως από «τσιτάτα», ετικέτες, προκαταλήψεις και «δυσκοίλιους» μικρόψυχους. Αν ανοίξει και ξεμουχλιάσει τα σκοτεινά ντουλάπια της αριστερής αγιοσύνης, πετώντας σκελετούς και φαντάσματα του παρελθόντος και αν διαλέξει ανοιχτόμυαλους συμβούλους -παρ΄ όλα τα αντιθέτως φαινόμενα θεωρώ τον Αποστολάκη καλό Μέντορα- μπορεί να ολοκληρώσει την έκπληξη. Και να πετύχει. Αυτός, μεν, να αναδειχθεί σε ικανό ηγέτη, το Κοινοβούλιο να αναβαθμιστεί και η χώρα να πάει ένα βήμα εμπρός.

Ειδ΄ άλλως -και δυστυχώς- οι σταφυλές θ΄αποδειχθούν «όμφακες», οι ελπίδες «φρούδες» και, κατά τον μεγάλο Δανό παραμυθά, (τον Χανς Κρίστιαν Άντερσεν), σαν μικρό πιτσιρίκι θα φωνάξω πρώτος… «Ο βασιλιάς είναι γυμνός»!

Ρηχότητα και βάθος.

Ζούμε σε μιά αλλόκοτη, και δυσπροσάρμοστη γιά κάποιους, εποχή. Αυτή του «φαίνεσθαι», της αλαζονείας και της επικοινωνίας μόνο με την κοινωνική δικτύωση. Την εποχή του αμοραλισμού και της επιβολής των ενστίκτων πάνω στα αισθήματα. Την εποχή που λαμπυρίζουν τα γυαλάκια και τα τσιγκάκια του «δήθεν», θαμπώνοντας τον χρυσό του «όντως». Την εποχή της αρπαχτής, της ξεπέτας και του «Ώχ αδελφέ, είσαι τοξικός. Μη μου θυμίζεις και μη με σκοτίζεις». Του διαδικτύου, του life style, του «φτιασιδώματος» και του… «δεν μασάω»! Την εποχή του «μπουρδουκλώματος» ακόμη και των παραδοσιακών φυσιολογικών(!) φύλων. Την εποχή των πάσης φύσεως… "Κασσελάκηδων".

Έτσι, όλοι οι εξ ημών παλιοί και… «παλιακοί» που διαθέτοντας «βαθιές αγάπεςς» ψάχνουμε γιά «βαθιές καρδιές» να τις τοποθετήσουμε, είμαστε χαμένοι από χέρι. Δεν έχουμε ελπίδα. Δεν υπάρχουν τέτοιες.». Δεν υπάρχει πλοίο γιά μας»!

Αθεράπευτα ρομαντικοί, μοιάζουμε χαμένοι, πελαγοδρομώντας στις ρηχότητες καρδιάς και μυαλού. Ξεστρατισμένα UFO στο γήινο περιβάλλον. Εκτοπλάσματα και τοξικοί σ΄ έναν χαζοχαρούμενο κόσμο εφήμερων σχέσεων. Της επιφανειακής ρηχότητος και του… «χάρτινου πιάτου». "Ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε" και... πάμε παρακάτω. Οι καιροί είναι… «άκαιροι» γιά όλους εμάς.

Μόνο μας καταφύγιο η κάψα της μοναξιάς μας και η σιωπή που, νομοτελειακά, επικρατεί στον κόσμο των -πάσης φύσεως- "βυθών" μας. Παρέα με τους σωματικούς μας πόνους και με μόνιμη παρηγοριά… τις μνήμες μας. 

Σημερινές σκέψεις. Την προηγούμενη της… «επομένης»!

Η απρόσμενων διαστάσεων και εντυπώσεων… «Κασσελιάδα» φτάνει -επί τέλους- στο τέλος της. Επί τέλους, γιατί κούρασε πολύ και πολλούς. Προσωπικά εμένα γιατί αποκάλυψε σε όλη της την έκταση τη ρηχότητα του λαού μας. Μιά ρηχότητα κι επιπολαιότητα, το μεγαλείο της οποίας βγήκε ανάγλυφο από τους γύρους στους δρόμους των διαφόρων «μαρκουτσοφόρων» δαιμόνιων ρεπόρτερς που έτρεχαν με το μαρκούτσι προτεταμένο και ρωτούσαν. Ανόητες ερωτήσεις, σε ανόητους περαστικούς με ηλίθιες απαντήσεις έφτιαξαν ένα μελαγχολικό -γιά τη νοημοσύνη όλων- επίπεδο διαλόγων. Πρωταγωνιστών, ερωτώντων και απαντόντων.

Όμως το άκρως απογοητευτικό ήταν η συμπεριφορά των δύο μονομάχων του… τελικού. Με μεγάλη ευθύνη των επιτελείων τους -από αριστερούς τί περιμένεις- απεδύθησαν σε ένα αναξιοπρεπέστατο "συντροφικό"… «ξεκατίνιασμα» -ιδίως στο «φίνις» του προεκλογικού τους αγώνα- που εγείρει απορίες και αμφιβολίες γιά το τί μέλλει γενέσθαι στην παράταξη… αύριο.

Με έναν νικητή και έναν ηττημένο τέτοιου αγώνα γύρω από το ίδιο τραπέζι, τί σύμπνοια μπορεί να υπάρξει και τί κοινό μπορεί να συνδέσει πλέον δυό ομάδες που έσκαψαν τόσο βαθειά χαρακώματα ανάμεσά τους και τα γέμισαν με τόσο μίσος, τόσην έχθρα και τόση χολή!

Το χειρότερο όμως χαρακτηριστικό του συριζαρέικου «εμφυλίου» είναι η στάση των διαφόρων μεγαλοστελεχών. Με την κλασσική αμυαλιά που διακρίνει το χώρο, (αν είχαν μυαλό δεν θα ήσαν εκεί που είναι), αντί να κρατήσουν αξιοπρεπείς αποστάσεις, έσπευσαν να εκδηλωθούν -ανοιχτά, μαχητικά και με εχθροπάθεια- υπέρ του ενός ή υπέρ του άλλου υποψήφιου, (μάλιστα κάποιοι και κάποιες «χοροπηδούσαν» πότε με τον ένα και πότε με τον άλλον, με απίστευτη ελαφρότητα), με σφοδρότητα, πάθος και μένος, σε τέτοιο βαθμό που αδυνατώ να τους φανταστώ ξανά όλους δαύτους μονιασμένους να συνεργάζονται και συναποφασίζουν… γιά το καλό τους και το καλό μας!!!.

Βέβαια, στον αριστερό χώρο ποτέ μη λές ποτέ, αφού ο αυτοσεβασμός και η αξιοπρέπεια δεν είναι δα και το φόρτε του. Με την αμετροέπεια να κυριαρχεί μεν, αλλά το ταξικό μίσος και τα συμπλέγματα μειονεξίας να λειτουργούν κατευναστικά και συγκολλητικά, ως ισχυρότατη UHU, σε ετερόκλητα στοιχεία, υπερισχύοντας διαφορών και διαφωνιών. Κοτζάμ Πολάκη καταπίνουν επί χρόνια και σε μιά Αχτσιόγλου, ή έναν Κασσελάκη θα κωλώσουνε τώρα; Αστεία πράγματα. «Είπαμε, ξείπαμε», δεν έγινε δα και τίποτα!

