Μικρά κατορθώματα, ασήμαντων ανθρώπων V.

«Αριθμός 1»: Γκρί Παγετώνας,  Χιλιάνικη Παταγονία.

   Η ελεύθερη πτώση με αλεξίπτωτο την περασμένη Παρασκευή, υπήρξε η αφορμή που, σαν «ξύστρα», έξυσε την μνήμη μου και την έκανε  να αναπολήσει τα σπουδαιότερα γεγονότα της ζωής μου, από πλευράς  επικινδυνότητος, που αξιώθηκα να ζήσω και... επιβιώσω.

   Ανέσυρα τα 5 πιό επικίνδυνα, με βάση την αδρεναλίνη που σκόρπισαν στο αίμα μου την στιγμή που τα ζούσα. Σήμερα αναρτώ το πιό έντονο, το πιό επικίνδυνο και, κυρίως, αυτό που σε δευτερόλεπτα, οικεία βουλήσει, έπαιξα και κέρδισα τη ζωή μου. Μπροστά σ’ αυτά, μιά ελεύθερη πτώση μοιάζει με αμέριμνη απογευματινή βόλτα σε πάρκο με καθαρό αέρα.  Στην πτώση, η όποια αίσθηση αδρεναλίνης βρίσκεται στη στιγμή εγκαταλείψεως του αεροσκάφους και έχει την ίδια -ΕΠΑΚΡΙΒΩΣ-  με εκείνη που νιώθεις στο τραινάκι ενός λούνα παρκ, όταν αυτό ανεβαίνει ψηλά και ξαφνικά βουτά απότομα, φέρνοντας απότομα το στομάχι σου στο στόμα!

   Και τώρα, η πιό έντονη, η πιό δυνατή, η πιό εγκεφαλική στην επιλογή ρίσκου.  Βαθιά ανάσα, άδειασμα μυαλού από κάθε σκέψη και 5-6 σβέλτα βήματα σε ένα μονοπάτι συμπιεσμένου πάγου, πλάτους ούτε 10 πόντους,  στην  άκρη του παγετώνα και κάτω, κοντά 20 μέτρα βάθος, η παγωμένη λίμνη. Έτσι και πέσεις, πριν προλάβουν να σε «ψαρέψουν» έχεις γίνει κολώνα πάγου!

   Στις 26 Ιανουαρίου 1997, ένα μικρό γκρουπάκι 16 ατόμων, συμπεριλαμβανομένης της Άλκης και εμού, ξεκίνησε μεγάλη οδύσσεια γιά Παταγονία και Γη του Πυρός.

  Στο πρόγραμμα περιείχοντο επισκέψεις σε αρκετούς Παγετώνες, όπως οι περίφημοι Πέριτο Μορένο και Ουψάλα, που χύνονται στη Λάγκο Αρζεντίνο της Αργεντίνικης Παταγονίας και ο Γκρίζος Παγετώνας της Χιλιάνικης Παταγονίας -περιοχή Τόρρες ντελ Πάϊνε-  που πέφτει στην ομώνυμη, Γκρίζα, λίμνη. Στις 5 Φεβρουαρίου το απόγευμα, με μιά νεαρή ξεναγό  προσεγγίσαμε τον παγετώνα και όλοι είχαν την περιέργεια και επιθυμία να τον... πατήσουν. 

   Επεξηγώ γιά τους αμύητους πως παγετώνας είναι τεράστιος σχηματισμός πεπιεσμένου πάγου, ο οποίος προκύπτει από χειμερινές χιονοπτώσεις,  παίρνει χρώμα από εγκλειόμενες προσμείξεις 