Ένα όμως, κατά τη γνώμη μου, θεωρώ σίγουρο κι αξεπέραστο. Ο «μετεωρίτης» που έπεσε από την Αμερική, μακροπρόθεσμα ή βραχυπρόθεσμα θα διαλύσει τελικά τον Σύριζα και την «προοδευτική - τρομάρα μου!- συμμαχία τους. Όπως και να το κάνουμε, θα αποτελεί μόνιμα ξένο σώμα -και θα μένει πάντα τέτοιο- γιά τη νοοτροπία και το «ύφος» μιάς «Κουμουντούρου», (γιά « ήθος» ας μη συζητάμε).

Ως γνωστόν -και ιστορικά αποδεδειγμένο- τα κάστρα, συνηθέστατα, πέφτουν από μέσα! 

Φθινοπωρινή Ισημερία. 23 Σεπτεμβρίου…

Χθες βράδυ, στις 1.22΄ μετά τα μεσάνυχτα, συνέβη η φθινοπωρινή ισημερία, η δεύτερη φορά που συμβαίνει, κατ΄ έτος, στην αέναη λειτουργία του Σύμπαντος.

Απλοποιώντας, κατά το δυνατόν, αυτό το θεμελιώδες φαινόμενο παραθέτω μερικά βασικά στοιχεία του:

1. Ο Ήλιος, αν και φαίνεται πως κινείται γύρω απ΄ τη Γη, στην πραγματικότητα συμβαίνει το αντίθετο. Η Γη γυρϊζει γύρω απ΄ αυτόν. (Γιά να γίνει αντιληπτό φανταστείτε πως ταξιδεύοντας με το τραίνο και κοιτάζοντας από το παράθυρο νομίζουμε πως η αποβάθρα και όλος ο έξω κόσμος κινείται, ενώ κινούμαστε εμείς).

2. Η πλήρης περιφορά της Γής περί τον Ήλιο διαρκεί -ακριβώς- 365, 25 ημέρες. Αυτό το 0,25, δηλαδή … 6 ώρες δημιουργεί τα δίσεκτα χρόνια. Ένα κάθε τέσσερα, αφού 6 ώρες Χ 4 = 24 ώρες, δηλαδή 1 ημέρα

3. Η τροχιά περιφοράς του Ήλιου λέγεται «Εκλειπτική».

4. Θεωρώντας την Γη -αφού έτσι την νοιώθουμε εμείς- ως ακίνητη αυτό που βλέπουμε, περιμετρικά στον Ουρανό λέγεται «Ουράνια σφαίρα». Επάνω της προβάλλονται οι τροχιές όλων των αστέρων, συμπεριλαμβανομένης και αυτής του Ήλιου, ο οποίος κατά τα προηγούμενα, μοιάζει κινούμενος.

5. Η Γή έχει έναν άξονα και ένα επίπεδο στο μέσον, κάθετο σ΄ αυτόν, που λέγεται «Ισημερινός». Ο άξονας της Γης, προεκτεινόμενος, πάνω και κάτω, «τρυπάει» την ουράνια σφαίρα στα σημεία του «ουράνιου βόριου πόλου» και του «ουράνιου νότιου πόλου», ενώ το επίπεδον του Ισημερινού της Γής ορίζει ένα επίπεδο, που προεκτεινόμενο τέμνει την ουράνιο σφαίρα. Προφανώς, ανεξαρτήτως των όποιων και όσων κινήσεων, τα σημεία αυτά είναι σταθερά και μόνιμα. Είναι γνωστόν -και η Ναυσιπλοΐα βασίζεται σ΄ αυτά- πως, σχεδόν ακριβώς, στον βόριο ουράνιο πόλο ευρίσκεται ο «πολικός αστέρας», ενώ στον νότιο δεν υπάρχει ακριβώς κάποιο αστέρι, αλλά αρκετά κοντά ο -γνωστός από τον ποιητή Ν. Καββαδία- αστερισμός του «Σταυρού του Νότου».

6. Θεωρώντας τα επίπεδα της «Εκλειπτικής», δηλαδή αυτό της τροχιάς του Ήλιου και αυτό του Ουράνιου Ισημερινού, παρατηρούμε πως τέμνονται με γωνία 23,5 μοιρών. Σοφό γεγονός της Δημιουργίας -λέγεται «λόξωση»- που δημιουργεί τις διαφορετικές εποχές, καθώς κάθε μέρα ο Ήλιος βλέπει τη Γη από διαφορετικό σημείο και διαφορετική απόσταση.

7. Τα δύο σημεία τομής της Εκλειπτικής με την Ουράνιο σφαίρα, δημιουργούν προϋποθέσεις « Ηλιοστασίου», κατα τα οποία ο Ήλιος αλλάζει φορά φαινομένης κινήσεως. Δηλαδή μεγαλύτερη ημέρα, μικρότερη νύχτα στο ένα και αντιστρόφως στο άλλο. Το πρώτο στις 22 Ιουνίου, λέγεται «Θερινό») και το άλλο στις 22 Δεκεμβρίου, «Χειμερινό).

8. Μετά την 22α Δεκεμβρίου, ο Ήλιος συνεχώς ανερχόμενος, (ΠΡΟΣΟΧΗ. Αναφέρομαι στο Βόριο ημισφαίριο, καθώς στο Νότιο ισχύει το αντίθετο), μεγαλώνει καθημερινά την ημέρα, μέχρι τις 21 Μαρτίου, οπότε φθάνει στην «Εαρινή ισημερία» και, συνεχίζοντας την άνοδο φθάνει, την 22α Ιουνίου, στο μέγιστο ύψος με την μεγαλύτερη ημέρα και την μικρότερη νύχτα. Το σημείο αυτό, στο οποίο ο Ήλιος… κοντοστέκεται μεταξύ ανόδου και καθόδου, είπαμε πως λέγεται «Θερινό ηλιοστάσιο». Στην αέναη κίνηση του Σύμπαντος ο Ήλιος συνεχίζει μικραίνοντας την ημέρα μέχρι την «Φθινοπωρινή Ισημερία», 22-23 Σεπτεμβρίου, και οδεύει προς το «Χειμερινό ηλιοστάσιο», στο οποίο φθάνει στις 22 Δεκεμβρίου -δηλαδή την μικρότερη ημέρα με την μεγαλύτερη νύχτα. Και μετά… φτού κι απ΄ την αρχή!

Αυτός είναι ο αέναος κύκλος των αθάνατων μεγάλων στοιχείων της Ζωής, που βλέπει και λοιδορεί τα καμώματα των μικρών, ασήμαντων και φθαρτών «εξαρτημάτων» της, που είναι τα αλαζονικά έμβια.

Φαντάζομαι πως κάποιοι θα θεωρήσουν τα πιό πάνω… δυσνόητα και βουνά. Όμως αν προσπαθήσουν, βήμα-βήμα, και προσεκτικά να τα διαβάσουν, θα διαπιστώσουν τη σοφία του Δημιουργού και το μεγαλείο και την απλότητα των έργων Του. 

"Το γαρ πολύ της θλίψεως, γεννά παραφροσύνη..."

 

Το κακόμοιρο...

Παρηκολούθησα προ ολίγου την εμφάνιση στο γυαλί μιάς από τις… «πρωτολεβέντισες», (θηλυκό του… «πρωτοπαλήκαρων»), οπαδούς-προπαγαντίστριες, της υποψηφιότητος Κασσελάκη.

Η παρουσία της ήταν -από κάθε άποψη- θλιβερή και χαρακτηριστική. Οργισμένη, ασυνάρτητη και ασυγκρότητη, τόνιζε εντονότερο το φυσικό της χάρισμα, το τσέβδισμα.

Δεν χρειάζεται μεγάλη εμπειρία ζωής -αν και διαθέτω αρκετή από δαύτη- γιά να αντιληφθεί κάποιος το ψυχογράφημα των αριστερών συριζαρέων. (Τονίζω ιδιαιτέρως και ξεχωρίζω το… «συριζαρέων», από τους αυθεντικούς κομμουνιστάς).

Στην περίπτωση του μεγαλύτερου μέρους του θηλυκού συριζαρέικου πάνελ, (Σία, Γριοβασίλω, Ακριτομυθία παλάντζω, Τσεβδοθοδώρα, «πλισέσκαγια» Τασία, η… εικονιζομένη, κ.λπ.!), στη γενική τους εμφάνιση αποτυπώνεται επακριβώς η ψυχική τους κατάσταση, την οποία «βγάζουν» ανάγλυφα στις πολιτικές επιλογές, τις δράσεις και τις αντιδράσεις τους.

Κύριος οίδε, τί, ποιά και πόσα συμπλέγματα τις διακατέχουν και ποιές ψυχοπαθολογικές παρορμήσεις τις σπρώχνουν στην -μέσω μιάς περιθωριακής πολιτικής επιλογής- αναζήτηση ρεβάνς από τη ζωή και την κοινωνία για όλα όσα, όπως πιστεύουν, αυτές τους στέρησαν.

Προσωπικά πιστεύω πως βασικά το πρόβλημα όλων αυτών είναι… σεξουαλικό! Η απόρριψη και η μακροχρόνια στέρηση, που σπρώχνουν τον άνθρωπο στο περιθώριο συνήθως τους οδηγεί σε ακραίες ιδεολογικές επιλογές, απομόνωση, ιδιότροπες συμπεριφορές και μανίες εκδίκησης.

Έτσι, λογικό κι αναμενόμενο, όλοι οι ερωτικά περιθωριακοί, απορριμένοι και... "διψασμένοι"να συσστρατευθούν κάτω από το λάβαρο ενός λαμπερού, λαλίστατου και «ιδιότροπου» σεξουαλικά -λαμπερού κατά τα άλλα- πολιτικού αερόλιθου. Ανεξαρτήτως προέλευσης, ηλικίας, εμπειρίας, ιστορικής διαδρομής και πολιτικών προσόντων.

Η ελπίδα, όταν λείπει το… «πήδα»! Μας περιμένουν πολλές πλάκες. Η αυλαία μόλις άνοιξε...

«Η γαλάζια λίμνη»

 

Το πολιτικό ρομάντζο «Κασσελάκη ανάβαση» είναι καλό… αλλά μόνο γιά ρομαντικούς κι αιθεροβάμονες αμετανόητους αριστερούς. Κι αυτό, γιατί -απλά- το όλο θέμα σκοντάφτει στην «πραγματικότητα»!

Από μακρά αποκτηθείσα πείρα ζωής, διαπιστώνω πως όποιος προσπαθήσει να υπερβεί την δική του «πραγματικότητα», στο τέλος -και μοιραία- τον περιμένει η ήττα, η απογοήτευση, η… πίκρα.

Όσο κι αν προσπαθείς και θέλεις, αν η «γαλάζια λίμνη» την οποία λαχταράς, και πάντα οραματιζόσουν, σου προκύψει «τελματωμένος βούρκος», η αναπόφευκτη αποκάλυψη της πραγματικότητος θα είναι σκληρή και αποκαρδιωτική. Με την προσγείωση ανώμαλη.

Όσοι, λοιπόν, επενδύετε όνειρα, ελπίδες και προσδοκίες στον μετεωρίτη Κασσελάκη, σύντομα θα… σπάσετε, και σεις, τα μούτρα σας.

Η εξέλιξη της Αριστεράς. Απίστευτη εξαχρείωση ή ασύλληπτη παράκρουση!

 «Κασσελακιάδας» συνέχεια.

Επειδή, σε τελευταία ανάλυση, όλα εδώ πληρώνονται, προσπαθώντας να τεκμηριώσω με τη λογική την σημερινή λαϊκή φρενίτιδα υπέρ του νέου διάττοντος νεοσυριζαρέικου αστέρος, καταλήγω στα εξής: Η επί χρόνια στερημένη και διψασμένη γιά εξουσία αριστερή μειοψηφία, εκμεταλλευόμενη τη γενική δυσαρέσκεια του συνόλου του ελληνικού λαού από χρεωκοπίες και μνημόνια παρεσύρθη από την δημαγωγία, τον λαϊκισμό και τις ψευδείς υποσχέσεις του γνωστού συριζαρέικου εσμού και τους ανέθεσε την εξουσία προκειμένου, να μας βγάλουν από τα αδιέξοδα. Καθώς, όπως διετείνετο ο κουτοπόνηρος αρχηγός τους, θα το έκανε… «με ένα νόμο κι ένα άρθρο»! Έτσι… στο «πιτς φυτίλι»! Τα αποτελέσματα και η συνέχεια γνωστή.

Τώρα όμως, με κτηθείσα τη γλύκα της εξουσίας η συριζαρέικη εξουσιολαγνεία μετετράπη σε "εξουσιοστέρηση" η οποία τους τύφλωσε και τους οδήγησε, στην απελπισία και μετά", σε… εξουσιοπροσδοκία" με την εμφάνιση -από το πουθενά- ενός "τραλαλά" ουρανοκατέβατου καπιταλίστα αμερικανοτραφούς μεγαλοαστού, ο οποίος χωρίς τσίπα ηθικής -γενικώς και παντού- κυριολεκτικά «εν μία νυκτί» και με οβιδιακή μεταμόρφωση μας παρουσιάζεται πλέον ως… αριστερός σοσιαλιστής! Και μάλιστα, διεκδικεί, με θράσος, και την πρωτοκαθεδρία του Σύριζα.

Το μέτρο της γενικής ποιότητος και συνέπειας αυτού του χώρου -και της σοβαρότητος εννοείται κάποιων κορυφαίων στελεχών του- την δίνει η ακαριαία μεταστροφή της υποστήριξης. Κοιμήθηκαν βράδυ με Αξιόγλου και ξύπνησαν πρωί με... Κασσελάκη!

Επειδή το βασικό προσόν ενός ταγού είναι η σταθερότητα, η συνέπεια και η αξιοπιστία στον πολιτικό του λόγο και την διαχείριση των κοινών, δείτε τους και κρίνετε.

Και τώρα το πιό κωμικό της υπόθεσης. Ένα -χαρακτηριστικό του ποιού των συριζαρέων αχρείων- σύνθημα υπήρξε το ακατανόητα διαδεδομένο και άδικο… «Μητσοτάκη… γαμ…σαι». Είμαι πολύ περίεργος αν μπορούν να «λουστούν» από Δευτέρα το... «Κασσελάκη… γαμ…σαι», που -στο κάτω, κάτω- όχι μόνο αληθεύει αλλά είναι και... ομολογημένο! Τελικά, κάποια πράγματα λειτουργούν σαν το… μπούμεραγκ. Το εκσφενδονίζεις κατά του αντιπάλου σου κι αυτό γυρίζει και μπαίνει… ξέρετε πού!!!