ορυκτών και, κυρίως, αέρα, στις οποίες και οφείλει τα διάφορα χρώματα που παρουσιάζει. Το περπάτημα πάνω σ' έναν παγετώνα εγκυμονεί σοβαρούς κινδύνους, καθ' ότι η επιφανειακή πυκνότης του ποικίλλει και μπορεί, αν περπατάς πάνω του αμέριμνος, η επιφάνεια να σπάσει και να σε ρουφήξει σε μεγάλο βάθος, οπότε... τετέλεσται! Συνήθως στους προσπελάσιμους παγετώνες ειδικοί έχουν χαρτογραφήσει ασφαλείς διαδρομές, τις έχουν σηματοδοτήσει και σύ οφείλεις να τις ακολουθείς προσεκτικά και με ευλάβεια. Όπως γίνεται και στα ναρκοπέδια. Στο πυθμένα του παγετώνα, δηλαδή στην επαφή του με το σταθερό έδαφος, η πίεση του υπερκείμενου πάγου και οι συνθήκες θερμοκρασίας λιώνουν μιά φλούδα της βάσης με αποτέλεσμα ο παγετώνας να γλιστρά προς την λίμνη, στην οποία τα αποκοπτόμενα το θέρος κομμάτια του αποκολλώνται, πέφτουν στην λίμνη και δημιουργούν τα παγόβουνα.
   Φθάνοντας στην είσοδο του παγετώνα διαπιστώσαμε πως η είσοδος σ' αυτόν γινόταν από ένα μικρό μονοπατάκι πατημένου πάγου, πλάτους περίπου 10 εκατοστών, όπου γιά 5-6 βήματα θα έπρεπε να βαδίσεις σαν σχοινοβάτης και σαν μανεκέν σε πασαρέλα -δηλαδή σε ευθεία γραμμή- με αριστερά όγκο πάγου και δεξιά, σε βάθος, 20 περίπου μέτρων, η παγωμένη λίμνη! Διευκρινιστικά, η ξεναγός μας προειδοποίησε πως άν κάποιος... "βουτήξει" στη λίμνη και... επιζήσει από την πτώση, μέχρι να τον... "ψαρέψει" η βάρκα, θα έχει γίνει παγοκολώνα! Και μας συνέστησε να δούμε, να φωτογραφήσουμε και... όπισθεν ολοταχώς!
   Αυτόματα, άκρα σιωπή έπεσε στο γκρουπ και μαράθηκαν οι προσδοκίες μας να "πατήσουμε" παγετώνα.  Ξαφνικά, κάποιο σούσουρο πίσω μου, ένα σκούντημα στην πλάτη κι ο φίλος μου, ο Κάρολος Παναγιωτάκης, αποφασιστικός και φουριόζος, με παραμερίζει και με σβέλτα και σταθερά βήματα περνά στον παγετώνα! Αμέσως ένας κεραυνός με χτύπησε κατακέφαλα. Ένα τρομερό δίλημμα γεννήθηκε μέσα μου. Από την μιά η "ξεφτίλα", όπου ένας ταξιδιώτης -και μάλιστα 5 χρόνια μεγαλύτερος- να τολμήσει κάτι ζόρικο, στο οποίο ο αρχηγός προκύπτει... "χέστης". Και από την άλλη το ρίσκο, η πτώση, το "τέλος"! Όλα διαδραματίζονται με μεγάλη ταχύτητα, που όμως η κρισιμότητα της απόφασης πλαταίνει τον χρόνο και τον κάνει να δείχνει... άπειρος. Γυρίζω, κοιτάζω την Άλκη και βλέπω ένα αδιόρατο ήρεμο χαμόγελο στα μάτια της και μιά ελαφριά κίνηση προς τα κάτω του κεφαλιού. Προφανώς έγκριση, συγκατάθεση και εμπιστοσύνη. "Alea jacta est", ο κύβος ερρίφθη! Μιά βαθειά ανάσα, συγκέντρωση αυτοκυριαρχίας, το μυαλό κάνει... "κράτει" και ξαναδουλεύει... μόλις βρέθηκα απέναντι, με το γκρουπ να ξεσπά σε χειροκροτήματα. Εννοείται η επιδοκιμασία ανήκε και στους δύο! Στον Κάρολο, πρώτα, που έδωσε το παράδειγμα, και μετά στον αρχηγό που ακολούθησε.
   Σταματώ εδώ, καθώς δεν έχει ιδιαίτερο νόημα η συνέχιση μιάς ταξιδιωτικής περιπέτειας ρουτίνας. Το μόνο που αξίζει να τονιστεί είναι πως αποτελεί τελείως διαφορετικό και δυσανάλογο γεγονός η προσέγγιση του θανάτου όταν την κάνεις... "οικεία βουλήσει" και αλλιώτικο όταν αυτή γίνεται ακούσια -και μάλιστα κοροϊδίστικα- με αναγκαίο κίνητρο την διακύβευση γοήτρου, στα μάτια μιάς δράκας ανθρώπων.  Ίσως γι' αυτό κι αυτή η "περίπτωση" με σημάδεψε ανεξίτηλα... Έπαιξα με τον Χάρο και τον νίκησα! 

ΥΓ.  Κατόπιν των ανωτέρω 5 "ζόρικων" περιπτώσεων που ανήρτησα, γίνεται αντιληπτό πως το να κάνεις ελεύθερη πτήση με αλεξίπτωτο σε μιά ασφαλή διαδικασία, δεν είναι τίποτα περισσότερο από μιά ακόμη... απλή εμπειρία.