«Έστι ουν οφθαλμός ος τα πάνθ΄ορά»...

Και γιά να μην τρελλαθούμε τελείως!

Το νέο έμβλημα του Σύριζα 

Πανηγυρίζουν τα συριζόπουλα γιά τη μεγάλη προσέλευση στις εσωτερικές τους εκλογές και τη… μεγάλη νίκη του ουρανοκατέβατου… «αντιμητσοτάκη»!

Σιγά τα ωά. Τέτοια μυαλά και τέτοιες βλακείες! Ο Σύριζα στις τελευταίες εκλογές πήρε 930.013 ψήφους σε όλη την επικράτεια μεταξύ του συνόλου των Ελλήνων ψηφισάντων.

Χθες, ένα τμήμα συριζαρέων -θεωρώντας πως όλοι όσοι ψήφισαν ήσαν αυθεντικοί τέτοιοι και όχι κλακαδόροι τύπου Βουλαρίνου- από τον συνολικό αριθμό των 146.635 ψηφισάντων, οι 64.411 επέλεξαν… Κασσελάκη. Δηλαδή το 7% του συνόλου των συριζαρέων οπαδών. Έ… και;

Όμως… γκρεμίστε τα τείχη της «Κουμουντούρου» γιά να εισέλθει ο αριστερός Μεσσίας, (μετά του «τεκνού» του), και να ευφρανθούν όλοι και όλες οι… «στερημένοι» και «στερημένες», καθ΄ όλες… τις εκδοχές. (Έλενες, Νατάσες, τσευδοΘοδώρες, Σίες και… σία).

Πάντως, εκείνο που -επί τέλους- δικαιώθηκε, είναι η επιλογή του το χρώματος του Σύριζα. Ροζ πάλ. «Κατά το μάγουλο κι ο μπάτσος», που λέει η σχετική παροιμία.

Και μία πρόταση: Επειγόντως να παραγγελθεί από την «Κουμουντούρου» ικανή ποσότητα ροζ κομφετί, γιά να ράνουν θριαμβευτικά την προσεχή Κυριακή το νέο προεδρικό ζεύγος!

Συριζοκαμώματα. (Άλα της η… πρόοδος!).

Το αποτέλεσμα της χθεσινής «εμφυλίου» αναμετρήσεως στον Σύριζα δεν με εξέπληξε. Όπως και όλους όσοι έχουν κάποια βαθύτερη σχέση και σκέψη περί τα… αριστερά πράγματα.

Είναι γνωστό το σύμπλεγμα κατωτερότητος που διέπει τον χώρο και η, μετά μανίας, αναζήτηση της εξουσίας. Μιά μανία, η οποία μετά την πρόσκαιρη δοκιμή της γλύκας της μετετράπη σε λυσσαλέα αναζήτηση, όμοια με εκείνη ενός φοβερά εξηρτημένου μορφινομανούς με πολύχρονη στέρηση, που ψάχνει γιά... "δόση"!

Έτσι, η επιλογή του αμερικανοτραφούς «μετεωρόλιθου» είναι απολύτως εξηγήσιμη, καθ΄ όσον πρώτο -και μοναδικό- ζητούμενο κριτήριο αποτελεί το πρόσωπο εκείνο το οποίο, κατά την αριστερή κρίση, θα μπορούσε να νικήσει τον… Μητσοτάκη. Όχι να εφαρμόσει κάποιο καλό κι επωφελές γιά τον λαό πρόγραμμα, αλλά μόνο... να νικήσει τον Μητσοτάκη! Σ΄ αυτή τη μανία, γιά όλους όσοι γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα, «φοριόνται» μονίμως οι πατροπαράδοτες αριστερές αρετές. Η λογική, η αισθητική και -κυρίως- η ηθική. Προσαρμοσμένες με την χαρακτηριστική αριστερή ελαστικότητα στα μακιαβελικά πρότυπα. Εκείνα που οδήγησαν τον αρχιεγκληματία Ζαχαριάδη στο να θυσιάσει το άνθος ενός λαού -τη νεολαία του- προκειμένου να χτίσει υποθήκες νίκης σε έναν επόμενο πολεμικό "γύρο".

Στο κλείσιμο της τωρινής αγωνιστικής φάσεως της διαρκούς αριστερής φαρσοκωμωδίας, (τον ορισμό δικαιολογεί η, μετά μανίας, εμμονή διατήρησης αντιπροσωπίας ενός χρεωκοπημένου εργοστασίου), μόνη ελπίδα της ταλαίπωρης ιδεολόγου Εφούλας, (« Η ομαλότητα δεν αποτελεί ευκαιρία γιά την αριστερά»), να γυρίσει το "ματσάκι" είναι η εξής:

Να βρει μιά νεαρή « νταρντάνα» -στα πρότυπα της πληθωρικής Ζωάρας, που «πλέει ελεύθερα»- να πιαστούν χεράκι, χεράκι και περιπατώντας αμέριμνα, να δηλώσει… λεσβία! Η αντάρα που θα σηκώσει μιά τέτοια εμφάνιση και δήλωση, σίγουρα θα υπερβεί σε «προοδευτικότητα» την αντίστοιχη… «στεφανιαία». Αν μάλιστα ο περίπατος βιντεοσκοπηθεί στον Άϊ Στράτη, υπό τη συνοδεία κάποιου εμβατηρίου του Θεοδωράκη, (π.χ. «Είμαστε δυό, είμαστε τρείς, είμαστε χίλιοι δεκατρείς»), και την απαγγελία εκείνου του ποιητικού εμέσματος του Ρίτσου, που το έγραψε επί τω ακούσματι του θανάτου του Στάλιν, («Όχι. Δεν είναι αλήθεια. Δεν είναι αλήθεια. Σταματήστε λοιπόν τις καμπάνες. Σταματήστε τις. ….κ.λπ.»), τότε ο Κασσελάκης, την προσεχή Κυριακή θα φάει τη σκόνη της!

Και μην βιαστείτε να γελάσετε. Γιά το μέγεθος του αγαθού συριζαρέικου μυαλού και το βάθος της ευφυούς συριζαρέικης σκέψης… όλα είναι πιθανά!

Και, εννοείται, στο βάθος ένα τεράστιο πανό να καλύπτει όλο το φόντο: «ΝΔ… παιδεραστές, πίσω και σας φάγαμε!» 

Φαιδρές σοβαρότητες και σοβαρές αστειότητες.

 

Τα συγκλονιστικά καταστρεπτικά γεγονότα των τελευταίων μηνών έχουν καταδείξει τη γύμνια του ελληνικού λαού. Κυρίως την πνευματική του πενία και την παρόρμηση που παρασύρει το νου του αλλού, ως προς τις εγγενείς προαιώνιες παθογένειες της φυλής και τα πραγματικά αίτια των παθών του. Εύκολος στόχος -και δέκτης αναθέματος- πάντα κάποιος άλλος. Ποτέ ο εαυτός μας.

Προσπερνώ, ως πασίγνωστα, τα πολλά και μεγάλα κακά και στέκομαι σε ένα μικρό, πολύ μικρό κι ανεπαίσθητο δείγμα, ηλιθιότητος, το οποίο -αν και έψαξα- δεν το είδα να… «παίζει» στα κανάλια. Δείγμα πως πέρασε απαρατήρητο.

Στον «πνιγμένο» σιδηροδρομικό σταθμό Δομοκού, μόλις προ μηνός εγκαινιάστηκε η τοποθέτηση ολόκληρου συστήματος αυτόματης ηλεκτρονικής παρακολούθησης και ελέγχου μεγάλου τμήματος του δικτύου. Και πού το εγκατέστησαν τα… «τσακάλια» υπεύθυνοι; Σε κάτι σκοτεινά έγκατα! Και βεβαίως, καθώς τα ευαίσθητα μηχανήματα δεν ξέρουν να κολυμπούν… πνίγηκαν! Μαζί με τα εκατομμύρια που δαπανήθηκαν γιά την αγορά και εγκατάστασή τους.

Στ΄ αλήθεια, δεν βρέθηκε ένας στοιχειώδης κοινός νους… «αρμοδίου» να πιθανολογήσει, έστω, αυτό που συνέβη; Χάθηκε ο κόσμος να κατασκευάσουν ένα ρημαδοδωμάτιο πάνω από το υπάρχον ισόγειο; Φωτεινό, ευάερο και, κυρίως, ασφαλές από πλημμύρες; Με το φάντασμα του «Ιανού» να πλανάται στα πέριξ;

Τελικά, οι ζουμπουρλήδες Κασσελακηδοσυριζάριοι -και ο μικρός, από κοντάς, Νικολάκης- έχουν δίκιο. Φταίει ο Μητσοτάκης! Όπως πάντα και γιά όλα. Και γιά τα μπουρλότα και γιά τις νεροποντές.

Και τώρα θα σας αποκαλύψω γιατί φταίει καθώς και τί δεν σκέφτηκε να κάνει -πάρα πολύ απλό, σαν "αυγό του Κολόμβου"- ώστε να αποφευχθούν οι πλημμύρες και τα δεινά τους:

Ως γνωστόν, η Ελλάδα έχει έκταση 132.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Αν, λοιπόν, έπαιρνε γύρω στις 150.000 τετραγωνικά μέτρα γερό και αδιάβροχο ύφασμα, κατά προτίμηση καραβόπανο, (βάζω κάτι παραπάνω στα μέτρα γιατί, συνήθως, ό,τι δεν περισσεύει δεν φτάνει), και το άπλωνε πάνω από τη χώρα, με ελαφρά κλίση 2%, προς τα έξω, προς τη θάλασσα -όπως δίνουμε στις ταράτσες γιά την ομαλή απορροή ομβρίων- όσο νερό κι αν έριχνε ο Ντάνιελ, θα πήγαινε, ήσυχα-ήσυχα και άμεσα, τσιφ στα πέλαγα! Κάτι σαν γλυκό, απαλό και προστατευτικό σεντόνι πάνω απ΄ τη χώρα. Και ούτε Ντάνιελ, ούτε η ζημιά του! Απλό και μεγαλοφυές!! Γιατί αυτό το σκέφτηκαν όλοι οι κοπρίτες στις πλαζ των νησιών που σκέπασαν τον ουρανό με παράνομες ομπρέλες και δεν το σκέφτηκε κοτζάμ πρωθυπουργός, που θα το έκανε μάλιστα και νόμιμα και γενικώς.

Αυτή την πρόταση την καταθέτω, ταπεινά και επισήμως, και την παραχωρώ στο Ελληνικό Δημόσιο, την Παγκόσμια Κοινότητα και την Ιστορία, προς εξουδετέρωση δυσμενών αποτελεσμάτων παρόμοιων θεομηνιών, άνευ ουδενός οικονομικού ανταλλάγματος. Την μετονομασία κάποιας κεντρικής λεωφόρου με το όνομά μου, ή έστω κάποιας μεγάλης πλατείας, θα το θεωρούσα αρκετά ικανοποιητική ανταμοιβή γιά την ρηξικέλευθη ιδέα.

Αυτά ως προς τις πλημμύρες. Προτάσεις γιά τις πυρκαγιές… έπονται.

Καλό σου ταξίδι Μαιρούλα…

 

Σήμερα ξεπροβόδησα μία αγαπημένη εξαδέλφη. Από τα τελευταία πρόσωπα της… γενιάς μου, η οποία φθίνει με γεωμετρική πρόοδο…

Παρέα καλοκαιρινή, μαζί με τον αείμνηστο σύζυγό της, τον Θάνο, με τον οποίο τώρα έσμιξε πάλι, σε τόπους καλύτερους, όπως πιστεύω.

Κολακεύομαι να θεωρώ πως, μετά μαραθώνιες συζητήσεις, την έπεισα ν΄αποφύγει τις μεταθανάτιες ταλαιπωρίες, επιλέγοντας μία αξιοπρεπή αποτέφρωση.

Αντίο, βρε Μαιρούλα. Χαιρετίσματα στον Θάνο και καλή μας αντάμωση…

Η «καραμέλα» της Μακρονήσου και… ο Πελοποννησιακός πόλεμος.

Καθυστέρησα λίγο αυτή την ανάρτηση γιατί ήθελα να την συντάξω με προσοχή και σεβασμό στα πραγματικά γεγονότα. Είναι αρκετά τολμηρή και πολύ αιρετική, σε σχέση με παγιωμένες αριστερές απόψεις που στηρίζονται στο fake, το μίσος, τον φανατισμό, την διαίρεση και τον ρεβανσισμό.

Η ανάγκη γιά μιά -επί τέλους- σωστή ανατομή των πραγματικών γεγονότων εκείνης της εποχής και των σκοπιμοτήτων και επιδιώξεων της ηττημένης αριστεράς, την επιβάλλει. Με κύριο σημείο αναφοράς -ευκαιρίας δοθείσης λόγω Κασσελάκη- την χιλιοκαπηλευμένη Μακρόνησο.

Όλα αρχίζουν με τις συστηματικά παρασιωπημένες από την Αριστερά των Διασκέψεων Μόσχας και Γιάλτας και των συμφωνιών που οι 3 Μεγάλοι, (Ρωσία, ΗΠΑ, Μ. Βρετανία), υπέγραψαν, βάσει των οποίων η Ευρώπη και οι λαοί της μοιράστηκε σε δύο συνασπισμούς, με τη χώρα μας, ευτυχώς, να περνά στη σφαίρα επιρροής της δυτικής πλευράς.

Όλοι οι ευρωπαϊκοί λαοί συμμορφώθηκαν, υποτασσόμενοι στη μοίρα τους. Όλοι πλην της Ελλάδος! Κι αυτό γιατί ο Γ.Γ του ΚΚΕ, ο εγκληματίας Ν. Ζαχαριάδης απέκρυψε τις αποφάσεις των Διασκέψεων και εκμεταλλευόμενος την ισχύ της στρατιωτικής δύναμης του ΕΛΑΣ, ξεκίνησε έναν εμφύλιο πόλεμο, (με στόχο την βίαιη κατάληψη της εξουσίας), επιτιθέμενος στον Σταθμό της Χωροφυλακής του Λιτόχωρου, την 31η Μαρτίου 1946. Χωρίς οργάνωση, χωρίς εφοδιασμό, βασιζόμενοι σε εξωτερική υποστήριξη.

Ο Εμφύλιος έληξε στις 30 Αυγούστου 1949, με την τελευταία μάχη στον Γράμμο και την αναπόφευκτη ήττα του -κατά τον δικό του αυτοπροσδιορισμό- «Δημοκρατικού Στρατού», καθώς ουδεμία εξωτερική αναμενόμενη βοήθεια δεν τους εδόθη ποτέ. Ρωσία, Γιουγκοσλαβία, Βουλγαρία σεβάστηκαν το συμφωνηθέν status, οπότε οι αντάρτες του «ΔΣ» κατέφευγαν σε πλιατσικολόγημα της υπαίθρου γιά την διαβίωση των μαχητών τους και την βίαια στρατολόγηση χωρικών, γιά την διατήρηση της μάχιμης δυνάμεώς τους.

Μετά την άνευ όρων παράδοση του Γράμμου, τελευταίου αντάρτικου οχυρού, η μοίρα των ηττημένων εναπετέθη στα χέρια των νικητών και η αντιμετώπισή τους αναμενόμενη. Έτσι -κατά την πάγια ρήση του Γαλάτη Βρέννου προς τους υποταγμένους Ρωμαίους… «Ουαί τοις ηττημένοις»- στήθηκαν στρατόπεδα συγκεντρώσεως , π.χ. Μακρόνησος, Άγ. Ευστράτιος, Γυάρος, Τρίκερι, αλλά και μεμονωμένες περιπτώσεις εξορίας σε διάφορα απομακρυσμένα σημεία της Επικράτειας, (Ικαρία, Ζάτουνα, κ.λπ.). Εννοείται πως τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως δεν ήσαν πεντάστερα ξενοδοχεία, αλλά ούτε και… κολαστήρια, όπως διατείνονται οι αριστεροί.

Η κράτηση στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως γινόταν, υποτίθεται, γιά… «σωφρονισμό» και μέχρις ότου ο κρατούμενος υπογράψει δήλωση μετανοίας και αλλαγής κοινωνικών φρονημάτων, δηλαδή την αποκήρυξη του ΚΚΕ! Τελικά, τα στρατόπεδα αυτά άδειασαν μέχρι το 1955 με διάφορα διατάγματα… επιείκειας και ειδικά η Μακρόνησος έκλεισε τελείως το 1957.

Σήμερα, 66 χρόνια μετά το κλείσιμό της, πιστεύω πως η εμμονή σε μνήμες και πολιτική εκμετάλλευση των ταραγμένων εκείνων χρόνων αποτελεί, κυριολεκτικά, ανόητη καπηλεία. Πολλώ δε μάλλον, καθώς η δημιουργία των τόπων εξορίας οφείλεται σ΄ αυτούς που τους καπηλεύονται και εμμένουν στα παλιά μίση και τον διχασμό! Το… «ή αυτοί, ή εμείς» και το «ή τους τελειώνουμε, ή μας τελειώνουν» δεν το άκουσα από κανένα δεξιό, αλλά από τον Τσίπρα.

Με τέτοιες ανεγκέφαλες διχαστικές διακηρύξεις και ενέργειες, δεν θα πρέπει να μας εκπλήξει η εμφάνιση κάποιου «γραφικού» Αθηναίου, πού να μισεί τους Σπαρτιάτες επειδή, κάποτε, νίκησαν σε έναν εμφύλιο πόλεμο που κράτησε 27 χρόνια, (431 – 404 π.Χ.) και όχι 3, (1946 – 1949), και τέλειωσε με την καταστροφή της αθηναϊκής ακμής.

Τελικά είναι η Ελλάδα ο βιβλικός «Αρμαγεδδών»;

 

Παρακολουθώ με περίσκεψη και ανησυχία -όπως όλοι μας άλλωστε- τα θλιβερά γεγονότα των τελευταίων μηνών που «ροκανίζουν» σιγά-σιγά το δέντρο που λέγεται Ελλάδα και κατανοώ πλήρως την οργή και αγανάκτηση ορισμένων, (έστω παράλογα τεκμηριωμένες, λόγω πολιτικών πεποιθήσεων), ένεκα διαφόρων προκαταλήψεων και μεγάλης συγχύσεως, που φυσιολογικά διαταράσσουν λογική, νου και κρίση.

Εκείνο όμως που με ανησυχεί περισσότερο είναι το ότι κανείς δεν βλέπει, δεν σκέφτηκε και δεν οραματίζεται την μεγάλη εικόνα, που είναι η Αθήνα.

Αναμφίβολα, και πέρα από ανόητες αιτιάσεις και ανεύθυνους χαρακτηρισμούς διαφόρων "ειδικών" και "υπευθύνων", το μέγεθος του αιτίου, (επίμονος μεγάλος κατακλυσμός), ξεπερνά σε αποτέλεσμα κάθε υποτιθέμενη -και κατασκευασμένη με τεχνικά έργα- άμυνα. Γιά να γίνει ευκολότερα αντιληπτό αυτό δίνω το εξής παράδειγμα: Το μέγεθος των σεισμών της Γης το μετρά -επικρατέστερη κλίμακα- η κλίμακα Ρίχτερ, που βασίζεται στην εκλυόμενη ενέργεια κάθε σεισμού. Η κλίμακα είναι λογαριθμική και σε κάθε επόμενη μονάδα η ενέργεια αυτή είναι 31,5 φορές περισσότερη της προηγουμένης. Δηλαδή ένας σεισμός 5 βαθμών κλίμακος ρίχτερ είναι 31.5 φορές ισχυρότερος ενός άλλου των 4 και ο 6 ρίχτερ σχεδόν χιλιαπλάσιος του 4!!!

Οι άνθρωποι αντιδρούν θεσπίζοντας διαφόρους αντισεισμικούς κανονισμούς που επιβάλλουν κατασκευαστικές αντοχές ανάλογες με την κατηγορία σεισμικής επικινδυνότητος της κάθε περιοχής. Θεωρητικά -και πέραν κάθε πιθανότητος εμφανίσεως- ιδεατός ανώτατος βαθμός της κλίμακος ρίχτερ είναι το 10. Συνεπώς -και θεωρητικά πάντα- αν συμβεί ποτέ σεισμός 12 βαθμών, κάτι που μάλλον θα άνοιγε τη Γη σαν καρπούζι, είναι δυνατόν να γίνει σοβαρή συζήτηση περί ευθύνης μηχανικών και ελαττωματικών έργων;

Και τώρα ας έρθουμε στο προκείμενο του κατακλυσμού με κάτι που ουδείς μέχρι τώρα σκέφτηκε:

Η Αττική, από αρχαιοτάτων χρόνων έβριθε δασών και ρεμάτων, τα οποία σχημάτιζαν δύο μεγάλους ποταμούς, έναν μικρότερο και κάμποσα ρέματα. Ο ένας, ο Ιλισός, πηγάζει από τον Υμηττό, ξεζούμιζε το Λεκανοπέδιο με διάφορα ρέματα, διέσχιζε την Αθήνα -ακριβώς κάτω από την οδό Μιχαλακοπούλου, την Βασ. Σοφίας, την Καλλιρόης, (Βατραχονήσι)- και μέσω Καλλιθέας εκβάλλει στο Φάληρο. Σ΄ αυτόν χυνόταν ο Ηριδανός που πήγαζε από τον Λυκαβηττό, κατέβαινε στο Κολωνάκι, διέσχιζε το Σύνταγμα, την Μητροπόλεως, την Ερμού, το Μοναστηράκι, την Αρχαία Αγορά και τον Κεραμεικό, μέχρι να συναντήσει τον Ιλισό

(Σημ. Ο Ηριδανός με κατατρόμαξε όταν τον συνάντησα στα υπόγεια της πολυκατοικίας που έχτισα επί των οδών Μαρασλή και Δεινοκράτους και γιά χρόνια τον ανέβαζα με ειδική κατασκευή και αντλία στο φρεάτιο της Δεινοκράτους, μέχρις ότου κάποια γειτονική πολυκατοικία κατέβηκε χαμηλότερα και… μου τον «έκλεψε»!!!).

Ενδεικτικά υπενθυμίζω -οι παλαιότεροι τα γνωρίζουν- μερικά διαβόητα ρέματα των Αθηνών. «Βοίδοπνόχτης», «Διαβολόρεμα», «Ποδονίφτης», «Κυκλόβορος», «Βουρλοπόταμος» και άλλα…

Ο άλλος μεγάλος ποταμός, ο Κηφισός, πηγάζει κυρίως από την Πάρνηθα και την Πεντέλη συλλέγει όμως ύδατα και από το όρος Αιγάλεω καθώς και από μέρος του Υμηττού. Το μήκος του από το Κρυονέρι μέχρι το Φάληρο είναι περίπου 30 χιλιόμετρα αλλά το συνολικό μήκος των πολλών παραχειμάρρων του υπερβαίνει τα 150 χιλιόμετρα.

Σαν τώρα θυμάμαι το ρέμα της Χελιδονούς, με τους δράκους και τις νεράιδες του, που μικρός με άλλους μπόμπιρες φτιάχναμε καραβάκια από φλούδες πεύκου και κάναμε ιστιοδρομίες!, αλλά και τα νερά που κατέβαιναν από το Κεφαλάρι, δίπλα στην Όθωνος γιά να το συναντήσουν.

Από το 1996, νομίζω, ο Κηφισός και ρέματα που τον τροφοδοτούσαν σκεπάστηκαν αφήνοντας στα σπλάχνα τους αγωγούς περιορισμένης διαμέτρου. Και το ποτάμι έγινε η αρχή ή το τέλος -εξαρτάται πώς το βλέπει κανείς- της Εθνικής Οδού!

Και τώρα το… "ψητό" και το καμπανάκι:

Με τα γύρω βουνά καμένα, χτισμένα, αποψιλωμένα και απογυμνωμένα η απορροφητικότητα ομβρίων έχει ελαχιστοποιηθεί. Ό, τι νερό πέσει από τον ουρανό δεν κρατιέται… τσουλάει, μαζί με τα χώματα που δεν θα έχουν ρίζες να κρατηθούνι!

Με την γήινη χωμάτινη επιφάνεια να έχει γίνει κτίσματα, αυλές, ταράτσες, πεζοδρόμια, δρόμοι, ό, τι νερό πέσει απ΄ τον ουρανό θα τρέξει, απαξάπαν, προς τη θάλασσα! Μαζί με ό,τι φερτό υλικό και ό, τι πεταμένο σκουπίδι μαζέψει στο διάβα του. Οπότε, σχεδόν αμέσως, θα φράξει κάθε αγωγός και κάθε φρεάτιο που θα συναντήσει.

Δεν θέλω να γίνω μάντης κακών, ούτε προφήτης, ούτε αρσενική Κασσάνδρα, όμως αν τύχει ένα σύννεφο σαν του «Ντάνιελ» και στρογγυλοκαθήσει επί διήμερον στον αττικό ουρανό, όλοι οι ασφαλτοστρωμένοι δρόμοι, τέως ποταμοί, θα φρακάρουν, θα βουλώσουν, θα σκάσουν σαν μπαλόνια και θα γίνουν ορμητικοί χείμαρροι, μαζί με τα προμνημονευθέντα ρέματα που θα… αναστηθούν. Και τότε δεν θα μιλάμε γιά Παλαμάδες και Άνω Λεχώνια, τσικό των καταστροφών, αλλά γιά μιά μεγαλούπολη που σε επίπεδο συμφοράς θα παίζει… τσάμπιον λήγκ.

Αυτό κρατήστε το σε μιά άκρη του μυαλού σας…

Ο Θεός, ο Άνθρωπος και οι κύκλοι της Ζωής.

 

Ανατρέχοντας στην Ιστορία, κατ΄αρχήν, θα παρατηρήσουμε την ορθότητα ορισμένων αποφθεγμάτων, (κατασταλαγμένων και χιλιοαποδειχθέντων στην πράξη), με πρώτο όλων το… «ουδέν καινόν υπό τον ήλιον». ( «Εκκλησιαστής», 27ο βιβλίο της ορθόδοξης χριστιανικής Παλαιάς Διαθήκης),

Έτσι, όλα όσα συμβαίνουν τώρα σε παγκόσμια κλίμακα -και καλά και κακά- έχουν συμβεί στο παρελθόν και θα ξανασυμβούν στο μέλλον. Η περίπτωση του Λωτ, με την καταστροφή των Σοδόμων, («σοδομισμός» και στο βάθος… Κασσελάκης!), ο κατακλυσμός του Νώε, κ.λπ. είναι κάποιες από τις τιμωρητικές παρεμβάσεις του Θεού κατά την εβραϊκή και χριστιανική θρησκεία. Όπως το τρίτο μάτι του Σίβα, το οποίο ανοίγει όταν ο θεός της καταστροφής επεμβαίνει γιά να καταστρέψει τον Κόσμο, όταν η διαφθορά του… «χτυπήσει κόκκινο», που αποτελεί ανάλογο στοιχείο του ινδουισμού, κ.ο.κ.

Ξεπερνώντας την θρησκευτική διάσταση των σημερινών παγκόσμιων γεγονότων, αυτά παραμένουν σαν φυσικά, νομοτελειακά φαινόμενα μικρών κύκλων, εντεταγμένων στον μεγάλο και αέναο κύκλο της Ζωής. Εννοείται πως οι κύκλοι αυτοί δεν περιέχουν μόνο καταστροφές, περιέχουν και ευμάρειες και ευδαιμονία. Γνωστή η φράση των… «παχιών αγελάδων».

Σήμερα, όπως φαίνεται από την παγκόσμιο αναστάτωση, (αλλαγές του κλίματος, θεομηνίες και καταστροφές), η Γη, στο σύνολό της, μάλλον εισέρχεται σε περίοδο… «ισχνών αγελάδων».

Δεν θα εκπλαγώ καθόλου αν -κερασάκι στην τούρτα- μετά τις πλημμύρες, τις πυρκαγιές, τις επιδημίες, κ.α.- επακολουθήσει χορός ισχυρών σεισμών, που θα αποτελέσουν κορυφαίο θεϊκό «εργαλείο» ολέθρου και καταστροφής. Κλείσιμο κύκλου ενός διεφθαρμένου πλήρως -από υπερβολική καλοζωία, εγωισμό και αλαζονεία- συβαριτικού ανθρώπινου πολιτισμού.

Δαγκώνω τη γλώσσα μου και μακάρι να διαψευστώ…

Κουραστική πολιτική, ξεκάθαρα λόγια.

 «Οι καιροί, γαρ, ού μενετοί»!

Δυστυχώς, η πολιτική -διάβαζε αντιπολιτευτική- καθολική τακτική της αριστερής μικρόνοιας έχει περάσει κάθε όριο λογικής και αξιοπιστίας. Εκτρέφει, «χαϊδεύει» και ποδηγετεί την ανοησία, την αμορφωσιά και τα ταπεινότερα ένστικτα της άκριτης μάζας, την οποία καλλιεργεί και γιγαντώνει με τον, επίσης, παράλογο φανατισμό που διαχέει στις πανικόβλητες μάζες, προσπαθώντας -συνήθως κουτοπόνηρα- να εκμεταλλευτεί την κάθε συμφορά και αναποδιά που πλήττει την χώρα.

Τελευταίο δείγμα η καπηλεία της πρόσφατης θεομηνίας… « Ντάνιελ». Και εξηγούμαι:

Ο πολιτισμός και η πρόοδος κάθε χώρας καθρεφτίζεται -μεταξύ άλλων- και στο σύνολο των δημοσίων έργων που εξασφαλίζουν εύρυθμη λειτουργία κράτους και ποιότητα ζωής πολιτών. Ενώ η χρηστή διαχείριση αποτυπώνεται στην αποτελεσματικότητα των έργων, την ανταποδοτικότητα αυτών και την διαφάνεια στο κόστος τους.

Όλα αυτά προκύπτουν από ενδελεχείς μελέτες, οι οποίες συντάσσονται λαμβάνοντας υπ΄ όψει συγκεκριμένες παραμέτρους και προδιαγραφές.

Βασικές προϋποθέσεις ενός έργου είναι ο συσχετισμός κόστους κατασκευής και επιδιωκομένης συμπεριφοράς. Όπως αντοχή στη φθορά του χρόνου, στα εφαρμοζόμενα φορτία κατά την χρήση και τις γενικές καταπονήσεις από κλιματολογικές και διάφορες φυσικές εξωτερικές συνθήκες, οι οποίες συνυπολογίζονται με την πιθανότητα εμφανίσεώς τους. Π.χ. στον σχεδιασμό ενός αντιπλημμυρικού φράγματος λαμβάνεται ως μέγιστο ύψος υδάτων ένα υψηλό όριο θεομηνίας η οποία προσδιορίζεται από τις στατιστικές εμφανίσεών της, με προσθήκη ορισμένων συντελεστών ασφαλείας. Κατασκευή έργου με στοιχεία πέραν αυτών των δεδομένων, χαρακτηρίζεται ως σπάταλη, αντιοικονομική και, ενίοτε, σκανδαλώδης. Έτσι, π.χ. δεν μπορείς να στήσεις αντιπλημμυρικά φράγματα στον Πηνειό υπολογίζοντας ποσότητα νερού… Αμαζονίου, ούτε να κατασκευάσεις γέφυρες με αντοχή σε σεισμό… 12 Ρίχτερ! Αν κάνεις έργα με κατακλυσμούς συχνότητος εμφανίσεως μία στα… 300 και 400 χρόνια, το έργο θα επικριθεί, και δικαίως, ως… «φαραωνικό» και αντιοικονομικό με… αντίστιξη το… «βούτυρο», κάτι που η αριστερή μπουρδολογία χρησιμοποίησε κατά κόρον, τόσο στην προμήθεια των γαλλικών φρεγατών Belharra, όσο και τον αεροπορικό στόλο των Rafale.

Προφανώς στην «υπόθεση κόστος - ποιότητα», υπολογίζεται η αντικειμενική αξία του έργου και όχι οι πάσης φύσεως κομπίνες, λαμογιές, υπερτιμολογήσεις, μίζες και φαλκίδευση της ποιότητός του, που συχνάκις συνοδεύουν, ως καθεστώς, τα ελληνικά δημόσια έργα.

Συνεπώς, η επιδρομή του… «Daniel», σπανιότατο μετεωρολογικό φαινόμενο -ως προς τα… προικιά που μας κουβάλησε- θα πρέπει να θεωρηθεί «θεομηνία» με την κυριολεξία της λέξεως και οι καταστρεπτικές του συνέπειες φυσιολογικά αναπόφευκτες. Όπως και ο πανικός, η αδημονία και η απόγνωση των θυμάτων του, που οδηγεί, επίσης, σε εγωιστικές απαιτήσεις. Μετά την αξίωση γιά ύπαρξη στην εξώθυρά καθενός μας… ενός πυροσβεστικού, ενός εκχιονιστικού, ενός περιπολικού και ενός ασθενοφόρου, τώρα προσετέθη η απαίτηση και γιά ένα… ελικόπτερο! Με κορυφαίο σλόγκαν το… «πού είναι το Κράτος»!

Αυτή τη στιγμή, μεγαλύτερο, κρισιμότερο, δίκαιο και αμέσου προτεραιότητος γιά επίλυση, πραγματικό πρόβλημα είναι η παροχή καθαρού ύδατος στις πληγείσες περιοχές. Όλοι οι υπάρχοντες ταμιευτήρες και υδραγωγεία έχουν γεμίσει από πλήθος στοιχείων μολύνσεως και η εμφάνιση ποικίλλων επιδημιών -αν καταναλωθεί τώρα- θεωρείται μοιραία και αναπόφευκτη. Το πόσιμο νερό είναι το πρώτο, πραγματικό, άμεσο και επείγον στοίχημα γιά την Κυβέρνηση και τους Δήμους και όχι η σαχλοκριτική και αντιπαράθεση γιά ό, τι έγινε, ή δεν έγινε στο παρελθόν.

Γιά όνομα του Θεού….!!!

 

Αναδημοσιεύω αυτούσια τη δήλωση του Υπουργού Ναυτιλίας, ως κορυφαίου καθ΄ ύλην αρμοδίου, σχετικά με το χθεσινό αδιανόητο και απαράδεκτο έγκλημα, στον καταπέλτη πλοίου, κατά του ατυχούς επιβάτη Αντώνη :

«Θρήνος γιά τον 36χρονο, θρηνούν όμως και οι οικογένειες αυτών που πήγαν να κάνουν τη δουλειά τους».

Θεωρώ εξ ίσου απαράδεκτη την παραμονή -ακόμη- αυτού του καταφανώς ηλιθίου τύπου στο σοβαρότατο αξίωμα του Υπουργού, και μάλιστα σε τέτοιας σημασίας Υπουργείο.

Κατά παράβαση της καλής μου ανατροφής και αγωγής και λίαν επιεικώς, δεν τον θεωρώ απλώς ακατάλληλο και ανεγκέφαλο, αλλά και τεραστίου μεγέθους ΜΑΛΑΚΑ, (με την ελληνική σημασία του όρου), άρα άκρως επικίνδυνο γιά τον δημόσιο βίο.

Θέλω να πιστεύω πώς ο αποδεδειγμένα οξυδερκής Μητσοτάκης έχει την ίδια άποψη και -αν δεν το έκανε ήδη- θα τον εκπαραθυρώσει πάραυτα από το πόστο του. Και μάλιστα, «πυξ, λαξ και οδάξ».

ΠΑΡΑΥΤΑ!